Όπως λέει η Lady Bracknell στο θεατρικό του Όσκαρ Ουάιλντ 'The Importance of Being Earnest' : «To να χάσεις ένα γονιό ... μπορεί να θεωρηθεί ατυχία. Να χάσεις δύο μοιάζει με απροσεξία.»
Ήταν ατυχία η Αμερική να περάσει μια καταστροφή της κλίμακας της
Μεγάλης Ύφεσης. Να περάσει και μια δεύτερη πράγματι μοιάζει με
απροσεξία.
Στα 12 χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης - μεταξύ του Μεγάλου Κραχ του 1929 και την κινητοποίηση της Αμερικής στο Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο – η παραγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες σημείωσε ύφεση κατά μέσο όρο περίπου 15%, δηλαδή ένα συνολικό έλλειμμα ίσο με 1,8 χρόνια ΑΕΠ. Σήμερα, ακόμη και αν οι ΗΠΑ επιστρέψουν με σταθερό πληθωρισμό στο πλήρες δυναμικό της παραγωγής τους μέχρι το 2017 - ένα τεράστιο αν - θα έχουν υποστεί μια ισοδύναμη απώλεια της τάξεως του 60% του ΑΕΠ.
Δεν υπάρχει κάποιο ηθικό ισοδύναμο ενός πολέμου στον ορίζοντα για να τραβήξει τις ΗΠΑ προς μια ισχυρή επανεκκίνηση και να σβήσει τη σκιά της ύφεσης στο μέλλον. Και αν λάβουμε υπόψη τις παρούσες αξίες και την υποτονική ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας στο μέλλον, η επιπλέον απώλεια υπολογίζεται το λιγότερο ένα επιπλέον 100% της σημερινής παραγωγής ενός έτους - ένα συνολικό κόστος ισοδύναμο με το ΑΕΠ 1,6 χρόνων. Η ζημιά είναι σχεδόν ίση με εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης.
Η κυβέρνηση Ομπάμα υπερασπίζεται τις πολιτικές της και τα μακροπρόθεσμη μακροοικονομικά στοιχεία των ΗΠΑ, επισημαίνοντας ότι ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος κόσμος τα πάει πολύ χειρότερα. Έχουν δίκιο. Η Ευρώπη θέλει απεγνωσμένα να είχε τα προβλήματα της Αμερικής και μόνο αυτά.
Παρ 'όλα αυτά, το συμπέρασμά είναι ότι η χώρα πρέπει να σταματήσει να αποκαλεί την παρούσα κατάσταση τη Μικρότερη Ύφεση. Η αγορά ομολόγων των ΗΠΑ συμφωνεί. Από το 1975, η ονομαστική ετήσια απόδοση για τα 30-ετή ομόλογα Δημοσίου (T-bill) των ΗΠΑ είναι κατά μέσο όρο στα 2,2%: με άλλα λόγια, κατά τη διάρκεια ζωής του, οι ονομαστικές αποδόσεις του ομολόγου είναι 2,2 εκατοστιαίες μονάδες περισσότερο από ότι αναμενόταν από τον μέσο όρο των μελλοντικών βραχυπρόθεσμων ονομαστικών τιμών. Το σημερινό αντίστοιχο ομόλογο δίνει 3,2% ετησίως, πράγμα που σημαίνει ότι, εκτός αν ο σημερινός αγοραστής ομολόγων είναι αντίθετος στην κατοχή τέτοιων 30-ετών ομολόγων, προβλέπει ότι τα βραχυπρόθεσμα ονομαστικά T-bill επιτόκια θα βρίσκονται κατά μέσο όρο στο 1% ετησίως για την επόμενη γενεά.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ διατηρεί το βραχυπρόθεσμο ονομαστικό T-bill επιτόκιο κοντά στο 1% μόνο όταν η οικονομία είναι σε ύφεση, η αγορά εργασίας αδρανής, και ο κύριος κίνδυνος είναι ο αποπληθωρισμός και όχι οι ανοδικές πιέσεις στις τιμές. Από το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ ήταν κατά μέσο όρο 8%, όταν το βραχυπρόθεσμο ονομαστικό T-bill επιτόκιο ήταν 2% ή χαμηλότερο.
Αυτό είναι το μέλλον που η αγορά ομολόγων βλέπει για την Αμερική: η οικονομία σε ύφεση, αν όχι και κατά την επόμενη γενιά, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο μέρος της.
