«Το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα έχει φτάσει στο τέλος του. Είναι δε φτιαγμένο έτσι ώστε, μετά την πάροδο κάποιων δεκαετιών, να γίνεται μια επανεκκίνηση». Η άποψη του Ντιρκ Μίλερ, του επονομαζόμενου και «κυρίου Dax», είναι σαφής - τουλάχιστον όσον αφορά την οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία και τις τομές που απαιτούνται προκειμένου να ανοίξει μια νέα σελίδα. Όπως, μάλιστα, υπογράμμισε στις συνεντεύξεις τις οποίες παραχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα στις δύο μεγαλύτερες οικονομικές εφημερίδες της Γερμανίας -Handelsblatt και Financial Times- «οι χρεοκοπίες κρατών είναι, εδώ και αιώνες, μέρος του συστήματος».
Κρίση
Ο Μίλερ ισχυρίζεται ότι η κρίση χρέους που αντιμετωπίζει ο ανεπτυγμένος κόσμος αφενός δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και, αφετέρου, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συμβατικές μεθόδους. «Στις ΗΠΑ -λέει- το συνολικό χρέος των πολιτών, του κράτους, και των επιχειρήσεων αντιστοιχεί στο 400% του ΑΕΠ. Κι αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία». Θεωρεί δε ότι το πρόβλημα δεν συνίσταται στο ότι δεν υπάρχουν λεφτά - αντιθέτως, ο ίδιος θεωρεί ότι υπάρχουν πολλά, μόνο που είναι άνισα κατανεμημένα.
Ιδού πώς αναπτύσσει το επιχείρημά του, αναφερόμενος στην περίπτωση της δικής του χώρας. «Στη Γερμανία έχουμε ένα δημόσιο χρέος της τάξης των 2 τρισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, η αξία της περιουσίας των ιδιωτών ανέρχεται σε 5 τρισ. ευρώ. Οπότε, λεφτά υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι με το πέρας των δεκαετιών, τα λεφτά αυτά έχουν συγκεντρωθεί στα χέρια λίγων: το φτωχότερο ήμισυ του πληθυσμού έχει στα χέρια του μόλις το 4% αυτού του πλούτου, ενώ το 10% ελέγχει σχεδόν τα δύο τρίτα». Και συνεχίζει: «Η μεγάλη μάζα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει το βάρος του χρέους. Το χρέος του κράτους το πληρώνει με τους φόρους και το χρέος των επιχειρήσεων μέσω των προϊόντων που αγοράζει».
Τι προτείνει, όμως, ο Μίλερ για να ξεπεραστεί αυτό το τεράστιο πρόβλημα; «Με μια αναδιανομή του πλούτου, από τους πάνω υπέρ των κάτω. Μια αναδιανομή η οποία μπορεί να λάβει πολλές διαφορετικές μορφές», λέει απερίφραστα, σημειώνοντας ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει «από μερικούς μήνες μέχρι ένα-δύο χρόνια». Αντικρούει, μάλιστα, τα σχόλια που παρομοιάζουν τις προτάσεις του με την πρακτική του... Ρομπέν των Δασών και επιμένει ότι πρόκειται για ρεαλιστικές και ιστορικά δοκιμασμένες λύσεις.
Και ποιες είναι αυτές οι μορφές που έχει στο μυαλό του ο Μίλερ; Με βάση τα δικά του λόγια, η αναδιανομή θα μπορούσε να λάβει τη μορφή της διαγραφής χρέους ή της επιβολής εξαιρετικά υψηλών φορολογικών συντελεστών στα υψηλά εισοδηματικά κλιμάκια και στα περιουσιακά στοιχεία που υπερβαίνουν ένα όριο - όπως συνέβη με το new Deal του Ρούζβελτ στις ΗΠΑ, κατά τη δεκαετία του '30, στον απόηχο του Κραχ και προκειμένου να αντιμετωπιστεί η Μεγάλη Ύφεση. Οι επιλογές, όμως, δεν εξαντλούνται εκεί. Υπάρχει ακόμη και το σενάριο του υψηλού πληθωρισμού για κάποιο διάστημα (με αυξήσεις μισθών), αλλά και της μεταρρύθμισης του νομισματικού συστήματος (η οποία, αναμφίβολα, ευνοεί περισσότερο την αναδιανομή από τα πλούσια στα φτωχότερα κράτη).
