Πώς θα είναι η Ευρωζώνη ύστερα από 10 χρόνια

Τέσσερις κορυφαίοι οικονομολόγοι προβλέπουν το μέλλον και το ΔΝΤ προτείνει δημοσιονομική ενοποίηση

Των Λεωνιδα Στεργιου και Κωνσταντινου Καρκαγιαννη

Η Ευρωζώνη το 2020 δεν θα μοιάζει σε τίποτα με αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι πιο μικρή και αντιμέτωπη με σοβαρά δημογραφικά προβλήματα, ενώ στη χειρότερη θα βρίσκεται αντιμέτωπη με αλλεπάλληλες κρίσεις χρέους, πτωχεύσεις που θα την οδηγήσουν σε διάλυση. Αυτό είναι το κεντρικό συμπέρασμα τεσσάρων κορυφαίων οικονομολόγων που πήραν μέρος σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης του think tank Centre for EuropeaReform σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης μέχρι το 2020.

Ο Πολ ντε Χράουβε, καθηγητής οικονομικών στο LondoSchool of Economics πιστεύει πως το πρόβλημα ξεκινάει από την αλόγιστη παροχή δανείων προς τις ελλειμματικές χώρες του Νότου πριν από το ξέσπασμα της κρίσης το 2009. Σήμερα, το πρόβλημα διατηρείται εξαιτίας της επιμονής των πιστωτριών χωρών του Βορρά να λάβουν στο ακέραιο τα χρήματα που έχουν δανείσει σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και Ιρλανδία.

Ο γνωστός οικονομολόγος Τζορτζ Μάγκνους επισημαίνει ότι η Ευρωζώνη οδηγείται σε αδιέξοδο, καθώς η Γερμανία προσπαθεί να επιβάλει ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο προς το παρόν λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο για τη δική της οικονομία. Η πιο ριζοσπαστική πρόταση-πρόβλεψη προέρχεται από τον Γερμανό οικονομολόγο και σύμβουλο της Deutsche Bank Τόμας Μάιερ: Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων με την κυκλοφορία δύο ευρώ είναι αναπόφευκτη εξέλιξη. Επανίδρυση σε σωστές βάσεις προτείνει ο οικονομολόγος Χόλγκερ Σμέντινγκ από το think tank του Berenberg στο Λονδίνο. Πιστεύει ότι η Ευρωζώνη και το ευρώ ξεκίνησαν σε λάθος βάση από την αρχή. Απαιτούνται ριζικές αναδιαρθρώσεις σε όλους τους τομείς -από το δημογραφικό μέχρι το ευρωσύστημα- προκειμένου να διασωθεί η Ευρωζώνη. Αν γίνει κάτι τέτοιο, τότε το μέλλον της θα εξασφαλιστεί από τους σημερινούς κινδύνους: τη Γαλλία και τη Βρετανία.

Βόρειοι και Νότιοι

Σύμφωνα με τον Ντε Χράουβε, το Βερολίνο και οι υπόλοιπες πιστώτριες χώρες επέβαλαν, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πολιτική λιτότητας στις χώρες του Νότου. Στόχος της πολιτικής λιτότητας είναι η επίτευξη μεγάλων πρωτογενών πλεονασμάτων από τα οποία θα αποπληρωθούν τα εξωτερικά χρέη. Ομως, τα χρέη αυτά είναι τόσο μεγάλα που απαιτούνται δεκαετίες για να αποπληρωθούν. Για παράδειγμα, η Ελλάδα θα χρειαστεί 30% αν πετύχει πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 3% του ΑΕΠ και 22 χρόνια με πλεόνασμα 4%. Ποια οικονομία και πολιτικό σύστημα μπορεί να αντέξει τρεις δεκαετίες με λιτότητα, ύφεση, ανεργία και ένα περιβάλλον που δυνητικά αυξάνει το χρέος; Ο ίδιος δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα χρεοκοπήσουν χώρες του Νότου όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία. Ομως, πιστεύει ότι αν είναι να πτωχεύσουν, θα πρέπει να γίνει το γρηγορότερο δυνατό καθώς θα βγουν από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας και οι πιστωτές θα αναγκαστούν να διαγράψουν μέρος των χρεών.

Ο Μάγκνους πιστεύει ότι το πρόβλημα ξεκινά από την ανεπάρκεια της Ευρωζώνης να βρει λύση στο δημογραφικό (γήρανση πληθυσμού), στην ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα και στη χρηματοδότηση της οικονομίας. Παραθέτει μεγέθη που δείχνουν ότι οι νέοι στην Ευρωζώνη θα έχουν μειωθεί κατά 1,5% μέχρι το 2020, ενώ θα περάσει στην τρίτη θέση, πίσω από την Κίνα, στην έρευνα και την ανάπτυξη μέχρι το 2030-35. Επίσης, οι μη πτυχιούχοι θα είναι πέντε φορές περισσότεροι από ό,τι στις ΗΠΑ. Ενα τέτοιο μοντέλο είναι καταδικασμένο, ισχυρίζεται ο Μάγκνους. Και το μοντέλο της Γερμανίας να εξάγει μόνο στις αναδυόμενες επίσης δεν έχει μέλλον ούτε ταιριάζει σε όλες τις οικονομίας. Για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι ότι δεν μπορεί όλες οι οικονομίες να είναι πλεονασματικές. Ο Μάγκνους προτείνει πολιτικές για ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης και ανάσχεση της ύφεσης, σε συνδυασμό με την τραπεζική ενοποίηση, αλλά με τρόπο που να απαιτηθούν λιγότερες ανάγκες για την ανακεφαλαιοποίηση και να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη των αγορών.

Δύο νομίσματα

Ο Μάγιερ πιστεύει ότι η κυκλοφορία δύο ευρώ (ένα για την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη και ένα για τον Νότο) είναι αναπόφευκτη. Η πιστωτική κρίση του 2008 αντικατέστησε τον τραπεζικό δανεισμό από τον κρατικό, με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν ελλείμματα και χρέη, απειλώντας το «οικοδόμημα» του ευρώ που στηρίζεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επομένως, ο Νότος θα πρέπει να υιοθετήσει ένα δικό του νόμισμα και μία νομισματική πολιτική που θα διευκολύνει τη δημοσιονομική. Ετσι θα αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα του Νότου και θα αμβλυνθούν οι ανισορροπίες με τον Βορρά.

Ανατρεπτικό σενάριο

Σήμερα η Ευρωζώνη είναι χωρισμένη σε δύο ομάδες: πιστωτές και δανειολήπτες. Οι πρώτοι από τη θέση του τιμωρού πιέζουν τους Νότιους για μεταρρυθμίσεις. Το αποτέλεσμα είναι οι Νότιοι να προηγούνται σε μεταρρυθμίσεις. Η μόνη που μένει πίσω είναι η Γαλλία και στη συνέχεια η Γερμανία, διότι βρίσκεται στη θέση του τιμωρού. Αν η Γαλλία προωθήσει σοβαρές μεταρρυθμίσεις χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη, τότε μαζί με τη Βρετανία το 2020 θα έχουν εκτοπίσει τη Γερμανία από την πρώτη θέση στην τρίτη μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ολα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι η Βρετανία θα παραμείνει στην Ε.Ε. μετά το 2017.

Ανταγωνιστικότητα

Η διαφορά ανταγωνιστικότητας και δομής των οικονομιών μεταξύ Νότου και Βορρά στην Ευρωζώνη φαίνεται στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η Ελλάδα έχει περιορίσει σημαντικά το έλλειμμα εξαιτίας της δημοσιονομικής προσαρμογής (προκάλεσε κατακόρυφη μείωση της εγχώριας ζήτησης και, κατά συνέπεια μείωση των εισαγωγών) και όχι λόγω αντίστοιχης αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Επίσης, στη συρρίκνωση του ελλείμματος συνέβαλε και η αύξηση του τουρισμού.

Οι παρενέργειες

Η πιστωτική κρίση αντικατέστησε την τραπεζική χρηματοδότηση με την κρατική. Τα ελλείμματα εκτινάχθηκαν και με τη σειρά του το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Οι υπερχρεωμένες οικονομίες του Νότου αναδείχθηκαν οι αδύναμοι κρίκοι. Ισπανία και Πορτογαλία προσέφυγαν σε πακέτα διάσωσης τα οποία, ωστόσο, αύξησαν περισσότερο το δημόσιο χρέος, προκαλώντας έναν φαύλο κύκλο λιτότητας, ύφεσης και βιωσιμότητας του χρέους.

Κόστος εργασίας

Τα μέτρα λιτότητας για τη δημοσιονομική προσαρμογή μέσω της «εσωτερικής υποτίμησης» προκάλεσαν κατακόρυφη πτώση του εργατικού κόστους στις χώρες που προσέφυγαν στους μηχανισμούς στήριξης. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό να αντισταθμίσει τις απώλειες θέσεων εργασίας που προκάλεσε η ανεργία λόγω της ύφεσης. Η μελέτη του CER καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι χώρες που δέχθηκαν βοήθεια πραγματοποίησαν τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις.

Αντίθετη πορεία

Την περίοδο που o αδύναμος Νότος πραγματοποιούσε μεγάλη προσαρμογή του εργατικού κόστους (εσωτερική υποτίμηση), οι οικονομίες του Βορρά ακολουθούσαν αντίθετη πορεία, παρουσιάζοντας αύξηση του μισθολογικού κόστους. Για παράδειγμα, το κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος στην Ελλάδα από το 2009 έως το 2012 μειώθηκε κατά περίπου 8%. Την ίδια χρονική περίοδο το μισθολογικό κόστος στη Γερμανία αυξήθηκε κατά περίπου 2%.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_29/09/2013_535076

Ωρα για τη δημιουργία ενός κεντρικού προϋπολογισμού

Οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει να είναι έτοιμες να παραχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματα επί της σύνταξης του προϋπολογισμού, να καταβάλουν χρήματα για να φτιάξουν μηχανισμούς ασφάλισης και να προχωρήσουν στην έκδοση ευρωομολόγων, σύμφωνα με την άποψη οικονομολόγων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Προκειμένου να αποφύγουν την επανεμφάνιση κρίσεων, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης θα πρέπει να ενισχύσουν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας και να δημιουργήσουν Ταμεία μέσω των οποίων θα μεταφέρονται πόροι από χώρα σε χώρα προτού χτυπήσει η κρίση, σύμφωνα με μελέτη οικονομολόγων του ΔΝΤ. «Αν και το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων των κρατών-μελών θα πρέπει να είναι ο σχηματισμός μεγαλύτερων εθνικών αποθεματικών, η ένταση των κρίσεων καθώς και η δυνατότητα να προκαλέσουν «πάγωμα» των αγορών σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει ένας μηχανισμός ασφάλισης για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Η δημοσιονομική ενοποίηση δεν μπορεί να είναι αυτός ο μηχανισμός», αναφέρεται στη μελέτη. Το έργο που επείγει περισσότερο, σύμφωνα με το ΔΝΤ, είναι η δημιουργία ενός ταμείου διάσωσης των τραπεζών, θέμα το οποίο, μαζί με το ζήτημα ποιος θ’ αποφασίζει και θα πληρώνει για την εκκαθάριση προβληματικών τραπεζών, έχει προκαλέσει σοβαρές τριβές μεταξύ των κρατών-μελών και μεταξύ των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. Προκειμένου να προχωρήσει το σχέδιο, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης θα πρέπει να συμφωνήσουν να παραχωρήσουν εξουσίες επί του προϋπολογισμού τους, σύμφωνα με το ΔΝΤ. «Η Ευρωζώνη δεν έχει την πολυτέλεια να επιτρέψει την επανάληψη ασύνετων δημοσιονομικών και οικονομικών πολιτικών από ορισμένες χώρες. Προκειμένου να διασφαλιστεί ότι εφαρμόζονται οι δημοσιονομικοί κανόνες, πρέπει να δοθούν τα κατάλληλα κίνητρα αλλά και να υπάρχουν αξιόπιστες απειλές στην περίπτωση που τα κράτη-μέλη δεν συμμορφώνονται». Από την άλλη πλευρά, η ύπαρξη και η εφαρμογή αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων θα επιτρέψουν στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης να συνεισφέρουν από κοινού πόρους για τη δημιουργία ενός ασφαλιστικού ταμείου ή ακόμη και ενός πλήρους προϋπολογισμού, υποθέτουν οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ.

