Νάρκες, που μπορεί να εκραγούν από στιγμή σε στιγμή

Η Ελλάδα η Ιταλία και η Πορτογαλία καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν, υποστηρίζει ο οικονομολόγος της Deutsche Bank Τόμας Μάγιερ, που διακρίνει κινδύνους για την ΟΝΕ.
«Θα τινάξουν στον αέρα την νομισματική ένωση η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ιταλία;», είναι ο τίτλος εκτενούς δημοσιεύματος του γερμανικού οικονομικού περιοδικού Wirtschaftswoche. Το δημοσίευμα ξεκινά με τη διαπίστωση εντός της ευρωζώνης αυξάνονται οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει το κοινό νόμισμα.

Οι κίνδυνοι για την ευρωζώνη είναι μεγάλοι και πηγάζουν από τις χώρες της νότιας Ευρώπης

Στην παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική αγορά το ευρώ έχει καταστεί ένας ισχυρός ανταγωνιστής του δολαρίου, ωστόσο εντός της ευρωζώνης αυξάνονται οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει το κοινό νόμισμα. Μάλιστα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) διανύει την πιο δύσκολη χρονιά από την ημέρα που ιδρύθηκε, αναφέρει το Wirtschaftswoche. Μολονότι οι προγνώσεις θέλουν το ευρώ από το 2020 και μετά να καθίσταται το ηγεμονικό νόμισμα σε βάρος του δολαρίου, στελέχη της Κομισιόν εκτιμούν ότι οι κίνδυνοι για την ευρωζώνη είναι μεγάλοι και πηγάζουν από τις χώρες της νότιας Ευρώπης, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Είναι δικαιολογημένοι ο φόβοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;
«Νομίζω πως ναι», απαντά ο κ. Μάγιερ και διευκρινίζει: «Όταν οι χώρες αυτές έγιναν μέλη της ΟΝΕ, οι αισιόδοξοι πίστευαν ότι με το χρόνο θα προκύψει σύγκλιση των οικονομιών και ότι οι μεγάλες διαφορές στο πεδίο της ανάπτυξης θα καλύπτονταν. Έτσι θα μπορούσε η ΕΚΤ να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια κοινή νομισματική πολιτική. Η εμπειρία των τελευταίων ετών κατέδειξε ότι οι διαφορές δεν ελαχιστοποιήθηκαν, αλλά σε μερικές περιπτώσεις διευρύνθηκαν. Και αναφέρομαι στην ανάπτυξη, την παραγωγικότητα και τον πληθωρισμό. Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Η Γερμανία σημειώνει πλεονάσματα ρεκόρ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ενώ αντίθετα ελλειμματικό είναι το ισοζύγιο στην Ελλάδα και την Ισπανία. Θα πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεραστούν όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτές οι αρνητικές καταστάσεις, τονίζει ο επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank για θέματα της ευρωζώνης.

«Οι τρεις αυτές χώρες ξοδεύουν κάθε χρόνο 150 δισεκατομύρια ευρώ περισσότερα από αυτά που παράγουν»

H Ελλάδα η Ιταλία και η Πορτογαλία καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν και αυτό αντικατοπτρίζεται στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών των χωρών αυτών, «Οι τρεις αυτές χώρες ξοδεύουν κάθε χρόνο 150 δισεκατομύρια ευρώ περισσότερα από αυτά που παράγουν», γράφει η Σίλκε Βέτταχ της Wirtschaftswoche, ενώ ο Τόμας Μάγιερ, χαρακτηρίζει τις τρεις αυτές χώρες «νάρκες, που μπορεί να εκραγούν από στιγμή σε στιγμή». Οι λόγοι είναι διαφορετικοί από χώρα σε χώρα της νότιας Ευρώπης. Η Ισπανία δεν έχει δημοσιονομικό έλλειμμα, λέει οκ. Μάγιερ και εξηγεί:
«Στις άλλες χώρες παίζουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα σημαντικότερο ρόλο. Η Ελλάδα, Η Πορτογαλία και η Ιταλία θα πρέπει να προχωρήσουν σε πιο αποφασιστικά μέτρα προκειμένου να εξυγιάνουν μακροπρόθεσμα τα δημοσιονομικά τους».

