Το νέο «Νιου Ντιλ» για την αμερικανική οικονομία

Tου Paul Krugman - Aρθρογράφου της εφημερίδας Τhe New York Times και νομπελίστας οικονομίας

Η 4η Νοεμβρίου 2008 είναι μια ημερομηνία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη με δόξα στη μνήμη. Αν η εκλογή του πρώτου Αφροαμερικανού προέδρου δεν σας έφερε δάκρυα στα μάτια και υπερηφάνεια για τη χώρα σας, κάτι δεν πηγαίνει καλά με εσάς. Αραγε, όμως, θα σηματοδοτήσει η εκλογή αυτή ένα σημείο καμπής στην πραγματική ουσία της πολιτικής; Μπορεί ο Μπαράκ Ομπάμα να κηρύξει την αρχή μιας νέας εποχής προοδευτικών πολιτικών; Ναι, μπορεί.

Αυτή τη στιγμή, πολλοί σχολιαστές καλούν τον κ. Ομπάμα να φανεί στενόμυαλος, να συλλογιστεί το πολιτικό κόστος. Ας ελπίσουμε ότι έχει τη λογική να μην ακολουθήσει αυτή τη συμβουλή. Αλλωστε, οι φετινές προεδρικές εκλογές ήταν ένα ξεκάθαρο δημοψήφισμα μεταξύ πολιτικών φιλοσοφιών, όπου νίκησε η πρόοδος. Οι συγκρίσεις με τις εκλογές του 2004 είναι αποκαλυπτικές.

Οσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι η οικονομική κρίση θα καταστήσει ανέφικτη μια προοδευτική ατζέντα, ας σκεφθούν ότι η απάντηση στην οικονομική κρίση είναι μόνη της μια ευκαιρία προώθησης μιας τέτοιας ατζέντας. Η κυβέρνηση Ομπάμα δεν πρέπει να μιμηθεί τη συνήθεια της κυβέρνησης Μπους να μετατρέπει τα πάντα σε επιχείρημα υπέρ των ευνοούμενων πολιτικών της. Θα πρέπει, όμως, να δείξει πώς η συντηρητική ιδεολογία, η αντίληψη ότι η απληστία είναι πάντα καλή, συνέβαλε στη δημιουργία αυτής της κρίσης. Να βοηθάς όσους έχουν ανάγκη σε καιρό κρίσης, με αύξηση των επιδομάτων περίθαλψης και ανεργίας, είναι το ηθικά σωστό. Αλλά είναι και πολύ πιο αποτελεσματική μορφή οικονομικού κινήτρου απ’ όσο η μείωση του φόρου κεφαλαιακών κερδών. Να βοηθάς την κεντρική και τις τοπικές κυβερνήσεις για να μπορέσουν να συντηρήσουν τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες, είναι σημαντικό για όσους εξαρτώνται από αυτές. Είναι όμως και ένας τρόπος να αποφύγεις τις απώλειες θέσεων εργασίας και να περιορίσεις το βάθος της οικονομικής κάμψης. Μια σοβαρή, λοιπόν, προοδευτική ατζέντα –πείτε τη νέο Νιου Ντιλ– δεν είναι μόνο οικονομικά δυνατή, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η οικονομία.

Εν κατακλείδι, ο Μπαράκ Ομπάμα δεν πρέπει να ακούσει όσους προσπαθούν να τον τρομάξουν για να γίνει ένας άπραγος πρόεδρος. Εχει την πολιτική εντολή, έχει στο πλευρό του την καλή οικονομία. Θα λέγαμε πως το μόνο που θα πρέπει να φοβάται είναι ο ίδιος ο φόβο.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_09/11/2008_291466