18.6.14

Οικονομολόγοι του Ευρώ

Η Ελλάς βρίσκεται στο 2014 προς 2015 και ακόμα και σήμερα υπάρχουν τίτλοι όπως
"Γκάφα ολκής με τον οικονομολόγο της δραχμής"

Δυστυχώς, δεν θα υπάρχουν περισσότεροι από 50 άνθρωποι που να έχουν διάθεση να διαβάσουν τη τριλογία των άρθρων του Στεφανάδη, του νέου επικεφαλή του ΣΟΕ, θέση που είχε ο Στουρνάρας πριν 20 χρόνια, και αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
(χωρίς μάλιστα να σκεφτούν μία από τις ιδιότητες του Χαρδούβελη: καθηγητής στο Τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς).
Το 90% θα μείνει στο τίτλο.

Η τριλογία του Στεφανάδη
02.10.2011 Κι όμως, υπάρχει εναλλακτική λύση για την ελληνική οικονομία
13.11.2011 Για μια λιγότερο επώδυνη εσωτερική υποτίμηση
18.12.2011 Δομικές αλλαγές και οι αυταπάτες της ανάπτυξης

Εάν κάποιος αφιερώσει ικανό χρόνο θα βρει σε αυτό το βλόγι με πολλές λεπτομέρειες όσα περιγράφει σε 3 μικρά άρθρα ο Στεφανάδης, μάλιστα υπό το πρίσμα και των συνθηκών που επικρατούσαν το 2009-2012, τα περισσότερα εκ των οποίων γράφτηκαν ΝΩΡΙΤΕΡΑ, με μόνους παράγοντες προς διερεύνηση τις προθέσεις της (εγχώριας και διεθνούς) πολιτικής και την εγχώρια λαϊκή βούληση.

Ο αταβιστικός φόβος, εν όψει του νέου γύρου της διαδικασίας εσωτερικής υποτίμησης, είναι μόνο για όσους είχαν ελπίδες ότι δεν είχε έρθει η ώρα τους. Γιατί αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι οι δρόμοι του ευρώ και οι δρόμοι της δραχμής, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, έχουν πολύ περισσότερες ομοιότητες από όσες φαντάζονται.

Διαχειρίσιμες οι χρηματοδοτικές ανάγκες ως το 2023

.

Τhomas Piketty: Ο Καρλ Mαρξ του 21ου αιώνα

Τhomas Piketty: Ο Καρλ Mαρξ του 21ου αιώνα
H απήχηση του «Capital in the 21st century» στις ΗΠΑ είναι πρωτοφανής για βιβλίο πολιτικής οικονομίας κι οι εφημερίδες συγκρίνουν τον συγγραφέα με τον Adam Smith και τον Keynes, ενώ ο Paul Krugman κάνει λόγο για μικρή επανάσταση στην οικονομική θεωρία.
Το βιβλίο του Γάλλου οικονομολόγου για την ανισότητα βρέθηκε πριν από λίγες εβδομάδες στην πρώτη θέση με τα ευπώλητα της Amazon και στην τέταρτη θέση της σχετικής λίστας των Νew York Times. Σε λιγότερο από δύο μήνες έχουν πουληθεί περισσότερα από 80.000 αντίτυπα και 12.000 e-books, ενώ ο εκδοτικός οίκος Harvard Press ετοιμάζει ήδη τις επόμενες πέντε εκδόσεις.
Oι NYT χαρακτηρίζουν το βιβλίο blockbuster, το Marketwatch μιλάει για το νέο αστέρι των οικονομικών, ο Economist και το Time μιλούν για τον νέο Μαρξ και ο Guardian για το φαινόμενο Piketty. Tην ίδια ώρα, το Bloomberg επισημαίνει ότι ακόμα και οι εκατομμυριούχοι λατρεύουν το βιβλίο του 42χρονου Γάλλου, αναφερόμενο στο tweet με το οποίο ο διάσημος επενδυτής Carl Ichan ανακοίνωσε πως πέρασε το Σαββατοκύριακο «διαβάζοντας το νέο μεγάλο βιβλίο Capital in the 21st century από τον Thomas Piketty».
H λίστα με τους διάσημους αναγνώστες του βιβλίου είναι μεγάλη και περιλαμβάνει ονόματα από τον χώρο της πολιτικής, των επιχειρήσεων, των κοινωνικών επιστημών και των μέσων ενημέρωσης. Πριν από δύο εβδομάδες προστέθηκε και αυτό της επικεφαλής της Fed, Janet Yellen, η οποία παραδέχτηκε «δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο, αλλά το έχω κοιτάξει».
Ανεξάρτητα από το πόσοι πραγματικά το έχουν διαβάσει, το βέβαιο είναι πως το «Capital in the 21st century» έχει βρεθεί στο επίκεντρο της δημόσιας σφαίρας. Και ο λόγος δεν είναι μόνο η πρωτοτυπία της σκέψης του Piketty και το βάθος της εμπειρικής έρευνας, αλλά και το ότι η ανισότητα είναι το καυτό κοινωνικό πρόβλημα της εποχής.
Ιδίως στις ΗΠΑ, η εκτόξευση της εισοδηματικής ανισότητας και του 1% αναδείχθηκε μετά την κρίση του 2008 σε μείζον κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα που επηρέασε καθοριστικά τον δημόσιο διάλογο. Οικονομολόγοι όπως ο Stiglitz και ο Krugman επέκριναν την άνιση ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας, πολιτικοί άρχισαν να συζητούν για ένα νέο Νew Deal και το κίνημα Occupy εναντιώθηκε στην ασυδoσία της Wall Street με σύνθημα «είμαστε το 99%». Ακόμα και το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ δημοσίευσαν έρευνες για τη σχέση μεταξύ ανισότητας και ανάπτυξης, ενώ πρόσφατα ο Πάπας Φραγκίσκος απηύθυνε έκκληση για μια νόμιμη αναδιανομή του πλούτου.
To βιβλίο του Piketty υποστηρίζει ότι η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης δεν είναι ένα πρόσκαιρο φαινόμενο που διογκώθηκε από την κρίση του 2008, αλλά μια τάση των τελευταίων σαράντα ετών που αντανακλά βαθύτερες δυνάμεις των καπιταλιστικών κοινωνιών. Το βασικό συμπέρασμα του βιβλίου είναι ότι την τριακονταετία 1945-1975 οι εφαρμοζόμενες πολιτικές στις ανεπτυγμένες κοινωνίες περιόρισαν τις εισοδηματικές ανισότητες, αλλά από το 1980 και έπειτα το χάσμα της μεσαίας τάξης με την οικονομική ελίτ έχει διευρυνθεί σε προπολεμικά επίπεδα. Ως εκ τούτου, το «Capital in the 21st century» αποτελεί μια πολύτιμη πηγή επιχειρημάτων για όσους θεωρούν ότι δεν υπάρχει κάποιο αόρατο χέρι που θα κλείσει αυτόματα την ψαλίδα και επιμένουν να ζητούν τη λήψη μέτρων από τις κυβερνήσεις.