Εκτός αν αλλάξει ριζικά ο τρόπος σκέψης της Fed και στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, δεν θα σωθεί η Αμερική.
Η πλειοψηφία των διοικητών της Fed πιστεύει ότι η επιθετική νομισματική επέκταση έχει φτάσει, αν όχι υπερβεί, τα όρια της σύνεσης. Η πλειοψηφία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται η οικονομία της Αμερικής είναι μια καλή 'αιμορραγία', με τη μορφή μιας πιο αυστηρής λιτότητας.
Σε ένα παρόμοιο κομβικό σημείο της Μεγάλης Ύφεσης, ο John Maynard Keynes στράφηκε μακριά από την εστίαση στην πολιτική. Αντ 'αυτού, προσπάθησε να ανακατασκευάσει τη μακροοικονομική σκέψη γράφοντας τη 'Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, Τόκων, και του Χρήματος', έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα ξεσπούσε μια κρίση, οι οικονομολόγοι θα αναλογίζονταν την οικονομία με ένα διαφορετικό και πιο παραγωγικό τρόπο από ότι έκαναν μεταξύ 1929 και 1933.
Πρόσφατα, ο οικονομολόγος και Αμερικανός αξιωματούχος Lawrence Summers, σε μια διάλεξη του στο London School of Economics, κάλεσε για μια νέα ανοικοδόμηση της μακροοικονομικής σκέψης - των θεσμικών οργάνων και τον προσανατολισμό των κεντρικών τραπεζών. Αυτή είναι μια κεϋνσιανή φιλοδοξία, αλλά μπορεί άραγε να επιτευχθεί; Δεν υπάρχει ένας σύγχρονος Keynes, και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται καμιά παγκόσμια συναίνεση για τη μεταρρύθμιση των κεντρικών τραπεζών στα πρότυπα του Bretton Woods.
Στα 12 χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης - μεταξύ του Μεγάλου Κραχ του 1929 και την κινητοποίηση της Αμερικής στο Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο – η παραγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες σημείωσε ύφεση κατά μέσο όρο περίπου 15%, δηλαδή ένα συνολικό έλλειμμα ίσο με 1,8 χρόνια ΑΕΠ. Σήμερα, ακόμη και αν οι ΗΠΑ επιστρέψουν με σταθερό πληθωρισμό στο πλήρες δυναμικό της παραγωγής τους μέχρι το 2017 - ένα τεράστιο αν - θα έχουν υποστεί μια ισοδύναμη απώλεια της τάξεως του 60% του ΑΕΠ.
Δεν υπάρχει κάποιο ηθικό ισοδύναμο ενός πολέμου στον ορίζοντα για να τραβήξει τις ΗΠΑ προς μια ισχυρή επανεκκίνηση και να σβήσει τη σκιά της ύφεσης στο μέλλον. Και αν λάβουμε υπόψη τις παρούσες αξίες και την υποτονική ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας στο μέλλον, η επιπλέον απώλεια υπολογίζεται το λιγότερο ένα επιπλέον 100% της σημερινής παραγωγής ενός έτους - ένα συνολικό κόστος ισοδύναμο με το ΑΕΠ 1,6 χρόνων. Η ζημιά είναι σχεδόν ίση με εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης.
Η κυβέρνηση Ομπάμα υπερασπίζεται τις πολιτικές της και τα μακροπρόθεσμη μακροοικονομικά στοιχεία των ΗΠΑ, επισημαίνοντας ότι ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος κόσμος τα πάει πολύ χειρότερα. Έχουν δίκιο. Η Ευρώπη θέλει απεγνωσμένα να είχε τα προβλήματα της Αμερικής και μόνο αυτά.
