Συνομιλία και τέλος ΙΙ

Πριν λίγο μιλούσα με τον ξάδερφο από τη Νέα Υόρκη - εδώ η προηγούμενη συνομιλία μας

Δεν πήρε στεγαστικό, ούτε αγόρασε σπίτι (ευτυχώς), η εταιρεία του - που εργαζόταν ως οικονομικός διευθυντής - έκλεισε λόγω πιστωτικής κρίσης (η τράπεζα δεν τους δάνειζε άλλο) και ύφεσης (δεν μπορούσαν να πουλήσουν...) και ο ίδιος απολύθηκε την Τετάρτη (δυστυχώς)...

• "Μα έχουμε εμπόρευμα αξίας $1,000,ΧΧΧ στις αποθήκες μας, δεν είναι ότι δεν αξίζουμε τίποτα... Δεν μπορούμε να πουλήσουμε λίγο;"
• "Σήμερα (σ.σ. την Τετάρτη) δεν πιάνει ούτε $200,ΧΧΧ... Κανείς δεν θέλει να αγοράσει..."

Τον άκουσα (εννοείται) ακόμα περισσότερο απαισιόδοξο: ο Ομπάμα θα είναι ένας πολύ αδύναμος πρόεδρος, "δεν υπάρχει κανένας ηγέτης σε 300εκ. ανθρώπους" αναρωτιέται, η κατάσταση δε δείχνει να μπορεί να σταματήσει, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα κλπ κλπ

Να σημειώσω ότι εμπιστεύομαι τις κρίσεις του. Στο ενεργητικό του πτυχίο οικονομικών από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου βρίσκεται κι ο γνωστός (Κασσάνδρα) Ρουμπίνι. Το ίδιο απαισιόδοξος για το μέλλον είναι και ακόμα ένας φίλος. Προσωπικά, εννοείται ότι δεν βλέπω φως στο τούνελ, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα πέσει τόσο εύκολα ο καπιταλισμός... Πιο σωστό θα ήταν να πτωχεύσει η Ελλάδα, μετά η ΟΝΕ και το ευρώ και ύστερα η Αμερική... Να δούμε...