H έρευνα του Piketty 

To «Capital in the 21st century» βασίζεται στην πολυετή έρευνα του Piketty σε φορολογικά αρχεία και καταγράφει την ιστορική εξέλιξη στη συγκέντρωση του κεφαλαίου και του εισοδήματος από την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης μέχρι σήμερα.
H έρευνα του Piketty δείχνει ότι τoν 18ο και τον 19ο αιώνα οι βιομηχανικές κοινωνίες χαρακτηρίζονταν από υψηλή εισοδηματική ανισότητα, ο ιδιωτικός πλούτος ήταν συγκεντρωμένος στα χέρια λίγων πανίσχυρων οικογενειών και υπερέβαινε κατά πολύ το ετήσιο εθνικό εισόδημα.
Τα κέρδη του κεφαλαίου αυξάνονταν, ενώ οι μισθοί των εργατών παρέμεναν σταθεροί σε χαμηλά επίπεδα. Oι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι διατάραξαν την ισορροπία αυτή και ως το 1950 η ανισότητα είχε περιοριστεί σημαντικά, με τη συγκρότηση του κράτους πρόνοιας και την αύξηση των φόρων στα ανώτερα εισοδήματα και στον πλούτο. Οι μισθοί της μεσαίας τάξης αυξήθηκαν και ο λόγος του κεφαλαίου προς το εθνικό εισόδημα υποχώρησε. Ωστόσο, η τάση μείωσης των ανισοτήτων κράτησε μόνο στη λεγόμενη χρυσή τριακονταετία του καπιταλισμού. Από το 1975 η οικονομική ελίτ αυξάνει σταθερά το εισόδημά της, ενώ η μεσαία τάξη βρίσκεται σε στασιμότητα και έχει επωφεληθεί ελάχιστα από την αύξηση του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων οικονομιών.
Η ανάλυση εστιάζει σε δύο δυνάμεις που οδηγούν στην αύξηση των ανισοτήτων. Η πρώτη δύναμη αφορά τη δυνατότητα των ανώτατων μισθωτών να διαχωρίζουν τη θέση τους από τους υπόλοιπους εργαζομένους. Ο Piketty αναφέρεται κυρίως στα ανώτατα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων, τους super managers. Η δεύτερη δύναμη, την οποία ο Γάλλος οικονομολόγος εκφράζει με τη μορφή του θεμελιώδους νόμου r>g, αφορά τη σχέση του κεφαλαίου προς το εθνικό εισόδημα. Σύμφωνα με τον Piketty, το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου (r) τείνει να είναι μακροπρόθεσμα μεγαλύτερο από τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας (g).
Η σχέση αυτή σημαίνει ότι ο ο κληρονομημένος πλούτος αναπτύσσεται με ταχύτερο ρυθμό από το εισόδημα. Οι άνθρωποι με κληρονομημένο πλούτο χρειάζεται να αποταμιεύσουν μόνο ένα μικρό μέρος των κερδών από το κεφάλαιό τους για να δουν το κεφάλαιο αυτό να μεγαλώνει πιο γρήγορα από το σύνολο της εθνικής οικονομίας. «Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι ο κληρονομημένος πλούτος θα κυριαρχήσει με μεγάλη διαφορά του πλούτου που έχει αποκτηθεί από την εργασία μιας ολόκληρης ζωής και η συγκέντρωση του κεφαλαίου θα φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα, πιθανότατα ασύμβατα με τις αξιοκρατικές αρχές και αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, που είναι θεμελιώδεις στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες» γράφει ο Piketty.
O συγγραφέας παρουσιάζει την εξέλιξη των ανισοτήτων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, βασιζόμενος στην πρώτη και στη δεύτερη δύναμη αντίστοιχα.
Στις ΗΠΑ, το ανώτατο 1% απολάμβανε ως το 1940 πάνω το 45% του εθνικού εισοδήματος. Το 1970 το μερίδιο του πλουσιότερου 1% υποχώρησε λίγο χαμηλότερα από το 30% και το 2010 επανήλθε πάνω από το 45%.
Στη Γαλλία, στη Γερμανία και στη Βρετανία, το κεφάλαιο ήταν επτά φορές υψηλότερο από το ετήσιο εθνικό εισόδημα από το 1700 ως το 1910. Στη συνέχεια ο λόγος του κεφαλαίου προς το εθνικό εισόδημα σημείωσε μεγάλη πτώση, υποχωρώντας το 1950 στο 1,5 στη Γερμανία, στο 2,5 στη Γαλλία και στο 3 στη Βρετανία. Από το 1970 άρχισε και πάλι να αυξάνεται, φτάνοντας το 2010 λίγο πάνω από το 5 στη Βρετανία και λίγο κάτω από το 6 στη Γαλλία. Στη Γερμανία βρίσκεται κάπου στο 4.
Σημειώνεται ότι στο κεφάλαιο (έννοια που χρησιμοποιεί εναλλάξ με αυτήν του πλούτου) ο Piketty περιλαμβάνει στοιχεία ενεργητικού όπως γη, μηχανές, ρευστό, ομόλογα, μετοχές, πνευματική ιδιοκτησία και για την εποχή της νόμιμης δουλείας ακόμα και ανθρώπους.

Oι κληρονόμοι «ραντιέρηδες» και η επέλαση των «super managers»

Η επιλογή του Piketty να παρουσιάσει την εξέλιξη των ανισοτήτων στις ΗΠΑ μέσα από τη θέση του ανώτατου 1% και στην Ευρώπη μέσα από τον λόγο του κεφαλαίου (πλούτου) προς το εισόδημα δεν είναι τυχαία.
Όπως γράφει, η πρώτη δύναμη διεύρυνσης των ανισοτήτων εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ. Η αμερικάνικη κοινωνία είναι κοινωνία των super stars ή των super managers, που χαρακτηρίζεται από μεγάλη ανισότητα, η οποία έχει δημιουργηθεί κυρίως μέσω εισοδημάτων από εργασία και όχι από πλούτο. Αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας, το 1%, βρέθηκαν εκεί μέσω υψηλών μισθών και απολαβών.
Αντίθετα η δεύτερη δύναμη διεύρυνσης των ανισοτήτων διαμόρφωσε τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στην Βelle Epoque. Πρόκειται για τις κοινωνίες του πατρογονικού καπιταλισμού και των «ραντιέρηδων», όπου η κληρονομιά είναι πολύ σημαντική και η συγκέντρωση του πλούτου υπερβολικά υψηλή.

Πίσω στη χρυσή εποχή του καπιταλισμού

Η βασική θέση του Piketty για τις δυνάμεις διεύρυνσης των ανισοτήτων και η επιλογή να χρησιμοποιήσει τη λέξη «Κεφάλαιο» για τον τίτλο δεν πρέπει να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τάσσεται υπέρ της εγκατάλειψης του μοντέλου της ελεύθερης αγοράς για κάποια άλλη μορφή οικονομίας.
Σε συνέντευξή του στο ΝewStatesman δήλωσε ότι δεν έχει διαβάσει ποτέ πραγματικά το «Κεφάλαιο» του Μαρξ και ότι η σκέψη του Γερμανού φιλοσόφου δεν είχε καμία επίδραση στο έργο του. Σε αντίθεση με τον Μαρξ ο Piketty δεν πιστεύει στο αποκαλυπτικό τέλος του καπιταλισμού και υποστηρίζει ότι υπάρχει μια μέση οδός για τη μείωση των ανισοτήτων και την επίτευξη μεγαλύτερης αρμονίας μεταξύ των τάξεων.
«Δυστυχώς για τους ανθρώπους που παγιδεύτηκαν σε αυτά τα ολοκληρωτικά πειράματα, το πρόβλημα ήταν πως η οικονομία της αγοράς και η ιδιωτική περιουσία δεν χρησιμεύουν μόνο στη διασφάλιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω σε αυτούς που δεν έχουν να πουλήσουν τίποτε άλλο πέρα από την εργατική τους δύναμη. Διαδραματίζουν και έναν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση των ενεργειών εκατομμυρίων προσώπων και δεν είναι τόσο εύκολο να κάνουμε χωρίς αυτέςΟι ανθρώπινες καταστροφές του σοβιετικού τύπου κεντρικού σχεδιασμού το δείχνουν αυτό ξεκάθαρα» γράφει ο Piketty.
Στο τελευταίο μέρος του «Capital in the 21st century» προτείνει μέτρα όπως η αύξηση της φορολογίας για τα ανώτατα εισοδήματα και η επιβολή ενός προοδευτικού φόρου περιουσίας.
Συγκεκριμένα, ο Piketty τάσσεται υπέρ μιας προοδευτικής φορολογίας εισοδημάτων, με τον ανώτατο φόρο να αγγίζει ως και το 80% για το κορυφαίο 1% ή 0,5%. Σύμφωνα με τον ίδιο, ένας τόσο υψηλός φόρος σε εισοδήματα από $500.000 ως $1 εκατ. όχι μόνο δεν θα μείωνε την ανάπτυξη, αλλά θα οδηγούσε σε πιο δίκαιη διανομή. Η έρευνα του Piketty δείχνει ότι οι υπερβολικά υψηλές αμοιβές των στελεχών μετά τη δεκαετία του 1980 δεν δικαιολογούνται από την αύξηση της παραγωγικότητας.
Η ιδέα πίσω από έναν τέτοιο φόρο δεν είναι ότι θα αποφέρει πολλά έσοδα στην κυβέρνηση, αλλά ότι θα περιορίσει τα κίνητρα των στελεχών να ζητούν υπερβολικά υψηλές αμοιβές και θα οδηγήσει αυτόματα σε αύξηση των αμοιβών στις κατώτερες μισθολογικές βαθμίδες, από τη στιγμή που δεν θα υπάρξει κάποια επίπτωση στην ανάπτυξη.
Παράλληλα, ο Piketty προτείνει την επιβολή ενός παγκόσμιου φόρου στο κεφάλαιο. O φόρος θα ξεκινά από πολύ χαμηλά για μικρές περιουσίες και θα φτάνει στο 5% - 10% για περιουσίες που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια δολάρια. Κατά τον ίδιο, ο φόρος στο κεφάλαιο είναι η καλύτερη απάντηση στην ανισότητα του r>g.