Το επόμενο βήμα για τη δημιουργία μιας δημοσιονομικής ένωσης θα μπορούσε να είναι η από κοινού έκδοση ομολόγων με εγγύηση τα έσοδα που θα συνεισφέρουν τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης στον κοινό προϋπολογισμό, σύμφωνα με την άποψη των οικονομολόγων του ΔΝΤ. Η έκδοση ευρωομολόγων θα χρησίμευε για τη χρηματοδότηση προσωρινής μεταφοράς πόρων προς κράτη-μέλη της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν οικονομικές κρίσεις ή ακόμη και για τη χρηματοδότηση του ταμείου διάσωσης τραπεζών, καταλήγει η μελέτη των οικονομολόγων του ΔΝΤ. Σημειώνεται ότι η εν λόγω μελέτη αποτελεί προσωπική άποψη των οικονομολόγων και όχι του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ. Ενδεχομένως ν’ απηχεί τις απόψεις του Ταμείου, όπως έχουν εκφραστεί κατά καιρούς και από τη γενική διευθύντριά του Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επίσημη πολιτική του ΔΝΤ.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_29/09/2013_535075

Οι δύο εναλλακτικές, η εξής... μία: στάση πληρωμών

Η προσπάθεια των χωρών του Νότου να εφαρμόσουν την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, με τεράστιο κόστος όσον αφορά τη μείωση του ΑΕΠ και την αύξηση της ανεργίας, δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη πολιτική εσωτερικής ανατίμησης στις χώρες του Βορρά, γεγονός που σημαίνει ότι ολόκληρο το βάρος της οικονομικής προσαρμογής πέφτει αποκλειστικά στις χώρες του Νότου. Σύμφωνα με τον Ντε Χράουβε, η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ευρωζώνη είναι η ίδια με αυτή που επικράτησε στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διότι τα υπερχρεωμένα κράτη του Νότου είναι υποχρεωμένα να πληρώνουν επί δεκαετίες μεγάλα ποσά στις πιστώτριες χώρες. «Μια τέτοια παρατεταμένη περίοδος μεταφοράς πόρων σε ξένα έθνη θα έρθει σε σύγκρουση με την έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης, όπως έγινε και στη Γερμανία. Κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει αν θεωρηθεί ότι ενεργεί σύμφωνα με τα συμφέροντα ξένων εθνών και όχι των ίδιων των πολιτών του», υποστηρίζει ο Ντε Χράουβε.

Κατά τον Ντε Χράουβε, η Ευρωζώνη διαθέτει τρεις επιλογές αν θέλει να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία των χωρών του Νότου. Πρώτον, να υιοθετήσει συμμετρική δημοσιονομική πολιτική. Δηλαδή, οι χώρες του Βορρά να αντισταθμίσουν, εν μέρει, την πολιτική λιτότητας στις χώρες του Νότου υιοθετώντας επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα ενισχύσει τη ζήτηση και την ανάκαμψη της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα θα περιορίσει τις ανισορροπίες του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μεταξύ Βορρά και Νότου. Κοντολογίς, οι χώρες της περιφέρειας θα μειώσουν τα ελλείμματά τους εφαρμόζοντας λιγότερα μέτρα λιτότητας. Δεύτερη επιλογή είναι η ΕΚΤ να αγοράσει σημαντικό μέρος του υπάρχοντος δημοσίου χρέους των χωρών του Νότου και να προχωρήσει σε μερική διαγραφή του. Η μερική διαγραφή χρέους δεν θα έχει δημοσιονομικές επιπτώσεις στις χώρες του Βορρά, παρά μόνο θετικό αντίκτυπο στις χώρες του Νότου. Οι χώρες του Βορρά δεν θα χάσουν χρήματα διότι η ΕΚΤ διαγράφοντας τα χρέη θα τα αντικαταστήσει αυξάνοντας τη νομισματική βάση, δηλαδή τυπώνοντας νέο χρήμα. Μακροπρόθεσμα, εξηγεί ο Ντε Χράουβε, οι χώρες του Βορρά μπορεί να χάσουν χρήματα εξαιτίας της ανόδου του πληθωρισμού που τελικά θα προκαλέσει το τύπωμα νέου χρήματος, αν και μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα περιορίζοντας τη ρευστότητα στο σύστημα και την πιστωτική επέκταση. «Ιδανικά, η Ευρωζώνη θα συνδυάσει τη συμμετρική δημοσιονομική πολιτική με μερική διαγραφή χρέους από την ΕΚΤ. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι θα επιλεγεί μια από τις δύο εναλλακτικές, πολύ περισσότερο ο συνδυασμός τους. Η συναισθηματική αντίσταση προς τέτοιες στρατηγικές παραμένει πολύ ισχυρή στον Βορρά της Ευρώπης. Οπότε απομένει μόνο μία λύση: οι χώρες της Νότιας Ευρώπης να προχωρήσουν σε στάση πληρωμών» εξηγεί ο Ντε Χράουβε.

Η επιμονή των χωρών του Βορρά για πλήρη αποπληρωμή των χρεών καθιστά πιθανότερες μεγαλύτερες και άτακτες χρεοκοπίες, ενώ θα ήταν προς το συμφέρον και των δύο πλευρών η μερική ελάφρυνση του χρέους ώστε να είναι δυνατή εξυπηρέτησή του. «Ατυχώς... σε πολλές χώρες του Βορρά επικρατούν μανιχαϊκές απόψεις περί καλού και κακού, γεγονός που οδηγεί στη συναισθηματική επιθυμία για κολασμό του κακού. Με αυτή τη νοοτροπία οι πολιτικοί των χωρών του Βορρά δυσκολεύονται να επιλέξουν τη λογική λύση που θα ήταν επωφελής για όλους» καταλήγει ο Ντε Χράουβε.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_29/09/2013_535074

Στο σφυρί μικρές και μεγάλες περιουσίες σε ολόκληρη τη χώρα - Σοκαριστικές εικόνες από τις εξώσεις στην Ισπανία

Από την Κέρκυρα ώς τη Ρόδο και από την Αλεξανδρούπολη ώς τα Χανιά πωλούνται ξενοδοχεία, ενεργειακές, χρηματιστηριακές, εταιρείες παραγωγής και εμπορίας τροφίμων, υποδομές, επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, συμμετοχές τραπεζών σε αυτοκινητοδρόμους, νησιά, έως και... θαλαμηγοί.

Μεγάλο μέρος των πωλητηρίων έχει μπει από τις τράπεζες σε περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει στην κυριότητά τους από την αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων των ιδιοκτητών τους.

Στον ξενοδοχειακό τομέα, οι προς πώληση μονάδες είναι χιλιάδες. Από εμβληματικά συγκροτήματα, όπως ο Αστέρας Βουλιαγμένης μέχρι τα – σημεία αναφοράς της δεκαετίας του ’70– Ξενία.

Στο πεδίο των ακινήτων, χιλιάδες επαγγελματικοί χώροι, γραφεία, βιομηχανικά κτίρια, κατοικίες, εξοχικά, αλλά και εκτάσεις γης διατίθενται προς πώληση.

Στην ενέργεια ξεχωρίζει ο νέος διαγωνισμός για τη ΔΕΠΑ και το φιλόδοξο σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, ενώ παράλληλα στο σφυρί έχουν βγει δεκάδες άδειες φωτοβολταϊκών συστημάτων.

Στη λίστα με τις λεγόμενες «μεγάλες αποκρατικοποιήσεις» περιλαμβάνονται κοινωφελείς και άλλες επιχειρήσεις, όπως ο ΟΛΠ, ο ΟΛΘ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, τα ΕΛΤΑ, περιφερειακά και μικρά λιμάνια και μαρίνες ανά την Ελλάδα, περιφερειακά αεροδρόμια, όπως και η συμμετοχή του Δημοσίου στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών.

Στον χρηματοοικονομικό κλάδο είναι γνωστή η αναζήτηση αγοραστή για σημαντικό ποσοστό της Eurobank, όπως και το εγχείρημα των συστημικών τραπεζών εν γένει για αναζήτηση αξίας στη διάθεση των ασφαλιστικών τους μονάδων. Η Εθνική Ασφαλιστική, η Eurolife και η Αγροτική Ασφαλιστική και τα περιουσιακά τους στοιχεία είναι μερικές μόνον από τις εταιρείες του κλάδου που κοιτούν ξένοι και όχι μόνον επενδυτές. Πίσω από τους τίτλους για τις μεγάλες επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις, όπως του ΟΛΠ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ή της ΔΕΠΑ, κρύβονται εκατοντάδες πωλητήρια, σε μεγάλες και μεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, ακόμα και σε κλάδους αιχμής, όπως ο τουρισμός ή η ενέργεια και βέβαια, οι τράπεζες.

Γνωστές, ίσως αποσπασματικά, προκαλούν πλέον μικρή εντύπωση. Ωστόσο, αν αθροιστούν, συνθέτουν μια πρωτοφανή, όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και για τα διεθνή, διαδικασία. Από την Κέρκυρα έως την Ρόδο και από την Αλεξανδρούπολη έως τα Χανιά πωλούνται από ξενοδοχεία, ενεργειακές επιχειρήσεις και εταιρείες παραγωγής και εμπορίας τροφίμων έως χρηματιστηριακές, τράπεζες, υποδομές, επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, συμμετοχές τραπεζών σε αυτοκινητοδρόμους, νησιά, έως και... θαλαμηγοί.

Μεγάλο μέρος των πωλητηρίων έχει μπει από τις τράπεζες σε περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει, de facto ή de jure, στην κυριότητά τους από την αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων των ιδιοκτητών τους. Κάποια από αυτά είναι συμμετοχές σε επιχειρήσεις και πολλά από αυτά είναι ξενοδοχεία, όπως το Capsis στη Ρόδο, ενώ άλλα είναι στοιχεία ενεργητικού οφειλετών, όπως είναι τα πλοία ακτοπλοϊκών επιχειρήσεων. Ακόμα ολόκληροι στόλοι αυτοκινήτων από κατασχέσεις και θαλαμηγών, που επίσης έχουν περιέλθει στην κυριότητά τους, διατίθενται κατά καιρούς στο εξωτερικό σε κλάσματα της τιμής κτήσης τους.

Στον ξενοδοχειακό τομέα οι προς πώληση μονάδες είναι κυριολεκτικά χιλιάδες. Από εμβληματικά συγκροτήματα, όπως ο Αστέρας Βουλιαγμένης, μέχρι απαξιωμένα αρχιτεκτονήματα άλλων δεκαετιών, όπως τα -σημεία αναφοράς της δεκαετίας του ’70Ξενία. Επίσης στο σφυρί βγαίνουν αδιακρίτως μικρές έως μεγάλες μονάδες, σε περιοχές όπως η Αιδηψός, η Ρόδος, η Κρήτη, η Χαλκιδική, η Πελοπόννησος και η Λήμνος, άλλες εν λειτουργία και άλλες σε εγκατάλειψη, με αποτέλεσμα η υπερπροσφορά να χαρακτηρίζεται από ξένους ως μοναδική στα ιστορικά χρονικά.

Στον χρηματοοικονομικό κλάδο είναι γνωστή η αναζήτηση αγοραστή για σημαντικό ποσοστό της Eurobank, όπως και το εγχείρημα των συστημικών τραπεζών εν γένει για αναζήτηση αξίας στη διάθεση των ασφαλιστικών τους μονάδων. Η Εθνική Ασφαλιστική, η Eurolife και η Αγροτική Ασφαλιστική και τα περιουσιακά τους στοιχεία είναι μερικές μόνον από τις εταιρείες του κλάδου που κοιτούν ξένοι και όχι μόνον επενδυτές. Ακόμα πωλούνται χρηματιστηριακές και εξετάζεται η διάθεση ακόμα και θυγατρικών τραπεζών στο asset management. Επίσης, παραμένει προς πώληση η Επενδυτική Τράπεζα Ελλάδος μετά την αποχώρηση της Λαϊκής Κύπρου από το προσκήνιο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εταιρείες ακινήτων, με τις εισηγμένες, μάλιστα, ΑΕΕΑΠ να αναζητούν στρατηγικούς επενδυτές. Ετσι την είσοδο της Fairfax στο μετοχικό κεφάλαιο της Eurobank Properties αναμένεται να ακολουθήσουν ανάλογες εξελίξεις στη θυγατρική της Εθνικής, Πανγαία, ενώ τις προοπτικές της σε αυτήν την κατεύθυνση εξετάζει και η Trastor. Στο μέτωπο των ακινήτων, βέβαια, πρέπει να προστεθούν οι χιλιάδες επαγγελματικοί χώροι, γραφεία και βιομηχανικά κτίρια και οι ακόμα περισσότερες κατοικίες και εξοχικά που πωλούνται είτε από τους ιδιοκτήτες τους είτε από τους χρηματοδότες και κατασκευαστές.

Επιπλέον πρέπει να σημειωθεί ο εν εξελίξει διαγωνισμός για την έκταση του Ελληνικού και βέβαια των δεκάδων ελληνικών νησίδων που κοσμούν ιστοσελίδες κτηματομεσιτών ανά τον πλανήτη. Το ρόστερ των ακίνητων που βγάζει το ΤΑΙΠΕΔ στην αγορά περιλαμβάνει ακόμα την Αφάντου στη Ρόδο, το Sale & Repo με τα 28 κτίρια του Δημοσίου, ακίνητα στο εξωτερικό, κάμπινγκ και Ξενία, ιαματικές πηγές και δεκάδες μεγάλες εκτάσεις-φιλέτα.

