ING ΙΜ: Αδικαιολόγητοι οι φόβοι για τον πληθωρισμό

Ο φόβος του πληθωρισµού είναι ακόµα βαθιά ριζωµένος στους επενδυτές, αναφέρει ο στρατηγικός αναλυτής της ING Investment Management, Ad van Tiggelen. Όπως εξηγεί η έκδοση χρήµατος, η αύξηση του κρατικού χρέους και η έκρηξη των τιµών των εµπορευµάτων αναφέρονται συχνά σαν κίνδυνοι για υψηλότερο πληθωρισµό. Αυτός ο φόβος είναι κατανοητός: οι περισσότεροι επενδυτές βρίσκονται σε τέτοια ηλικία, ώστε να έχουν ζήσει την εµπειρία της δεκαετίας του 1970 και της αρχής του 1980, µίας περιόδου κατά την οποία ο υψηλός πληθωρισµός τους άφησε ανεξίτηλα σηµάδια.

Ο ίδιος τονίζει πως αυτό που δεν συνειδητοποιούν πολλοί επενδυτές είναι ότι στις περισσότερες ανεπτυγµένες χώρες αυτά τα δεκαπέντε χρόνια αντιπροσώπευαν την μόνη περίοδο, κατά την οποία ο πληθωρισµός αποτελούσε τόσο µεγάλη απειλή. Για παράδειγµα, ήταν η µόνη περίοδος τα τελευταία διακόσια χρόνια (!) κατά την οποία η απόδοση της 10ετούς οµολογίας του δηµοσίου των ΗΠΑ αναρριχήθηκε καθαρά πάνω από 6%.Ο Ad van Tiggelen επισημαίνει ότι η µόνη µεγάλη οικονοµία που διαφοροποιήθηκε από αυτό το µοτίβο ήταν η Γερµανία, η οποία σηµείωσε υπερπληθωρισµό στις αρχές της δεκαετίας του 1920, προκαλώντας τραύµατα, τα οποία ακόµα και σήµερα µας βοηθούν να εξηγήσουµε γιατί τόσο η Bundesbank όσο και η ΕΚΤ δίνουν τόση µεγάλη έµφαση στον πληθωρισµό.Σύμφωνα με τον αναλυτή της ING IM θα πρέπει να καταλάβουµε ότι η πληθωριστική εµπειρία που βιώσαµε τη δεκαετία του 1970 ήταν αποτέλεσµα ενός συνδυασµού ασυνήθιστων καταστάσεων, οι οποίες είναι απίθανο να επαναληφθούν. Είναι πρακτικά αδύνατο να έχουµε σταθερά υψηλό πληθωρισµό χωρίς την παρατεταµένη άνοδο του κυριότερου συντελεστή του δοµικού πληθωρισµού, τους µισθούς. Η αλυσίδα µισθών και τιµών της δεκαετίας του 1970, έλαβε χώρα µέσα στα πλαίσια σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, ισχυρών σωµατίων και ενός εργατικού δυναµικού νέων (baby boomers) που άνθιζε. Και οι τελευταίοι όχι µόνο είχαν έντονη τάση να καταναλώνουν (όπως έχουν πάντα οι νεότεροι), άλλα και να απεργούν.

Όπως επισημαίνει η πραγµατικότητα του σήµερα είναι εντελώς διαφορετική. Τα σωµατεία έχουν χάσει ένα µεγάλο µέρος της δύναµής τους, οι κυβερνήσεις είναι λιγότερο σοσιαλιστικές και οι εργαζόµενοι πολύ περισσότερο ατοµιστές. Η παγκοσµιοποίηση επιβάλει όλο και πιο έντονα ένα «δαρβινιστικό» τρόπο σκέψης: την επιβίωση του πιο ικανού. Η διαπραγµατευτική δύναµη έχει µετακυλισθεί από τους εργαζοµένους στους εργοδότες, που επικεντρώνονται στην περικοπή του κόστους.

Αναφέρει παράλληλα ότι οι δυτικές οικονοµίες έχουν ένα τεράστιο ποσοστό πλεοναζόντων συντελεστών παραγωγής και ένα γηράσκοντα πληθυσµό, δύο φαινόµενα εκ φύσεως αντιπληθωριστικά. Συνεπώς, οι φόβοι για µία άνοδο του δοµικού πληθωρισµού είναι αβάσιµοι, ιδίως σε µεσοπρόθεσµο ορίζοντα.

Τι συµβαίνει όμως µε τον συνολικό πληθωρισµό, συµπεριλαµβανοµένων των τροφίµων και της ενέργειας; Όπως εξηγεί εδώ τα πράγµατα διαφοροποιούνται, από τη στιγµή που η ενδυνάµωση των αναδυόµενων αγορών είναι πιθανό να πιέσει ανοδικά τις τιµές των εµπορευµάτων µακροπρόθεσµα.