Οι επικρίσεις από «αριστερά» και «δεξιά»

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία για το «Capital in the 21st century» είναι ο πραγματικά τεράστιος αριθμός των κριτικών που δημοσιεύτηκαν το τελευταίο διάστημα σε εφημερίδες, ακαδημαϊκά περιοδικά και blogs.
Την άποψή τους για το βιβλίο κατέθεσαν σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα της οικονομικής επιστήμης, από τον Krugman και τον Rogoff, μέχρι τον James Galbraith και τον νομπελίστα Robert Solow. Στην πλειονότητά τους οι κριτικές είναι από θετικές ως διθυραμβικές.
Ωστόσο είναι πολλοί αυτοί που έχουν εντοπίσει σημαντικές αδυναμίες στο «Capital in the 21st century» και έχουν παρουσιάσει επιχειρήματα ενάντια στις θέσεις του Piketty. Από τα επιχειρήματα αυτά, είναι ενδιαφέρον να διακρίνει κανείς αυτά που προέρχονται από τα «αριστερά» και από τα «δεξιά». Η διάκριση αυτή είναι φυσικά απλώς ενδεικτική και έχει ως στόχο να καταγράψει τον πολιτικό αντίκτυπο που έχει το βιβλίο του Piketty.

O χρηματοοικονομικός τομέας και ο ευρύτερος ρόλος του κράτους

Η κριτική του Paul Krugman στους NYT για το «Capital in the 21st century» μόνο διθυραμβική μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο νομπελίστας οικονομολόγος αναφέρει ότι ο Piketty έγραψε ένα εξαιρετικά σημαντικό βιβλίο, το οποίο μεταμόρφωσε την ακαδημαϊκή συζήτηση για τον πλούτο και την ανισότητα.
Αλλά ο Krugman επισημαίνει πως ανεξάρτητα από το πόσο σημαντικό είναι το βιβλίο, ο Piketty δεν δίνει όση βαρύτητα θα έπρεπε στον ρόλο του χρηματοοικονομικού τομέα στην αύξηση των ανισοτήτων.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό NewStatesman o Piketty δέχεται την κριτική του Krugman. «Ναι πιστεύω πως έπρεπε να δώσω μεγαλύτερη έμφαση στα χρηματοοικονομικά, αν και μίλησα για τη χρηματοοικονομική απορρύθμιση. Ίσως έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω. Ο Paul Krugman έχει δίκιο σε αυτό. Ένα ζήτημα είναι η αύξηση των απολαβών στον χρηματοοικονομικό τομέα. Το άλλο ζήτημα έχει να κάνει με το γεγονός ότι η απορρύθμιση έχει αυξήσει την ανισότητα στην πρόσβαση καλών ποσοστών κέρδους», ανέφερε.
Ωστόσο, η πιο συχνή αντίρρηση στο βιβλίο του Piketty δεν αφορά τον ρόλο του χρηματοοικονομικού τομέα, αλλά την πρότασή του για έναν παγκόσμιο φόρο στο κεφάλαιο (ή στον πλούτο). Πολλοί υποστηρίζουν πως η πρόταση αυτή δεν είναι ρεαλιστική και δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο. Από τη στιγμή που όσοι έχουν συσσωρεύσει πλούτο έχουν και μεγαλύτερη πολιτική επιρροή θεωρούν ότι είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως μπορεί να εφαρμοστεί ένας τέτοιος φόρος. Παράλληλα εκφράζουν την άποψη ότι ο Piketty εστιάζει υπερβολικά στη φορολογία και αγνοεί τον ευρύτερο ρόλο που μπορεί να έχει η κυβέρνηση στην προώθηση πιο εξισωτικών αποτελεσμάτων.
Μια άλλη ένσταση κατά του Piketty έχει να κάνει με τη θέση του ότι το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου θα συνεχίσει να αυξάνεται περισσότερο από τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Robert Solow έγραψε ότι ο Piketty προσφέρει ιστορικά στοιχεία για τις τάσεις που έχουν επικρατήσει μέχρι σήμερα, αλλά δεν αποδεικνύει γιατί αυτό θα ισχύσει και στο μέλλον.
Μια άλλη κριτική από τα αριστερά εστιάζει στον ορισμό του κεφαλαίου από τον Piketty. Οικονομολόγοι όπως ο James Galbraith ασκούν κριτική στον νεοκλασικό ορισμό του κεφαλαίου από τον Piketty, ως ένα άθροισμα φυσικών αντικειμένων. Σύμφωνα με τον Galbraith ο ορισμός αυτός δεν συλλαμβάνει την ουσία του κεφαλαίου, η οποία είναι «η εξουσία που δίνει στους καπιταλιστές να λαμβάνουν αποφάσεις και η υπεραξία που λαμβάνουν από την εργασία».