Τα πωλητήρια που έχουν μπει σε ιδιωτικές εταιρείες είναι επίσης εκατοντάδες και σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές περισσότεροι από 300 επιχειρηματίες έχουν προσεγγίσει το Invest in Greece προς αναζήτηση αγοραστών από το εξωτερικό.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_29/09/2013_520739

Εικόνες-γροθιά στο στομάχι, κάνουν τον γύρο του κόσμου από την Ισπανία των εξώσεων. Η οικονομική κρίση σαρώνει την Ισπανία και πολλές οικογένειες μένουν χωρίς στέγη καθημερινά.

Η 45χρονη Μαρία Ισαμπέλ Ροντρίγκες Ρομέρο ξεσπά σε λυγμούς μπροστά στην κάμερα του Associated Press  κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής έξωσης από την κατοικία της.

Όπως δήλωσε η ίδια στους δημοσιογράφους, έχει μία κόρη οκτώ ετών και η μητέρα της πάσχει από διπολική διαταραχή.

Διέμεναν όλοι μαζί επί 24 χρόνια σε διαμέρισμα της εταιρείας State City Hall Housing Company (EMVS) στη Μαδρίτη.

Κατέβαλαν οφειλή προς την εταιρεία ύψους 1.200 ευρώ, ωστόσο η EMVS τους ενημέρωσε πως παρ' όλα αυτά θα πρέπει να μετακομίσουν.

Για την ακρίβεια, όλη η οικογένεια έμεινε άνεργη και δεν μπορούσε να πληρώνει πλέον, με αποτέλεσμα οι οφειλές της να φθάσουν τα 1.000 ευρώ. Παρόλο που κατάφεραν να το πληρώσουν η EMVS τους είπε να φύγουν από το σπίτι.

Η εντολή έξωσης εκτελέστηκε την προηγούμενη Τετάρτη από την αστυνομία παρά την αντίσταση δεκάδων μελών της Πλατφόρμας Θυμάτων Υποθήκης (PAH).

Η διαδικασία έξωσης συνεχίστηκε παρά τις αντιδράσεις. Στην πόρτα μπήκε λουκέτο, οι ίδιοι και όλα τα υπάρχοντά τους βρίσκονται στο δρόμο.

Η οικογένεια πλέον ζει με ένα επίδομα αναπηρίας (η μητέρα της Isabel πάσχει από διπολικό σύνδρομο και ο πατέρας της από εκφυλιστική ασθένεια), καθώς και από τη σύνταξη του πατέρα της.

Μια άλλη γυναίκα, η Αμπάρο Χ. αυτοκτόνησε στις 17 Σεπτεμβρίου από την απόγνωση της όταν έλαβε την ειδοποίηση έξωσης από κατοικία της EMVS για ποσό μικρότερο των 1.000 ευρώ.

Η 45χρονη Αμπάρο δεν άντεξε την πίεση από την έξωση για 972,28 ευρώ που της έστειλε ο δήμος της Μαδρίτης και έθεσε τέλος στη ζωής της μιας ημέρα μετά την άφιξη του κλητήρα με την έξωση.

Η Πλατφόρμα Πληγέντων από Υποθήκες (ΡΗΑ) καταγγέλλει ότι η Αμπάρο ζούσε με το σύζυγό της, τα τρία ανήλικα παιδιά τους και δύο εγγόνιά τους σε ένα διαμέρισμα στην εργατική συνοικία του Καραμπαντσέλ της Μαδρίτης, ενώ είχε άλλα τρία παιδιά. Η Πλατφόρμα υπογράμμισε ότι η Αμπάρο δεν θέλησε να έρθει σε επικοινωνία με τους ακτιβιστές όταν έλαβε την ειδοποίηση για την έξωση.

Το γεγονός ότι η Αμπάρο χρωστούσε μόλις 972,28 ευρώ στη δημοτική εταιρεία EMV, που διαχειρίζεται τις κατοικίες κοινωνικής προστασίας του δήμου της Μαδρίτης, δεν ήταν αρκετό να περιορίσει την ένταση που αντιμετώπισε την έξωση.

Σημειώνεται ότι Δήμαρχος στην πόλη της Μαδρίτης είναι η Άνα Μποτέλια, σύζυγος του πρώην συντηρητικού πρωθυπουργού Αθνάρ. Η ίδια κατηγορείται για πυροδότηση της εκρηκτικής κατάστασης στον τομέα των κατοικιών κοινωνικής προστασίας προχωρώντας σε εξώσεις και τροφοδοτώντας την πίεση που οδηγεί σε αυτοκτονίες.

Η δημοτική αρχή έχει απαγορεύσει στην EMV να εισπράττει τα χρήματα από χρέη ενοικιαστών ή να επαναπραγμαδιατεύεται τα χρέη για να προχωρά σε εξώσεις. Με τον τρόπο αυτό θα αδειάζουν τα δημοτικά ακίνητα και τη δεδομένη στιγμή θα μπορούν να πωλούνται μαζικά σε ιδιώτες.

Νέο κύμα αστέγων

Υπενθυμίζεται ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας ανέστειλε τον Ιούλιο την εφαρμογή των μέτρων με τα οποία οι τράπεζες θα εμποδίζονταν να κάνουν έξωση στους οφειλέτες δανειολήπτες.

Τα μέτρα είχαν υιοθετηθεί από την περιφέρεια της Ανδαλουσίας, η οποία ήθελε να εμποδίσει για τρία χρόνια τις εξώσεις όσων οφειλετών αντιμετωπίζουν οικονομική δυσχέρεια και τα σπίτια τους έχουν κατασχεθεί από τις τράπεζες.

Η κυβέρνηση του συντηρητικού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι υποστήριζε ότι με τον τρόπο αυτό παραβιάζονταν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των τραπεζών.

Με την απόφαση του δικαστηρίου αναστέλλεται η εφαρμογή των μέτρων μέχρι να κριθεί οριστικά η υπόθεση.

Τα θύματα των εξώσεων στην Ισπανία έχουν μοναδικό σύμμαχο τους ακτιβιστές, οι οποίοι έχουν κάνει αξιοθαύμαστες προσπάθειες για να καταφέρουν να μη χάσουν τη στέγη τους οι συνάνθρωποι τους.

http://news247.gr/eidiseis/kosmos/sokaristikes_eikones_apo_tis_ekswseis_sthn_ispania.2433174.html?

Best-performing asset classes (Sept' 2013)

.

Το τηλεφώνημα του Γκάιντνερ

Σόιμπλε σε Spiegel: Γιατί δεν ωθήσαμε την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης - Το τηλεφώνημα του Γκάιντνερ

Στην αρχή της ελληνικής κρίσης δημοσίου χρέους, το 2010, η γερμανική κυβέρνηση εξέτασε το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, όπως αναφέρεται στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησε στο περιοδικό Der Spiegel ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Επιμέλεια: Κώστας Καρκαγιάννης

Στη συνέντευξη ο κ. Σόιμπλε αναφέρεται στο τεράστιο χάσμα μεταξύ οικονομικών θεωριών και πολιτικής πραγματικότητας, το οποίο καλείται να γεφυρώσει με επιτυχία σε ολόκληρη τη διάρκεια της κρίσης. Η Ελλάδα είναι ένα καλό παράδειγμα, σύμφωνα με το Spiegel. Αλλωστε, ο κ. Σόιμπλε συχνά αναφέρεται στην Ελλάδα και όταν το κάνει αναπνέει βαριά, συχνά κάνει παύσεις, τρίβει τα μάτια του και ενώνει τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπο του, σαν να προσεύχεται, λένε οι δημοσιογράφοι του Spiegel. Ένα βασικό δίλημμα που κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει ο κ. Σόιμπλε είναι αν η Ελλάδα θα έπρεπε να εξωθηθεί σε έξοδο από την Ευρωζώνη το 2010. «Το ενδεχόμενο είχε συζητηθεί στο υπουργείο Οικονομικών, αν και αυτές οι συζητήσεις ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκαν. Τα στοιχεία ήταν ξεκάθαρα και γελοιοποιούσαν τα κριτήρια (της Συνθήκης) του Μάαστριχτ», λένε οι δημοσιογράφοι του Spiegel. Τί ήταν αυτό που τελικά απέτρεψε την γερμανική κυβέρνηση από το να σπρώξει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης; «Έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον (πρώην υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ) Τίμοθι Γκάιτνερ», λέει ο κ. Σόιμπλε, «και μου λέει: Το ξέρεις ότι δεν θα είχαμε πάρει την απόφαση ν’ αφήσουμε τη Lehman Brothers να χρεοκοπήσει αν μας είχαν ρωτήσει 24 ώρες αργότερα, δεν το ξέρεις;». Ο κ. Σόιμπλε ανασηκώνει τους ώμους και σωπαίνει. Πιάνει το κεφάλι του με τα χέρια του και ρωτάει: Τί κάνεις, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση; Ποιά είναι η σωστή απόφαση; Ποιά δεν είναι; Τί είναι αυτό που θα σου σκάσει στα μούτρα αύριο;«Ας εξετάσουμε την συζήτηση το 2011 για το κούρεμα του ελληνικού χρέους», συνεχίζει ο κ. Σόιμπλε, αναφερόμενος στις πολύμηνες, πολύ δύσκολες και πολύ έντονες διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης αλλά και με το ΔΝΤ και με τους ιδιώτες πιστωτές για το κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους, το μεγαλύτερο στην παγκόσμια ιστορία. Ο κ. Σόιμπλε και πάλι σηκώνει τους ώμους. Ποιες θα ήταν οι συνέπειες από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Τί θα σήμαινε για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία; Και τί ποσοστό «κουρέματος» θα εξαναγκάζονταν οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας ν’ αποδεχτούν; 20%; 22%;30%; Μήπως τουλάχιστον 50%, όπως πρότεινε ο κ. Σόιμπλε από την αρχή; Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών λέει ότι ο κ. Ζαν Κλοντ Τρισέ, τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον είχε προειδοποιήσει ότι αν επέμενε σε «κούρεμα» κατά 50% ρισκάριζε να προκαλέσει την μεγαλύτερη κρίση από το 1930. «Δόξα τω Θεό, δεν είχε δίκιο», λέει ο κ. Σόιμπλε. «Τελικά καταλήξαμε (σε κούρεμα) 53%. Τελικά, δεν μπορείς να πάρεις μία απόφαση σαν αυτή βασισμένος σε επιστημονικές μεθόδους. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να πάρεις την απόφαση, όσο δύσκολη και να είναι... υποθέτοντας ότι είναι η ορθή και ελπίζοντας, έστω και λίγο, ότι δεν κάνεις λάθος». http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_27/09/2013_520598 ____________________________________ η Ιστορία είναι πάντοτε χρήσιμη, οι ..τεχνικοί αναλυτές τη χρησιμοποιούν περισσότερο από όλους!!!! να θυμήσω και τι έγινε το ..2011 στη Πολωνία; ο Γκάιτνερ μέχρι που παρευρέθει στο ..Eurogroup, μη τυχόν και λοξοδρομήσει κάποιος... ή το καλοκαίρι του 2012; όταν ο Σόιμπλε έκανε διακοπές και πήγε και τον βρήκε ο Τίμοθι; μεχρι και ..κοινό ανακοινωθέν έβγαλαν...