Παράδειγμα
Δεν διστάζει, μάλιστα, να χρησιμοποιήσει και πάλι το παράδειγμα της Γερμανίας, αναφέροντας ότι «στη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών, υπήρξαν δύο περιπτώσεις που αναδιανεμήθηκαν τα δημοσιονομικά βάρη» και, κατά συνέπεια, ο πλούτος. Υπενθυμίζει δε ότι τη μία φορά, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στα συντρίμμια της Γερμανίας, υιοθετήθηκε η πολιτική της υποχρεωτικής απαλλοτρίωσης για τους κατόχους ακινήτων. Και έτσι, υπονοεί προφανώς ότι και τώρα βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου...
«Τα όσα συζητούνται, σήμερα, για την περίπτωση της Ελλάδας -σημειώνει τέλος ο Μίλερ- δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τέτοιου είδους αναδιανομή, από τα πάνω προς τα κάτω. Οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, ήτοι οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές και η ΕΚΤ, ασφαλώς θα χάσουν κάτι, ωστόσο, την ίδια στιγμή, η μεγάλη μάζα των Ελλήνων θα ελαφρυνθεί». Πόσοι το κατανοούν;
Τότε και τώρα
Κάνουμε τα ίδια λάθη...
Ο Ντιρκ Μίλερ θεωρεί ότι, στην περίπτωση της Ευρωζώνης, ουσιαστικά μπήκε το κάρο μπροστά από το βόδι, όπως λέει ο λαός. «Πρώτα θα έπρεπε να επιτύχουμε μια ενότητα σε πολιτικό επίπεδο, να καταστήσουμε ενιαία τη φορολογική και δημοσιονομική πολιτική και να οικοδομήσουμε δημοκρατικούς θεσμούς. Υστερα από όλα αυτά θα είχε νόημα μια νομισματική ένωση και όχι νωρίτερα», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Ο ίδιος θεωρεί, επίσης, ότι «σήμερα κάνουμε τα ίδια λάθη με το παρελθόν». «Μόνο ένα πράγμα διαφέρει -προσθέτει.
Παλιότερα δεν υπήρχε παγκοσμιοποίηση. Τα κράτη ήταν κλειστές οντότητες και συστήματα. Όταν ένας κατέρρεε, δεν παρέσυρε αυτομάτως όλους τους άλλους. Εάν συμβεί κάτι αντίστοιχο σήμερα, τότε το φαινόμενο δεν θα περιοριστεί σε ένα ή δύο κράτη. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, η πραγματική κρίση έχει μια εντελώς διαφορετική διάσταση».
Και προβλέπει ότι ο κόσμος δεν θα μπορέσει να συνεχίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς μια ριζική αλλαγή πορείας.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=112451200
Αναδιανομή τώρα
Ο οικονομικός αναλυτής Ντιρκ Μίλερ εκφράζει τη βεβαιότητα ότι οι αγορές θα κάνουν ένα νέο ξεκίνημα – στο οποίο θα περιλαμβάνεται και σοβαρή αναδιανομή εισοδημάτων από πάνω προς τα κάτω. «Κύριε Μίλερ, ποια λύση βλέπετε για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους;». «Καμία. Πιστεύω ότι το τραπεζικό μας σύστημα έχει τελειώσει. Οι χρεοκοπίες κρατών είναι μέρος του συστήματος εδώ και αιώνες. Εγώ θα τις ονόμαζα reset (επανεκκίνηση). Η αναδιανομή κάποιες φορές παίρνει τη μορφή της νομισματικής μεταρρύθμισης, κάποιες φορές της διαγραφής χρέους. Οι λίγοι που έχουν απαιτήσεις από το κράτος θα χάσουν κάτι και έτσι οι μάζες θα ανακουφιστούν, γιατί θα πληρώνουν μικρότερο μέρος του εισοδήματός τους σε φόρους». «Σοβαρολογείτε;». «Απολύτως. Υπάρχουν και άλλες λύσεις, όπως ήταν το Νιου Ντιλ στην Αμερική. Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Βουλευτής του SPD πρότεινε να επαναφέρουμε τη νομοθεσία για την ίση κατανομή των βαρών και στη Γερμανία. Πρέπει να αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε. Δεν είναι αριστερή ρητορεία, είναι η κατανόηση του πώς λειτουργεί το σύστημα».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_20/10/2011_459853
______________________________________________
το συγκεκριμένο άρθρο ανήκει σε εκείνα με ταγκ "κοίτα ποιοι τα λένε"!