Η αξία των super managers και oι αναπτυσσόμενες χώρες

Ένα βιβλίο για την ανισότητα που προτείνει αύξηση των φόρων για τα ανώτερα εισοδήματα είναι λογικό να προκαλέσει αντιδράσεις από τη «δεξιά». Πέρα από τις φωνές πανικού που προειδοποιούσαν για τη μόλυνση του δημόσιου λόγου από μαρξιστές επαναστάτες, οι αντιδράσεις αυτές μπορούν να συνοψιστούν στα εξής σημεία:
Πρώτον, oι υψηλές αμοιβές των ανώτατων στελεχών είναι δικαιολογημένες και αντανακλούν την παραγωγικότητα και τα ταλέντα τους. Οι πολύ υψηλοί μισθοί δεν είναι το αποτέλεσμα μεγαλύτερης επιρροής στα διοικητικά συμβούλια, αλλά της αξίας των super managers σε μια σύγχρονη επιχείρηση. Καταλυτικός εδώ θεωρείται ο ρόλος της ψηφιακής τεχνολογίας. Η ψηφιακή τεχνολογία αυξάνει το οριακό προϊόν των πιο ικανών σε όλα τα επιχειρηματικά πεδία, δημιουργώντας μια παγκόσμια ελίτ super stars που ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους χάρη στα ταλέντα τους.
Δεύτερον, ο Piketty υποτιμά τη συμβολή που θα έχουν στην παγκόσμια οικονομία αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, η οποία μπορεί να κρατήσει τον ρυθμό ανάπτυξης υψηλότερα για την επόμενη εκατονταετία.
Tρίτον, το «Capital in the 21st century» δεν λαμβάνει υπόψη άλλους λόγους για τους οποίους αυξάνεται το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου και η ανισότητα, όπως η μαζική εισροή φθηνής εργασίας από αναπτυσσόμενες χώρες στις παγκόσμιες αγορές ή χρήση νέου τύπου ρομπότ στην παραγωγή.
Τέταρτον, ο Γάλλος οικονομολόγος κατηγορεί τον καπιταλισμό για αύξηση των ανισοτήτων, αλλά εστιάζει μόνο στις ανεπτυγμένες χώρες. Ωστόσο, σε παγκόσμιο επίπεδο οι ανισότητες έχουν συρρικνωθεί και αυτό οφείλεται στον καπιταλισμό. «Η ίδια μηχανή που έχει αυξήσει τις ανισότητες στις πλούσιες χώρες έχει κάνει το παιχνίδι πιο δίκαιο για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο» γράφει ο Kenneth Rogoff στην κριτική του για το βιβλίο.

H διαμάχη με τους Financial Times 

Tην περασμένη εβδομάδα ο οικονομικός συντάκτης των F.T. Chris Giles υποστήριξε πως το βιβλίο περιέχει λάθη στη μέθοδο ανάλυσης των στατιστικών στοιχείων. To δημοσίευμα προκάλεσε αμέσως αντιδράσεις.«Όχι τόσο γρήγορα με αυτό το νόμπελ» έγραψε στο twitter o συνάδελφος του Giles στους F.T. Clive Crook. «Αυτό είναι μεγάλο λαβράκι αν είναι αλήθεια: Λάθος τα δεδομένα του Piketty;» έγραψε ο Τim Fernholz του Quarz.
Σύμφωνα με τον κ. Giles τα λάθη αυτά υπονομεύουν το συμπέρασμα του Piketty ότι η οικονομική ανισότητα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ οδεύει σε επίπεδα που δεν έχουν εμφανιστεί από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την διόρθωση των λαθών αυτών, «τα βασικά συμπεράσματα του βιβλίου -ότι η εισοδηματική ανισότητα έχει αρχίσει να αυξάνεται τα τελευταία 30 χρόνια και ότι οι ΗΠΑ έχουν πιο άνιση διανομή του πλούτου από την Ευρώπη- δεν φαίνεται να ισχύουν» γράφει ο κ. Giles.
O συντάκτης των F.T. χρησιμοποίησε τα υπολογιστικά φύλλα του excel που έχει δημοσιεύσει ο Piketty στην ιστοσελίδα του.
Σε επιστολή του στη βρετανική οικονομική εφημερίδα ο κ. Piketty έγραψε πως δημοσίευσε τα στοιχεία «για να προωθήσει έναν ανοιχτό διάλογο για αυτά τα σημαντικά και ευαίσθητα ζητήματα υπολογισμού».
Σε mail του στο Bloomberg χαρακτήρισε την ανάλυση των F.T. απλώς γελοία και τόνισε πως δεν υπάρχει κάποιο λάθος στη δουλειά του. Στο AFP ανέφερε ότι «εκεί που οι F.T. δεν είναι ειλικρινείς είναι όταν υποστηρίζουν ότι αυτό αλλάζει κάτι στα συμπεράσματα που βγάζω, όταν στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτα.
Οι πιο πρόσφατες μελέτες απλώς επιβεβαιώνουν τα συμπεράσματά μου, χρησιμοποιώντας διαφορετικές πηγές».
Στις 28 Μαΐου ο κ. Piketty δημοσίευσε μια ολοκληρωμένη απάντηση 4.400 λέξεων στην κριτική των F.T. Στην απάντηση αυτή αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πρώτον, δεν βρήκα την κριτική των F.T. ιδιαίτερα εποικοδομητική. Οι F.T. υποστηρίζουν ότι έκανα λάθη και σφάλματα στους υπολογισμούς μας, το οποίο είναι απλώς λάθος, όπως δείχνω. Οι διορθώσεις που προτείνουν οι F.T. (και με τις οποίες διαφωνώ) είναι ως επί το πλείστον επουσιώδεις και δεν επηρεάζουν τις μακροπρόθεσμες προβλέψεις και τη γενικότερη ανάλυσή μου, αντίθετα από ό,τι υποστηρίζουν οι F.T. Eπιπλέον, οι διορθώσεις των F.T. που είναι κάπως πιο σημαντικές βασίζονται σε μεθοδολογικές επιλογές που είναι κάπως (μην πω τουλάχιστον) συζητήσιμες».
Ο κ. Krugman έγραψε στο blog του στους NYT πως ο κ. Piketty οφείλει να απαντήσει στις ερωτήσεις που θέτει ο συντάκτης των F.T., αλλά σε καμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα για τα συμπεράσματα του Γάλλου οικονομολόγου. 
«Είμαι σίγουρος ότι τέτοια λάθη συμβαίνουν όλη την ώρα. Τις περισσότερες φορές είναι έντιμα λάθη που δεν αλλάζουν τα βασικά συμπεράσματα» ανέφερε ο Dani Rodrik, καθηγητής στο Princeton.
«Πιστεύω ότι ο Piketty πρέπει να εξηγήσει κάποια πράγματα, όπως γιατί έγιναν οι προσαρμογές», υποστήριξε ο Branko Milanovic, επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα.

http://www.euro2day.gr/specials/topics/article/1214854/thomas-piketty-o-karl-marx-toy-21oy-aiona.html

_________________________________________

Το σημείωσα όταν πρωτοέγραψα για τον Πικετύ:
Στην Ελλάδα αναπαράγεται εδώ και δεκαετίες το ακόλουθο κλισέ
"Για να βγάλεις λεφτά πρέπει είτε να κληρονομήσεις είτε να καλοπαντρευτείς ή να κλέψεις (νόμιμα ή όχι)"

Όσον αφορά τον Μαρξ, υπάρχουν σημερινοί μελετητές του, πχ ο Wolff, ο οποίος ήταν και καθηγητής των Παπανδρέου - Σαμαρά, που έχουν δημιουργήσει τις βασικές καμπύλες και διακρίνεται το μοτίβο που περιγράφει ο Πικετύ: "κάτι συνέβη" από τη δεκαετία του '70 και από τότε η αμοιβή της εργασίας δεν ακολουθεί την παραγωγικότητά της.



ας μην συνεχίσουμε με υποανάπτυκτα πράγματα όπως πετρέλαιο και χρέος

16.6.14

τραπεζίτες και πολιτικοί (και σεχ)

Αντιγραφή από τους έγκυρους ΔΟΨ

Θύελλα από ηχογραφημένη συνομιλία

Πολωνία: Συμφωνία κάτω από το τραπέζι κυβέρνησης-κεντρικού τραπεζίτη


Βαρσοβία
Η δημοσίευση σε πολωνικό περιοδικό μιας συνομιλίας μεταξύ του υπουργού Εσωτερικών και του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Πολωνίας, η οποία καταγράφηκε εν αγνοία τους, προκάλεσε θύελλα πλήττοντας την κεντροδεξιά κυβέρνηση του Ντόναλντ Τουσκ. Ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας είχε ζητήσει την αποπομπή του υπουργού Οικονομικών, και όπως φαίνεται το χατίρι του έγινε.

