του swearengen
bold δικά μου
«Ευρωπαϊκός προσανατολισμός», σαν πρώτο άκουσμα ακούγεται κάτι εξαιρετικό. Κατ’ αρχήν, «προσανατολισμός», που σημαίνει ότι προς τα κάπου πας, έχεις μια άλφα κατεύθυνση, δεν βολοδέρνεις σαν τον χαμένο, κόβοντας βόλτες γύρω από τον εαυτό σου. Έπειτα, ο προσδιορισμός «ευρωπαϊκός», προσδίδει ορισμένο κύρος στον όρο, μια σοβαρότητα, ότι δηλαδή δεν είσαι όποιος κι όποιος, τίποτα παρακατιανός βαλκάνιος ή κάνας ρυπαρός ανατολίτης, παρά είσαι ευρωπαίος, όσο να ΄ναι κάπως ανώτερος από τους άλλους. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποτελεί αφ’ ενός έναν τιμητικό τίτλο, που μάλλον ο καθείς θα ήθελε να φέρει, αφ’ ετέρου μια πιστοποίηση κύρους, που για να την έχει κανείς, θα πρέπει να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις.
Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις αυτός ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποδεικνύεται και προαπαιτούμενο, ακριβώς όπως το να σηκωθούν όλοι όρθιοι την ώρα που μπαίνει στην αίθουσα ο Λούμπενφύρερ Νίκος, είναι προαπαιτούμενο για την έναρξη μιας συνέντευξης τύπου του Λούμπενφύρερ Νίκου. Το ίδιο, όπως καταλαβαίνουμε τώρα, συμβαίνει και με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Εάν έχεις κυβέρνηση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό μένεις στην ευρωζώνη. Εάν όμως τύχει να μην έχεις κυβέρνηση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, τότε παίρνεις δρόμο, κοινώς παίρνεις τον πούλο. Δεν το λέω εγώ αυτό το πράγμα, το λένε οι γερμανοί αξιωματούχοι, ο κύριος Βέστερβέλε και λοιποί παρατρεχάμενοι, που σύμφωνα με τη Deutche Welle αξιώνουν ευθέως την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, «σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση δεν έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό».
Όταν μπλέκει έτσι άσχημα το πράγμα, αποδεικνύεται ότι ο καθ’ όλα εύηχος και πολλά υποσχόμενος «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» ίσως τελικά και να είναι μία έννοια ολίγον αόριστη, ελαφρώς ομιχλώδης, ενδεχομένως δε και κάπως αμφίσημη. Επειδή κανένα λεξικό και καμιά εγκυκλοπαίδεια δεν αποσαφηνίζει τι ακριβώς σημαίνει «κυβέρνηση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό», η ερμηνεία του όρου θα πρέπει να επιχειρηθεί εμπειρικά. Αυτό που ξέρουμε στα σίγουρα είναι πως, όταν μια κυβέρνηση διαθέτει μορφές παγκοσμίου ακτινοβολίας, όπως, ας πούμε, έναν Τσοχατζόπουλο, έναν Μαντέλη ή έναν Τσουκάτο, σίγουρα αυτή η κυβέρνηση έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, οπότε δεν τίθεται ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για μια κυβέρνηση που στις τάξεις της διαθέτει γίγαντες του τύπου ενός Ρουσσόπουλου, ενός Βουλγαράκη, ενός Σιούφα, ενός Λιάπη ή ενός Μαγγίνα. Τέτοιου είδους κυβερνήσεις, με σαφέστατο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, λες και ήσαν γεννημένες ακριβώς για την ευρωζώνη και όντως αποτελούσαν πραγματικό κόσμημα γι’ αυτήν, η οποία δικαίως και καμάρωνε που τους είχε.
Τα διαμάντια όμως, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, δεν είναι παντοτινά και μοιραία έρχεται η στιγμή που οι παραπάνω διαστημικού βεληνεκούς προσωπικότητες αποχωρούν, για διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης, καταλείποντας πάντως ένα τεράστιο κενό στην πολιτική ζωή του τόπου. Όμως η ευρωζώνη δεν ανησυχεί, διότι οι αποχωρήσαντες, ευτυχώς δηλαδή, αφήνουν στο κατόπι τους (εκτός από κάτι χρέη ψηλά ίσαμε τα Ιμαλάϊα) και διαδόχους ικανούς να συντηρήσουν τον περιβόητο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αφήνουν έναν Παπανδρέου, έναν Παπακωνσταντίνου, έναν Πάγκαλο ή έναν Χρυσοχοϊδη, ενώ όταν κάπως πάει να χλωμιάσει ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, δίπλα σ’ αυτούς σπεύδουν να συμπαραταχθούν (εντάξει, δεν είπαμε ότι σπρώχνονται κιόλας) και άλλες ισάξιες μορφές, όπως ένας Παπαδήμος, ένας Σαμαράς, αλλά και κάποιοι ακόμη -εγνωσμένου ευρωπαϊκού προσανατολισμού- συνοδοπόροι, τύπου Άδωνι και ανανήψαντος κυρίου Βορίδη. Με τέτοια κυβερνητική στελέχωση, προφανώς εξασφαλίζεται σε βαθμό ικανοποιητικό ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός,
Το πράγμα στραβώνει, όταν η μεν κυβέρνηση διαθέτει αποδεδειγμένα ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ο δε πληθυσμός, ως εκλογικό σώμα, παθαίνει βέρτιγκο και χάνει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του.