«Ευελιξία στην αγορά εργασίας»

Ακρογωνιαίος λίθος για την βελτίωση της κατάστασης είναι η συνεπής προώθηση των μεταρρυθμίσεων. «Απολύτως απαραίτητη είναι η μεγιστοποίηση της ευελιξίας στις αγορές. Στην αγορά παροχής υπηρεσιών και στην αγορά εργασίας. Δεν αμφισβητών ότι σημειώθηκε πρόοδος, αλλά η πρόοδος αυτή δεν ήταν αρκετή σε αυτές τις χώρες. Από την ημέρα που τέθηκε σε ισχύ το ενιαίο νόμισμα, οι οικονομολόγοι είχαν προειδοποιήσει ότι η επιτυχία της κοινής νομισματικής πολιτικής εξαρτάται εκτός από την υιοθέτηση κοινών δημοσιονομικών κανόνων και από την διαρθρωτική ευελιξία», υπογραμμίζει ο γερμανός οικονομολόγος.

Ο Τόμας Μάγιερ θεωρεί ότι μεσομακροπρόθεσμα θα είχε αρνητικές συνέπειες για τις ευρωπαϊκές οικονομίες η υποχώρηση του ευρώ. Τα πλεονεκτήματα στο πεδίο των εξαγωγών θα ήταν βραχύβια, ενώ τα προβλήματα θα ήταν περισσότερα. Οι ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων συνιστούν ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση, λέει ο γερμανός οικονομολόγος παραπέμποντας στα προβλήματα της Ολυμπιακής και της Alitalia. «Κατ` αρχήν απαλλάσσονται οι φορολογούμενοι από τα βάρη των ελλειμμάτων σε αυτές τις επιχειρήσεις. Το είδαμε και στη Γερμανία με το κρατικό τραπεζικό σύστημα και τα ελλείμματα του που κάλυψαν οι φορολογούμενοι. Το είδαμε στην Ιταλία με την Alitalia και στην Ελλάδα με την Ολυμπιακή. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι παντού αναγκαίες και επιθυμητές, ακόμη και στη Γερμανία».

Πρόβλημα οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις

Σε τελική, ωστόσο, ανάλυση το ζητούμενοι είναι η αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Οι κυβερνήσεις δημιουργούν το πλαίσιο. Τα υπόλοιπα είναι ζήτημα των επιχειρήσεων. Εκείνες θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να αναπτυχθούν, όχι με κρατικές αναθέσεις. «Αντί ο επιχειρήσεις να επικεντρωθούν σε αυτά που χρειάζεται η αγορά, καταβάλλουν προσπάθειες για να αποσπάσουν κρατικές αναθέσεις έργων», καταλήγει ο οικονομολόγος της Deutsche Bank.

http://www.dw-world.de/dw/article/0,2144,3323799,00.html

ΚΑΙ ΞΑΝΑ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ...