Στην επίμαχη συνομιλία, η οποία πραγματοποιήθηκε σε εστιατόριο της Βαρσοβίας το περασμένο καλοκαίρι, ο υπουργός Μπαρτλομίε Σιενκιέβιτς προσπαθούσε να πείσει τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Μάρεκ Μπέλκα να υποστηρίξει τη δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης

Ο Μπέλκα συμφώνησε υποθετικά, ζητώντας σε αντάλλαγμα την παραίτηση του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάτσεκ Ροστόβσκι, ο οποίος πράγματι απομακρύνθηκε από τη θέση του στη συνέχεια.

«Σε αυτήν την κατάσταση, με συγχωρείς, επιβάλλεται η παραίτηση του υπουργού Οικονομικών. Μετά θα έρθει ένας νέος υπουργός -δεν είμαι υποχρεωμένος να σας πω ποιος μπορεί να είναι, υπάρχουν ονόματα και άνθρωποι στη χώρα ... Και θα γίνει ό,τι είναι απαραίτητο για να αποτραπεί...» η νίκη της αντιπολίτευσης, φέρεται να δήλωσε ο κεντρικός τραπεζίτης σύμφωνα με την ηχογραφημένη συνομιλία.

«Αλλά αυτό πρέπει να γίνει το αργότερο οκτώ μήνες πριν από τις εκλογές» φέρεται να απάντησε ο υπουργός Σιενκιέβιτς.

Στις 20 του περασμένου Νοεμβρίου, ο υπουργός Ροστόβσκι αποπέμφθηκε ύστερα από έξι χρόνια δουλειάς από τον πρωθυπουργό στο πλαίσιο ενός μεγάλου ανασχηματισμού του υπουργικού συμβουλίου. Στη θέση του διορίστηκε ένας νεαρός οικονομολόγος, ο 38χρονος Ματέους Στούρεκ της ολλανδικής τράπεζας ING.

Το πολωνικό περιοδικό Wprost γράφει ότι διαθέτει και άλλες ηχογραφημένες συνομιλίες ενοχοποιητικές για μέλη της κυβέρνησης Τουσκ.

«Είναι μια θλιβερή υπόθεση» απάντησε ο πρωθυπουργός Ντόναλντ Τουσκ στο λογαριασμό του στο Twitter, ανακοινώνοντας ότι θα σχολιάσει τις αποκαλύψεις σε συνέντευξη Τύπου που θα δώσει αύριο το απόγευμα.

Σε ανακοίνωσή της η κεντρική τράπεζα της Πολωνίας (NBP) ανέφερε ότι πρόκειται για καταγραφή ιδιωτικής συνομιλίας.

«Από τη σχεδόν δίωρη συζήτηση, δημοσιεύθηκαν μόνο λίγα λεπτά συνομιλίας, με αποσπασματικές κουβέντες, που ήταν εκτός του πλαισίου της συζήτησης η οποία αφορούσε τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος» ανέφερε η ΝΒΡ η οποία χαρακτήρισε τις αποκαλύψεις «χειραγωγούμενες για να δώσουν την εντύπωση ότι ο διοικητής υπερέβη τις εξουσίες του, κάτι το οποίο ουδέποτε συνέβη».

Η αντιπολίτευση ζήτησε ήδη την παραίτηση της κυβέρνησης μετά την υπόθεση αυτή.

«Η μόνη δυνατή λύση είναι η άμεση παραίτηση της κυβέρνησης» δήλωσε ο Μάριους Μπλάστακ, βουλευτής του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης Νόμος και Δικαιοσύνη, του Γιαροσλάβ Καζίνσκι.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters/Γαλλικό

________________________________________

Είναι βέβαιο ότι στα εγχώρια θα έχουμε Χ Χφορές τέτοια σκηνικά
Λογικά θα παίζει και το σεχ, όπως στη φάση Ζαχόπουλου


ΦΩΤΟ: Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης «χουφτώνει» τη Χριστίνα Παππά


Βιβλίο Ζήγρα: Η Σταμάτη-αράχνη που ήθελε γκόμενο υπουργό και η στυτική λειτουργία

Ο "...άκης" και η "Αντουανέτα" είναι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου που ετοιμάζει ο εξάδελφος του καταδικασμένου υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου Νίκου Ζήγρα.
Στο βιβλίο, αποσπάσματα του οποίου εξασφάλισε και δημοσιεύει το “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ” που κυκλοφορεί, περιγράφεται όλο το παρασκήνιο του μαύρου χρήματος, της μίζας και των δωρωδοκιών όπως τα έζησε ως δεξί χέρι του πρώην υπουργού ο μεταμεληθείς Νίκος Ζήγρας, αλλά και η ιστορία της γνωριμίας με τη δεύτερη σύζυγό του, την οποία χαρακτηρίζει "αράχνη που ήθελε γκόμενο υπουργό".
Mια... αράχνη που κατάφερε ακόμα και να "αποκαταστήσει" το... πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας του Άκη, πρόβλημα που του προκαλούσε ο φόρτος εργασίας και η σύζυγός του Άγκελα: "Είναι ακόμα παντρεμένος με την Άγκελα... μια νεαρή αράχνη όμως, η Αντουανέτα, καταφέρνει να του γίνει απαραίτητη για το υπόλοιπο της ζωής του", γράφει χαρακτηριστικά στα αποσπάσματα του βιβλίου του ο Νίκος Ζήγρας. Και σε άλλο σημείο: "η Αντουανέτα είναι αχόρταγη στις αγορές της απ' όπου κι αν περνά. Δεν έχει καμία απολύτως συναίσθηση του χρήματος". Περιγράφει επίσης τις... "επιδρομές" της... "Αντουανέτας" σε Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Παρίσι, Ιταλία και Ελβετία και τις αθρόες αγορές κοσμημάτων που πλήρωνε μετρητοίς...
Ο Νίκος Ζήγρας στο βιβλίο του μιλά για την αγάπη της Αντουανέτας στις χαρτορίχτρες, στα μέντιουμ και τις σπατάλες ενώ αποκαλύπτει πώς ένα άγνωστο ως τώρα κύκλωμα τραπεζιτών νομιμοποιούσε τις μίζες που δίνονταν για τα εξοπλιστικά: "Ο Ζαφείρης έχει δημιουργήσει ένα κλειστό κύκλωμα που λειτουργεί με υπαλλήλους της ελβετικής τράπεζας", λέει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων.
Στο βιβλίο περιγράφεται ακόμα η απόπειρα "εκπαίδευσης" της Αντουανέτας στο Λονδίνο, στους καλούς τρόπους και την "αριστοκρατική" συμπεριφορά, ενώ αναφέρεται και στο πώς ο ...άκης έγινε υπουργός μετά από απαίτησή της. Τέλος, μιλά και για τους βουλευτές του κόμματός του, οι περισσότεροι από τους οποίους "γνώριζαν πολύ καλά πως ο ...άκης τα παίρνει από παντού και απ' όλους".
http://news247.gr/eidiseis/koinonia/vivlio_zhgra_h_stamath-araxnh_poy_hthele_gkomeno_ypoyrgo_kai_h_stytikh_leitoyrgia.2846100.html
__________________________________________

Στη πρώτη είδηση όλοι κουνάνε το κεφάλι τους και σιγοψιφυρίζουν στο διπλανό τους ένα "βλέπεις τι γίνεται..."

Το δεύτερο μέρος του ποστ τρέχουν όλοι να το αγοράσουν τη Κυριακή... και να τραφούν βέβαια, ιδρώνοντας τη μασχάλη κ το βρακάκι τους


Ένα σκληρό πολιτικό παιγνίδι με θύμα τα λεφτά μας!

