3.3.13

Ο κωμικός Μπέπε και το μανιφέστο του - Ο αξέχαστος Φεβρουάριος του 2013

The Guardian
Η ανάδυση του Κινήματος των Πέντε Αστέρων του χειμαρρώδη κωμικού με την ατημέλητη κόμη Μπέπε Γκρίλο στο ιταλικό πολιτικό τοπίο ήταν, αν μη τι άλλο, αναπάντεχη. Ποιος είναι, λοιπόν, ο Γκρίλο και τι ακριβώς πρεσβεύει το κίνημά του;
Η απάντηση στο πρώτο σκέλος της ερώτησης είναι σχετικά εύκολη. Ο Γκρίλο είναι ένας 64χρονος από τη Γένοβα. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι και τα τέλη εκείνης του ’80 μεσουρανούσε στην ιταλική τηλεόραση, όντας ίσως ο πλέον δημοφιλής κωμικός της γενιάς του. Στο απόγειο της σταδιοδρομίας του, ωστόσο, έκανε το αδιανόητο: Αποκάλεσε σε ζωντανή μετάδοση από τη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης «κλέφτες» τα μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το οποίο ήταν τότε υπό την ηγεσία του Μπετίνο Κράξι. Για την κίνησή του αυτή «τιμω­ρήθηκε»  με πολυετή αποκλεισμό από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ο Γκρίλο, εντούτοις, δεν πτοήθηκε και κατόρθωσε μέσω εκατοντάδων παραστάσεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ιταλίας να «χτίσει» το δικό του «αφοσιωμένο» κοινό.
Για ένα μεγάλο διάστημα, ο Γκρίλο ήταν δεδηλωμένος εχθρός της νέας τεχνολογίας. Οι παραστάσεις του, για παράδειγμα, τελείωναν με τον ίδιο να σπάει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή επί σκηνής. Στη συνέχεια, ωστόσο, αποδέχτηκε πλήρως το Ιντερνετ. Αντιλήφθηκε, πιθανότατα πριν από οποιονδήποτε άλλο στην Ιταλία, τις πολιτικές δυνατότητες που προσέφερε ο παγκόσμιος ιστός και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο το Διαδίκτυο μπορούσε να παρακάμψει τα «βαρετά» μιντιακά μονοπώλια και τα πλήρως ελεγχόμενα από τα μεγάλα κόμματα μέσα ενημέρωσης. Κάπως έτσι ξεκίνησε μέσω του προσωπικού του μπλογκ, αλλά κυρίως μέσω του Twitter να διαδίδει το αντι-πολιτικό του μήνυμα. Πρόκειται για ένα μήνυμα που βρήκε ευήκοα ώτα ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες απηυδισμένους με το πολιτικό σύστημα ψηφοφόρους και την οργή για τη διαφθορά, τον νεποτισμό και την ευνοιοκρατία της λεγόμενης «μπερλουσκονικής» περιόδου (1994 - 2012).
Ο Γκρίλο δεν αρκέστηκε, ωστόσο, σε συνθήματα και βαρύτατους χαρακτηρισμούς σε βάρος των εκπροσώπων του κατεστημένου. Αντιθέτως, μελέτησε σε βάθος τα πεπραγμένα των αντιπάλων του. Κατέγραψε λεπτομερώς, λόγου χάριν, τις κρατικές εισφορές σε «ανύπαρκτες» εφημερίδες και «επένδυσε» στη λαϊκή οργή για τις υπέρογκες συντάξεις των βουλευτών. Επιτέθηκε τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν ο «ψυχοπαθής νάνος» και ο Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι ο «ζωντανός νεκρός» και ο «Δρακουμέλ» (σ.σ.: ο «κακός» στη σειρά κινουμένων σχεδίων «Τα Στρουμφάκια»). Ο δημόσιος λόγος του Γκρίλο ήταν βίαιος και επιθετικός. Οργάνωσε δεκάδες εκδηλώσεις, τις οποίες ο ίδιος ονόμασε «ημέρες που τους λέμε να πάνε στον αγύριστο» σε κάθε γωνιά της χώρας, και άρχισε να επιτίθεται στα «μεγάλα συμφέροντα» της Ιταλίας.
Αρνητικό πρόγραμμα Οταν ίδρυσε το Κίνημα των Πέντε Αστέρων το 2009 η Ιταλία του Μπερλουσκόνι κατέρρεε υπό το βάρος των σκανδάλων διαφθοράς και των οικονομικών αστοχιών που βύθιζαν την οικονομία στην ύφεση.
Το «πρόγραμμα» του Κινήματος των Πέντε Αστέρων είναι και αυτό ως επί το πλείστον αρνητικό. Το μανιφέστο του Γκρίλο απαρτίζεται από μια σειρά νόμων που θα καταργηθούν εφόσον το κόμμα του καταλάβει την εξουσία και μια δόση οικολογικών ευαισθησιών. Δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόγραμμα διακυβέρνησης. Ο Γκρίλο δεν έχει τίποτα να πει για τα πέντε εκατομμύρια των μεταναστών που διαμένουν στη χώρα του. Δεν έχει παρά ελάχιστα να πει προς τους Ευρωπαίους. Το μήνυμά του αφορά αποκλειστικά τους Ιταλούς και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχει κατηγορηθεί ως «φασίστας του Ιντερνετ».

