η Γενική Θεωρία του Χρήματος, της Απασχόλησης και του Τόκου, από τη μια εξηγούσε το γιατί είχε συμβεί ό,τι είχε συμβεί, αφετέρου και από την άλλη έβαζε τα θεμέλια άσκησης οικονομικής πολιτικής σε νέα δεδομένα. Η οικονομία, ισχυριζόταν, έχει την τάση καθώς αναπτύσσεται να εξαντλεί τον δυναμισμό της λόγω της τάσης της συνολικής κατανάλωσης να φθίνει. Ετσι δημιουργούνταν οικονομική αστάθεια και χάσμα στη συνολική ζήτηση, που δεν επαρκούσε για να αγοράσει την παραγωγή που αντιστοιχούσε στην πλήρη απασχόληση των πόρων της οικονομίας. Αποτέλεσμα οι αναδουλειές, η ύφεση και η κρίση στο μέτρο που, αντί να ενισχυθεί η ζήτηση, αυτή συρρικνωνόταν περισσότερο από τη φορολογία. Ο Κέινς τόνισε επιπροσθέτως τις προσδοκίες των επιχειρηματιών ως στοιχείο–κλειδί για την κατανόηση του γιατί μπορούν να παρατηρηθούν «επενδυτικές αποχές» στην οικονομία και υπογράμμισε τη σημασία των χαμηλών επιτοκίων για τη συντήρηση ευνοϊκού κλίματος διαμόρφωσης της οριακής αποδοτικότητας των επενδύσεων εκ μέρους των επιχειρηματιών. Τον σημαντικότερο ρόλο όμως στη σταθεροποίηση της οικονομίας έπαιζε η δημοσιονομική πολιτική, που καλούνταν να πηγαίνει ενάντια στον οικονομικό κύκλο. Το κράτος έπρεπε να ξοδεύει και να ενθαρρύνει τις δαπάνες των ιδιωτών σε περιόδους ύφεσης και φορολογεί και να αποθαρρύνει την κατανάλωση σε έντονη άνοδο της οικονομίας που έφερνε πληθωρισμό.
Η θεωρία αυτή, όταν διατυπώθηκε το 1936, αρχικά ξένισε και θεωρήθηκε από το οικονομολογικό κατεστημένο εκκεντρική, σύντομα όμως έγινε αναπόσπαστο τμήμα της οικονομικής ορθοδοξίας και κυριάρχησε επιστημονικά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_19/10/2008_288991
No comments:
Post a Comment