Το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη

Σε τηλεοπτική του ομιλία ενώπιον της Ολλανδικής Βουλής την περασμένη Τρίτη, ο βασιλιάς Βίλεμ-Αλεξάντερ δήλωσε πως το κράτος πρόνοιας του 20ού αιώνα έχει τελειώσει και πως θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δημιουργούν τα δικά τους δίχτυα κοινωνικής και οικονομικής προστασίας με λιγότερη βοήθεια από το κράτος.
Το κεντρικό σημείο της ομιλίας, η οποία γράφτηκε για τον βασιλιά από την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μαρκ Ρουτ, ήταν ότι τα τρέχοντα επίπεδα στα οποία το κράτος καταβάλλει επιδόματα ανεργίας και επιδοτεί τον τομέα της υγείας δεν είναι βιώσιμα εν μέσω των συνεχιζόμενων οικονομικών προβλημάτων της Ευρώπης.
Αν και η ομιλία του δεν προμηνύει απαραίτητα το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ολλανδία, αποτέλεσε μια σχετικά σπάνια αναγνώριση της σοβαρότητας της ευρωπαϊκής κρίσης από την ελίτ της ηπείρου.
Τα λόγια του βασιλιά ήταν πολύ συμβολικά για διάφορους λόγους. Το κράτος πρόνοιας, όπου διασφαλίζεται η ευημερία του πληθυσμού του από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του, αποτελεί κυρίως ευρωπαϊκό δημιούργημα.
Εμφανίστηκε στην αρχική μορφή του στα τέλη του 19ου αιώνα στη Γερμανία του Μπίσμπαρκ, και ρίζωσε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγινε κεντρικό στοιχείο των δημοσιονομικών και των οικονομικών πολιτικών σε όλη τη δυτική Ευρώπη, αν και τα συστήματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Σήμερα, το κράτος πρόνοιας αποτελεί μέρος της ραχοκοκαλιάς της σύγχρονης Ευρώπης.
Αν και οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν με το πέρασμα των δεκαετιών ήταν περιορισμένες, η ευρωπαϊκή ελίτ -είτε από την κεντροδεξιά είτε από την κεντροαριστερά- αντιστάθηκε στην αμφισβήτηση του κράτους πρόνοιας, αφού αποτελεί μέρος του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ των ηγετών και των κυβερνώμενων. Ωστόσο, η ευρωπαϊκή κρίση απειλεί τη μακροπρόθεσμη επιβίωση του συστήματος και τα οικονομικά προβλήματα προακλούν σοβαρά ερωτήματα αναφορικά με τη βιωσιμότητά του, αλλά και για τον ίδιο τον ορισμό του έθνους-κράτους στην Ευρώπη.
Η κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη στην πραγματικότητα είναι συνδυασμός πολλών κρίσεων σε θέματα από τον ανταγωνισμό μέχρι τα δημογραφικά. Στις έξι δεκαετίες που ακολούθησαν το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ευρωπαίοι έχτισαν τεράστια, βαριά έθνη-κράτη, που σταδιακά έγιναν οικονομικά μη βιώσιμα.
Πριν από τη χρηματοοικονομική αναταραχή, που ξεκίνησε το 2007, οι περισσότερες κυβερνήσεις της δυτικής Ευρώπης κάλυπταν τις διαρθρωτικές τους ελλείψεις με την έκδοση χρέους. Αυτό έδινε τη δυνατότητα στα κράτη να καθυστερήσουν τις επώδυνες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τις εκλογικές αντιδράσεις που πιθανότατα θα ακολουθούσαν. Η εισαγωγή του ευρώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 περιέπλεξε ακόμα περισσότερο την κατάσταση, αφού οι χώρες δεν είχαν πλέον τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τη νομισματική πολιτική για να αντισταθμίσουν την απώλεια ανταγωνιστικότητάς τους.
Τώρα, η ευρωπαϊκή κρίση αναγκάζει τις περισσότερες χώρες της δυτικής Ευρώπης να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ανικανότητάς τους να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις. Για δεκαετίες, οι Ευρωπαίοι απολάμβαναν τα οφέλη του κράτους πρόνοιας ουσιαστικά χωρίς να αντιμετωπίζουν τα κόστη του. Όμως, η κρίση έχει επιταχύνει την έλευση της ημέρας της κρίσης που φαινόταν αναπόφευκτη, αφού η μείωση και η γήρανση του ευρωπαϊκού πληθυσμού (που θα μειώσει σημαντικά το εργατικό δυναμικό και τα φορολογικά έσοδα της Ευρώπης) θα ανάγκαζαν τις περισσότερες κυβερνήσεις να εφαρμόσουν ούτως ή άλλως κάποια στιγμή διαρθρωτικές αλλαγές.
Από αυτήν την άποψη, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφασίζουν εάν θα ανοίξουν μεγαλύτερες διαμάχες αναφορικά με το μέλλον του μπλοκ και τις δύσκολες μεταρρυθμίσεις, ή εάν θα συνεχίσουν να τις καθυστερούν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή η Ευρώπη θα ανακάμψει από την κρίση χωρίς σημαντικές αλλαγές πολιτικής.
Ορισμένα κράτη έχουν αποφύγει τέτοιου είδους συζητήσεις, δίνοντας ταυτόχρονα αντιφατικές υποσχέσεις διεύρυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης χωρίς να υπάρχει απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ομοίως, οι ψηφοφόροι ακούνε συνήθως ότι η Ευρώπη μπορεί να επιστρέψει στην προ κρίσης ευημερία της χωρίς σημαντικές αλλαγές.
Στην Ολλανδία, όμως, που ιστορικά είναι κράτος ναυτικών και εμπόρων που συνδέεται με τις γερμανικές αγορές από ξηράς και με τις βρετανικές από θαλάσσης, η κατάσταση φαίνεται πως αντιστρέφεται. Από την εμπορική τους ιστορία, οι Ολλανδοί κατανοούν πως η επιτυχία απαιτεί από μια χώρα να είναι και επιφυλακτική και ενεργητική και η ακινησία είναι πολύ συχνά η χειρότερη πολιτική. Έτσι, δεν αποτελεί και ιδιαίτερη έκπληξη που οι Ολλανδοί είναι μεταξύ των πρώτων που αναγνωρίζουν δημοσίως τη νέα πραγματικότητα της Ευρώπης. Καθώς η οικονομική κρίση πλήττει τη βόρεια Ευρώπη, οι Ολλανδοί έχουν αρχίσει σταδιακά να επανεκτιμούν τη θέση της οικονομίας τους και τη θέση τους στην Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι για τη μεταβαλλόμενη πολιτική και οικονομική κατάσταση της Γηραιάς Ηπείρου. Η ανεργία για εκείνους παραμένει χαμηλότερη από τον μέσο όρο της ευρωζώνης, όμως αυξάνεται σταθερά τα τελευταία δύο χρόνια καθώς η χώρα βυθίζεται στην ύφεση.
Αν και η ομιλία του Ολλανδού βασιλιά από μόνη της δεν θα φέρει ένα νέο σύστημα στην Ολλανδία, δείχνει πως έχει αρχίσει μια νέα φάση εθνικής συζήτησης. Η ολλανδική κυβέρνηση καταλαβαίνει πως οι δύσκολες μεταρρυθμίσεις που έχει μπροστά της θα προκαλέσουν βαθύτατη κοινωνική δυσαρέσκεια εάν δεν συνοδεύονται από ευρεία δημόσια συζήτηση αναφορικά με το μέλλον του έθνους - και ακόμα και τότε, θα πρέπει να αναμένεται κοινωνική αναταραχή. Η κυβέρνηση της Χάγης δεν είναι δημοφιλής και ήδη βρίσκεται υπό πίεση για να χαλαρώσει τις πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής και έτσι οι όποιες επιπλέον μεταρρυθμίσεις θα είναι αμφιλεγόμενες.
Για πρώτη φορά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρώπη κινδυνεύει να σπάσει. Εάν τα θέματα δεν διευθετηθούν, και εάν οι ελίτ της Ευρώπης δεν καταφέρουν να συμφιλιώσουν τα συμφέροντά τους με τις προσδοκίες των ψηφοφόρων, τότε τα πολιτικά θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα συνεχίσουν να διαβρώνονται.

http://www.euro2day.gr/specials/topics/article/1138539/to-telos-toy-kratoys-pronoias-sthn-evroph.html

_______________________________________

αν και το άρθρο δίνει μια πολύ στρογγυλεμένη εικόνα, μπορείτε να φανταστείτε μια χώρα όπου οι φόροι να έχουν αυξηθεί κατά 40% αλλά οι παροχές κράτους πρόνοιας να έχουν μειωθεί κατά - επίσης - 40%, και με τάση για περαιτέρω μείωση

Πορτογαλία: Απέρριψε το Συνταγματικό Δικαστήριο τις αλλαγές στην εργατική νομοθεσία

Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πορτογαλίας απέρριψε κάποιες από τις αλλαγές που εφαρμόστηκαν το 2012 στην εργατική νομοθεσία στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης της αγοράς εργασία της χώρας, όπως μεταδίδει το Dow Jones Newswires.

Οι αλλαγές διευκόλυναν τις επιχειρήσεις να απολύουν εργαζόμενους σε περιπτώσεις που θεωρούσαν τις θέσεις εργασίας περιττές ή με την αιτιολογία ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις αλλαγές που υπαγορεύει η εργασία τους. Επέτρεπαν επίσης στους εργοδότες να αγνοούν τη διάρκεια της υπηρεσίας του εργαζόμενου.

Το δικαστήριο έκρινε ότι τα εν λόγω μέτρα είναι αντισυνταγματικά.

Εκπρόσωπος της κυβέρνησης δήλωσε ότι η κυβέρνηση δεν θα σχολιάσει την απόφαση του δικαστηρίου μέχρι να αναλύσει το σκεπτικό της απόφασης.

http://www.capital.gr/news.asp?id=1878264

_____________________________________

είναι η 2ή ή 3η φορά που συμβαίνει

Τακτικές «hit and run» από ξένους στο Χ.Α.

Αρχή ενός νέου ανοδικού κύματος, που προεξοφλεί το Grecovery ή ανίχνευση τοπικής κορυφής;
Σαφής απάντηση, σύμφωνα με χρηματιστές και διαχειριστές κεφαλαίων, δεν μπορεί να δοθεί καθώς στις τελευταίες συνεδριάσεις κυριαρχεί στην αγορά το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει».
Ηedge funds, που έχουν ήδη μεγάλες θέσεις σε ελληνικές μετοχές, αγοράζουν «καλάθια» τίτλων υψηλής κεφαλαιοποίησης (Πειραιώς, ΕΤΕ, Αlpha, OTE, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ), οι οποίοι είναι και οι βασικοί υποψήφιοι για να μπουν στον νέο MSCI Greece με μεγάλη στάθμιση.
«Πρόκειται για τακτική hit and run, που παραπέμπει ακόμη και σε front running, χωρίς βέβαια να είναι» αναφέρει στο Euro2day.gr έμπειρος διαχειριστής κεφαλαίων, ο οποίος εκτιμά ότι οι αγορές «καλαθιών» από hedge funds γίνονται με φόντο τις αναμενόμενες εισροές κεφαλαίων από Αμοιβαία Κεφάλαια Αναδυόμενων Αγορών.
Μετά την υποβάθμιση του Χ.Α. σε αναδυόμενη αγορά από την MSCI, οι συγκλίνουσες εκτιμήσεις ξένων brokers κάνουν λόγο για καθαρές εισροές ύψους τουλάχιστον 500 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων περίπου 250 εκατ. ευρώ θα προέρχονται από παθητικής διαχείρισης Αμοιβαία Κεφάλαια Αναδυόμενων Αγορών.
Οι τοποθετήσεις των passive funds ξεκινούν τυπικά από το τέλος Νοεμβρίου, όταν και θα ισχύσουν οι αλλαγές του MSCI και ενδέχεται να διαρκέσουν ως και έξι μήνες.
Αντίθετα, τα ενεργητικής διαχείρισης Αμοιβαία Κεφάλαια Αναδυόμενων Αγορών δεν έχουν δεσμεύσεις και ως εκ τούτου δεν είναι εύκολο να υπολογισθεί το ύψος των εισροών τους. Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι η HSBC και η JP Morgan τοποθετούν τη βαρύτητα των ελληνικών μετοχών στον δείκτη MSCI EMEA στο 1,5% - 1,7%.
Σε μια αγορά ρηχή και ήδη υπερσυγκεντρωμένη στα χέρια λίγων σε κλάδους όπως οι τράπεζες οι κινήσεις hedge funds που κατέχουν σημαντικές θέσεις σε σειρά δεικτοβαρών τίτλων αναδεικνύονται σε απόλυτο βαρόμετρο.
Το πρόγραμμα πωλήσεων που εκδήλωσε στη συνεδρίαση της περασμένης Παρασκευής αμερικανικό hedge fund ήταν αρκετό για να προκληθεί μίνι sell off στο Χ.Α., καθώς προκάλεσε μαζικό κλείσιμο συμβολαίων από ιδιώτες επενδυτές. Στον αντίποδα, οι αγορές «καλαθιών» μετοχών χθες και προχθές εκτίναξαν τους τίτλους της υψηλής κεφαλαιοποίησης σε νέα υψηλά έτους.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο τίτλος του ΟΤΕ σημείωσε, ενδοσυνεδριακά υψηλό 12 μηνών (8,11 ευρώ), ενώ υψηλό έτους σημείωσαν και οι τίτλοι του ΟΠΑΠ και της Jumbo, ενώ κοντά στα υψηλά τους βρίσκονται οι μετοχές της ΔΕΗ και της Τιτάν.

