Είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ αλλά δεν είναι ευρύτερα γνωστό. Ισως γιατί πιθανόν θα εξαγρίωνε πολλούς αν το μάθαιναν.
Περι τίνος πρόκειται;
Τα 23,5 δισ. ευρώ από την επόμενη δόση των 31,5 δισ ευρώ δεν θα έπρεπε να είναι υπο την αίρεση της τρόικας αφού δεν είναι μέρος των προυποθέσεων οικονομικής πολιτικής (conditionality) του Μνημονίου ΙΙ που θα έπρεπε να ικανοποιεί η χώρα.
Τα 23,5 δισ ευρώ προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και συνδέονταν με την ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, το γνωστό μας PSI.
Υπενθυμίζεται ότι τα 25 δις υπο την μορφή ομολόγων του EFSF έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την ολοκλήρωση του PSI.
Τα υπόλοιπα 23,5 δισ θα ήταν διαθέσιμα τον Ιούνιο του 2012 με βάση τον αρχικό σχεδιασμό.
Το ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση θα ανερχόταν σε 48,5 δισ. ευρώ συν το 1,5 δισ. που ήταν διαθέσιμα από το 1ο πακέτο στήριξης, δηλαδή 50 δισ.
Μοναδική προυπόθεση για να υλοποιούταν το πλάνο ήταν να είχε περάσει ο νόμος με τους ακριβείς όρους της ανακεφαλαιοποίησης από την Βουλή.
Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Ο κ. Βενιζέλος έκανε πίσω παρότι είχε έτοιμο τον νόμο και οι υπόλοιποι της κυβέρνησης Παπαδήμου αναζητούσαν προσχήματα, π.χ. εκλογές, για να διώξουν από πάνω τους την καυτή πατάτα, κωλυσιεργώντας.
Ο πραγματικός λόγος δεν ήταν άλλος από το πολιτικό κόστος.
Αν οι όροι της επανακεφαλαιοποίηση ήταν υπερ των νέων μετόχων, δηλαδή των φορολογουμένων, οι παλαιοί βασικοί μέτοχοι, το μάνατζμεντ και τα φιλικά προς αυτούς ΜΜΕ θα στρέφονταν εναντίον των πολιτικών που έφεραν τον νόμο στη Βουλή.
Αν οι όροι ευνοούσαν την προσπάθεια των παλαιών μετόχων να διατηρήσουν τον έλεγχο των τραπεζών τους, οι πολιτικοί θα επικρίνονταν από άλλες πολιτικές δυνάμεις ότι εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα και ίσως κατηγορούνταν για απιστία.
Κοινώς, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα με βάση την λογική του πολιτικού κόστους.
Επέλεξαν λοιπόν να κάνουν αυτό που συνήθως χαρακτηρίζει τις αποφάσεις στο δημόσιο.
Να κάνουν το μίνιμουμ και να πετάξουν το μπαλάκι στην επόμενη κυβέρνηση.
Μόνο που οι επιπτώσεις της συγκεκριμένης ενέργειας στη πραγματική οικονομία που διψά για χρηματοδότηση είναι ήδη σημαντικές.
Τα πιστωτικά ιδρύματα υποφέρουν και εκείνοι που το αισθάνονται περισσότερο είναι οι πελάτες τους, δηλαδή τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις.
Η αβεβαιότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης οδηγεί σε απώλειες προιόντος, εισοδήματος και θέσεων εργασίας.
Επιπλέον, τα 23,5 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης είναι πρακτικά στο αέρα αφού εξαρτώνται από τις διαθέσεις της τρόικας, συνεισφέροντας στην αύξηση της αβεβαιότητας.
Δυστυχώς, οι χειρισμοί της προηγούμενης κυβέρνησης στο μέτωπο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών έχουν καταφέρει να βάλουν υπο την δαμόκλεια σπάθη της εκτέλεσης του οικονομικού προγράμματος τα 23,5 δις που θα έπρεπε να εισπράξει η Ελλάδα λόγω PSI.
Πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση αποθέωσης του πολιτικού κόστους εις βάρος των συμφερόντων της χώρας.
