Σοκ προκαλούν τα στοιχεία που δείχνουν ότι κάθε μέρα, 1.000 ιταλικές
επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο. Οι εταιρείες της χώρας αντιμετωπίζουν μια
πιστωτική ασφυξία τόσο έντονη, όσο εκείνη που επικρατούσε στο
αποκορύφωμα της χρηματοοικονομικής κρίσης, το 2008, ή στις πιο σκοτεινές
ημέρες της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, το 2011.
Η κατάσταση αυτή, η οποία δεν αποτελεί ένα αποκλειστικά ιταλικό φαινόμενο, αλλά επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Κυρίως γιατί αποδεικνύει ότι ο μηχανισμός μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής της στην πραγματική οικονομία, απλά δεν δουλεύει.
Και μάλιστα, την ώρα που αυτές οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που οδηγούνται σε ένα αργό αλλά σίγουρο θάνατο, αποτελούν τα ραχοκοκκαλιά όχι μόνο των οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και των αγορών εργασίας τους. Όπως επισημαίνουν σε σχετική έκθεσή τους οι αναλυτές της Deutsche Bank, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις ευθύνονται για 1 στις 2 θέσεις εργασίας στην Ισπανία και την Ιταλία. Στην Ιταλία, μάλιστα, οι λεγόμενες πολύ μικρές επιχειρήσεις ευθύνονται για το 40% της συνολικής απασχόλησης στη χώρα.
Και όμως, τα στοιχεία της Deutsche Bank αποτυπώνουν την έκταση της πιστωτικής ασφυξίας που αντιμετωπίζουν αυτές οι επιχειρήσεις. Το μέσο επιτόκιο που χρεώνουν οι τράπεζες για να δανείσουν τις ιταλικές και ισπανικές ατομικές ή πολύ μικρές επιχειρήσεις διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή κατά 300/400 μονάδες βάσης υψηλότερα σε σχέση με τα επιτόκια που χρεώνουν στις αντίστοιχες γερμανικές επιχειρήσεις (το spread για τις γαλλικές επιχειρήσεις έναντι των γερμανικών είναι μάλλον αμελητέο, στα επίπεδα των 37 μονάδων βάσης, επιβεβαιώνοντας ότι η ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική αγορά είναι πλέον ξεκάθαρα μία αγορά δύο ταχυτήτων).
Η επιδείνωση των πιστωτικών συνθηκών για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια είναι δραματική. Οι ιταλικές ατομικές επιχειρήσεις πλήρωναν τον Ιούνιο του 2010 μόλις 100 μονάδες βάσης ακριβότερα από τις υπόλοιπες εταιρείες για να δανειστούν, ενώ η διαφορά αυτή έφτασε τον Ιανουάριο του 2013 στις 206 μονάδες βάσης.
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Mario Draghi, δεν έκρυψε την ανησυχία του για το φαινόμενο αυτό, κατά την τελευταία συνέντευξη τύπου του. Ξεκαθάρισε, όμως, ότι “δουλειά της ΕΚΤ δεν είναι να καθαρίσει τους ισολογισμούς των τραπεζών”.
Πραγματικά, η Deutsche Bank επισημαίνει ότι εάν η ΕΚΤ παρενέβαινε για να δώσει κίνητρα στις τράπεζες να δανείζουν περισσότερα, ευκολότερα και φθηνότερα στις ετοιμοθάνατες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυτό θα προκαλούσε νέο κύμα κόκκινων δανείων στις τράπεζες.
“Η μοναδική αποτελεσματική δράση, κατά την άποψή μας, θα ήταν να αγοράσει έμμεσα η ΕΚΤ δάνεια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μέσω της αγοράς τιτλοποιήσεων τέτοιων υποχρεώσεων”, σημειώνουν οι αναλυτές του γερμανικού οίκου.
Σε αυτή την περίπτωση, λένε, ο πιστωτικός κίνδυνος δεν θα επιβάρυνε τους ισολογισμούς των τραπεζών, αλλά εκείνον της ΕΚΤ. Και αυτός ο πιστωτικός κίνδυνος δεν θα ήταν αμελητέος.
