Βαρουφάκης: Weisbrot and Krugman are Wrong: Greece cannot pull off an Argentina - μια σύντομη κριτική

Μερικά σημεία του Βαρουφάκη

Mark Weisbrot has been arguing, for some time now, that Greece must try to emulate Argentina; that is, to default on its debts not as a bargaining strategy that yields a New Deal within the Eurozone but, rather, in the context of exiting the Eurozone altogether and going it alone. Recently, Paul Krugman has endorsed this position (see here and here). I think they are profoundly wrong.


1^st difference: The potential of exports to act as shock absorbers
Argentina’s export potential in 2001 was vastly superior to that of Greece’s in 2012. By export potential I mean the degree of underutilisation of productive resources whose employment can, potentially, produce goods and services for which there is effective demand. In 2001, Argentina’s farms were woefully underproducing primary commodities that were, at that time, seeing their demand skyrock
2^nd difference: Greece has no peg with the euro. It has the euro!
...the very availability of such large quantities of ‘hard’ currency savings, in the hands of the average Dimitri and Kiki on the street, will ensure that the decline in the value of the new drachma will be precipitous (something that did not happen in Argentina since most savings were in pesos also).
3^rd difference: Greece is perfectly capable of poisoning the water it is swimming in (Europe)
..a Greek euro-exit will be the equivalent to poisoning the pool in which we must swim.
Epilogue
Does this mean that Greece ought to grin and bear the massive and misanthropic idiocy of the bailout-austerity package imposed upon it by the troika (EU-ECB-IMF)? Of course not. We should certainly default. But within the Eurozone. (See here for this argument.) And use our readiness to default as a bargaining strategy by which to bring about a New Deal for Europe (in a manner that I have written about here).  


Στα πλαίσια της συζήτησης μέσα ή έξω, η οποία ξεκίνησε αυτή τη φορά με σοβαρά επιχειρήματα (βλ. Weisbrot και Krugman), έρχεται το άρθρο του Βαρουφάκη να τα αντικρούσει.

Επιχ.1: ο Βαρουφάκης δείχνει να υποτιμά το μέγεθος και τις δυνατότητες του ελληνικού τουριστικού κλάδου καθώς τόσο αυτός όσο και ο Γουέισμπροτ αναφέρονται κυρίως στο κλασσικό εξαγωγικό κλάδο και ελάχιστα ο βαρουφάκης στο τουρισμό, ο οποίος αποτελεί το κυριότερο εγχώριο κλάδο.
Συνεπώς, η άποψή μου κλίνει προς ότι τα οφέλη θα είναι ξεκάθαρα

Επιχ.2: το θέμα της ισοτιμίας και της σύγχυσης από τη κυκλοφορία δύο παράλληλων νομισμάτων (ένα νόμιμο "greek dollar" και ένα παράνομο "ευρώ") είναι περισσότερο σύνθετο
Εδώ και πολύ καιρό έχω αναφερθεί στο ποια θα έπρεπε σήμερα να είναι η ισοτιμία μας ως προς το ευρώ και στις αρχές του χρόνου έχουμε ενδείξεις επιβεβαιώσης ότι αυτή κινείται περίπου στα πλαίσιου των 1500-1700δρχ για 1 ευρώ, ή 5 προς 1.
Λαμβανομένου υπόψη της σύγχυσης που δημιουργήθηκε στο πληθυσμό με την εισαγωγή του ευρώ (όταν ένα μπουκάλι νερό από 50δρχ έφτασε γρήγορα να πωλείται €0.50 ή 3.5 φορές περισσότερο), θεωρώ πιο πραγματικό το επιχείρημα ότι η παράλληλη χρήση των ευρώ που έχουν φυλαχτεί σε κήπους και στρώματα και του greek dollar θα οδηγήσει την ισοτιμία του τελευταίου σε παράλογα νούμερα, ήτοι εύκολα 10 προς 1 - δεν θα μου φαινόταν παράλογο μια κερδοσκοπική επίθεση να το έστελνε στα 50 προς 1 (γράφτηκε)
Αν και δεν αποτελεί ακλόνητο οικονομικό επιχείρημα κατά της εξόδου, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει σημαντικές στρεβλώσεις εγχωρίως (όχι όμως απαραίτητα μη αναστρέψιμες σε βάθος χρόνου)

Επιχ.3: σίγουρα δεν αποτελεί επιχείρημα κατά μιας ελληνικής εξόδου η αναταραχή που θα δημιουργηθεί στους υπόλοιπους χρήστες του κοινού νομίσματος! Εάν οι ανάγκες της χώρας είναι διαφορετικές από τις ανάγκες των υπολοίπων, δεν φταίμε εμείς (ή τουλάχιστον μόνο εμείς)
Εάν αρχίσουμε να λέμε και βαριά πράγματα, πχ "εθνικό συμφέρον", θα περιπλακούμε ακόμα περισσότερο
Σίγουρα πάντως θα έρθουμε αντιμέτωποι και με δευτερογενείς συνέπειες καθώς μέρος της αναταραχής των υπολοίπων θα επιστρέψει σε 'μας
Από την άλλη, το επιχείρημα αυτό είναι στην ουσία η βάση της διαπραγματευτικής μας ισχύς - όση έχει απομείνει ύστερα από δύο καλά Μνημόσυνανια, πάντως έχει απομείνει
Εδώ είμαστε σε παράλληλη τροχιά με το Βαρουφάκη