Του Γιωργου Π. Τερζη
Πριν από μόλις λίγους μήνες, τον Φεβρουάριο, στο πλαίσιο κύκλου συναντήσεων που είχε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ακούστηκε η εκτίμηση ότι «αν αντέξουμε τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε». Με βάση αυτήν την αφήγηση πορεύθηκαν τους μήνες που μεσολάβησαν οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων της συμπολίτευσης, αλλά και το ίδιο το Μαξίμου που, στο μεταξύ, είχε αρχίσει να οικοδομεί το success story της Ελλάδας.
«Αίφνης», κατά τη δημοσιογραφική διάλεκτο, αλλά στην πραγματικότητα απολύτως αναμενόμενα, η ελληνική κυβέρνηση, που στην πορεία από τρικομματική κατέληξε δικομματική, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κρίσιμο ορόσημο.
Αυτό το ορόσημο, μόνον στιγμιαία, είναι η ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο, την προσεχή Τετάρτη. Εκείνη η συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής αποτελεί μόνον ένα, και ίσως το πιο ανώδυνο, τεστ για τις αντοχές της κυβέρνησης. Η έγκριση του πολυνομοσχεδίου μπορεί να είναι η αναγκαία συνθήκη για τη χρηματοδότηση της χώρας, επ’ ουδενί όμως και η ικανή για την έξοδό της από την κρίση.
Το πραγματικό ορόσημο για την κυβέρνηση είναι το προσεχές φθινόπωρο και ειδικά η περίοδος μετά τις γερμανικές εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου που, διόλου τυχαία, συμπίπτει με τον επόμενο κύκλο αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος από την τρόικα. Και εκεί θα κριθούν ίσως τα πάντα.
Εχουμε και λέμε: – Τον Σεπτέμβριο θα υπάρχει σαφής εικόνα για τον βαθμό ανταπόκρισης πολιτών και επιχειρήσεων στη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών παρελθόντων ετών. Επίσης, θα υπάρχουν τα πρώτα δείγματα για τη δυνατότητα εξόφλησης των νέων εκκαθαριστικών που θα τους έχουν αποσταλεί. Παρεμπιπτόντως, θα εισπράττεται, παράλληλα, και το τέλος ακινήτων μέσω της ΔΕΗ.
– Την ίδια περίοδο θα έχει φανεί αν κλείνει η τρύπα στον ΕΟΠΥΥ με το claw back στα διαγνωστικά κέντρα ή αν θα απαιτηθούν επιπλέον μέτρα.
– Τα παραπάνω θα επηρεάσουν άμεσα και την πορεία υλοποίησης του τρέχοντος προϋπολογισμού, ο οποίος έχει ως στόχο το πρωτογενές πλεόνασμα. Θα διαμορφώσουν, επίσης, τα δεδομένα συγκρότησης του νέου προϋπολογισμού για το 2014 (σ.σ. θα πρέπει να παρουσιασθεί στις αρχές Οκτωβρίου) και την ανάγκη λήψης ή μη νέων μέτρων.
– Εφόσον η κυβέρνηση αντέξει την αντιπαράθεση με την ΠΟΕ-ΟΤΑ τώρα, θα πρέπει να είναι έτοιμη τον Σεπτέμβριο για ένα νέο γύρο κινητοποιήσεων στους δήμους, καθώς εκείνη την περίοδο θα τεθούν σε εφεδρεία οι δημοτικοί αστυνομικοί, ενώ, το οξύμωρο, θα εκκρεμεί η πρόσληψη συμβασιούχων για τη λειτουργία των δήμων. Ουδείς μπορεί να προβλέψει αν κρίσιμες για την κοινωνική αντοχή δομές, όπως οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, θα λειτουργούν.
– Επιπλέον, στα τέλη Σεπτεμβρίου, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να έχει καταλήξει από πού θα βρει τους επιπλέον 2.000 εργαζομένους του ευρύτερου δημόσιου τομέα που θα απολυθούν, καθώς και τους επιπλέον 12.500 που θα τεθούν σε κινητικότητα, προκειμένου να αποτελέσουν τμήμα των 11.000 απολύσεων που προβλέπονται το 2014. Και μάλιστα, με τις διαθέσιμες δεξαμενές για οριζόντιες περικοπές, όπως ήταν οι σχολικοί φύλακες ή η Δημοτική Αστυνομία, να εξαντλούνται.