Όμως, η Deutsche Bank καταλήγει ότι κάτι τέτοιο δεν αναμένεται να συμβεί. “Αυτό είναι ένα βήμα το οποίο το δ.σ. της ΕΚΤ δεν είναι διατεθειμένο να κάνει, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο”.
Η κατάσταση αυτή, η οποία δεν αποτελεί ένα αποκλειστικά ιταλικό φαινόμενο, αλλά επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Κυρίως γιατί αποδεικνύει ότι ο μηχανισμός μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής της στην πραγματική οικονομία, απλά δεν δουλεύει.
Και μάλιστα, την ώρα που αυτές οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που οδηγούνται σε ένα αργό αλλά σίγουρο θάνατο, αποτελούν τα ραχοκοκκαλιά όχι μόνο των οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και των αγορών εργασίας τους. Όπως επισημαίνουν σε σχετική έκθεσή τους οι αναλυτές της Deutsche Bank, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις ευθύνονται για 1 στις 2 θέσεις εργασίας στην Ισπανία και την Ιταλία. Στην Ιταλία, μάλιστα, οι λεγόμενες πολύ μικρές επιχειρήσεις ευθύνονται για το 40% της συνολικής απασχόλησης στη χώρα.
Και όμως, τα στοιχεία της Deutsche Bank αποτυπώνουν την έκταση της πιστωτικής ασφυξίας που αντιμετωπίζουν αυτές οι επιχειρήσεις. Το μέσο επιτόκιο που χρεώνουν οι τράπεζες για να δανείσουν τις ιταλικές και ισπανικές ατομικές ή πολύ μικρές επιχειρήσεις διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή κατά 300/400 μονάδες βάσης υψηλότερα σε σχέση με τα επιτόκια που χρεώνουν στις αντίστοιχες γερμανικές επιχειρήσεις (το spread για τις γαλλικές επιχειρήσεις έναντι των γερμανικών είναι μάλλον αμελητέο, στα επίπεδα των 37 μονάδων βάσης, επιβεβαιώνοντας ότι η ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική αγορά είναι πλέον ξεκάθαρα μία αγορά δύο ταχυτήτων).
Η επιδείνωση των πιστωτικών συνθηκών για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια είναι δραματική. Οι ιταλικές ατομικές επιχειρήσεις πλήρωναν τον Ιούνιο του 2010 μόλις 100 μονάδες βάσης ακριβότερα από τις υπόλοιπες εταιρείες για να δανειστούν, ενώ η διαφορά αυτή έφτασε τον Ιανουάριο του 2013 στις 206 μονάδες βάσης.
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Mario Draghi, δεν έκρυψε την ανησυχία του για το φαινόμενο αυτό, κατά την τελευταία συνέντευξη τύπου του. Ξεκαθάρισε, όμως, ότι “δουλειά της ΕΚΤ δεν είναι να καθαρίσει τους ισολογισμούς των τραπεζών”.
Πραγματικά, η Deutsche Bank επισημαίνει ότι εάν η ΕΚΤ παρενέβαινε για να δώσει κίνητρα στις τράπεζες να δανείζουν περισσότερα, ευκολότερα και φθηνότερα στις ετοιμοθάνατες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυτό θα προκαλούσε νέο κύμα κόκκινων δανείων στις τράπεζες.
“Η μοναδική αποτελεσματική δράση, κατά την άποψή μας, θα ήταν να αγοράσει έμμεσα η ΕΚΤ δάνεια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μέσω της αγοράς τιτλοποιήσεων τέτοιων υποχρεώσεων”, σημειώνουν οι αναλυτές του γερμανικού οίκου.
Σε αυτή την περίπτωση, λένε, ο πιστωτικός κίνδυνος δεν θα επιβάρυνε τους ισολογισμούς των τραπεζών, αλλά εκείνον της ΕΚΤ. Και αυτός ο πιστωτικός κίνδυνος δεν θα ήταν αμελητέος.
Όμως, η Deutsche Bank καταλήγει ότι κάτι τέτοιο δεν αναμένεται να συμβεί. “Αυτό είναι ένα βήμα το οποίο το δ.σ. της ΕΚΤ δεν είναι διατεθειμένο να κάνει, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο”.
No comments:
Post a Comment