**ΕΧΟΥΝ ΜΕΛΛΟΝ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ; III

Λύση η «προστασία της κοινωνίας»

PIERRE KHALFA

Φαίνεται ότι η πολιτική τάξη και τα αφεντικά έχουν βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο της οικονομικής κρίσης: τα χρυσά αλεξίπτωτα που λαμβάνουν ορισμένα μεγαλοστελέχη όταν τους απολύουν τα διοικητικά συμβούλια. Τα εκατομμύρια ευρώ ή δολάρια που παίρνουν είναι βεβαίως σκανδαλώδη σε σύγκριση με την τύχη που αναμένει τους μισθωτούς των εταιρειών αυτών. Μήπως όμως πρόκειται για το δέντρο που κρύβει το δάσος; Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έθεσε σε εφαρμογή μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στους μετόχους και στους διευθυντές μιας επιχείρησης. Για να αφιερώνονται οι τελευταίοι στη «δημιουργία αξίας για τον μέτοχο» τα έσοδά τους συνδέθηκαν με την πορεία της μετοχής, εξ ου και τα stock options. Αυτό έβαλε τέλος στην οικοδόμηση μιας μακροχρόνιας στρατηγικής: ό,τι ανεβάζει την αξία της μετοχής και τα μερίσματα είναι καλό, όλα τα υπόλοιπα όχι!

Το αποτέλεσμα ήταν να μειώνεται συνεχώς το μέρος του πλούτου που καταλήγει στους μισθωτούς και να μένουν στάσιμες οι επενδύσεις των επιχειρήσεων. Πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δείχνει ότι το ποσοστό των μισθών στην υπεραξία των επιχειρήσεων μειώθηκε κατά μέσον όρο 12 μονάδες μέσα σε 25 χρόνια στην ΕΕ.

Η στασιμότητα ή ακόμη και η υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών σε μερικές χώρες θέτει ένα πρόβλημα για τη λειτουργία του συστήματος συνολικά. Αν για κάθε αφεντικό χωριστά οι μισθοί είναι ένα κόστος που πρέπει να περιοριστεί, για τον καπιταλισμό γενικότερα αποτελούν απαραίτητο στοιχείο για να εξασφαλιστεί η ζήτηση. Η αντίφαση αυτή ενισχύεται ακόμη περισσότερο επειδή οι μισθωτοί αποτελούν την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού. Λύθηκε για μερικά χρόνια μέσω του δανεισμού. Ολο και λιγότεροι μισθοί, όλο και περισσότερα χρέη ήταν το σύνθημα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η κρίση ξέσπασε όταν τα πιο χρεωμένα νοικοκυριά βρέθηκαν ανίκανα να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.

Τι να κάνουμε σήμερα; Να τελειώνουμε με τις παρούσες απαιτήσεις για την απόδοση του κεφαλαίου - 15% για τα ίδια κεφάλαια ενώ η αύξηση του παραγόμενου πλούτου κυμαίνεται γύρω στο 2%. Πρέπει να επιβληθεί ένας καταμερισμός πιο ευνοϊκός για τους μισθούς, να χρηματοδοτηθεί η κοινωνική προστασία και οι δημόσιες παροχές και να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής και εργασίας του πληθυσμού.

Ο κ. Pierre Khalfa είναι μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της οργάνωσης Attac (Ενωση για τη Φορολόγηση των Οικονομικών Συναλλαγών για την Αρωγή των Πολιτών) .

http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15478&m=B19&aa=2