Δευτέρα, 16 Ιουνίου 2014 - 00:03
Η είδηση είχε ταξιδεύσει με συνωμοτικό τρόπο σε ξένα μέσα ενημέρωσης: "Οι ελληνικές τράπεζες χρειάζονται άμεσα 20 δισ. ευρώ". Το ποσό τελικά κλείδωσε στα 6,5 δισ. ευρώ, έπειτα από σκληρά παζάρια και αφού χρειάστηκε οι μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες του εξωτερικού να στηρίξουν έμπρακτα το light σενάριο των 6,5 και όχι το ακραίο των 20 δισ. ευρώ. Ήταν μία μάχη που κερδήθηκε και η κάλυψη του ποσού στις αυξήσεις κεφαλαίου στην συνέχεια θεωρήθηκε άθλος. Είναι σαφές ότι τα 20 δισ. ευρώ ήταν συμβόλαιο θανάτου!

Το μεγάλο μυστικό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος είναι οι υψηλές του επισφάλειες. Όταν ένα στα δύο δάνεια είναι κόκκινο, τότε τα stress test θα τείνουν να βγάλουν σταδιακά όλα αυτά τα σκουπίδια στην επιφάνεια. Το θέμα είναι σε τι χρόνο. Αν κάποιος ζητούσε σήμερα από τις τράπεζες να βρουν 40 δισ. ευρώ θα ήταν σαν να ζητούσε να βγει η χώρα από το ευρώ.

Το θέμα είναι ότι τα 20 δισεκατομμύρια δεν μπορούσαν να τα βρουν οι τράπεζες. Κι αυτό, επίσης, το ήξεραν. Ήθελαν, όμως, να ξεκινήσει ένας ασφυκτικός κύκλος πιέσεων που θα οδηγούσε τις ελληνικές τράπεζες στην απόφαση να πουλήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό και να οπισθοχωρήσουν και πάλι εντός των ελληνικών συνόρων.

Κι επειδή δεν ήθελαν να το διαδώσουν οι ίδιοι οι τροϊκανοί, το έκαναν μέσω πολιτικών κύκλων στην Αθήνα, με τους οποίους και διατηρούν στενές σχέσεις.

Η μείωση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος της Ελλάδας στην περιοχή είναι κομβικής σημασίας για τους "φίλους" μας. Με ένα σμπάρο πετυχαίνουν πολλά τρυγόνια. Πρώτα απ΄ όλα μειώνουν την εξάρτηση της ευρύτερης περιοχής από τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η Ελλάδα μέσω των επιχειρήσεων ασκεί ακόμη πολιτική επιρροή στην περιοχή. Επίσης, οι Γερμανοί εξυπηρετούν με αυτό τον τρόπο και τους Τούρκους, οι οποίοι χρόνια τώρα επιδιώκουν να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην περιοχή προς όφελός τους. Η εξαγορά των τραπεζών στα Βαλκάνια, έστω και σε μεταγενέστερο χρόνο, είναι θέμα κομβικής σημασίας για τους Τούρκους, στα πλαίσια των προσπαθειών τους για ηγεμόνευση στην περιοχή. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κύκλος των πιέσεων έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και καιρό με την Εθνική Τράπεζα και με την περίπτωση της Finasbank...

Η προηγούμενη "επίθεση" αποκρούστηκε. Όχι χωρίς κόστος. Λέγεται ότι ενεπλάκη ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι και η νέα ηγεσία της Τράπεζας της Ελλάδας γνωρίζει τα θέματα και ότι θα χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα όπλα της για να αποφύγει αυτές τις παγίδες. Το αμέσως ακόλουθο ερώτημα είναι το "ως πότε" και με δεδομένο ότι η εποπτεία των τραπεζών φεύγει από τις Κεντρικές Τράπεζες και περνάει από το προσεχές Φθινόπωρο σε χέρια ενός νέου πανευρωπαϊκού οργανισμού.

Ας προσέξουμε λοιπόν το εξής: Ένας οργανισμός που θα ασκεί την εποπτεία όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών θα ακολουθεί ίδιους όρους και κανόνες για όλους. Δεν θα μπαίνουν εύκολα στην εξίσωση πολιτικά δεδομένα, όπως συμβαίνει σήμερα με την τρόικα. Αν η προηγούμενη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, για παράδειγμα, είχε δεχτεί το σενάριο των 20 δισεκατομμυρίων ευρώ, αυτό σημαίνει ότι θα δεχότανε και ένα δυσχερές σενάριο. Τι έλεγε αυτό το σενάριο; Οι πληροφορίες μας υποστηρίζουν ότι το σενάριο αυτό ήταν μία ωμή επέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Σύμφωνα, λοιπόν, με το δυσμενές σενάριο που κάποιοι έσπευσαν να το διαδώσουν στο εξωτερικό για προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στην τρόικα, υποστήριζε ότι η κατάσταση θα γινότανε πολύ δύσκολη για την Οικονομία της χώρας αν αύξανε την πολιτική της δύναμη η αριστερά και γινότανε ορατή η προοπτική της ανέλιξής της στην εξουσία. Πως θα μπορούσε να δεχτεί ένα τέτοιο σενάριο ελληνική διοίκηση της ΤτΕ;

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι πάει και τελείωσε. Η πίεση για την πώληση περιουσιακών στοιχείων των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό θα συνεχιστεί. Κι επειδή γνωρίζουν ότι η καλύτερη ευκαιρία τους είναι στα επόμενα stress test, η πίεση θα αυξηθεί σημαντικά στις επόμενες εβδομάδες. Πόσα θα είναι τα χρήματα που θα βγουν αυτή την φορά; Ένα ποσό της τάξης των 3 δισ. ευρώ είναι διαχειρίσιμο. Ένα ποσό της τάξης των 9 δισ. ευρώ δεν θα είναι. Μπορεί να έρθει να επιβεβαιώσει το αρχικό ποσό που ήθελαν στην τρόικα, αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν θα συγκεντρωθεί εύκολα από τις τράπεζες. Πόσο μάλλον όταν την ίδια ώρα κι άλλες τράπεζες στην Ευρώπη θα αναζητούν κεφάλαια.

Ως Έλληνες πολίτες και πραγματικοί ιδιοκτήτες των περισσοτέρων τραπεζών θα θέλουμε τότε να ξέρουμε ποιό θα είναι το δυσμενέστερο σενάριο και τι ακριβώς αυτό θα προβλέπει. Τι θα λέει; Ότι οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν περισσότερα κεφάλαια επειδή θα έχουμε διαμάχη με τους Αιγύπτιους για τις ΑΟΖ ή λόγω πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα; Και ποιές θα είναι αυτές οι πολιτικές εξελίξεις που θα είναι τόσο άσχημες για την τρόικα;

Εκτός κι αν το έχουν πάρει απόφαση ότι αυτό ήταν και τελείωσε. Ότι θα κάνουμε μια μεγάλη υποχώρηση, πιστεύοντας ότι θα είναι και η τελευταία. Αν είναι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και την αγωνία να "συγχωνεύσουν" την ΤτΕ με το ΤΧΣ, καθώς τα 9 δισ. των stress test (ένα υψηλό νούμερο) θα φέρει και πάλι το ΤΧΣ να έχει περισσότερες μετοχές στις τράπεζες. Κι αν την ίδια στιγμή η ΤτΕ έχει απολέσει το ελεγκτικό της έργο, τότε η προίκα του ΤΧΣ, η περιουσία του ελληνικού λαού, θα είναι πολύτιμη στα παιγνίδια εξουσίας των επόμενων πέντε ετών...

Θανάσης Μαυρίδης 

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=2041001

_________________________________________


Αν ο Μαυρίδης γράφει τέτοια...