Ευρωπαϊκός προσανατολισμός μίας κυβερνήσεως, εξ όσων έχουμε μέχρι στιγμής καταλάβει, σημαίνει τα μέλη της να λαδώνονται αγρίως και να κλέβουν ασύστολα, να υπογράφουν συμβάσεις ζημιογόνες για το ελληνικό δημόσιο, να μαϊμουδεύουν τα οικονομικά στοιχεία, προσλαμβάνοντας ξένους οίκους, εξειδικευμένους σε τέτοιες «δουλειές», να προσλαμβάνουν στρατιές άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων ή και χρήσιμων, που όμως τους καθιστούν άχρηστους, να απασχολούν οι ίδιοι ανασφάλιστο προσωπικό, να ζωγραφίζουν τοιχογραφίες της φάτσας τους στους τοίχους της βουλής, να διοργανώνουν ρωμαιοθωμανικές φιέστες, να πουλάνε φούμαρα και –ΤΟ ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ- όταν σφίξουν τα πράγματα να υπογράφουν αβλεπεί και αδιαπραγμάτευτα οποιοδήποτε έγγραφο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκποίηση της χώρας κοψοχρονιά, αφού προηγουμένως έχει αφανιστεί ο γηγενής πληθυσμός.
ΑΥΤΟ σημαίνει «ευρωπαϊκός προσανατολισμός», και ΤΕΤΟΙΕΣ κυβερνήσεις, μνημονιακά –επ., συγγνώμη, ευρωπαϊκά ήθελα να πω- προσανατολισμένες προτιμούν τα παιδάκια της Ευρώπης, τύπου Σόϊμπλε και Βεστερβέλε.
το είδα στο capitalforum
bold δικά μου
«Ευρωπαϊκός προσανατολισμός», σαν πρώτο άκουσμα ακούγεται κάτι εξαιρετικό. Κατ’ αρχήν, «προσανατολισμός», που σημαίνει ότι προς τα κάπου πας, έχεις μια άλφα κατεύθυνση, δεν βολοδέρνεις σαν τον χαμένο, κόβοντας βόλτες γύρω από τον εαυτό σου. Έπειτα, ο προσδιορισμός «ευρωπαϊκός», προσδίδει ορισμένο κύρος στον όρο, μια σοβαρότητα, ότι δηλαδή δεν είσαι όποιος κι όποιος, τίποτα παρακατιανός βαλκάνιος ή κάνας ρυπαρός ανατολίτης, παρά είσαι ευρωπαίος, όσο να ΄ναι κάπως ανώτερος από τους άλλους. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποτελεί αφ’ ενός έναν τιμητικό τίτλο, που μάλλον ο καθείς θα ήθελε να φέρει, αφ’ ετέρου μια πιστοποίηση κύρους, που για να την έχει κανείς, θα πρέπει να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις.
Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις αυτός ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποδεικνύεται και προαπαιτούμενο, ακριβώς όπως το να σηκωθούν όλοι όρθιοι την ώρα που μπαίνει στην αίθουσα ο Λούμπενφύρερ Νίκος, είναι προαπαιτούμενο για την έναρξη μιας συνέντευξης τύπου του Λούμπενφύρερ Νίκου. Το ίδιο, όπως καταλαβαίνουμε τώρα, συμβαίνει και με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Εάν έχεις κυβέρνηση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό μένεις στην ευρωζώνη. Εάν όμως τύχει να μην έχεις κυβέρνηση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, τότε παίρνεις δρόμο, κοινώς παίρνεις τον πούλο. Δεν το λέω εγώ αυτό το πράγμα, το λένε οι γερμανοί αξιωματούχοι, ο κύριος Βέστερβέλε και λοιποί παρατρεχάμενοι, που σύμφωνα με τη Deutche Welle αξιώνουν ευθέως την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, «σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση δεν έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό».