Κτίζουν μακροπρόθεσμες θέσεις μεγάλοι παίκτες

Την ίδια στιγμή, πάντως, συνεχίζεται και η δημιουργία μακροπρόθεσμων θέσεων από hedge funds, που οφείλεται στη βελτίωση των μακροοικονομικών στοιχείων της οικονομίας (επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, χαμηλότερη της προβλεπομένης ύφεση).
«Η απόφαση της BlackRock να αυξήσει μέσα σε λίγες συνεδριάσεις τη θέση της στον ΟΠΑΠ από τα επίπεδα του 3% στο 5,16% δείχνει ότι εκδηλώνεται νέο κύμα σοβαρών αγορών σε επιλεγμένους τίτλους», σημειώνει τραπεζικό στέλεχος.
Ο ίδιος τονίζει ότι η χώρα βρίσκεται μόλις μερικούς μήνες πριν από τη θετική έκπληξη, την επίτευξη δηλαδή πρωτογενούς πλεονάσματος, που θα ανοίξει το θέμα αφενός της κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού της περιόδου 2014-16 και αφετέρου της περαιτέρω ελάφρυνσης του χρέους.
«Πρόκειται για στοίχημα που κάποιοι αποφασίζουν να προεξοφλήσουν θετικά», συμπληρώνει ο συνομιλητής μας, τονίζοντας πάντως ότι παραμένει αγκάθι τι θα πράξει το ΔΝΤ ως προς την εκταμίευση των δόσεων αν μέχρι τον Νοέμβριο δεν υπάρξει απόφαση της Ευρώπης, βάσει της οποίας θα κριθεί διαχειρίσιμο το ελληνικό χρέος.
Την άποψη ότι η αγορά βρίσκεται σε υπερβολή, η οποία όμως θα συνεχιστεί λόγω του ισχυρού ενδιαφέροντος από το εξωτερικό για την Ελλάδα, διατυπώνει και επικεφαλής τμήματος Asset Management μεγάλης τράπεζας, τονίζοντας ότι το Χ.Α. αποτελεί macro-play και οι επενδυτές σπεύδουν να προεξοφλήσουν σημαντική βελτίωση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων από το 2015 και έπειτα.
Κατά τον ίδιο, ο μεγάλος κίνδυνος προέρχεται από ενδεχόμενη αλλαγή του κλίματος στις διεθνείς αγορές, γεγονός που ίσως προκαλέσει και δραστική μείωση της διάθεσης για ανάληψη κινδύνου που ωθεί ανώτερα, αυτήν την περίοδο, τις αποτιμήσεις του ελληνικού χρηματιστηρίου.
Για τους «γρήγορους» παίκτες, όμως, η εικόνα της αγοράς δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για profit taking ή ακόμα και για θέσεις short, όποτε υπάρξει υποψία... αφορμής.
Σε επίπεδο τεχνικής ανάλυσης, όσο ο Γενικός Δείκτης παραμένει πάνω από τα επίπεδα των 977-980 μονάδων και ο FTSE ASE 25 πάνω από τις 335 μονάδες, διατηρείται το ανοδικό momentum. Επόμενος στόχος για τον 25άρη είναι οι 360 μονάδες.
 

http://www.euro2day.gr/news/market/article/1138744/taktikes-hit-and-run-apo-xenoys-sto-ha.html

καμμία έκπληξη από τη FED

FED => τύπωμα => φούσκες => μέλλον ?

Εχθές η FED "εξέπληξε" τις αγορές...
Αστεία πράγματα, η FED έκανε αυτό που μπορεί να κάνει._
Πάρτι στις αγορές με νέα ρεκόρ


Από τον Απρίλιο 2011, πιστεύω τα βασικά "(FED) will do QE3, QE4, QE5 until QE26...  until the whole system breaks down", ήτοι QEF (quantitative easing forever).

Για τα χθεσινά, διαβάστε: Γιατί η Fed δεν πήγε προς την έξοδο του Mohamed El-Erian
Σε αυτά που γράφει προσθέστε:
Η Αμερική έχει την ευθύνη του πλανήτη. Και κυβερνούν οι Δημοκρατικοί.
Όπερ, όπως δεν έχουμε "άμεσο" πόλεμο στη Συρία, έτσι, δεν θέλουν να καταρρεύσουν ΟΛΟΙ όσοι έχουν χρέη, πχ η Ελλάς, αλλά και άλλοι που χωρίς μεγάλα χρέη απλά θα ξεφουσκώσουν απότομα. Τέτοια συνέβησαν τη δεκαετία του '80 με την τότε άνοδο των επιτοκίων ενώ και το 1994 είχαμε θέμα. Σήμερα απλά ο αντίκτυπος μπορεί να προκληθεί εντός ημερών.

Στη συνταγή βάλτε και το αμερικάνικο χρέος που είναι να σκάσει τέλος Οκτώβρη (UBS: Ετοιμαστείτε για διόρθωση τον Οκτώβριο - θα είναι πιο ρηχή από ό,τι προβλέπαμε)

Όμως πρέπει να κοιτάμε και μπροστά.
Ιρλανδία: Χαμηλότερα των εκτιμήσεων η οικονομική ανάπτυξη – Στο 0,4% το ΑΕΠ το β΄3μηνο 
Τα ίδια και στις ΗΠΑ, "Η Fed μάλιστα προχώρησε σε υποβάθμιση των εκτιμήσεων για την αμερικανική οικονομία για το 2013 και το 2014".
Τα ίδια και για ΌΛΕΣ τις εκτιμήσεις της FED...

Τα προβλήματα είναι θεμελιώδη: ΔΕΝ παράγεται ΙΚΑΝΗ ανάπτυξη και όση παράγεται διανέμεται στο 1-5%. 

Στίγκλιτς: Ο «αργός θάνατος» της μεσαίας τάξης

Το ανώτατο 1% παίρνει το 20% του ΑΕΠ, λέει ο γνωστός νομπελίστας οικονομολόγος. Το 95% των κερδών της περιόδου 2009-2012 απορροφήθηκε από αυτό το 1%, ενώ η μεσαία τάξη γύρισε δύο δεκαετίες πίσω. Η αμερικανική οικονομία είναι άρρωστη και αιτία είναι η ανισότητα.

Έχουμε τεράστιο αριθμό ανικανοποίητων αναγκών, αλλά άεργους εργαζόμενους και μηχανές. Έχουμε γέφυρες που χρειάζονται ανακατασκευή, δρόμους και σχολεία που πρέπει να χτίσουμε. Έχουμε φοιτητές που χρειάζονται εκπαίδευση του 21ου αιώνα, αλλά απολύουμε τους δασκάλους. Έχουμε άδεια σπίτια και άστεγους ανθρώπους. Έχουμε πλούσιες τράπεζες που δεν δανείζουν στις μικρές μας επιχειρήσεις, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιούν τον πλούτο και την ευφυΐα τους για να χειραγωγούν τις αγορές και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με ληστρικό δανεισμό 

Στίγκλιτς: Η ανισότητα ανατρέπει τα πολιτικά δεδομένα

Στην 5η επέτειο από την κατάρρευση της Lehman, ο νομπελίστας οικονομολόγος κάνει τον απολογισμό. Η ζημία για την οικονομία από τις τράπεζες υπολογίζεται σε τρισ. δολ. Τα πιο βαθιά προβλήματα και η ανάγκη για αναδιάρθρωση της οικονομίας.

είναι ένας κόσμος όπου αναβάλλουμε τη λήψη οποιασδήποτε δράσης για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε

Το ίδιο έκανε η FED, όπως δεκάδες φορές η ΟΝΕ: έδωσε παράταση.
Χαίρετε.





And when you look today at the market action, ok, stocks are up 1%. Silver is up more than 6%, gold up more than 4%, copper 2.9%, crude oil 2.68%, and so forth. Crude oil, gasoline are things people need, ordinary people buy everyday. Thank you very much, the Fed boosts these items that people need to go to their work, to heat their homes, and so forth and at the same time, asset prices go up, but the majority of people do not own stocks. Only 11% of Americans own directly shares.

"On September 14, 2012, when the Fed announced QE3, that was then extended into QE4, and now basically QE unlimited, the bond markets had peaked out. Interest rates had bottomed out on July 25, 2012--a year ago--at 1.43% on the 10-year Treasury note. Mr. Bernanke said at that time at a press conference, the objective of the Fed is to lower interest rates. Since then, they have doubled. Thank you very much. Great success.

σενάρια GR / BR exit

από το τελευταίο άρθρο του @iliassiak
Μέσα σε μια παραγωγική εβδομάδα, το Λονδίνο πέτυχε 
1. να εξουδετερώσει τα σχέδια για γενικευμένο φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών: Η νομική επιτροπή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου διατύπωσε σοβαρές ενστάσεις για τη συμβατότητά του με τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες. 
2. να ανακόψει την πρωτοβουλία της Κομισιόν να μεταφέρει την έδρα της επιτροπής καθορισμού του επιτοκίου Libor (την καθημερινή βάση υπολογισμού των περισσότερων επιτοκίων διεθνώς) από το Λονδίνο στη Γαλλία. Και 
3. να αναχαιτίσει την αρμοδιότητα των ευρωπαϊκών αρχών να απαγορεύουν κατά τη δική τους βούληση το short selling στα εθνικά χρηματιστήρια (τις λεγόμενες «ανοιχτές πωλήσεις»: δηλαδή τα στοιχήματα που βάζουν οι επενδυτές για πτώση των μετοχών. Είναι αποδεκτά μεν στοιχήματα που όμως γίνονται τσουνάμι και επιτείνουν την κατάρρευση σε φάσεις χρηματιστηριακού πανικού). Το Λονδίνο έτσι διατηρεί για τον εαυτό του το αποκλειστικό προνόμιο της «πιο ελεύθερης» αγοράς της Ευρώπης με όλα τα επενδυτικά κομφόρ. Και έχει -λογικά- μειωμένη τάση φυγής από την Ε.Ε.

Τα του short selling και του LIBOR είναι καθαρά τεχνικά, και όχι για το πολύ κόσμο. Όμως ο φόρος Tobin επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών είναι κάτι διαφορετικό. Έχει θεωρηθεί "λίγο" ως μέτρο, έχει βληθεί ως "το λάθος εργαλείο για τη δουλειά", όμως είναι σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση και δικαιολογείται ο τίτλος της είδησης "Παράνομος ο φόρος του Ρομπέν των Δασών".

Στέκομαι όμως στις - αναμενόμενες - μειωμένες τάσεις φυγής του Λονδίνου από την ΕΕ (ΒRΕΧΙΤ).
Και θυμάμαι ότι ο σημαντικότερος θεωρητικός του GREXIT ήταν ο Willem Buiter (Αμερικάνος γεννημένος στην Ολλανδία με Βρεταννικό διαβατήριο). Σημαντικό μέρος της δημοσιότητάς του προήλθε από την μελέτη "Greece and the fiscal crisis in the EMU" (07-09-2010). Η Μέρκελ - "Σμάγκι: Η Μέρκελ ήθελε έξοδο Ελλάδας από το ευρώ" - έπεται.
Οι ασχολούμενοι επί δύο δεκαετίες με το ΧΑ γνωρίζουν τι ακριβώς ρόλο έχουν διαδραματίσει τόσο τα κεφάλαια του Λονδίνου όσο και η πληροφόρηση που λαμβάνεται από εκεί.

Διακρίνεται δηλαδή μια σύνδεση μεταξύ GREXIT και BREXIT καθ' αναλογία με την άρνηση των Άγγλων να συμμετέχουν πιο ενεργά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. "Το Λονδίνο έτσι διατηρεί για τον εαυτό του το αποκλειστικό προνόμιο της «πιο ελεύθερης» αγοράς της Ευρώπης με όλα τα επενδυτικά κομφόρ." (@iliassiak)

Το Λονδίνο "κάτι" κέρδισε από τα σενάρια...

υ.γ.
εκ Θεσσαλονίκης: Τι κέρδισε ο Α. Τσίπρας από την 78η ΔΕΘ
"Από την επίσκεψή του στη ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας δεν αποκόμισε εμφανή και ουσιαστικά οφέλη. Κέρδισε όμως σε προφίλ. Δεν είδε τον κόσμο να τρέχει από πίσω του, αλλά μίλησε τη γλώσσα της λογικής, ενός ηγέτη που μπορεί να μην απευθύνεται μόνο σε αριστερές μειοψηφίες, αλλά ακόμη και στον κεντροδεξιό ψηφοφόρο, που μέχρι πριν από τρία χρόνια είχε δυο στάνταρ επιλογές κάλπης: ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος της ημέρας δε θα είναι λίγοι εκείνοι που, αν συνεχιστούν οι επιπτώσεις από τα μνημόνια ή ακόμη χειρότερα έρθουν και νέα μέτρα, δε θα διστάσουν να του δώσουν, όσο επιφυλακτικοί κι αν είναι, την ψήφο τους. Έπαψε να τους φοβίζει κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος του κ. Τσίπρα από την 78η ΔΕΘ."

εξ Ευρώπης: Επίσκεψη Τσίπρα στη Γερμανία - Συνάντηση με Άσμουσεν της ΕΚΤ
Στη Γερμανία θα μεταβεί την Τετάρτη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας μετά από πρόσκληση του μέλους του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Γεργκ Ασμουσεν.

Γιατί το 2009 κοίταγαν τα νούμερα της ΤτΕ;

10-Σεπ-2013: ΥΠΟΙΚ: Στα 3 δισ. ευρώ το πρωτογενές πλεόνασμα

Έλλειμμα στο ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού ύψους 2.441 εκατ. ευρώ παρουσιάζεται για το 8-μηνο Ιανουαρίου – Αυγούστου, έναντι ελλείμματος 12.484 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2012 και στόχου για έλλειμμα 7.833 εκατ. ευρώ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, το πρωτογενές αποτέλεσμα διαμορφώθηκε σε πλεόνασμα ύψους 2.922 εκατ. ευρώ, έναντι πρωτογενούς ελλείμματος 1.414 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2012 και στόχου για πρωτογενές έλλειμμα 2.496 εκατ. ευρώ.