δείτε και την επόμενη ανάρτηση


2.6.14

«Στο τέλος τελείως μόνος», γράφει η FAZ για τον Γ.Παπανδρέου

«Στο τέλος, τελείως μόνος» είναι ο τίτλος ολοσέλιδου άρθρου που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουγκ» (Frankfurter Allgemeine Zeitung) και αναφέρεται στον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και στα γεγονότα που οδήγησαν στην παραίτησή του, το 2011. Στο άρθρο περιλαμβάνονται δηλώσεις του κ. Παπανδρέου, ενώ περιγράφονται τα γεγονότα των Κανών και ο ρόλος των εμπλεκόμενων εντός και εκτός Ελλάδας.
«Ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Γιώργος Παπανδρέου, βρισκόταν επί δύο χρόνια στο κέντρο της ευρωκρίσης. Ένα δημοψήφισμα επρόκειτο να ξεκαθαρίσει την περαιτέρω πορεία- και έφερε την πτώση του» αναφέρει ο συντάκτης και ξεκινά την αφήγηση από τη συμφωνία για το δεύτερο πακέτο στήριξης και το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, για να περιγράψει ως «χάος» την κατάσταση στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, τον Οκτώβριο του 2011 και να επισημάνει ότι αντίστοιχη ήταν η κατάσταση σε όλη την Ελλάδα, όπου δέχθηκαν επιθέσεις μέλη του ΠΑΣΟΚ, με τους τότε ηγέτες της αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα να στηρίζουν τις διαδηλώσεις.
«Το μήνυμα των διαμαρτυρόμενων είναι ξεκάθαρο» αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: «Σταματήστε την καταστροφή της κοινωνίας μας, σταματήστε την πτώση της χώρας μας, ας αγωνιστούμε για την αξιοπρέπειά μας». «Ο κ. Σαμαράς, σήμερα πρωθυπουργός, καταδικάζει την παρεμπόδιση της παρέλασης ως το λάθος μέσο αντίστασης εναντίον μιας "αξιοκαταφρόνητης κυβέρνησης", δείχνει όμως κατανόηση. Οι "κοινωνικές εκρήξεις" προκλήθηκαν από την "καταστροφική κυβέρνηση" του ΠΑΣΟΚ. Όλοι οι επικεφαλής της αντιπολίτευσης λένε ότι το Μνημόνιο είναι προδοσία» επισημαίνει ο συντάκτης.
«Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποκαλούσαν το Μνημόνιο, καταστροφικό και εμένα, προδότη. Προσθέστε σε αυτό έναν μεγάλο φόβο μεταξύ των ολιγαρχών της χώρας, διότι το τραπεζικό σύστημα επρόκειτο να τεθεί, λόγω της ανακεφαλαιοποίησης, υπό αυστηρότερη επιτήρηση. Είχα όλους εναντίον μου. Ακόμη και στο κόμμα μου, το οποίο αναγκάστηκε να σηκώσει όλο το βάρος εντελώς μόνο του, βρισκόμουν ενώπιον μιας πολύ δύσκολης κατάστασης» αναφέρει ο κ. Παπανδρέου, μιλώντας στην εφημερίδα.
«Οι αντίπαλοί του (σσ: του κ. Παπανδρέου) ήταν τα άλλα κόμματα, τα συνδικάτα, οι δημόσιοι υπάλληλοι και βουλευτές του κόμματός του, οι οποίοι δεν τολμούσαν πλέον να βγουν στον δρόμο στις εκλογικές τους περιφέρειες και δεν ήθελαν πια να στηρίξουν τις μεταρρυθμίσεις. Επιπλέον, υπήρξε πίεση από το εξωτερικό. Η τρόικα και οι αρχηγοί των κυβερνήσεων της ευρωζώνης γίνονταν ανυπόμονοι, διότι οι επιτυχίες στην Ελλάδα έμεναν πίσω. Η Αθήνα υποσχόταν, αλλά δεν υλοποιούσε, έλεγαν» σημειώνει ο συντάκτης και αναφέρεται στις αγορές, ως τον μεγαλύτερο αντίπαλο του κ. Παπανδρέου. «Ο κ. Παπανδρέου δεν καταλάβαινε πολλά από τις αγορές. Ως υπουργός Εξωτερικών, ήταν στη δεκαετία του '90 ο αρχιτέκτονας της ελληνοτουρκικής πολιτικής κατευνασμού, είχε ασχοληθεί με τα Βαλκάνια και είχε διαμορφώσει τις σχέσεις της Αθήνας με τον αραβικό κόσμο. Σπρεντς, κρατικά ομόλογα και αξιολογήσεις δεν ήταν ο τομέας εξειδίκευσής του. Για τον ίδιο, η οικονομία υπήρχε για να χρηματοδοτεί λογική εξωτερική πολιτική, αλλά τον Οκτώβριο του 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου στεκόταν μόνος στη μια γωνία του ρινγκ και στην άλλη γωνία στέκονταν τρομακτικές και παντοδύναμες οι αγορές. Ο Παπανδρέου έπρεπε να τις αντιμετωπίσει, αλλά στην ίδια του τη χώρα τον κρατούσαν και από τα δυο χέρια. "Είχα αντιληφθεί ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι. Ως διέξοδο είχα δύο δυνατότητες- έναν συνασπισμό ή ένα δημοψήφισμα" τονίζει ο πρώην πρωθυπουργός» για να αναφέρει ο δημοσιογράφος ότι ήδη, τον Ιούνιο του 2012 (σσ: πιθανότατα εννοείται το 2011), ο κ. Παπανδρέου είχε καταβάλει προσπάθεια «να μοιράσει το βάρος της πολιτικής μεταρρυθμίσεων στους ώμους ενός μεγάλου συνασπισμού και είχε αποτύχει παταγωδώς. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, Σαμαράς αρνείται και τον κοροϊδεύει δημοσίως. Ο κ. Σαμαράς δεν ήθελε ούτε να ακούσει για μοιρασμένη ευθύνη. Ήθελε νέες εκλογές ώστε να κυβερνήσει μόνος του» σημειώνεται στο δημοσίευμα. «Νέες εκλογές θα ήταν όμως καταστροφικές για την Ελλάδα και στο τέλος η Βουλή κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν μπλοκαρισμένη» λέει ο κ. Παπανδρέου και ο συντάκτης επισημαίνει ότι «το διακύβευμα για την Ελλάδα ήταν πολύ πιο σημαντικό από το ποιο κόμμα θα κυβερνούσε στην Αθήνα και ποιο θα ήταν το όνομα του πρωθυπουργού- ήταν η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, αλλά αυτό δεν ήταν ακόμη σαφές για πολλούς Έλληνες, άρα ο πρωθυπουργός τους αποφάσισε να τους το κάνει κατανοητό με ριζοσπαστικό τρόπο».
Στις 31 Οκτωβρίου του 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου «έβαλε έναν εκρηκτικό μηχανισμό με ρολόι στα θεμέλια της νομισματικής ένωσης» γράφει η FAZ και αναφέρεται στην ανακοίνωση του δημοψηφίσματος. «Ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος του Γιώργου Παπανδρέου συμφωνεί με τον αρχηγό του: "Η Ελλάδα ζει ένα δράμα από το οποίο πρέπει να λυτρωθεί, με το να ζητηθεί από τον λαό να εκφράσει τη βούλησή του". Ούτε εξήντα ώρες αργότερα, ο κ. Βενιζέλος θα εκφραστεί ως επικεφαλής μιας κομματικής εξέγερσης εναντίον του δημοψηφίσματος και θα ρίξει τον κ. Παπανδρέου» συνεχίζει ο συντάκτης.
