Τι θα απογίνει στην Ευρώπη;

Η Ευρώπη έχει πάρει τον κατήφορο και είναι δύσκολο να εντοπίσουμε τη λύση που θα μπορούσε να σώσει τη γηραιά ήπειρο που τόσο αγαπάμε. Η κρίση του κρατικού χρέους –οι εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες δε μπορούν να τιμήσουν τις υποχρεώσεις τους να εξοφλήσουν τους κατόχους των ομολόγων τους- εξαπλώνεται από τα αρχικά PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία) στις γειτονικές χώρες.

Η Ιταλία είναι η χειρότερη από τις νέες περιπτώσεις, ωστόσο και η Γαλλία έχει πλέον λάβει αρνητική αξιολόγηση των ομολόγων της και από τους τρεις μεγάλους οίκους αξιολόγησης -Fitch, Moody's και Standard & Poor's. Το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Αυστρία, χώρες που συνδέονται παραδοσιακά με τα σχετικά συνετά οικονομικά της Γερμανίας και της Βρετανίας, έχουν λάβει από δύο αρνητικές αξιολογήσεις (αν και, στην περίπτωση της Ολλανδίας, η μία αξιολόγηση είναι «αρνητική υπό παρακολούθηση») από τους τρεις οίκους αξιολόγησης και από μόνο μία αξιολόγηση ως «σταθερές».

Εξίσου ανησυχητικές είναι και οι αντιδράσεις για την κρίση χρέους εντός Ευρώπης. Όταν η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ επισκέφτηκε την Ελλάδα τον περασμένο Οκτώβρη, ο κόσμος την χλεύασε ως Ναζί. Αυτό το παιχνίδι φταιξίματος περιλαμβάνει επίσης επιθέσεις ενάντια στις υπηρεσίες αξιολόγησης των ομολόγων, λες και οι ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες έχουν συμφέρον στο να παρέχουν ακριβείς πληροφορίες στους συνδρομητές και τους πελάτες τους θα προσπαθούσαν σκόπιμα να βλάψουν τις εθνικές κυβερνήσεις.

Η υπερφορολόγηση των πλουσίων, η οποία είναι σχεδόν πάντα ασφαλής λύση από πολιτικής άποψης και ηλίθια από οικονομικής, έχει γίνει η προτιμώμενη πολιτική σε χώρες όπως η Γαλλία, και η νέα σοσιαλιστική κυβέρνησή της έχει ήδη δει τους πιο παραγωγικούς της πολίτες να αποποιούνται την ιθαγένειά τους και να κινούνται προς το Βέλγιο, την Ελβετία και τη Βρετανία. Παρόμοια «έξοδος» παρατηρείται και στην Ισπανία, όπου τον περασμένο Ιούλιο οι εύποροι Ισπανοί απέσυραν το επιβλητικό ποσό των $94 δις από λογαριασμούς σε ισπανικές τράπεζες. Σαν την φυγή των παραγωγικών Αμερικάνων από την Καλιφόρνια στην Αριζόνα, ή από το Νιου Τζέρσεϋ στη Νότια Καρολίνα, η έξοδος αυτή των σκληρά εργαζομένων και των υψηλόμισθων, είναι βέβαιο ότι θα επιδεινώσει την εχθρότητα εντός Ευρώπης.

Επί του παρόντος, οι πολιτικοί που κυβερνούν τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ασυνήθιστα αδύναμοι. Παρά το γεγονός ότι τα πολυκομματικά συστήματα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών σπάνια συνεπάγονται τόσο ισχυρές κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις όσο το δικομματικό σύστημα στις ΗΠΑ, οι εθνικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη είναι υπερβολικά ανίσχυρες, όπως φαίνεται και από το ποσοστό των εδρών που κατέχει το κυβερνόν κόμμα στις ακόλουθες εθνικές κυβερνήσεις: Ηνωμένο Βασίλειο (47%), Γαλλία (48%), Γερμανία (38% - υπολογίζοντας τον συνασπισμό του CDP με το CSU ως ένα κόμμα), Ιταλία (47%) και ούτω καθεξής.