Το ύψος των καθαρών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε σε 34.943 εκατ. ευρώ παρουσιάζοντας αύξηση κατά 1.956 εκατ. ευρώ ή 5,9% έναντι του στόχου του οκταμήνου 2013 (32.987 εκατ. ευρώ).

Τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού ανήλθαν σε 30.964 εκατ. ευρώ, 1.157 εκατ. ευρώ ή 3,9%, υψηλότερα έναντι του στόχου του οκταμήνου (29.807 εκατ. ευρώ). Η καλή πορεία των εσόδων συνεχίστηκε και τον Αύγουστο με τους έμμεσους φόρους να υπερβαίνουν το μηνιαίο στόχο κατά 494 εκατ. ευρώ ή 26,5%.

Η καλή πορεία των έμμεσων φόρων υπερκάλυψε την αρνητική απόκλιση των άμεσων φόρων οι οποίοι υστέρησαν κατά 158 εκατ. ευρώ και ανήλθαν σε 1.677 εκατ. ευρώ , έναντι στόχου 1.835 εκατ. ευρώ.

Υπογραμμίζουμε ότι και τον Αύγουστο συνεχίστηκε η μεταφορά αποδόσεων από τη διακράτηση ομολόγων του Ε.Δ. στα χαρτοφυλάκια των κεντρικών τραπεζών του ευρωσυστήματος (ANFA’s - πληρωμές από Πορτογαλία και Βέλγιο).

Από τα ως άνω στοιχεία προκύπτει ότι η όποια υστέρηση εξακολουθεί να υφίσταται στα φορολογικά έσοδα, αποδίδεται αποκλειστικά πλέον στους φόρους εισοδήματος και τους φόρους παρελθόντων οικονομικών ετών, λόγω των παρατάσεων στην υποβολή των φορολογικών δηλώσεων και την καθυστέρηση είσπραξης των φόρων ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ 2011-2012).

Οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθαν στα 37.384 εκατ. ευρώ και παρουσιάζονται μειωμένες κατά 3.435 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου (40.820 εκατ. ευρώ).

Ειδικότερα, οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού ανήλθαν σε 34.840 εκατ. ευρώ και είναι μειωμένες έναντι του στόχου κατά 2.130 εκατ. ευρώ, κυρίως λόγω της μείωσης των πρωτογενών δαπανών κατά 1.940 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου (30.376).

Οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού παρουσιάζονται μειωμένες σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012 κατά 8.131 εκατ. ευρώ ή σε ποσοστό 18,9%. Η μείωση αυτή οφείλεται κυρίως στη μείωση του συνόλου των πρωτογενών δαπανών κατά 2.840 εκατ. ευρώ ή ποσοστό 9,1% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012, καθώς και στη μείωση των τόκων κατά 5.707 εκατ. ευρώ ή ποσοστό 51,6% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012.

Δείτε αναλυτικά το δελτίο εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού εδώ

10-Σεπ-2013: ΤτΕ: Στα 9,041 δισ. ευρώ το ταμειακό έλλειμμα στο 8μηνο

Διεύρυνση στα 9,041 δισ. ευρώ από 6,371 δισ. ευρώ κατέγραψε το ταμειακό έλλειμμα της κεντρικής διοίκησης την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2013 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), κατά την περίοδο αυτή, τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού διαμορφώθηκαν σε 28.767 εκατ. ευρώ, από 30.593 εκατ. ευρώ πέρυσι.

Όσον αφορά τις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, διαμορφώθηκαν σε 38.824 εκατ. ευρώ από 36.810 εκατ. ευρώ την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2012.

___________________________________

είναι βέβαιο ότι υπάρχουν επαρκείς εξηγήσεις για τις διαφορές που ρηπορτάρουν κυβέρνηση και ΤτΕ

αυτό που δεν καταλαβαίνω σήμερα είναι γιατί το 2009 τέτοιες μέρες διάβαζαν όλοι τα νούμερα της ΤτΕ και όχι εκείνα που δημοσιοποιούσε η τότε κυβέρνηση

το ένα που καταλαβαίνω να δικαιολογεί ένα τέτοιο στρουθοκαμηλισμό είναι ότι το έλλειμμα δεν είναι διψήφιο ποσοστό του ΑΕΠ, πχ άνω του 10%

προφανώς, με ένα 7.5% είμαστε ικανοποιημένοι 

το άλλο είναι ότι πρόκειται για μερικά ψωρο-δισ., 10 με 15... σιγά...

Πού πήγαν τα λεφτά;

Εάν δει κανείς τι προσπάθειες έχει καταβάλλει η ΕΕ τις τελευταίες δεκαετίες για την Ελλάδα, δύσκολα μπορεί να μας προσάψει ότι υπήρξαμε φειδωλοί απέναντί της, έτσι δεν είναι; 

Το αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ισοδυναμούσε με το 2% του ΑΕΠ εκείνης της εποχής και μάλιστα η βοήθεια εκείνη δόθηκε άπαξ. Εμείς εδώ και αρκετές δεκαετίες δίνουμε στην Ελλάδα το 2-3% του ΑΕΠ της, μεταξύ άλλων, μέσω των διαρθρωτικών ταμείων. 

Πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Δεν είναι αυτή μια ενδιαφέρουσα ερώτηση; 

Ο κύριος υπαίτιος για το ελληνικό δράμα είναι η ίδια η πολιτική ελίτ της χώρας. Το μέγεθος της κακοδιαχείρισης αυτής της χώρας υπήρξε πράγματι εντυπωσιακό. Μπορούμε άραγε να κάνουμε περισσότερα για την Ελλάδα απ’ όσα έχουμε κάνει; 

Και το 2014 θα χρειαστεί να δοθεί επιπρόσθετη βοήθεια. Σε εποχές όμως κρίσης υπάρχουν όρια στην αλληλεγγύη που θέλουν να επιδείξουν άλλες χώρες

Το σημαντικό είναι να υπάρξει μια νέα οικονομική δυναμική στην Ελλάδα. Βλέπουμε ότι σταδιακά δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μεγαλώσει η πολιτική προθυμία ώστε να γίνει αυτό το βήμα το 2014. 

Αλλά πρώτα θέλουμε να δούμε εάν έχουμε φτάσει κάπου με τις προσπάθειες που έχουμε καταβάλλει

από συνέντευξή του Ευρωπαίου Επιτρόπου, αρμόδιου για θέματα εμπορίου, Κάρελ ντε Γκούχτ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα De Standaard

Τι ακριβώς έκανε η πολιτική ελίτ όταν συνειδητοποίησε το "Game Over!" των Ευρωπαίων;

Κατάφερε να θέσει την Ελλάδα υπό στενό, διεθνή, κρατικό και ιδιωτικό, έλεγχο, κρατώντας για τον εαυτό της μόνο την επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης.

Το "εθνικό" σχέδιο έχει πάρει τη μορφή δεσμευτικών μνημονίων υποχρεωτικών παρεμβάσεων οικονομικής πολιτικής, βασισμένο στα πλαίσια που είτε ήδη έχουν νομοθετήσει οι εταίροι ή άλλες προηγμένες χώρες είτε επιδιώκει η ΕΕ. Ταυτόχρονα, διεθνείς οίκοι του ιδιωτικού τομέα είναι συμβαλλόμενοι παρατηρητές και αξιολογητές των παρεμβάσεων. Ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει κρατήσει για πάρτη του κυρίως την επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης. 

Τι μπορεί να αλλάξει;

Σύμφωνα με το συμπέρασμα του Carlo M. Cipolla για όλες τις κοινωνίες σε παρακμή, το εκλεκτορικό σώμα θα πρέπει να μεταλλαχθεί από την "ανημποριά" του μπας και καταφέρει να απαλλαγεί από το μεγαλύτερο μέρος των "κακοποιών" της πολιτικής ελίτ.

ποιος θα κυβερνά αυτό το τόπο

Στα σενάρια που κυκλοφορούν για το μέλλον κρύβεται φόβος. Φόβος και για το τυχόν άγνωστο, φόβος και για την επανάληψη του γνωστού με χειρότερο προσωπείο.

Η περίοδος μέχρι την έλευση του Μνημονίου ήταν γεμάτη από κόμματα και πολιτικούς. Για να κάνεις τη δουλειά σου έπρεπε να έχεις σχέση μαζί τους, σε σημείο που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η χώρα εξουσιαζόταν από οικογένειες πολιτικής μαφίας. Αυτοί ήταν κυρίως οι κεντρώοι και οι δεξιοί, οι οποίοι είχαν υπό τον έλεγχό τους τα αντίστοιχα κοινωνικά ποτάμια, τα οποία εναλλάσονταν με διάφορες παραλλαγές στην εξουσία από το 1821.

Όμως το 2011 όλα άλλαξαν και το 2012, οι δύο κραταιοί πολιτικοί σχηματισμοί αν και ενωμένοι ίσα που κυβερνούν πλειοψηφικά. Οι εκτιμήσεις μάλιστα δείχνουν ότι θα ακολουθήσει μια μεγάλη περίοδο κατά την οποία θα συγκροτούνται μόνο κυβερνήσεις συνεργασίας. Κυριαρχεί φόβος για το πως ακριβώς θα διαμορφωθεί τα επόμενα χρόνια το κοινωνικό τοπίο όταν η συνηθισμένη μεταφορά των κοινωνικών αιτημάτων προς το "κράτος-φέουδο" δεν θα βρίσκει ανταπόκριση, ενώ και το ίδιο το κράτος θα βρίσκεται την ίδια περίοδο σε μια κατάσταση "απελευθέρωσης" από την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Ποιος / ποιοι ακριβώς θα βρίσκονται σε θέση ισχύος;

Είναι βέβαιο ότι το κενό που θα αφήσουν οι "πολιτικές μαφίες" θα γίνει προσπάθεια να γεμίσει. Είτε από νέες (ακραίες) πολιτικές μαφίες, είτε από νέες κοινωνικο-οικονομικές μαφίες, πχ από την έλευση ρώσων μεγιστάνων. Από την άλλη, δε χρειάζεται να είναι μαφία, μπορεί να είναι απλά "ξένοι επενδυτές", πχ Γερμανοί. Και αν η λέξη "μαφία" είναι βαριά, η λέξη "συμμορία" μπορεί να αποτυπώνει καλύτερα τα χαμηλά ένστικτα.

Με το κράτος σε μια κατάσταση όπως περιγράφηκε παραπάνω, ο πολίτης / κάτοικος αυτής της περιοχής του πλανήτη ενδέχεται να έρθει αντιμέτωπος με νέες δυσάρεστες καταστάσεις.

στο σωστό μονοπάτι

Το κείμενο της ομιλίας του Αρίστου Δοξιάδη στο Συνέδριο του ΙΣΤΑΜΕ, 4 Σεπτ. 2013.

Η Συνεδρία είχε θέμα: ‘Κράτος και οικονομία πριν και μετά την κρίση’.

Κωδικοποίηση (δική μου)

1. εμπορικό έλλειμμα και λιτότητα

2. κλειστά επαγγέλματα και ρυθμίσεις

3. επιχειρηματικότητα μικρής επιχείρησης

4. γιατί χρειάζονται οι μεγάλες επιχειρήσεις
5. κοινωνικό κράτος

[έμφαση και έντονη επισήμανση δικά μου, σχόλιο στο τέλος]

Το πιο σημαντικό ερώτημα για την οικονομία της Μεταπολίτευσης είναι, νομίζω, το εξής: Το εμπορικό ισοζύγιο, η διαφορά ανάμεσα σε εξαγωγές και εισαγωγές, ήταν αρνητικό από το 1962 και με γενικά αυξητική τάση μέχρι το 2008. Είχαμε σωρευτικά το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμμα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ των 17 μετά την Πορτογαλία.
Το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα οφείλεται σε αυτή την μακροχρόνια και θεμελιακή αδυναμία — οτι δηλαδή η παραγωγική βάση της χώρας δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις δαπάνες που έκαναν τα νοικοκυριά και το κράτος.

Παρόλο που η κρίση εμφανίστηκε ως κρίση του δημόσιου χρέους, στη βάση ήταν κρίση εξωτερικού δανεισμού. Αν το κράτος χρωστούσε σε έλληνες πιστωτές, όπως συμβαίνει στην Ιαπωνία και στην Ιταλία που έχουν κι αυτές μεγάλο δημόσιο χρέος, θα πολύ πιο εύκολο είτε να αποφύγουμε την βαθειά ύφεση, είτε να την αντιμετωπίσουμε γρήγορα.

Καμιά κυβέρνηση, είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε λαϊκίστικη είτε εκσυγχρονιστική δεν πήρε σοβαρά μέτρα για το ισοζύγιο, ή μάλλον δεν πήρε διαρθρωτικά μέτρα (η λιτότητα του 1985-87 ήταν μια συγκυριακή αντιμετώπιση).