Δύο ώρες μετά την ανακοίνωση της είδησης, οι αγορές βρίσκονται σε καθοδική πορεία και στα χρηματιστήρια της Ευρώπης σημειώνονται απώλειες 5%, αναφέρει το δημοσίευμα. «Έλεγαν ότι ο Παπανδρέου πήγε τις τιμές στο μείον. Η Άγγελα Μέρκελ και ιδιαίτερα ο Νικολά Σαρκοζί, αυτό επιβεβαιώνεται αργότερα από το περιβάλλον τους, είναι έξαλλοι όταν ακούνε για την απόφαση του Παπανδρέου» σημειώνεται.
«Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας συνετός άνθρωπος. Όταν διηγείται τις δραματικές ώρες αυτών των ημερών, δεν νιώθεις ότι το ευρώ και η παγκόσμια οικονομία βρίσκονταν τότε στο χείλος του γκρεμού, ακόμη και όταν λέει: "Το θέμα ήταν να ξεκαθαρίσω προς τους συμπατριώτες μου τη σοβαρότητα της κατάστασης. Είπα στους Έλληνες, ή στηρίζουμε αυτήν τη συμφωνία με τους εταίρους μας, η οποία προβλέπει ένα κούρεμα χρέους και θα μας βοηθήσει να παραμείνουμε στο ευρώ, ή θα το απορρίψουμε αυτό και πορευόμαστε προς ένα επισφαλές μέλλον, πιθανώς εκτός ευρωζώνης". Ήταν εύκολο για λαϊκιστές της αντιπολίτευσης και ΜΜΕ να καταδικάσουν την πολιτική του, αυτό προφανώς δεν κόστιζε. "Ήθελα να τους αναγκάσω να πάρουν θέση". Ήταν σίγουρος ότι το 90% των ελληνικών ΜΜΕ θα είχε στηρίξει στο θέμα του δημοψηφίσματος την παραμονή στην ευρωζώνη, λέει ο κ. Παπανδρέου. Αυτό θα έφερνε την αντιπολίτευση σε δύσκολη θέση. "Θα μπορούσε ο κ. Σαμαράς να στηρίξει ένα "όχι"; Θα μπορούσε πραγματικά να απευθυνθεί στην κοινή γνώμη και να καλέσει τον κόσμο να ψηφίσει "όχι"; Τι θα έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας; Μπορεί να ζητούσε ένα "όχι"- αλλά με αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα έχανε"» μεταφέρει ο συντάκτης.
«Ήσασταν σε αυτή την κατάσταση απολύτως σίγουρος ότι θα μπορούσατε να κερδίσετε το δημοψήφισμα, κύριε Παπανδρέου;» ρωτά ο συντάκτης. «Ήμουν σίγουρος ότι δεν μπορούσα να εφαρμόσω το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων χωρίς να αναλάβω το ρίσκο να αφήσω τους Έλληνες να ψηφίσουν γι αυτό. Οι Έλληνες δεν είναι ανόητοι - θα ζύγιζαν ακριβώς τα συμφέροντά τους. Οι βουλευτικές εκλογές το 2012 επιβεβαίωσαν ότι ήθελαν κατά πλειοψηφία μια παραμονή στην ευρωζώνη» απαντά ο πρώην πρωθυπουργός, για να σχολιάσει ο συντάκτης ότι, στις αρχές του 2011, η κρίση είχε γίνει τόσο περίπλοκη, ώστε κανένας πολιτικός ή οικονομολόγος δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ποια απόφαση θα είχε ποιες συνέπειες.
Σε ό,τι αφορά τη Σύνοδο Κορυφής των G-20 στις Κάνες, η εφημερίδα αναφέρει ότι, κατά τη συνέντευξη Τύπου, οι ηγέτες επιβεβαιώνουν ότι είναι απολύτως θεμιτό να γίνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα, αλλά όχι για να «νερωθούν» οι όροι του πακέτου βοήθειας. «Το ερώτημα είναι άλλο: θέλει η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη ή όχι; Θα κάνουμε το παν, ώστε αυτό να είναι εφικτό. Αλλά ο ελληνικός λαός πρέπει να δώσει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα» δήλωσε ο κ. Σαρκοζί και πρόσθεσε ότι, αν οι Έλληνες ψήφιζαν εναντίον του πακέτου διάσωσης, τότε «ούτε η Ευρώπη ούτε το ΔΝΤ θα μπορούσαν να δώσουν έστω και ένα σεντ».
Η κ. Μέρκελ μιλάει στις Κάνες για μια «εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση» και προειδοποιεί: «Το ελληνικό δημοψήφισμα δεν αφορά στην ουσία κάτι άλλο από το ερώτημα: θέλει η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη; Ναι ή όχι;». Ο ελληνικός λαός βεβαίως είναι ελεύθερος στην απόφασή του, προσθέτει ο κ. Σαρκοζί και η κ. Μέρκελ λέει: «Ο καθένας πρέπει σε μια δύσκολη κατάσταση να αποφασίσει μόνος».
Ο κ. Σαρκοζί «προφανώς δεν ήταν ευτυχής εκείνη την ημέρα. Ο καθένας έχει τον χαρακτήρα και το στιλ του. Η κ. Μέρκελ έχει ένα πολύ συγκρατημένο στιλ. Όταν μιλάει ο κ. Σαρκοζί, υπάρχει πάντα κάτι αγωνιστικό. Και βεβαίως είχαμε μια πολύ δύσκολη συζήτηση. Ο κ. Σαρκοζί ήταν πολύ αρνητικός στην ιδέα μου για δημοψήφισμα» αναφέρει ο κ. Παπανδρέου και ο συντάκτης τονίζει ότι, όταν Μέρκελ και Σαρκοζί δίνουν συνέντευξη Τύπου, «στα παρασκήνια προετοιμάζεται ήδη η πτώση του Παπανδρέου» για να προσθέσει: «Αναφέρεται ότι ο αναπληρωτής του κ. Παπανδρέου, Βενιζέλος έλαβε από τον πρόεδρο της Κομισιόν Μπαρόζο, ήδη στις Κάνες, κάλυψη. Λίγο πριν από τις 6 πμ, προσγειώνεται το κυβερνητικό αεροσκάφος στην Αθήνα. Ο κ. Παπανδρέου πηγαίνει σπίτι. Εδώ και μέρες δεν έχει κοιμηθεί σχεδόν καθόλου. Ο κ. Βενιζέλος, ενώπιον του Τύπου. Στις 6.54, ενώ ο κ. Παπανδρέου ακόμη κοιμάται, έρχεται η πρώτη είδηση στα πρακτορεία: Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι μια ιστορική κατάκτηση, η οποία δεν πρέπει να τεθεί σε αμφισβήτηση μέσω ενός δημοψηφίσματος, είπε ο κ. Βενιζέλος. Αυτή η φράση είναι το μαχαίρι, το οποίο ο Βενιζέλος μπήγει στην πλάτη του Παπανδρέου. Όταν κατά την διάρκεια της ημέρας, κάποιοι βουλευτές τάσσονται στην πλευρά του κ. Βενιζέλου, γίνεται σαφές: ο κ. Παπανδρέου δεν έχει πλέον την πλειοψηφία στη Βουλή, οι μέρες του ως πρωθυπουργού και αρχηγού του κόμματος είναι μετρημένες. Έξι μέρες αργότερα, παραιτείται από επικεφαλής της κυβέρνησης και αντικαθίσταται από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Ο νέος αρχηγός του κόμματος λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος».
Το δημοσίευμα καταλήγει: «Ο Γιώργος Παπανδρέου τράβηξε τη λάθος κλωστή. Στην άλλη άκρη δεν κρεμόταν το μεγάλο βραβείο, αλλά το τέλος της καριέρας του. Ή μήπως ήταν απλώς η λάθος κλωστή για τον Παπανδρέου, αλλά η σωστή για την Ευρώπη, διότι μια πλειοψηφία των Ελλήνων εκείνες τις ημέρες επιτέλους κατάλαβε τη σοβαρότητα της κατάστασης; Ακόμη υπάρχουν πάρα πολλές κλωστές, για τις οποίες δεν γνωρίζει κανείς τι κρέμεται στην άλλη άκρη τους».

http://www.kathimerini.gr/769645/article/epikairothta/politikh/sto-telos-teleiws-monos-grafei-h-faz-gia-ton-gpapandreoy