Όταν μπλέκει έτσι άσχημα το πράγμα, αποδεικνύεται ότι ο καθ’ όλα εύηχος και πολλά υποσχόμενος «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» ίσως τελικά και να είναι μία έννοια ολίγον αόριστη, ελαφρώς ομιχλώδης, ενδεχομένως δε και κάπως αμφίσημη. Επειδή κανένα λεξικό και καμιά εγκυκλοπαίδεια δεν αποσαφηνίζει τι ακριβώς σημαίνει «κυβέρνηση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό», η ερμηνεία του όρου θα πρέπει να επιχειρηθεί εμπειρικά. Αυτό που ξέρουμε στα σίγουρα είναι πως, όταν μια κυβέρνηση διαθέτει μορφές παγκοσμίου ακτινοβολίας, όπως, ας πούμε, έναν Τσοχατζόπουλο, έναν Μαντέλη ή έναν Τσουκάτο, σίγουρα αυτή η κυβέρνηση έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, οπότε δεν τίθεται ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για μια κυβέρνηση που στις τάξεις της διαθέτει γίγαντες του τύπου ενός Ρουσσόπουλου, ενός Βουλγαράκη, ενός Σιούφα, ενός Λιάπη ή ενός Μαγγίνα. Τέτοιου είδους κυβερνήσεις, με σαφέστατο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, λες και ήσαν γεννημένες ακριβώς για την ευρωζώνη και όντως αποτελούσαν πραγματικό κόσμημα γι’ αυτήν, η οποία δικαίως και καμάρωνε που τους είχε.
Τα διαμάντια όμως, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, δεν είναι παντοτινά και μοιραία έρχεται η στιγμή που οι παραπάνω διαστημικού βεληνεκούς προσωπικότητες αποχωρούν, για διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης, καταλείποντας πάντως ένα τεράστιο κενό στην πολιτική ζωή του τόπου. Όμως η ευρωζώνη δεν ανησυχεί, διότι οι αποχωρήσαντες, ευτυχώς δηλαδή, αφήνουν στο κατόπι τους (εκτός από κάτι χρέη ψηλά ίσαμε τα Ιμαλάϊα) και διαδόχους ικανούς να συντηρήσουν τον περιβόητο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αφήνουν έναν Παπανδρέου, έναν Παπακωνσταντίνου, έναν Πάγκαλο ή έναν Χρυσοχοϊδη, ενώ όταν κάπως πάει να χλωμιάσει ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, δίπλα σ’ αυτούς σπεύδουν να συμπαραταχθούν (εντάξει, δεν είπαμε ότι σπρώχνονται κιόλας) και άλλες ισάξιες μορφές, όπως ένας Παπαδήμος, ένας Σαμαράς, αλλά και κάποιοι ακόμη -εγνωσμένου ευρωπαϊκού προσανατολισμού- συνοδοπόροι, τύπου Άδωνι και ανανήψαντος κυρίου Βορίδη. Με τέτοια κυβερνητική στελέχωση, προφανώς εξασφαλίζεται σε βαθμό ικανοποιητικό ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός,
Το πράγμα στραβώνει, όταν η μεν κυβέρνηση διαθέτει αποδεδειγμένα ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ο δε πληθυσμός, ως εκλογικό σώμα, παθαίνει βέρτιγκο και χάνει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του.
Ευρωπαϊκός προσανατολισμός μίας κυβερνήσεως, εξ όσων έχουμε μέχρι στιγμής καταλάβει, σημαίνει τα μέλη της να λαδώνονται αγρίως και να κλέβουν ασύστολα, να υπογράφουν συμβάσεις ζημιογόνες για το ελληνικό δημόσιο, να μαϊμουδεύουν τα οικονομικά στοιχεία, προσλαμβάνοντας ξένους οίκους, εξειδικευμένους σε τέτοιες «δουλειές», να προσλαμβάνουν στρατιές άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων ή και χρήσιμων, που όμως τους καθιστούν άχρηστους, να απασχολούν οι ίδιοι ανασφάλιστο προσωπικό, να ζωγραφίζουν τοιχογραφίες της φάτσας τους στους τοίχους της βουλής, να διοργανώνουν ρωμαιοθωμανικές φιέστες, να πουλάνε φούμαρα και –ΤΟ ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ- όταν σφίξουν τα πράγματα να υπογράφουν αβλεπεί και αδιαπραγμάτευτα οποιοδήποτε έγγραφο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκποίηση της χώρας κοψοχρονιά, αφού προηγουμένως έχει αφανιστεί ο γηγενής πληθυσμός.
ΑΥΤΟ σημαίνει «ευρωπαϊκός προσανατολισμός», και ΤΕΤΟΙΕΣ κυβερνήσεις, μνημονιακά –επ., συγγνώμη, ευρωπαϊκά ήθελα να πω- προσανατολισμένες προτιμούν τα παιδάκια της Ευρώπης, τύπου Σόϊμπλε και Βεστερβέλε.
το είδα στο capitalforum
No comments:
Post a Comment