Τώρα, με τη στερνή γνώση, βλέπουμε οτι αυτό ήταν, τουλάχιστο, εγκληματική αμέλεια.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί, κανένας πρωθυπουργός και κανένας υπουργός οικονομίας, παρόλο που ορισμένοι ήταν σοβαροί άνθρωποι, δεν μπόρεσε να αντιστρέψει την τάση.

Νομίζω οτι η απάντηση βρίσκεται στη σχέση των κομμάτων με την οικονομία:

Το πρώτο στοιχείο της απάντησης βρίσκεται στην κατανάλωση.

Εξηγώ:

Εμπορικό έλλειμμα σημαίνει σε γενικές γραμμές και αντίστοιχο εξωτερικό δανεισμό: τις εισαγωγές που δεν τις πληρώνουμε από εξαγωγές, τις πληρώνουμε από δανεικά. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα, αλλά και για τις περισσότερες χώρες που είχαν εμπορικό έλλειμμα.

Εμείς όμως είχαμε μια ιδιομορφία, που μας ξεχωρίζει από τις άλλες οικονομίες της ευρωπαικής περιφέρειας: Αυτά τα δάνεια από το εξωτερικό τα δαπανούσαμε για κατανάλωση, και όχι για επενδύσεις.

Τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούσαν για κατανάλωση περίπου το 70% του ΑΕΠ, και μαζί με το κράτος το 90%, που ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο στην ΕΕ, δώδεκα μονάδες πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ένα μεγάλο μέρος της διαφοράς την δανειζόμασταν απ’ έξω.

Σημειώνω ότι ψηλή κατανάλωση ως ποσοστό του εισοδήματος έχουν τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα –όχι οι πολύ πλούσιοι.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι το εμπορικό έλλειμμα ήταν άμεσα συνδεμένο με το βιοτικό επίπεδο της εκλογικής βάσης. Δεν υπήρχε τρόπος να περικοπεί το έλλειμμα χωρίς λιτότητα, δηλαδή μέχρι η παραγωγική βάση, ας πούμε οι εξαγωγές, να μεγαλώσει, για να μπορεί να στηρίξει περισσότερη κατανάλωση.

Ηταν ένα πρόβλημα που δεν μπορούσε να λυθεί με αναδιανομή από τους πλούσιους στους φτωχούς, που μπορεί να λύσει άλλου είδους προβλήματα. Για το ισοζύγιο χρειαζόταν αναδιανομή από κατανάλωση σε αποταμίευση, δηλαδή λιτότητα για όλους. Για προφανείς λόγους, κανένα κόμμα δεν ήθελε να αναλάβει αυτό το κόστος.

Το δεύτερο στοιχείο της απάντησης είναι η προστασία των επαγγελμάτων.

Τα κόμματα στο πελατειακό σύστημα λειτουργούν προστατεύοντας και ενισχύοντας συγκεκριμένες ομάδες, όχι το σύνολο του πληθυσμού, όχι ‘τάξεις’, που είναι μια αφηρημένη έννοια, όχι γενιές, αλλά επαγγέλματα.

Αλλά στη σύγχρονη οικονομία, υπάρχουν επαγγέλματα και κλάδοι που το κράτος δεν μπορεί να τα προστατεύσει. Είναι αυτά που από τη φύση τους έχουν παγκόσμιο ανταγωνισμό, όχι μόνο εγχώριο, οι διεθνώς εμπορεύσιμοι κλάδοι.
Τους υφαντουργούς δεν μπορεί να τους προστατεύσει από τον ανταγωνισμό του Βιετνάμ,
Στο φαρμακείο όμως μπορεί να ορίσει περιθώριο κέρδους
Στο δημόσιο μπορούν να διορίσουν σε μόνιμες θέσεις
Για τον δικηγόρο μπορούν να δημιουργήσουν εισοδήματα επιβάλλοντας την υποχρεωτική παράσταση στα συμβόλαια

Ολο τον τομέα των εμπορεύσιμων τα κόμματα τον άφησαν στην τύχη του. Επειδή το μόνο που ήξεραν ήταν οι προστατευτικές ρυθμίσεις, και όχι οι καλοί θεσμοί που βοηθάν τις επιχειρήσεις να γίνουν πιο παραγωγικές και ανταγωνιστικές.

Οχι μόνο δεν ήξερε πώς να βοηθήσει τους ανταγωνιστικούς κλάδους, αλλά τους επιβάρυνε κιόλας, με την πολιτική προστασίας που είχε για τους άλλους.

Παράδειγμα, η εργατική νομοθεσία ήταν μια χαρά για προστατευμένες …ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις, δηλαδή για τις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ, αλλά έβγαζε από το παιχνίδι όσους είχαν ανταγωνιστικές πιέσεις. Δεν μιλάω για τον κατώτατο μισθό, μιλάω, π.χ. για τα ωράρια εργασίας.

Οι μικρές εταιρίες πληροφορικής, που σε όλο τον κόσμο εργάζονται σε ακατάστατες ώρες, δεν υπήρχε κανένας τρόπος να είναι σύννομες στην Ελλάδα. Δεν μπορούσαν ούτε κάν να τηρούν μεν το οκτάωρο, αλλά αντί για 9πμ με 5μμ να είναι 1μμ με 9μμ. Ολοι έπρεπε να βαδίζουν με τους ρυθμούς που συμφωνήθηκαν στα προστατευμένα ολιγοπώλια, που δεν νοιάζονταν καθόλου τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.

Και επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει ως πρότυπο το κοινωνικό κράτος της σοσιαλδημοκρατίας, να σημειώσω οτι στη βόρεια ευρώπη όλα στηρίζονται στις εξαγωγές. Ολες οι χώρες με καλές κοινωνικές υπηρεσίες και εργασιακά δικαιώματα φροντίζουν να έχουν εμπορικό πλεόνασμα. Σουηδία, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία. Και όταν κινδυνεύουν να γίνουν ελλειμματικές, παίρνουν μέτρα για να το διορθώσουν.

Ο λόγος είναι απλός: κανένας ξένος δεν θα σού χρηματοδοτήσει τις κοινωνικές δαπάνες. Μπορεί να χρηματοδοτήσει υποδομές, επιχειρήσεις, αγορά σπιτιών ή τίποτε περίεργα παράγωγα, αλλά όχι επιδόματα και συντάξεις, δασκάλους και γιατρούς. Αυτά πληρώνονται μόνο από ίδιους πόρους. Εμείς αυτό δεν το καταλάβαμε.

Τρίτο, στοιχείο, το μέγεθος των επιχειρήσεων: η ελληνική κοινωνία και οι θεσμοί διώχνουν τη μεγάλη επιχείρηση.

Οχι τα εσωτερικά ολιγοπώλια: προφανώς η ενέργεια, το τηλέφωνο, και οι τράπεζες θα είναι παντού μεγάλες επιχειρήσεις. Αλλά τις διώχνει στη βιομηχανία, στον τουρισμό, στη γεωργία.

Για παράδειγμα στη χωροταξία είχαμε μια άτυπη συναίνεση, από όλο το πολιτικό φάσμα οτι πουθενά στη χώρα δεν μπορεί να εγκατασταθεί μεγάλη βιομηχανική μονάδα, αλλά οτι παντού μπορούν να χτιστούν αυθαίρετα σπίτια.

Δεν δίνονταν άδειες, δεν μπορούσαν να έχουν ευέλικτα ωράρια, δεν μπορούσαν να κάνουν επιχειρησιακές συμβάσεις στην ουσία, και έτσι δεν στέριωσαν.

Το μικρό μέγεθος των επιχειρήσεων ήταν ο ελέφαντας στο δωμάτιο, το μεγάλο θέμα που κανένας δεν τολμά να θίξει. Ενώ είναι μια ολοφάνερη ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, και ενώ όλοι καταλαβαίνουν οτι σε μεγάλο βαθμό καθορίζει την ανταγωνιστικότητα, καμμιά πολιτική παράταξη δεν παίρνει θέση: Είναι καλό πράγμα ή κακό; Πρέπει να έχουμε πολιτικές να αυξήσουμε το μέγεθος, και ποιές;

Από τη μια μεριά, εξαγωγική βιομηχανία με είκοσι εργαζόμενους γενικά δεν στέκει.

Από την άλλη, για να γίνουν οι είκοσι εργαζόμενοι πεντακόσιοι, κάποιοι που σήμερα είναι μικρο-αφεντικά θα χάσουν τη θέση τους, και ή θα γίνουν μισθωτοί υπάλληλοι ή θα μείνουν άνεργοι.

Ποιό πολιτικό κόμμα μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο;

Αποτέλεσμα όλων αυτών:

Μετά από 10ετίες δήθεν ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης, και ΕΣΠΑ, κτλ, η Ελλάδα έχει μόνο δύο κλάδους που φέρνουν σημαντικά έσοδα στη χώρα.

Ο ένας είναι ο τουρισμός. Υπάρχει, όχι επειδή οι θεσμοί τον βοήθησαν, αλλά επειδή δεν τους πολυχρειάζεται. Ο τουρισμός ευδοκιμεί και σε τριτοκοσμικές χώρες, με κακούς θεσμούς. Τυνησία, Μπαλί, Αίγυπτο.

Ισα ίσα, οι θεσμοί του έβαζαν αρκετά εμπόδια, θυμηθείτε το καμποτάζ. ‘Η σκεφτείτε τις ξένες γλώσσες. Πού μαθαίνουν τα παιδιά αγγλικά ή γερμανικά; Στα φροντιστήρια. Το ελληνικό κράτος αδιαφορεί για αυτό το εφόδιο, που θα ήταν η καλύτερη υποδομή που θα μπορούσε να παρέχει για τον κλάδο μέσα στο σχολείο.

Ο άλλος κλάδος είναι η ναυτιλία. Η οποία πάει καλά ακριβώς επειδή είναι από τη φύση της ξεκομμένη απ’ το ελληνικό κράτος.

Δηλαδή, αν υπάρχουν κάποιοι υγιείς πόροι για να χρηματοδοτούμε τις εισαγωγές, οφείλονται στους δύο κλάδους που μπόρεσαν να γυρίσουν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα.

Στην Ελλάδα μας άρεσαν τα γερμανικά αυτοκίνητα και το γερμανικό κοινωνικό κράτος. Πήραμε μια Μερσεντές, βάλαμε κάτω από το καπό μια μηχανή Ζάσταβα, γιατί αυτήν είχαμε, και βγήκαμε στην ωτοστράντα. Μπλοκάραμε, τρακάραμε. Την επόμενη φορά, ας πάρουμε πρώτα τη μηχανή και μετά την καρότσα.

Που σημαίνει, για το μέλλον: απόλυτη προτεραιότητα σε εξαγωγές:

Αυτό σημαίνει μερικά τεχνικά άμεσα μέτρα:

Κυρίως σημαίνει να αποδεχτούν οι πολιτικοί μερικές απλές αλήθειες, που στην πράξη το πολιτικό σύστημα και η δημόσια διοίκηση δεν τις δέχονται.

1. Οι μεγάλες επιχειρήσεις χρειάζονται

Είναι πιο παραγωγικές, υιοθετούν τις νέες τεχνικές πιο γρήγορα, μπαίνουν σε νέες αγορές πιο εύκολα. Το εθνικό εισόδημα κατά κεφαλή θα ήταν αρκετά ψηλότερο, αν το μέσο μέγεθος των επιχειρήσεων μας ήταν διπλάσιο, με την ίδια έστω κλαδική σύνθεση που έχουμε και τώρα.

Εξάλλου οι μεγάλες μονάδες συχνά διαχέουν οφέλη στις μικρότερες που βρίσκονται γύρω τους, με διάφορους τρόπους. Σε αυτές εκπαιδεύονται στελέχη που μετακινούνται και μεταφέρουν τεχνογνωσία στις πιο μικρές. Από ομάδες στελεχών προκύπτουν νέες εταιρίες.

Δίνουν υπεργολαβίες σε πολλούς μικρότερους. Προσφέρουν εμπορικά δίκτυα. Είναι πόλοι για μια ευρύτερη ανάπτυξη. Έχοντας εξοβελίσει τις μεγάλες εταιρίες από την χώρα, χάνουμε πολλές από αυτές τις δυνατότητες.

2. Η διαφοροποίηση χρειάζεται

Είναι κοινός τόπος οτι ο τουρισμός και η ναυτιλία είναι οι ισχυροί μας εξαγωγικοί κλάδοι, και οτι η αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα έχουν μεγάλες δυνατότητες. Για αυτό πολλοί λένε οτι η πολιτική πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτούς τους κλάδους, δηλαδή “να ενισχύσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα”.

Λάθος. Αντίθετα με αυτή τη συλλογιστική, οι πετυχημένες χώρες δεν εξειδικεύονται σε δυό-τρεις τομείς, αλλά απλώνονται συνεχώς σε νέους και μετασχηματίζουν τους παλιούς.

Αν ανταγωνίζονται μόνο στα προϊόντα των φτωχών, θα μείνουν φτωχές. Αν η ανάπτυξη μας είναι μόνο ο τουρισμός και η μελισσοκομία, το εισόδημα μας θα είναι ίσο με της Τυνησίας ή της Τουρκίας.