– Εν μέσω αυτών και με τις γερμανικές εκλογές να έχουν διεξαχθεί, θα ανοίξει και η συζήτηση για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, τη βιωσιμότητά του, το ενδεχόμενο ενός νέου «κουρέματος», αν όχι απευθείας τουλάχιστον μέσω μειώσεων επιτοκίων και μετακύλισής του στο μέλλον, όχι απαραιτήτως χωρίς συμμετοχή και των Ελλήνων πολιτών.
– Κανείς, τέλος, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η ανακίνηση ενός εθνικού θέματος (η βούληση των ΗΠΑ για επίλυση του Κυπριακού ανεκόπη προσωρινά μόνον λόγω της οικονομικής κρίσης που έπληξε τη Λευκωσία) να ρίξει βαριά τη σκιά του στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ολα αυτά, που θα κρίνουν απολύτως τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, ακόμη και τον χρόνο των εκλογών, περισσότερο μοιάζουν με ανάβαση, και μάλιστα σε δρόμο ιδιαιτέρως δύσβατο, παρά με απογείωση. Αλλωστε, αυτά έχουν στο μυαλό τους και αρκετοί εκ των βουλευτών, όσων δηλαδή η στάση δεν εκπορεύεται από πίκρα λόγω του πρόσφατου ανασχηματισμού ή από στρατηγική ενόψει των δημοτικών εκλογών του επόμενου Μαΐου, στις οποίες θα ήθελαν να είναι υποψήφιοι.
Μία βόλτα στους διαδρόμους της Βουλής, αυτές τις ημέρες, πείθει ότι η πλειοψηφία των βουλευτών μπορεί να μην πανηγυρίζει, αλλά δεν είναι απρόθυμη να ψηφίσει. Η έγκριση του πολυνομοσχεδίου παραμένει η πλέον ισχυρή εκδοχή. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η αίσθηση ματαιότητας που χαρακτηρίζει πλέον τη στάση της πλειοψηφίας των βουλευτών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία της κυβέρνησης...
Πριν από μόλις λίγους μήνες, τον Φεβρουάριο, στο πλαίσιο κύκλου συναντήσεων που είχε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ακούστηκε η εκτίμηση ότι «αν αντέξουμε τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε». Με βάση αυτήν την αφήγηση πορεύθηκαν τους μήνες που μεσολάβησαν οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων της συμπολίτευσης, αλλά και το ίδιο το Μαξίμου που, στο μεταξύ, είχε αρχίσει να οικοδομεί το success story της Ελλάδας.
«Αίφνης», κατά τη δημοσιογραφική διάλεκτο, αλλά στην πραγματικότητα απολύτως αναμενόμενα, η ελληνική κυβέρνηση, που στην πορεία από τρικομματική κατέληξε δικομματική, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κρίσιμο ορόσημο.
Αυτό το ορόσημο, μόνον στιγμιαία, είναι η ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο, την προσεχή Τετάρτη. Εκείνη η συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής αποτελεί μόνον ένα, και ίσως το πιο ανώδυνο, τεστ για τις αντοχές της κυβέρνησης. Η έγκριση του πολυνομοσχεδίου μπορεί να είναι η αναγκαία συνθήκη για τη χρηματοδότηση της χώρας, επ’ ουδενί όμως και η ικανή για την έξοδό της από την κρίση.
Το πραγματικό ορόσημο για την κυβέρνηση είναι το προσεχές φθινόπωρο και ειδικά η περίοδος μετά τις γερμανικές εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου που, διόλου τυχαία, συμπίπτει με τον επόμενο κύκλο αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος από την τρόικα. Και εκεί θα κριθούν ίσως τα πάντα.
Εχουμε και λέμε: – Τον Σεπτέμβριο θα υπάρχει σαφής εικόνα για τον βαθμό ανταπόκρισης πολιτών και επιχειρήσεων στη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών παρελθόντων ετών. Επίσης, θα υπάρχουν τα πρώτα δείγματα για τη δυνατότητα εξόφλησης των νέων εκκαθαριστικών που θα τους έχουν αποσταλεί. Παρεμπιπτόντως, θα εισπράττεται, παράλληλα, και το τέλος ακινήτων μέσω της ΔΕΗ.