ευτυχώς που υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που υποστηρίζουν φυσιολογικά πράγματα:
διαγραφή χρεών
υψηλή φορολογία υψηλών εισοδηματικών κλιμακίων (και περιουσίας προσθέτω)
πληθωρισμός, μέσω αύξησης μισθών (!!!)
νέο νομισματικό σύστημα [το κυριότερο]
Κρίση
Ο Μίλερ ισχυρίζεται ότι η κρίση χρέους που αντιμετωπίζει ο ανεπτυγμένος κόσμος αφενός δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και, αφετέρου, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συμβατικές μεθόδους. «Στις ΗΠΑ -λέει- το συνολικό χρέος των πολιτών, του κράτους, και των επιχειρήσεων αντιστοιχεί στο 400% του ΑΕΠ. Κι αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία». Θεωρεί δε ότι το πρόβλημα δεν συνίσταται στο ότι δεν υπάρχουν λεφτά - αντιθέτως, ο ίδιος θεωρεί ότι υπάρχουν πολλά, μόνο που είναι άνισα κατανεμημένα.
Τι προτείνει, όμως, ο Μίλερ για να ξεπεραστεί αυτό το τεράστιο πρόβλημα; «Με μια αναδιανομή του πλούτου, από τους πάνω υπέρ των κάτω. Μια αναδιανομή η οποία μπορεί να λάβει πολλές διαφορετικές μορφές», λέει απερίφραστα, σημειώνοντας ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει «από μερικούς μήνες μέχρι ένα-δύο χρόνια». Αντικρούει, μάλιστα, τα σχόλια που παρομοιάζουν τις προτάσεις του με την πρακτική του... Ρομπέν των Δασών και επιμένει ότι πρόκειται για ρεαλιστικές και ιστορικά δοκιμασμένες λύσεις.
Και ποιες είναι αυτές οι μορφές που έχει στο μυαλό του ο Μίλερ; Με βάση τα δικά του λόγια, η αναδιανομή θα μπορούσε να λάβει τη μορφή της διαγραφής χρέους ή της επιβολής εξαιρετικά υψηλών φορολογικών συντελεστών στα υψηλά εισοδηματικά κλιμάκια και στα περιουσιακά στοιχεία που υπερβαίνουν ένα όριο - όπως συνέβη με το new Deal του Ρούζβελτ στις ΗΠΑ, κατά τη δεκαετία του '30, στον απόηχο του Κραχ και προκειμένου να αντιμετωπιστεί η Μεγάλη Ύφεση. Οι επιλογές, όμως, δεν εξαντλούνται εκεί. Υπάρχει ακόμη και το σενάριο του υψηλού πληθωρισμού για κάποιο διάστημα (με αυξήσεις μισθών), αλλά και της μεταρρύθμισης του νομισματικού συστήματος (η οποία, αναμφίβολα, ευνοεί περισσότερο την αναδιανομή από τα πλούσια στα φτωχότερα κράτη).
Παράδειγμα
Δεν διστάζει, μάλιστα, να χρησιμοποιήσει και πάλι το παράδειγμα της Γερμανίας, αναφέροντας ότι «στη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών, υπήρξαν δύο περιπτώσεις που αναδιανεμήθηκαν τα δημοσιονομικά βάρη» και, κατά συνέπεια, ο πλούτος. Υπενθυμίζει δε ότι τη μία φορά, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στα συντρίμμια της Γερμανίας, υιοθετήθηκε η πολιτική της υποχρεωτικής απαλλοτρίωσης για τους κατόχους ακινήτων. Και έτσι, υπονοεί προφανώς ότι και τώρα βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου...