Η τάση αυτή έφτασε στα άκρα της στο Βέλγιο, όπου χρειάστηκε να περάσουν 535 ημέρες από τις γενικές εκλογές μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση με έξι τελικά κόμματα στο υπουργικό συμβούλιο. Η οριστική λύση σε αυτή την κρίση, ήρθε μόνο από εξωτερικές πιέσεις, αν και δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αυτό σημαίνει πως οι εθνότητες της Φλαμανδίας και της Βαλλονίας που συνθέτουν το Βέλγιο, συμφωνούν σε οτιδήποτε αυτές τις μέρες. Αν και το Βέλγιο αποτελεί ακραία περίπτωση ενός έθνους που αποτελείται από δύο δυσαρεστημένες εθνικότητες, η Ευρώπη είναι γεμάτη από τέτοιου είδους αυτονομιστικά κινήματα.

Μόνον στη Γαλλία, υπάρχουν οκτώ διαφορετικά κινήματα τα οποία επιθυμούν την απόσχιση και αρκετά από αυτά έχουν σοβαρούς λόγους, όπως τα δύο Κέλτικα κινήματα στη Χώρα των Βάσκων και στη Βρετάνη, ή οι Κορσικανοί, οι οποίοι μιλούν μία διάλεκτο Ιταλικών και όχι Γαλλικών. Η Σκωτία και η Ουαλία έχουν σχετικά σοβαρά αυτονομιστικά κόμματα, αλλά ίσως τα πιο αποκαλυπτικά είναι τα Αγγλικά εθνικιστικά κόμματα που θέλουν να διώξουν τους Ουαλούς, τους Σκωτσέζους και τους Ιρλανδούς και να έχουν το δικό τους έθνος (σαν τη Νέα Φλαμανδική Συμμαχία στο Βέλγιο, η οποία ήθελε να αποσύρει τους σχετικά πιο παραγωγικούς ανθρώπους από τη Βαλλονία στο άλλο μισό της χώρας).

Οι κρίσεις συχνά μπορούν να ξεπεραστούν με θάρρος, πίστη και παράδοση, ωστόσο η Ευρώπη φαίνεται να χωλαίνει αυτές τις μέρες. Η ήπειρος είναι όλο και περισσότερο αγνωστικιστική –εκτός από τους νεαρούς ριζοσπαστικούς Μουσουλμάνους άνδρες που περιφέρονται στους δρόμους και τρομοκρατούν Ευρωπαίες γυναίκες- και η δημογραφική τάση προς την αποχή από το να κάνουν παιδιά σημαίνει ότι οι ιστορικοί δεσμοί της πίστης και της οικογένειας είναι πολύ αδύναμοι αυτές τις μέρες. Δημογραφικά, η παλιά Ευρώπη πεθαίνει.

Οι Ευρωπαίοι φαίνεται επίσης να έχουν την τάση να βλέπουν την Αμερική και το Ισραήλ –τις χώρες των οποίων οι αξίες έχουν αντικατοπτρίσει πιο πιστά το μεγαλείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού- ως την πηγή των προβλημάτων τους. Η σοκαριστική νοσταλγία για τέρατα όπως ο Στάλιν και η λιγότερο εμφανής -αλλά διόλου λιγότερο πραγματική- νοσταλγία για το Μουσολίνι ή ακόμη και τον Χίτλερ δείχνουν το πώς αισθάνονται πραγματικά πολλοί Ευρωπαίοι. Το Ολοκαύτωμα, η Γκουλάγκ, και ο Ψυχρός Πόλεμος θα έπρεπε να είχαν αποδείξει μια για πάντα τις αποτυχίες του βάναυσου, κρατικιστικού κολλεκτιβισμού και την απόρριψη των ιουδαιο-χριστιανικών αξιών, ωστόσο η ωμή πραγματικότητα είναι ότι αυτά ακριβώς φαίνεται να θέλουν πολλοί Ευρωπαίοι.

Τι θα απογίνει λοιπόν η Ευρώπη; Φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι η κατάσταση θα οδηγηθεί σταδιακά σε κάποιο είδος τριτοκοσμικής καταστροφής, όπως μεγάλο μέρος της Καλιφόρνια ή του σημερινού Ντιτρόιτ. Τα αποσπάσματα που ακούω από Αμερικανούς στην Ευρώπη είναι απλά τρομακτικά, και το κύριο πρόβλημα δεν είναι τόσο οι μετανάστες που έρχονται στην Ευρώπη για κάποιο λόγο, όσο οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι φαίνεται να τα έχουν παρατήσει και χλευάζουν εμάς τους υπόλοιπους –Αμερικανούς και Ισραηλινούς- επειδή δε συμμεριζόμαστε τη στάση τους.


http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2013-04-15-22-32-10-2013041594098/