Παρ 'όλα αυτά, το συμπέρασμά είναι ότι η χώρα πρέπει να σταματήσει να αποκαλεί την παρούσα κατάσταση τη Μικρότερη Ύφεση. Η αγορά ομολόγων των ΗΠΑ συμφωνεί. Από το 1975, η ονομαστική ετήσια απόδοση για τα 30-ετή ομόλογα Δημοσίου (T-bill) των ΗΠΑ είναι κατά μέσο όρο στα 2,2%: με άλλα λόγια, κατά τη διάρκεια ζωής του, οι ονομαστικές αποδόσεις του ομολόγου είναι 2,2 εκατοστιαίες μονάδες περισσότερο από ότι αναμενόταν από τον μέσο όρο των μελλοντικών βραχυπρόθεσμων ονομαστικών τιμών. Το σημερινό αντίστοιχο ομόλογο δίνει 3,2% ετησίως, πράγμα που σημαίνει ότι, εκτός αν ο σημερινός αγοραστής ομολόγων είναι αντίθετος στην κατοχή τέτοιων 30-ετών ομολόγων, προβλέπει ότι τα βραχυπρόθεσμα ονομαστικά T-bill επιτόκια θα βρίσκονται κατά μέσο όρο στο 1% ετησίως για την επόμενη γενεά.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ διατηρεί το βραχυπρόθεσμο ονομαστικό T-bill επιτόκιο κοντά στο 1% μόνο όταν η οικονομία είναι σε ύφεση, η αγορά εργασίας αδρανής, και ο κύριος κίνδυνος είναι ο αποπληθωρισμός και όχι οι ανοδικές πιέσεις στις τιμές. Από το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ ήταν κατά μέσο όρο 8%, όταν το βραχυπρόθεσμο ονομαστικό T-bill επιτόκιο ήταν 2% ή χαμηλότερο.
Αυτό είναι το μέλλον που η αγορά ομολόγων βλέπει για την Αμερική: η οικονομία σε ύφεση, αν όχι και κατά την επόμενη γενιά, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο μέρος της.
Εκτός αν αλλάξει ριζικά ο τρόπος σκέψης της Fed και στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, δεν θα σωθεί η Αμερική.
Μια φορά
κι έναν καιρό, οι πολιτικοί κατανοούσαν ότι έπρεπε να διαχειρίζονται τα
στοιχεία ενεργητικού με τρόπο τέτοιο ώστε να εξασφαλίσουν επαρκή
ρευστότητα, ασφαλή περιουσιακά στοιχεία, καθώς και τα απαραίτητα
εργαλεία για αποταμίευση. Με αυτόν τον τρόπο, η οικονομία στο σύνολό της
δεν θα βρισκόταν υπό πίεση για απομόχλευση και θα στηρίζεται έτσι η
παραγωγή. Αλλά αυτή η βασική αρχή της μακροοικονομικής διαχείρισης έχει
απλά αγνοηθεί.
Η πλειοψηφία των διοικητών της Fed πιστεύει ότι η επιθετική νομισματική επέκταση έχει φτάσει, αν όχι υπερβεί, τα όρια της σύνεσης. Η πλειοψηφία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται η οικονομία της Αμερικής είναι μια καλή 'αιμορραγία', με τη μορφή μιας πιο αυστηρής λιτότητας.
Τι,
λοιπόν, θα πρέπει να κάνουν οι οικονομολόγοι που επιδιώκουν να
βελτιώσουν τον κόσμο, αν δεν μπορούν πλέον ρεαλιστικά να ωθήσουν την
πολιτική προς τη σωστή κατεύθυνση;
Σε ένα παρόμοιο κομβικό σημείο της Μεγάλης Ύφεσης, ο John Maynard Keynes στράφηκε μακριά από την εστίαση στην πολιτική. Αντ 'αυτού, προσπάθησε να ανακατασκευάσει τη μακροοικονομική σκέψη γράφοντας τη 'Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, Τόκων, και του Χρήματος', έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα ξεσπούσε μια κρίση, οι οικονομολόγοι θα αναλογίζονταν την οικονομία με ένα διαφορετικό και πιο παραγωγικό τρόπο από ότι έκαναν μεταξύ 1929 και 1933.
Πρόσφατα, ο οικονομολόγος και Αμερικανός αξιωματούχος Lawrence Summers, σε μια διάλεξη του στο London School of Economics, κάλεσε για μια νέα ανοικοδόμηση της μακροοικονομικής σκέψης - των θεσμικών οργάνων και τον προσανατολισμό των κεντρικών τραπεζών. Αυτή είναι μια κεϋνσιανή φιλοδοξία, αλλά μπορεί άραγε να επιτευχθεί; Δεν υπάρχει ένας σύγχρονος Keynes, και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται καμιά παγκόσμια συναίνεση για τη μεταρρύθμιση των κεντρικών τραπεζών στα πρότυπα του Bretton Woods.
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2013-04-07-09-31-18-2013040793290/
No comments:
Post a Comment