Η ανάπτυξη είναι μια διαδικασία διαφοροποίησης, όχι εξειδίκευσης. Οι δυναμικές οικονομίες αναπτύσσουν όλο και περισσότερες δεξιότητες, και τις συνδυάζουν με νέους τρόπους για να εμπλουτίσουν το εύρος των προϊοντων που προσφέρουν στον κόσμο.

Η λύση για την Ελλάδα δεν είναι καλύτερος και περισσότερος τουρισμός και γεωργία, ή μάλλον αυτά δεν είναι η μακροπρόθεσμη λύση. Είναι νέα προϊόντα και υπηρεσίες, με πολλές και διαφορετικές επενδύσεις: σε ορυκτό πλούτο, σε ψηφιακή καινοτομία, σε διαμετακόμιση προϊόντων, σε παραθεριστική κατοικία, σε φροντίδα υγείας για ξένους, σε ένδυση, σε φάρμακα, σε κεραμικά, σε ειδικό βιομηχανικό εξοπλισμό, σε ηλεκτροπαραγωγή, και σε άλλα που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Αυτό προϋποθέτει τους κατάλληλους θεσμούς, και την κατάλληλη νοοτροπία της διοίκησης. Στη διαφοροποιημένη οικονομία οι επιχειρήσεις λειτουργούν με διαφοροποιημένους τρόπους. Άλλοτε με βαριές εγκαταστάσεις, άλλοτε με “εικονικά” γραφεία, άλλοτε με πολλές υπερωρίες, άλλοτε με μερική απασχόληση από το σπίτι. Αν το κράτος αποκλείσει την ποικιλομορφία, ουσιαστικά μπλοκάρει την ανάπτυξη.

3. Οι μικρές επιχειρήσεις είναι (και) το μέλλον

Είτε έρθουν οι μεγάλες ξένες επενδύσεις, είτε όχι, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να είναι κατά βάση η χώρα των μικρών μονάδων. Αν αυτές αναπτύσσονται, θα αναπτύσσεται και η χώρα, και αν όχι, δεν θα αναπτύσσεται. Αυτό ίσως μοιάζει αυτονόητο, αλλά δεν είναι.

Υπάρχουν απόψεις που αντιμετωπίζουν τις μικρές επιχειρήσεις με κοινωνικά κριτήρια: πρέπει να διατηρηθούν και να ενισχυθούν επειδή δημιουργούν θέσεις εργασίας και εισοδήματα, αλλά δεν περιμένουμε από αυτές να μεγαλώσουν, να καινοτομήσουν, ή να ανοίξουν νέους δρόμους στην παγκόσμια αγορά. Με άλλα λόγια, είναι η πηγή σταθερότητας, αλλά όχι πηγή ανάπτυξης. Η ανάπτυξη θα προκύψει, αν προκύψει, από μεγάλες εταιρίες. Η άποψη αυτή έχει βάση για πολλές άλλες χώρες, αλλά όχι για την Ελλάδα, για τους λόγους που έχουν αναλυθεί αλλού.

Εδώ είναι απόλυτη ανάγκη η δημόσια πολιτική να επιτρέπει και να ενθαρρύνει τις μικρές μονάδες να λειτουργούν αναπτυξιακά.
Αυτές πρέπει να σηκώσουν το βάρος για να αυξηθεί η παραγωγικότητα, κάνοντας μικρές βελτιώσεις ή σημαντικές καινοτομίες στον τρόπο που λειτουργούν.
Αυτές να σχεδιάσουν και να τοποθετήσουν νέα προϊόντα.
Να αυξήσουν την απασχόληση όταν πάνε καλά, μεγαλώνοντας τις εγκαταστάσεις τους και προσλαμβάνοντας υπαλλήλους.
Να συνεργαστούν για να καθιερώσουν την φήμη του κλάδου τους και να βρουν πελάτες στο εξωτερικό.
Να δημιουργήσουν, ουσιαστικά, ένα ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης, ή καλύτερα πολλά μοντέλα σε διάφορους κλάδους.
Έχουν ποινικοποιήσει την επιχειρηματική αποτυχία, έτσι ώστε ο σοφός επιχειρηματίας να προτιμά τα πεπατημένα μοντέλα, αντί να κινδυνεύει με φυλάκιση και κατάσχεση του σπιτιού του αν δεν του βγει η νέα ιδέα.
Εχουν δημιουργήσει έναν μηχανισμό επιδοτήσεων που χρειάζεται ένα χρόνο μελέτη για να καταλάβεις πού και πώς υπάγεσαι, και αν θέλεις κάτι να αλλάξεις στο δρόμο, πάλι από την αρχή.
Εχουν κατακερματίσει τις άδειες λειτουργίας και τα ταμεία, ώστε κάθε νέα δραστηριότητα να είναι σαν να ξεκινάς επιχείρηση για πρώτη φορά. Κάθε δραστηριότητα σημαίνει άλλη εποπτική αρχή, άλλες άδειες, διαφορετική φορολόγηση, άλλο ταμείο.

Ενώ θα ήταν πολύ καλύτερα αν η νομοθεσία απαιτούσε μόνο τα βασικά, σε όλες τις δραστηριότητες: να δηλώνουν το φορολογητέο εισόδημα, να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές, να μην βλάπτουν το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.

Με δυό λόγια, το κράτος θέλει τις μικρές επιχειρήσεις μόνιμα μικρές, στατικές και συντηρητικές. Αν αυτό είναι μικρό κακό για άλλες χώρες που έχουν ήδη πολλές μεγαλύτερες και δυναμικές εταιρίες, για την Ελλάδα είναι καταδίκη.

4. Το κοινωνικό κράτος ενισχύει την ανάπτυξη, μόνο αν καλύπτει ανθρώπους και όχι επαγγέλματα

Αυτό το ξέρουν καλά οι σοσιαλδημοκράτες της βόρειας ευρώπης. Στην εποχή μας, οι δομές των κοινωνιών είναι ρευστές, και οι σταδιοδρομίες απρόβλεπτες, και οι κοινωνικές δαπάνες πρέπει να προστατεύουν από το απρόβλεπτο.

Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα της κρίσης, όπου εκατοντάδες χιλιάδες δεν μπορούν να πληρώνουν εισφορές, ή και αν μπορούν αυτό τους εμποδίζει να δοκιμάσουν νέες δουλειές. Ενώ πρέπει να δημιουργηθούν 700 χιλ δουλειές σε νέες δραστηριότητες.

Επείγει να αναμορφωθεί το σύστημα παροχών (συντάξεις, υγεία, ανεργία) ώστε να μην κάνει διακρίσεις με βάση το επάγγελμα και την εργασιακή κατάσταση. Δηλαδή, κυρίως: να ενωθούν τα ταμεία συντάξεων, να ανοίξει το δημόσιο σύστημα υγείας σε όλους τους κάτοικους της χώρας, και να ενισχυθούν οι πόροι για τους άνεργους.

Μόνο αν απελευθερώσει τα πρόσωπα από τον συντεχνιακό τους προσδιορισμό θα μπορέσει το κράτος να τους στηρίξει σε όλες τις δοκιμασίες και τις περιπέτειες που θα βιώσουν, προσπαθώντας να χτίσουν τις νέες δουλειές.
http://www.realpolitics.gr/archives/53127/

_______________________________


η ανάλυση, οι διαπιστώσεις και οι κατευθύνσεις προτάσεων αποτελούν ένα πολύ καλό κορμό για ιστό "εθνικού σχεδίου" με κοινές υπογραφές στην Ελλάδα της ανεργίας

και επισημαίνω ότι δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κάποιος 100% με τα όσα περιγράφει ο Δοξιάδης, σημασία έχει να κινείται σε ένα τέτοιο πλαίσιο και αυτό να μεγαλώσει όσο το δυνατό περισσότερο και μπει μπροστά το γρηγορότερο [από ποιους είναι μια ..άλλη ιστορία..]

πραγματικά είναι δύσκολο να μπορείς να κάνεις μια τέτοια κουβέντα, ειδικά σε αυτές τις εποχές που ο καθένας έχει κλειστεί ακόμα περισσότερο στο μικρόκοσμό του και το μυαλό γυρίζει στο λογαριασμό της ΔΕΗ

όμως είναι απόλυτα αναγκαίος ο μετασχηματισμός της εγχώριας κοινωνίας και οικονομίας, κάτι που σήμερα μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί έως το 2020

Προβλέψεις που επιβεβαιώνονται

Ο οικονομολόγος που κάνει ΜΑΚΡΑΝ τις καλύτερες προβλέψεις στην Ελλάδα είναι ο Σάββας ο Ρομπόλης.

Μία από τις δουλειές του είναι στο ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, το ινστιτούτο της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Δυστυχώς, η μείωση της απήχησης του συνδικαλισμού έχει υποβαθμίσει τις απόψεις του ινστιτούτου, το οποίο διαχρονικά εκδίδει ετήσια έκθεση για την ελληνική οικονομία που κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα.

ΙΝΕ ΓΣΕΕ: Θα χρειαστούν 20 χρόνια για να πέσει η ανεργία κάτω από 10%

Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΜΠΕ, η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ για την εθνική οικονομία, που αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα εντός των επομένων ημερών με την ευκαιρία της ΔΕΘ, προβλέπει πως θα απαιτηθούν τουλάχιστον 20 χρόνια προκειμένου να δημιουργηθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας και να μειωθεί το ποσοστό της ανεργίας κάτω από το 10%.

Παράλληλα, οι όποιες επενδύσεις γίνουν μεσοπρόθεσμα θα δημιουργήσουν την λεγόμενη «άνεργη ανάπτυξη», καθώς θα αφορούν σε δραστηριότητες που δεν απαιτούν υψηλό αριθμό απασχολουμένων ή θα είναι υψηλής τεχνολογίας.

Όπως αναφέρεται επίσης στην έκθεση, από το 2009 έως σήμερα, οι μισθωτοί έχουν χάσει περίπου το 1/4 της αγοραστικής δύναμης του εισοδήματός τους, ενώ αν εξαιτίας της υψηλής ανεργίας οι μισθολογικές πιέσεις συνεχιστούν, τότε το 2014 θα απωλέσουν το 50% της αγοραστικής δύναμης.

Συγκεκριμένα, οι αποδοχές μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων μειώθηκαν την τελευταία τριετία κατά 41 δισ. ευρώ.

Η πτώση της εγχώριας ζήτησης, χαρακτηρίζεται δραματική καθώς υπολογίζεται ότι έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 1999.

Κατά την περίοδο 2011-2013, το απόθεμα παγίου κεφαλαίου της χώρας μειώθηκε για πρώτη φορά από το τέλος του εμφυλίου πολέμου.

Οι προβλέψεις αυτές μοιάζουν οι χειρότερες που έχουν εκφραστεί από το 2008-2009.
Το ανησυχητικό δεν είναι τόσο οι εκτιμήσεις καθεαυτές, όσο το ότι ο Ρομπόλης συνήθως επιβεβαιώνεται.

Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας κατάστασης είναι ακόμα περισσότερο ανησυχητικές, χωρίς να χρειάζεται να αναφερθεί κάποιος περισσότερο. Μόνο μία πτυχή είναι η μείωση του πληθυσμού, τόσο του ελληνικού όσο και του αλλοδαπού (του αλλοδαπού σε πρώτη φάση). Ο ελληνικός θα υποστεί τρομερή μείωση σε 40 χρόνια από σήμερα και λογικά θα εμπλουτιστεί ακόμα περισσότερο.

Η λύση του δύσκολου ελληνικού ζητήματος έχει γίνει ακόμα πιο περίπλοκη ενώ θα είναι επώδυνη σε κάθε περίπτωση.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η παγκόσμια οικονομία έχει υποστεί νέα έντονη κρίση δυϊσμού (καρχαρίες εναντίον μαρίδας) και σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από ότι ίσχυε πριν 2-3 δεκαετίες. Και η Ελλάς είναι κυρίως μαρίδα.
Οι αντιπρόσωποι της κοινωνίας έχουν μόνο μία επιλογή: την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ένωση ώστε να αντιπαρατεθούν με τους καρχαρίες. Θα πρέπει κάποια στιγμή να κάτσουν στο στρογγυλό τραπέζι και να αρχίσουν να συμφωνούν σε προτάσεις, πχ "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" ώστε να φτιαχτεί ένας ιστός "εθνικού σχεδίου" με κοινές υπογραφές.
Ακόμα και όσοι υποστηρίζουν τα θετικά του Μνημονίου οφείλουν να αποδεχτούν ότι απουσιάζουν προτάσεις με ορίζοντα δεκαετίας, πόσο μάλλον προσαρμοσμένες στα εγχώρια πλεονεκτήματα, το "one-size-fits-all" πρωτεύει, ένας κομψός τρόπος να ειπωθεί το γεγονός ότι μέχρι σήμερα οι εγχώριες ελίτ δεν έχουν αγγιχθεί ιδιαίτερα.