«Τα όσα συζητούνται, σήμερα, για την περίπτωση της Ελλάδας -σημειώνει τέλος ο Μίλερ- δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τέτοιου είδους αναδιανομή, από τα πάνω προς τα κάτω. Οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, ήτοι οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές και η ΕΚΤ, ασφαλώς θα χάσουν κάτι, ωστόσο, την ίδια στιγμή, η μεγάλη μάζα των Ελλήνων θα ελαφρυνθεί». Πόσοι το κατανοούν;
Τότε και τώρα
Κάνουμε τα ίδια λάθη...
Ο Ντιρκ Μίλερ θεωρεί ότι, στην περίπτωση της Ευρωζώνης, ουσιαστικά μπήκε το κάρο μπροστά από το βόδι, όπως λέει ο λαός. «Πρώτα θα έπρεπε να επιτύχουμε μια ενότητα σε πολιτικό επίπεδο, να καταστήσουμε ενιαία τη φορολογική και δημοσιονομική πολιτική και να οικοδομήσουμε δημοκρατικούς θεσμούς. Υστερα από όλα αυτά θα είχε νόημα μια νομισματική ένωση και όχι νωρίτερα», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Ο ίδιος θεωρεί, επίσης, ότι «σήμερα κάνουμε τα ίδια λάθη με το παρελθόν». «Μόνο ένα πράγμα διαφέρει -προσθέτει.
Παλιότερα δεν υπήρχε παγκοσμιοποίηση. Τα κράτη ήταν κλειστές οντότητες και συστήματα. Όταν ένας κατέρρεε, δεν παρέσυρε αυτομάτως όλους τους άλλους. Εάν συμβεί κάτι αντίστοιχο σήμερα, τότε το φαινόμενο δεν θα περιοριστεί σε ένα ή δύο κράτη. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, η πραγματική κρίση έχει μια εντελώς διαφορετική διάσταση».
Και προβλέπει ότι ο κόσμος δεν θα μπορέσει να συνεχίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς μια ριζική αλλαγή πορείας.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=112451200
Αναδιανομή τώρα
Ο οικονομικός αναλυτής Ντιρκ Μίλερ εκφράζει τη βεβαιότητα ότι οι αγορές θα κάνουν ένα νέο ξεκίνημα – στο οποίο θα περιλαμβάνεται και σοβαρή αναδιανομή εισοδημάτων από πάνω προς τα κάτω. «Κύριε Μίλερ, ποια λύση βλέπετε για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους;». «Καμία. Πιστεύω ότι το τραπεζικό μας σύστημα έχει τελειώσει. Οι χρεοκοπίες κρατών είναι μέρος του συστήματος εδώ και αιώνες. Εγώ θα τις ονόμαζα reset (επανεκκίνηση). Η αναδιανομή κάποιες φορές παίρνει τη μορφή της νομισματικής μεταρρύθμισης, κάποιες φορές της διαγραφής χρέους. Οι λίγοι που έχουν απαιτήσεις από το κράτος θα χάσουν κάτι και έτσι οι μάζες θα ανακουφιστούν, γιατί θα πληρώνουν μικρότερο μέρος του εισοδήματός τους σε φόρους». «Σοβαρολογείτε;». «Απολύτως. Υπάρχουν και άλλες λύσεις, όπως ήταν το Νιου Ντιλ στην Αμερική. Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Βουλευτής του SPD πρότεινε να επαναφέρουμε τη νομοθεσία για την ίση κατανομή των βαρών και στη Γερμανία. Πρέπει να αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε. Δεν είναι αριστερή ρητορεία, είναι η κατανόηση του πώς λειτουργεί το σύστημα».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_20/10/2011_459853
______________________________________________
το συγκεκριμένο άρθρο ανήκει σε εκείνα με ταγκ "κοίτα ποιοι τα λένε"!
ευτυχώς που υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που υποστηρίζουν φυσιολογικά πράγματα:
διαγραφή χρεών
υψηλή φορολογία υψηλών εισοδηματικών κλιμακίων (και περιουσίας προσθέτω)
πληθωρισμός, μέσω αύξησης μισθών (!!!)
νέο νομισματικό σύστημα [το κυριότερο]
No comments:
Post a Comment