Ντάμπινγκ στα ελβετικά εργοτάξια
Η απασχόληση γερμανών εργατών στον κλάδο των κατασκευών της Ελβετίας επηρεάζει αρνητικά τους μισθούς. Αυτό υποστηρίζουν ελβετοί συνδικαλιστές.
Το εργοτάξιο Westside είναι το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο που βρίσκεται υπό εξέλιξη στην Ελβετία. Εδώ κατασκευάζεται ένα τεράστιο συγκρότημα αναψυχής και αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου. Δεκάδες ελβετικές και γερμανικές κατασκευαστικές εταιρείες και χιλιάδες εργάτες δραστηριοποιούνται στο ατελείωτο αυτό εργοτάξιο. Πολλοί από τους οικοδόμους και τους τεχνίτες είναι Γερμανοί. Αυτοί δεν αμείβονται με βάση τον κατώτατο μισθό που ισχύει στην Ελβετία, υποστηρίζει ο Ρόλαντ Χέρτσογκ που μαζί με άλλα στελέχη του ελβετικού συνδικάτου UNIA, διενεργεί σε τακτά χρονικά διαστήματα ελέγχους στο εργοτάξιο. Ο κ. Χέρτσογκ διαπιστώνει «παρατυπίες και παραβιάσεις της εργασιακής νομοθεσίας και των συμβάσεων σε ποσοστό 50%».
Όχι μόνο οι χτίστες, αλλά και οι μπογιατζήδες, οι πλακάδες και οι κεραμιδάδες αμείβονται με μισθούς χαμηλότερους από τους ελβετούς συναδέλφους τους. Όπως είπε στην Ντόιτσε Βέλε ο Φρανκ Μπ. από το Μπαϋρόιτ της Γερμανίας: «Παίρνω το κανονικό γερμανικό μισθό. Έχω ακούσει κάτι για τον κατώτατο μισθό που ισχύει στην Ελβετία, αλλά δεν έχω καμία σχέση με αυτόν. Η γερμανική εταιρεία για την οποία εργάζομαι με διαβεβαιώνει ότι όλα γίνονται σύμφωνα με τον νόμο. Παίρνω 11,5 ευρώ την ώρα. Αυτό αντιστοιχεί σε 18 ελβετικά φράνκα».

Δεν τηρούνται οι ελβετικές συλλογικές συμβάσεις

Το ωρομίσθιο αυτό δεν θα ήταν χαμηλό εάν ο Φρανκ ζούσε στη Γερμανία. Στην Ελβετία όμως το κόστος διαβίωσης είναι υψηλότερο.
Ο Ρόλαντ Χέρτσογκ μας δείχνει το ελβετικό μισθολόγιο. Σύμφωνα με αυτό, ο Φρανκ θα έπρεπε να αμείβεται με 15 ευρώ, δηλαδή 25 ελβετικά φράνκα την ώρα. Στην παρέα προστίθεται και ο Γιαν, που δουλεύει εδώ και 10 χρόνια για μια γερμανική κατασκευαστική εταιρεία στην Ελβετία και δεν έχει δει αύξηση μισθού στο διάστημα αυτό. «Όλα είναι νόμιμα», υποστηρίζει. «Μας λένε ότι είμαστε μια γερμανική εταιρεία και όλα είναι εντάξει». «Τίποτε δεν είναι εντάξει», του απαντά ο ελβετός συνδικαλιστής και δείχνει στον γερμανό εργάτη τη νομοθεσία που επιβάλει στις γερμανικές εταιρείες να αμείβουν τους εργάτες τους στην Ελβετία με βάση το ελβετικό μισθολόγιο και τις συλλογικές συμβάσεις. Και αυτό δεν μπορούν να το αγνοήσουν οι γερμανοί εργοδότες, μολονότι στην παρούσα φάση η συλλογική σύμβαση «είναι αντικείμενο διαμάχης μεταξύ συνδικάτων και συνδέσμων εργοδοτών», λέει ο Ρόλαντ Χέρτσογκ.

Αντιδρούν συνδικάτα και εργαζόμενοι
Για πολλούς γερμανούς εργάτες ωστόσο η απασχόληση στην Ελβετία είναι η μοναδική διέξοδος, καθώς στη Γερμανία δεν υπάρχουν δουλειές. Αυτό τους φέρνει σε σύγκρουση με τους ελβετούς συναδέλφους τους, που βλέπουν μαζική εισβολή «μισθών ντάμπινγκ» στην αγορά εργασίας της Ελβετίας. Ο 30χρονος ελβετός οικοδόμος Κλοντ έχει ήδη καταγγείλει τη γερμανική εταιρεία στην επιθεώρηση εργασίας. Το κάνει από αλληλεγγύη ή για να προστατεύσει το συμφέρον του;

«Και τα δύο. Οι γερμανοί εργάτες είναι στην Ελβετία αντιμέτωποι με υψηλότερο κόστος διαβίωσης. Αλλά το κάνω και για το δικό μου συμφέρον. Τι μισθούς θα παίρνουμε και εμείς σε δύο χρόνια εάν συνεχιστεί το ντάμπινγκ», διερωτάται ο ελβετός εργάτης.