Δύο ξένοι στην ίδια πολιτική

Θα θυμάστε τον παλιό μύθο. Ο σκορπιός ζητάει από τον βάτραχο να τον περάσει απέναντι στο ποτάμι. «Δεν θα σε τσιμπήσω. Αν το κάνω, θα πνιγούμε και οι δύο», του λέει, και εκείνος δέχεται. Μόνο που στη μέση του ποταμού ο βάτραχος νιώθει το κεντρί. «Γιατί το έκανες αυτό;», ρωτάει καθώς βυθίζεται. «Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ», απαντά ο σκορπιός. «Είναι η φύση μου».
Κάποια είδη δεν γίνονται ποτέ φίλοι. Στη ζούγκλα της πολιτικής, ας πούμε, ο Γ. Στουρνάρας θέλοντας και μη αγκαλιάστηκε με τον Αντ. Μανιτάκη. Οχι από αγάπη. Αλλά γιατί κάπως έπρεπε να διαβούν το ποτάμι της τροϊκανικής δυσαρέσκειας. «Ξένοι στην ίδια πολιτική»: δεν τους ταιριάζει μόνο ο τίτλος, αλλά και η υπόθεση της ταινίας. Οι πρωταγωνιστές δεν μπόρεσαν να ταιριάξουν. Προσπάθησαν, αλλά υπήρχαν πάντα αυτές οι διαφορές. Εμοιαζαν μικρές. Τελικά ήταν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία διαφορετική. Ο Αντ. Μανιτάκης, ας πούμε, πάει για γεύμα στο «Κεντρικόν», το παλιό εστιατόριο της Κολοκοτρώνη, και ζητάει ψάρι με λαχανικά. Ο Γ. Στουρνάρας παίρνει σούσι σε πακέτο. Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ επιπόλαιος για να πει πως στο τέλος της ημέρας και οι δύο έφαγαν ψάρι.
Από τη μια ο οικονομολόγος και η Οξφόρδη. Από την άλλη ο συνταγματολόγος και το Παρίσι. Ο ένας ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο, ο άλλος να τον αλλάξει. Οι παλιοί τους φίλοι θα είχαν πολλά να πουν. Ο Γ. Στουρνάρας είχε συγκάτοικο τον Γ. Ζανιά. Ο Αντ. Μανιτάκης κράτησε ώς το τέλος βαθιά φιλία με τον Αγγελο Ελεφάντη. Οποιος έχει περάσει έστω και για μακαρονάδα από τα γραφεία του «Πολίτη», ξέρει πως αν ο Γ. Ζανιάς περνούσε την πόρτα της οδού Κέκροπος, θα αντιμετωπιζόταν σαν τουρίστας που χάθηκε στην Πλάκα.
Ο Αντ. Μανιτάκης λέει πως ήταν η πρόκληση της Ιστορίας που τον έκανε να δεχθεί το υπουργείο. Και πως σίγουρα δεν ήταν η φιλοδοξία. Ο Γ. Στουρνάρας δεν θα μπορούσε να πει το ίδιο. Χρόνια πριν, όταν άφησε την Οξφόρδη για να γίνει σύμβουλος του υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας, ο υπεύθυνος του ινστιτούτου της Οξφόρδης πήρε τη γυναίκα του τηλέφωνο. «Λίνα, ο Γιάννης τρελάθηκε;», τη ρώτησε. Δεν υπολόγισε την ευγενή φιλοδοξία του νεαρού. Που τώρα την πληρώνει τόσο ακριβά όσο και ο Αντ. Μανιτάκης την επιμονή του να απαντά στα ίσια στην Ιστορία.
Μέχρι το 2010, ήταν ίσως η πιο χαρούμενη στιγμή της μέρας του κ. Μανιτάκη όταν τον σταματούσαν στον δρόμο και του έλεγαν «είμαι φοιτητής σας». Τώρα τον εγκαλούν «αγανακτισμένοι» ότι απολύει υπαλλήλους. Ο Γ. Στουρνάρας προσπερνάει κρεμάλες, κουφάλες και ό,τι άλλο στήνουν στην οδό Νίκης οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, κουνώντας απλώς το κεφάλι. Αλλά για τον Αντ. Μανιτάκη αυτό δεν είναι το ίδιο εύκολο. Η ζωή, βλέπετε, έχει ένα δικό της χιούμορ: πρώτη φορά απολύονται, έστω επίορκοι ή λουφαδόροι, δημόσιοι υπάλληλοι και πρώτη φορά είναι αρμόδιος υπουργός ένας ευπρεπής αριστερός. «Οι υπουργοί δεν μπορούν να απολύσουν κανέναν». Αυτό που είπε ο κ. Μανιτάκης είναι αλήθεια. Μόνο που μερικοί υπουργοί δεν θα απέλυαν κανέναν, ακόμα και αν μπορούσαν. Αυτή η υπόνοια είναι που προκαλεί τριγμούς. Και που κάνει την αγκαλιά Στουρνάρα - Μανιτάκη άξια να φωτογραφηθεί.
Βλέπετε, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στους μύθους, στην πολιτική οι σχέσεις πηγαίνουν με τα νερά του ποταμού. Θέλοντας και μη, Στουρνάρας και Μανιτάκης συνασπίστηκαν για να αντιμετωπίσουν την «κατάρα του γαλαζοπράσινου σκορπιού». Που 30 χρόνια φόρτωνε με υπαλλήλους το Δημόσιο και τώρα εκείνο φυσιολογικά βυθίζεται. Και έτσι προέκυψε η μεταξύ τους αγκαλιά. Βλέπετε, ακόμα και στο ποτάμι του μύθου, αν ένας φωτογράφος σήκωνε τη μηχανή δευτερόλεπτα πριν απ’ το θανατηφόρο δήγμα, θα απαθανάτιζε τον σκορπιό και τον βάτραχο σε αγαστή συνεργασία. Μπρος στην εικόνα, οι επιστήμονες θα έβγαζαν καταπληκτικά συμπεράσματα για το πώς ο κίνδυνος στη ζούγκλα κάνει την ανάγκη φιλοτιμία. Και κανείς δεν θα νοιαζόταν που στο ενδιάμεσο το κουφάρι του σκορπιού, μαζί μ’ εκείνο του βατράχου, θα το είχε πάρει το ποτάμι...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_13/04/2013_517322