Dr. Money
Περι τίνος πρόκειται;
Τα 23,5 δισ. ευρώ από την επόμενη δόση των 31,5 δισ ευρώ δεν θα έπρεπε να είναι υπο την αίρεση της τρόικας αφού δεν είναι μέρος των προυποθέσεων οικονομικής πολιτικής (conditionality) του Μνημονίου ΙΙ που θα έπρεπε να ικανοποιεί η χώρα.
Τα 23,5 δισ ευρώ προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και συνδέονταν με την ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, το γνωστό μας PSI.
Υπενθυμίζεται ότι τα 25 δις υπο την μορφή ομολόγων του EFSF έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την ολοκλήρωση του PSI.
Τα υπόλοιπα 23,5 δισ θα ήταν διαθέσιμα τον Ιούνιο του 2012 με βάση τον αρχικό σχεδιασμό.
Το ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση θα ανερχόταν σε 48,5 δισ. ευρώ συν το 1,5 δισ. που ήταν διαθέσιμα από το 1ο πακέτο στήριξης, δηλαδή 50 δισ.
Μοναδική προυπόθεση για να υλοποιούταν το πλάνο ήταν να είχε περάσει ο νόμος με τους ακριβείς όρους της ανακεφαλαιοποίησης από την Βουλή.
Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Ο κ. Βενιζέλος έκανε πίσω παρότι είχε έτοιμο τον νόμο και οι υπόλοιποι της κυβέρνησης Παπαδήμου αναζητούσαν προσχήματα, π.χ. εκλογές, για να διώξουν από πάνω τους την καυτή πατάτα, κωλυσιεργώντας.
Ο πραγματικός λόγος δεν ήταν άλλος από το πολιτικό κόστος.
Αν οι όροι της επανακεφαλαιοποίηση ήταν υπερ των νέων μετόχων, δηλαδή των φορολογουμένων, οι παλαιοί βασικοί μέτοχοι, το μάνατζμεντ και τα φιλικά προς αυτούς ΜΜΕ θα στρέφονταν εναντίον των πολιτικών που έφεραν τον νόμο στη Βουλή.
Αν οι όροι ευνοούσαν την προσπάθεια των παλαιών μετόχων να διατηρήσουν τον έλεγχο των τραπεζών τους, οι πολιτικοί θα επικρίνονταν από άλλες πολιτικές δυνάμεις ότι εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα και ίσως κατηγορούνταν για απιστία.
Κοινώς, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα με βάση την λογική του πολιτικού κόστους.
Επέλεξαν λοιπόν να κάνουν αυτό που συνήθως χαρακτηρίζει τις αποφάσεις στο δημόσιο.
Να κάνουν το μίνιμουμ και να πετάξουν το μπαλάκι στην επόμενη κυβέρνηση.
Μόνο που οι επιπτώσεις της συγκεκριμένης ενέργειας στη πραγματική οικονομία που διψά για χρηματοδότηση είναι ήδη σημαντικές.
Τα πιστωτικά ιδρύματα υποφέρουν και εκείνοι που το αισθάνονται περισσότερο είναι οι πελάτες τους, δηλαδή τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις.
Η αβεβαιότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης οδηγεί σε απώλειες προιόντος, εισοδήματος και θέσεων εργασίας.
Επιπλέον, τα 23,5 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης είναι πρακτικά στο αέρα αφού εξαρτώνται από τις διαθέσεις της τρόικας, συνεισφέροντας στην αύξηση της αβεβαιότητας.
Δυστυχώς, οι χειρισμοί της προηγούμενης κυβέρνησης στο μέτωπο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών έχουν καταφέρει να βάλουν υπο την δαμόκλεια σπάθη της εκτέλεσης του οικονομικού προγράμματος τα 23,5 δις που θα έπρεπε να εισπράξει η Ελλάδα λόγω PSI.
Πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση αποθέωσης του πολιτικού κόστους εις βάρος των συμφερόντων της χώρας.
Dr. Money
No comments:
Post a Comment
προτιμώ πάντα ένα ψευδώνυμο από το "ανώνυμος"