Ωστόσο, τονίζεται ότι δεν θα πρέπει να υπερεκτιµήσουµε την επίδραση τους. Για παράδειγµα, σημειώνεται ότι ακόµα και όταν οι τιµές του πετρελαίου διπλασιάστηκαν, όπως συνέβη το 2007/2008, η επίδραση στο συνολικό πληθωρισµό ήταν περιορισµένη και όχι µεγάλης διάρκειας. Άλλωστε, απαιτείται αυτή η αύξηση των τιµών να επαναλαµβάνεται κάθε έτος, αλλιώς η επίδρασή της εξασθενεί µε το πέρασµα των ετών. Σε αντίθεση µε τη σπείρα µισθών - τιµών, οι αυξανόµενες τιµές των εµπορευµάτων τείνουν να αυξάνουν τον πληθωρισµό µόνο για µικρές περιόδους.

Τέλος, ο Ad van Tiggelen σημειώνει ότι αυτό αφήνει αναπάντητο το ερώτηµα, σε ποιο βαθµό το υψηλό επίπεδο του κρατικού χρέους αυξάνει τον πληθωρισµό. Αυτό δεν συνέβη στην περίπτωση της Ιαπωνίας, όπου η υψηλή αναλογία του χρέους σε σχέση µε το ΑΕΠ συνοδεύεται από αντιπληθωρισµό, που προκλήθηκε από λάθος πολιτικές, µία γηράσκουσα κοινωνία και τη ροπή προς την αποταµίευση. Άλλες ανεπτυγµένες χώρες θα προσπαθήσουν να αποφύγουν αυτό το αποτέλεσµα, αν και ο δικός τους πληθυσµός αρχίζει να γηράσκει. Θα αποπειραθούν να ενισχύσουν τον πληθωρισµό τους τυπώνοντας νέο χρήµα, µία τακτική που από µόνη της ενέχει κινδύνους (υπέρ-πληθωρισµό). Οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις αντιλαµβάνονται αυτό τον κίνδυνο και ίσως περισσότερο από ό,τι οι επενδυτές. Εποµένως, "πιστεύουµε ότι ο πληθωρισµός ενδέχεται να παραµείνει σε χαµηλά επίπεδα για αρκετό καιρό, ειδικά στην Ευρώπη. Για αυτό µην ΄εξοστρακίσετε΄ ακόµα τα κρατικά οµόλογα µακροπρόθεσµης λήξης, ακόµα και αν οι αποδόσεις στη λήξη εµφανίζονται χαµηλές. Μπορεί να έχουν λόγους να είναι χαµηλές".
http://www.capital.gr/News.asp?id=846072

ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΡΘΡΟ!!!
ΜΕ ΒΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΚΟΠΟ!!!
ΕΧΟΝΤΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '70 ΚΑΙ ΜΕΤΑ, ΕΙΔΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ '80, ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΕΡΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ...
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΛΟΓΟ: ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΤΩ!!!
(ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ - ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΜΕΝΗ ΑΓΟΡΑ)
ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΑΛΥΤΗΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΧΑ ΕΝΤΟΝΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ:
"Η διαπραγµατευτική δύναµη έχει µετακυλισθεί από τους εργαζοµένους στους εργοδότες, που επικεντρώνονται στην περικοπή του κόστους. "
ΤΟ ΣΠΙΡΑΛ ΠΟΥ ΤΡΕΧΕΙ ΛΕΓΕΤΑΙ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ=>)ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΙΩΣΗΣ ΚΟΣΤΟΥΣ=>ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΕ ΦΘΗΝΟΤΕΡΟ ΤΟΠΟ=>ΜΕΙΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ (ΜΕΤΑΚΥΛΙΣΗ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ)=>ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ ΣΠΙΡΑΛ ΑΥΞΗΣΕΩΝ ΜΙΣΘΩΝ-ΚΟΣΤΟΥΣ ==> ΝΕΑ ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΙΩΣΗΣ ΚΟΣΤΟΥΣ ΚΛΠ ΚΛΠ
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ ΑΠΛΑ ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕΤΑ ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΦΕΣΗ, ΑΝΑΚΑΜΠΤΟΥΝ ΓΙΑ 12-24 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕΙΟΥΜΕΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΥΦΕΣΗ... ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΥΨΗΛΟ...
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΣΥΡΙΚΩΝΕΤΑΙ ΤΟ (ΣΧΕΤΙΚΟ) ΕΙΣΟΔΗΜΑ...