– Την ίδια περίοδο θα έχει φανεί αν κλείνει η τρύπα στον ΕΟΠΥΥ με το claw back στα διαγνωστικά κέντρα ή αν θα απαιτηθούν επιπλέον μέτρα.
– Τα παραπάνω θα επηρεάσουν άμεσα και την πορεία υλοποίησης του τρέχοντος προϋπολογισμού, ο οποίος έχει ως στόχο το πρωτογενές πλεόνασμα. Θα διαμορφώσουν, επίσης, τα δεδομένα συγκρότησης του νέου προϋπολογισμού για το 2014 (σ.σ. θα πρέπει να παρουσιασθεί στις αρχές Οκτωβρίου) και την ανάγκη λήψης ή μη νέων μέτρων.
– Εφόσον η κυβέρνηση αντέξει την αντιπαράθεση με την ΠΟΕ-ΟΤΑ τώρα, θα πρέπει να είναι έτοιμη τον Σεπτέμβριο για ένα νέο γύρο κινητοποιήσεων στους δήμους, καθώς εκείνη την περίοδο θα τεθούν σε εφεδρεία οι δημοτικοί αστυνομικοί, ενώ, το οξύμωρο, θα εκκρεμεί η πρόσληψη συμβασιούχων για τη λειτουργία των δήμων. Ουδείς μπορεί να προβλέψει αν κρίσιμες για την κοινωνική αντοχή δομές, όπως οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, θα λειτουργούν.
– Επιπλέον, στα τέλη Σεπτεμβρίου, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να έχει καταλήξει από πού θα βρει τους επιπλέον 2.000 εργαζομένους του ευρύτερου δημόσιου τομέα που θα απολυθούν, καθώς και τους επιπλέον 12.500 που θα τεθούν σε κινητικότητα, προκειμένου να αποτελέσουν τμήμα των 11.000 απολύσεων που προβλέπονται το 2014. Και μάλιστα, με τις διαθέσιμες δεξαμενές για οριζόντιες περικοπές, όπως ήταν οι σχολικοί φύλακες ή η Δημοτική Αστυνομία, να εξαντλούνται.
– Εν μέσω αυτών και με τις γερμανικές εκλογές να έχουν διεξαχθεί, θα ανοίξει και η συζήτηση για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, τη βιωσιμότητά του, το ενδεχόμενο ενός νέου «κουρέματος», αν όχι απευθείας τουλάχιστον μέσω μειώσεων επιτοκίων και μετακύλισής του στο μέλλον, όχι απαραιτήτως χωρίς συμμετοχή και των Ελλήνων πολιτών.
– Κανείς, τέλος, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η ανακίνηση ενός εθνικού θέματος (η βούληση των ΗΠΑ για επίλυση του Κυπριακού ανεκόπη προσωρινά μόνον λόγω της οικονομικής κρίσης που έπληξε τη Λευκωσία) να ρίξει βαριά τη σκιά του στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ολα αυτά, που θα κρίνουν απολύτως τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, ακόμη και τον χρόνο των εκλογών, περισσότερο μοιάζουν με ανάβαση, και μάλιστα σε δρόμο ιδιαιτέρως δύσβατο, παρά με απογείωση. Αλλωστε, αυτά έχουν στο μυαλό τους και αρκετοί εκ των βουλευτών, όσων δηλαδή η στάση δεν εκπορεύεται από πίκρα λόγω του πρόσφατου ανασχηματισμού ή από στρατηγική ενόψει των δημοτικών εκλογών του επόμενου Μαΐου, στις οποίες θα ήθελαν να είναι υποψήφιοι.
Μία βόλτα στους διαδρόμους της Βουλής, αυτές τις ημέρες, πείθει ότι η πλειοψηφία των βουλευτών μπορεί να μην πανηγυρίζει, αλλά δεν είναι απρόθυμη να ψηφίσει. Η έγκριση του πολυνομοσχεδίου παραμένει η πλέον ισχυρή εκδοχή. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η αίσθηση ματαιότητας που χαρακτηρίζει πλέον τη στάση της πλειοψηφίας των βουλευτών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία της κυβέρνησης...
No comments:
Post a Comment