Tου Felix Salmon / Reuters
Οι ελληνικές διαπραγματεύσεις έχουν υπερβεί πλέον τη σαφή προθεσμία τους και έχουν εισέλθει στο στάδιο, όπου η μία πλευρά αποδίδει τις ευθύνες για την καθυστέρηση στην άλλη. Η εικόνα της δυναμικής των διαπραγματεύσεων είναι πλέον σαφής: απαιτείται η συμφωνία τριών διαφορετικών πλευρών προκειμένου να υπάρξει κάποια πιθανότητα επιτυχίας. Οι ομολογιούχοι του ιδιωτικού τομέα πρέπει να συμφωνήσουν σε μια πολύ μεγάλη περικοπή της αξίας των ομολόγων τους, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να συμφωνήσει σε περικοπές των δαπανών της που θα υπερβαίνουν αυτές του 1,5% του ΑΕΠ που είχε προτείνει, και η τρόικα πρέπει να δώσει τη συγκατάθεσή της για την παροχή των περαιτέρω κεφαλαίων διάσωσης προκειμένου να καλυφθούν τα μεγαλύτερα του αναμενομένου ελλείμματα της Ελλάδας. Μεταξύ των τριών πλευρών, οι ομολογιούχοι αποτελούν το μικρότερο μέρος του συνολικού προβλήματος. Στην πραγματικότητα, σχεδόν ό,τι έχουν κάνει τους τελευταίους μήνες μπορεί να θεωρηθεί ένας τρόπος να δείξουν ότι, εάν όλα πάνε στραβά, δεν θα ευθύνονται αυτοί.
Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που στη συγκεκριμένη περίπτωση το βρίσκουν αδύνατο να συμφωνήσουν. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα σοβαρή ύφεση, η οποία επιδεινώνεται από τις περικοπές δαπανών που έχουν ήδη συμφωνηθεί. Κάθε επιπλέον ευρώ που περικόπτεται θα καταφέρει απλώς να συρρικνώσει την οικονομία ακόμα περισσότερο. Στον αντίποδα, μπορείς να καταλάβεις γιατί οι Γερμανοί φορολογούμενοι, ή οποιοσδήποτε άλλος στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν επιθυμεί να συνεχίσει να πληρώνει για τα υψηλά επιδόματα της Ελλάδας, ειδικά όταν η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ανίκανη να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα που απαιτούνται προκειμένου να μπορεί να τα πληρώσει από μόνη της.
Το αποτέλεσμα είναι ένα αδιέξοδο, το οποίο, όσο περισσότερο θα συνεχίζεται, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αποφευχθεί. Η τρόικα δεν φαίνεται καν διατεθειμένη να επιτρέψει στους Ελληνες να συνάψουν μια διμερή συμφωνία με τους ομολογιούχους εάν δεν υπάρξει μια ευρύτερη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης. Αυτό σημαίνει πως οι ομολογιούχοι ενδεχομένως να τεθούν αντιμέτωποι με το χειρότερο δυνατό σενάριο, δηλαδή μία χρεοκοπία εκτός των ορίων οποιασδήποτε συμφωνημένης πρότασης ανταλλαγής, ακόμη και αν δεν ευθύνονται οι ίδιοι γι’ αυτό.
Η τρόικα δεν επιθυμεί να επωμιστούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες μεγαλύτερες του αναγκαίου ζημίες ως αποτέλεσμα τόσο των ελληνικών τους ομολόγων όσο και των ομολόγων της Πορτογαλίας και άλλων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αλλά σε αυτό το σημείο, είναι ίσως ευκολότερο για τη Γαλλία και τη Γερμανία να διασώσουν τις τράπεζές τους από τις απώλειες αυτές παρά να διαθέσουν περαιτέρω κεφάλαια για την Ελλάδα.
Εάν η τρόικα αποτύχει να διασώσει την Ελλάδα, τα τελευταία 66 χρόνια της ολοένα αυξανόμενης ευρωπαϊκής ενότητας θα έλθουν σε ένα απότομο και δραματικό τέλος. Ολα τα βλέμματα θα στραφούν στην Πορτογαλία και στο ερώτημα εάν θα είναι η επόμενη. (Οι Ευρωπαίοι μπορούν να λένε όχι, με την ΕΚΤ ήδη να σπεύδει προληπτικά σε αγορές πορτογαλικών ομολόγων, ωστόσο οι αγορές ομολόγων λένε ναι.) Εκτός αυτού, αργά ή γρήγορα, θα υπάρξει και μια δεύτερη χρεοκοπία στην Κύπρο, σημείο στο οποίο οι ευρωπαϊκές και παγκόσμιες αρχές δεν θα έχουν ουσιαστικά καμία αξιοπιστία όσον αφορά στην ικανότητά τους να αποτρέψουν την κατάρρευση του ντόμινο.
