Μπορεί εμείς εδώ, στην άκρη των Βαλκανίων, Ευρωπαίοι και όχι, μικρομεσαίοι χωρίς αστική τάξη, πλήθη χωρίς ηγέτες, να μετράμε απώλειες και να γλείφουμε πληγές, αλλά τα όσα έπαθε η Ελλάδα είναι μάλλον ασήμαντα σε σχέση με ό, τι συμβαίνει στον κόσμο.
Για ένα λαό που υποθάλπει τους φοροφυγάδες του, αν δεν κρυφοκαμαρώνει κιόλας γι’ αυτούς, ένα λαό που ζει ως ακραίος ιδιώτης στην πατρίδα του και μεταβάλλεται σε ακραίο πατριώτη όταν πλανιέται και μεγαλουργεί εκτός, για μια χώρα που δανείζεται για να καταναλώνει, ήταν αναμενόμενο ότι θα ερχόταν αργά ή γρήγορα η ώρα του ταμείου.
Οσοι όμως αναλύουν αυτόν τον καιρό τα αυτονόητα στις τηλεοράσεις έχουν, άραγε, εξηγήσεις για το θαύμα της Ιρλανδίας που κατέρρευσε σε λίγες νύχτες ως «μη θαύμα»;
Τι συνέβη; Τι απέγιναν εκείνοι οι φρενήρεις ρυθμοί ανάπτυξης; Πού κρύβονται οι επιστήμονες και οι πολιτικοί που μας ζάλισαν τα περασμένα χρόνια επιμένοντας μονότονα να γίνουμε «τώρα Ιρλανδία»;
Ισως να μπορεί κάποιος να αναλύσει γιατί η κραταιά Αγγλία εκτίναξε το έλλειμμά της από 28,4 δισεκατομμύρια λίρες το 2008 σε 167 το 2010.
Για την καημένη Πορτογαλία που περιέλαβαν αυτές τις ημέρες οι οίκοι αξιολόγησης, μια χώρα που δεν υπήρξε κακό παιδί σαν την Ελλάδα, έχουμε ερμηνείες;
Ή, ακόμη χειρότερα, τι συμβαίνει με τη Γερμανία, την ισχυρότερη οικονομία της Ε. Ε., που έχει καθηλώσει τους μισθούς των εργαζομένων, ενώ βλέπει το ομοσπονδιακό της χρέος να εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη;
Μήπως έχει να πει κάποιος κάτι για την Αμερική;
Για τα 40 εκατομμύρια πολιτών που ζουν εκεί κάτω από το όριο της φτώχειας; Για την Αμερική που αμέριμνη, ως υπερδύναμη, οδήγησε τον κόσμο σε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, έχουμε επιστημονικές ερμηνείες;
Είμαστε μέρος του ίδιου γερασμένου μοντέλου που συσσωρεύει ιλιγγιώδη ποσά σε ελάχιστα χέρια και μανιασμένα τζογάρει το μέλλον του.
No comments:
Post a Comment