Είναι σαν να λέμε «χρυσή» ευκαιρία. Ο επενδυτής Τζιμ Ρότζερς θεωρεί ότι η τιμή του χρυσού θα διπλασιαστεί τουλάχιστον στα 2.000 δολάρια η ουγγιά. Ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπίνι το χαρακτηρίζει «ύψιστη ανοησία». Και αμφότερες οι πασίγνωστες προσωπικότητες της αγοράς μάς κάνουν χάρη θίγοντας ένα ζωτικό θέμα: Ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή, ο πληθωρισμός ή ο αποπληθωρισμός;
Ο πληθωρισμός, αν και όχι στον βαθμό που φοβούνται πολλοί. Την περασμένη εβδομάδα, ο κ. Ρουμπίνι δέχθηκε πυρά για τη δήλωσή του ότι δεν υπάρχει πληθωρισμός που να οδηγεί τον χρυσό τόσο ψηλά. Κατηγορήθηκε ότι «δεν κατανοεί τον πληθωρισμό και τον αποπληθωρισμό». Ποιος τον κατανοεί, όμως, σήμερα; Μια ματιά στα οικονομικά και τις αγορές με τους παραδοσιακούς φακούς δείχνει ότι πολλές αντιλήψεις οι οποίες προ διετίας έμοιαζαν ακλόνητες τώρα αποδεικνύονται σαθρές. Ρωτήστε τον Τζον Ριντ, που συνέβαλε στη συγχώνευση με την οποία δημιουργήθηκε η Citigroup. Την περασμένη εβδομάδα, απολογήθηκε για τον ρόλο του στη δημιουργία μιας εταιρείας που έλαβε απευθείας βοήθεια 45 δισ. δολαρίων και τάχθηκε υπέρ της άποψης ότι τόσο μεγάλες τράπεζες πρέπει να διασπώνται. Οπως αποδεικνύεται, η κατάργηση, το 1999, του νόμου Γκλας - Στίγκαλ, που διαχώριζε από την εποχή της Μεγάλης Υφεσης τις εμπορικές από τις επενδυτικές δραστηριότητες των τραπεζών, ήταν τρομερή ιδέα.
Εν μέσω τέτοιου αποπροσανατολισμού, κίνδυνος είναι να εφαρμοσθούν παλαιές ιδέες και σχέσεις σε νέες και ποικίλες προκλήσεις. Ενα τέτοιο λάθος θα ήταν να αποσυρθούν πρόωρα τα μέτρα στήριξης, τα οποία μόλις τώρα αρχίζουν να σταθεροποιούν την ανάπτυξη.
Μόνο ένας τρελός θα απέρριπτε την ύπαρξη πληθωριστικών κινδύνων σε εποχή που η Fed, η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας και η Τράπεζα της Αγγλίας διατηρούν τα επιτόκια στην ουσία μηδενικά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ακολουθεί από κοντά. Οι κεντρικές τράπεζες αρχίζουν να αίρουν τα μέτρα και αυτό είναι λάθος. Το επιχείρημα του κ. Ρουμπίνι είναι, χονδρικά, ότι υπάρχει κίνδυνος να ενθουσιαστούν υπερβολικά οι χαράσσοντες την πολιτική, αναζητώντας στρατηγικές εξόδου. Ναι, ο πληθωρισμός πρέπει να συγκρατηθεί, όμως το ίδιο και οι δυνάμεις του αποπληθωρισμού βραχυπρόθεσμα.
Για μένα οι φόβοι του κ. Ρουμπίνι είναι πιο πειστικοί από το στοίχημα του κ. Ρότζερς περί χρυσού. Το ίδιο και η άποψη του κ. Ρουμπίνι ότι οι φούσκες διαχέονται στα ράλι των μετοχών στις αναδυόμενες αγορές.
Οσο πλησιάζει το 2010, τόσο ενισχύονται οι προσδοκίες ότι οι τιμές του χρυσού θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Η πρόσφατη μεγάλη αγορά χρυσού του ΔΝΤ από την Ινδία έστρεψε την προσοχή στην τάση αυτή. Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομία ακολουθεί τα ιαπωνικά πρότυπα περισσότερο απ’ όσο συνειδητοποιούν όσοι τοποθετούν τον πληθωρισμό στο επίκεντρο. Σε έναν κόσμο γεμάτο με παγίδες ρευστότητας, οι πιέσεις επί των τιμών δεν συνιστούν συνήθη απειλή. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πληθωρισμός δεν θα ανακάμψει, ιδίως στις αναδυόμενες αγορές. Τα μηδενικά επιτόκια της Fed πιθανόν να προκαλέσουν πληθωρισμό στην Κίνα, την Ινδονησία και την Ταϊλάνδη πριν από τις ΗΠΑ. Ομως, τα υπερχρεωμένα αμερικανικά νοικοκυριά θα δαπανούν όλο και λιγότερα τώρα που η ανεργία υπερέβη το 10%. Και σε συνδυασμό με την ενθουσιώδη υιοθέτηση του δόγματος «πολύ μεγάλο για να πτωχεύσει» από την Ουάσιγκτον, όλα αυτά ενθαρρύνουν αστόχαστες αποφάσεις και θα επιβραδύνουν την εκκαθάριση των ανισορροπιών. Η διαφορά Ιαπωνίας και ΗΠΑ είναι ότι στην πρώτη, οι επισφαλείς πιστώσεις οφείλονταν στις επιχειρήσεις. Στη δεύτερη, στα νοικοκυριά.
No comments:
Post a Comment