Ωστόσο, δεν έχω δει ποτέ λιγότερη όρεξη σε ευρωπαϊκό επίπεδο για μια πολιτική κωλυσιεργίας. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πλέον μια καλή πιθανότητα η επί μακρόν αναμενόμενη και φοβούμενη κρίση να είναι σύντομα κοντά μας. Η Ελλάδα και η τρόικα ενδεχομένως να μην καταφέρουν να συμφωνήσουν αν χάθηκε μία ακόμη προθεσμία, ωστόσο υπάρχει μία που δεν μπορεί κανείς να μεταθέσει, η 20ή Μαρτίου, όταν θα πρέπει να αποπληρωθούν ομόλογα αξίας 14,5 δισ. ευρώ. Είτε θα υπάρξει μια συμφωνία ανταλλαγής μέχρι τότε είτε το ευρωπαϊκό σχέδιο θα έχει αποτύχει.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_07/02/2012_471519
Οι ελληνικές διαπραγματεύσεις έχουν υπερβεί πλέον τη σαφή προθεσμία τους και έχουν εισέλθει στο στάδιο, όπου η μία πλευρά αποδίδει τις ευθύνες για την καθυστέρηση στην άλλη. Η εικόνα της δυναμικής των διαπραγματεύσεων είναι πλέον σαφής: απαιτείται η συμφωνία τριών διαφορετικών πλευρών προκειμένου να υπάρξει κάποια πιθανότητα επιτυχίας. Οι ομολογιούχοι του ιδιωτικού τομέα πρέπει να συμφωνήσουν σε μια πολύ μεγάλη περικοπή της αξίας των ομολόγων τους, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να συμφωνήσει σε περικοπές των δαπανών της που θα υπερβαίνουν αυτές του 1,5% του ΑΕΠ που είχε προτείνει, και η τρόικα πρέπει να δώσει τη συγκατάθεσή της για την παροχή των περαιτέρω κεφαλαίων διάσωσης προκειμένου να καλυφθούν τα μεγαλύτερα του αναμενομένου ελλείμματα της Ελλάδας. Μεταξύ των τριών πλευρών, οι ομολογιούχοι αποτελούν το μικρότερο μέρος του συνολικού προβλήματος. Στην πραγματικότητα, σχεδόν ό,τι έχουν κάνει τους τελευταίους μήνες μπορεί να θεωρηθεί ένας τρόπος να δείξουν ότι, εάν όλα πάνε στραβά, δεν θα ευθύνονται αυτοί.
Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που στη συγκεκριμένη περίπτωση το βρίσκουν αδύνατο να συμφωνήσουν. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα σοβαρή ύφεση, η οποία επιδεινώνεται από τις περικοπές δαπανών που έχουν ήδη συμφωνηθεί. Κάθε επιπλέον ευρώ που περικόπτεται θα καταφέρει απλώς να συρρικνώσει την οικονομία ακόμα περισσότερο. Στον αντίποδα, μπορείς να καταλάβεις γιατί οι Γερμανοί φορολογούμενοι, ή οποιοσδήποτε άλλος στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν επιθυμεί να συνεχίσει να πληρώνει για τα υψηλά επιδόματα της Ελλάδας, ειδικά όταν η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ανίκανη να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα που απαιτούνται προκειμένου να μπορεί να τα πληρώσει από μόνη της.
Το αποτέλεσμα είναι ένα αδιέξοδο, το οποίο, όσο περισσότερο θα συνεχίζεται, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αποφευχθεί. Η τρόικα δεν φαίνεται καν διατεθειμένη να επιτρέψει στους Ελληνες να συνάψουν μια διμερή συμφωνία με τους ομολογιούχους εάν δεν υπάρξει μια ευρύτερη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης. Αυτό σημαίνει πως οι ομολογιούχοι ενδεχομένως να τεθούν αντιμέτωποι με το χειρότερο δυνατό σενάριο, δηλαδή μία χρεοκοπία εκτός των ορίων οποιασδήποτε συμφωνημένης πρότασης ανταλλαγής, ακόμη και αν δεν ευθύνονται οι ίδιοι γι’ αυτό.
Η τρόικα δεν επιθυμεί να επωμιστούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες μεγαλύτερες του αναγκαίου ζημίες ως αποτέλεσμα τόσο των ελληνικών τους ομολόγων όσο και των ομολόγων της Πορτογαλίας και άλλων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αλλά σε αυτό το σημείο, είναι ίσως ευκολότερο για τη Γαλλία και τη Γερμανία να διασώσουν τις τράπεζές τους από τις απώλειες αυτές παρά να διαθέσουν περαιτέρω κεφάλαια για την Ελλάδα.
Εάν η τρόικα αποτύχει να διασώσει την Ελλάδα, τα τελευταία 66 χρόνια της ολοένα αυξανόμενης ευρωπαϊκής ενότητας θα έλθουν σε ένα απότομο και δραματικό τέλος. Ολα τα βλέμματα θα στραφούν στην Πορτογαλία και στο ερώτημα εάν θα είναι η επόμενη. (Οι Ευρωπαίοι μπορούν να λένε όχι, με την ΕΚΤ ήδη να σπεύδει προληπτικά σε αγορές πορτογαλικών ομολόγων, ωστόσο οι αγορές ομολόγων λένε ναι.) Εκτός αυτού, αργά ή γρήγορα, θα υπάρξει και μια δεύτερη χρεοκοπία στην Κύπρο, σημείο στο οποίο οι ευρωπαϊκές και παγκόσμιες αρχές δεν θα έχουν ουσιαστικά καμία αξιοπιστία όσον αφορά στην ικανότητά τους να αποτρέψουν την κατάρρευση του ντόμινο.
Ωστόσο, δεν έχω δει ποτέ λιγότερη όρεξη σε ευρωπαϊκό επίπεδο για μια πολιτική κωλυσιεργίας. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πλέον μια καλή πιθανότητα η επί μακρόν αναμενόμενη και φοβούμενη κρίση να είναι σύντομα κοντά μας. Η Ελλάδα και η τρόικα ενδεχομένως να μην καταφέρουν να συμφωνήσουν αν χάθηκε μία ακόμη προθεσμία, ωστόσο υπάρχει μία που δεν μπορεί κανείς να μεταθέσει, η 20ή Μαρτίου, όταν θα πρέπει να αποπληρωθούν ομόλογα αξίας 14,5 δισ. ευρώ. Είτε θα υπάρξει μια συμφωνία ανταλλαγής μέχρι τότε είτε το ευρωπαϊκό σχέδιο θα έχει αποτύχει.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_07/02/2012_471519
No comments:
Post a Comment