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_03/03/2013_513114


Ο αξέχαστος Φεβρουάριος του 2013

The Guardian
Ηταν μια μέρα χαράς: Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία υπήρξε ένας θρίαμβος της δημοκρατίας. «Ούτε Πάπας, ούτε κυβέρνηση, ούτε αρχηγός της αστυνομίας» έγραφε το tweet - χαιρετισμός της άφιξης της πανκ αισθητικής στο πολιτικό τοπίο της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης, το οποίο αναμεταδόθηκε όσο κανένα άλλο αργά το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Το αποτέλεσμα είναι αντίδοτο όχι μόνο στη διαφθορά που μαστίζει την ιταλική πολιτική, αλλά και στο δόγμα της λιτότητας που έχει πιάσει από τον λαιμό την οικονομία της Ευρώπης. Ο μοναδικός τρόπος για να χαλαρώσει η θηλιά ήταν μέσω της κάλπης. Συγχαρητήρια, λοιπόν, Ιταλία.
Ο μεγάλος νικητής των εκλογών είναι ο Μπέπε Γκρίλο, ένας θορυβώδης κωμικός με ένα ξεκάθαρο, όμως, μήνυμα: «Η λιτότητα, το ευρώ και η διαφθορά ευθύνονται από κοινού για τα δεινά της Ιταλίας. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε γύρω από τα μεγάλα θέματα, αλλά γιατί να το κάνουμε όταν κανείς δεν θέλει να ακούσει; Απλά πείτε σε αυτούς που κρατούν τα ηνία της χώρας να πάνε στο καλό». Οταν οι πολιτικοί επέβαλαν τον αποκλεισμό του Γκρίλο από την τηλεόραση εκείνος στράφηκε στην μπλογκόσφαιρα και στις πλατείες. Το τελειωτικό χτύπημά του ήρθε μόλις έκλεισαν οι κάλπες.
Το μεγαλύτερο θύμα του Γκρίλο ήταν ο πρωθυπουργός Μάριο Μόντι. Τοποθετήθηκε στο αξίωμα από τις τράπεζες πριν από ένα χρόνο για να πνίξει την ιταλική οικονομία, η οποία μόνο πέρυσι συρρικνώθηκε κατά 2,2%. Ο Μόντι υποσχέθηκε να κρατήσει την οικονομία σε καθοδική πορεία, δίχως ανάπτυξη και με μηδαμινές πιθανότητες να ξεπληρώσει το χρέος της. Οι μελλοντικές γενιές θα ήταν επ’ αόριστον δέσμιες των γερμανικών τραπεζών. Ο Γκρίλο εξέφρασε αυτές ακριβώς τις γενιές. Η έξοδος από το ευρώ, υπέρ της οποίας τάσσεται, ίσως είναι το κλειδί της εξόδου από τη φυλακή. Ακόμα και η πολιτική αναβίωση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποτελεί καλή είδηση. Η ανευθυνότητα που τον χαρακτηρίζει ίσως ωθήσει την Ιταλία στη δίνη της οικονομικής κρίσης και άρα στην αναπάντεχη λύτρωση.
Την τυφλή πολιτική της λιτότητας ακολουθεί και η βρετανική κυβέρνηση. Δεν μπορείς, όμως, να κοροϊδεύεις για πάντα τη δημοκρατία. Το αντι-κεϋνσιανό δόγμα εφαρμόζεται εδώ και μια τετραετία με καταστοφικά αποτελέσματα στην Ελλάδα και στην Ισπανία. Η Γαλλία βρίσκεται ήδη σε δεινή θέση, ενώ ακόμα και στη Γερμανία οι ρυθμοί της ανάπτυξης πέφτουν. Είναι σαφές πλέον ότι καμία νέα ιδέα δεν θα λυγίσει τους δογματικούς ηγέτες της Ε.Ε. Η αλλαγή θα έρθει, όπως είπε ο Τσέστερτον, «με ένα ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι» από ένα αιχμηρό αντικείμενο.
Παρά ταύτα, ο λαϊκισμός πάντα τρομοκρατούσε το κατεστημένο. Στην Αμερική είναι το Πάρτι Τσαγιού και το Occupy. Στη Σκανδιναβία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία και στη Γαλλία ένας κομμουνιστής ή ένας φασίστας εμφανίζεται σποραδικά για να βραχυκυλώσει το σύστημα. Πρόκειται για μια φάση που συνήθως δεν κρατάει πολύ. Η ιταλική πολιτική θα δημιουργήσει ένα νέο τοπίο. Αν είναι τυχερή θα είναι εκτός ευρώ και στο μονοπάτι της ανάκαμψης. Σε διαφορετική περίπτωση, επ’ αόριστον δέσμια των τραπεζιτών της Ευρωζώνης. Οπως και να έχει, η Ιταλία θα θυμάται τον Φεβρουάριο του 2013. Και εμείς το ίδιο.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_03/03/2013_513117

No comments: