«Υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα το οποίο για λόγους ιδιοτέλειας έφερε τη χώρα εκεί που την έφερε και τώρα ξανά για λόγους ιδιοτέλειας δεν θέλει να τη βγάλει από εκεί που την έφερε. Επιτέλους, αυτό πρέπει να σπάσει».
Η διαπίστωση του υπουργού Εσωτερικών Τάσου Γιαννίτση, προχθές, στην εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» του ΣΚΑΪ δεν εξέπεμπε θυμό, αλλά έκκληση και ταυτόχρονα ήταν η έκφραση μιας ελεγχόμενης απελπισίας.
Ηταν τόσο σαφής και διαυγής η πολιτική του εκτίμηση για την κρισιμότητα της κατάστασης και των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν, ώστε δεν άφηνε περιθώριο για δεύτερες σκέψεις.
Ηταν καθοριστική η στιγμή που έδειξε το όριο: «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένα πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να ψηφίσει στη Βουλή ποιες ώρες θα είναι ανοιχτά τα φαρμακεία, θα μπορεί να πάρει την απόφαση να ρίξει την Ελλάδα σε καθεστώς τρέλας. Αυτό ξεπερνάει τη δυνατότητά μου να το σκεφτώ. Δεν θέλω να το σκεφτώ». Η Ελλάδα εκτός ευρώ, εκτός Ευρώπης, υπερβαίνει κάθε έλλογο επιχείρημα. «Είναι η απόλυτη τρέλα».
Δεν είναι η πρώτη φορά που περιγράφεται το εκτός ευρώ χάος, οι τραγικές συνέπειες, το «πολύ μεγάλο λάθος» της εξόδου. Είναι όμως από τις μετρημένες στα δάχτυλα φορές που στέλεχος μιας κυβέρνησης περιγράφει τη νόσο του συστήματος με τις λέξεις που της αναλογούν. Και δύσκολα μπορεί να αρθρωθεί ο γνωστός αντίλογος «και συ πού ήσουν και μας τα λες τώρα», γιατί «ήταν» και τα «έλεγε» (για το ασφαλιστικό, προ δεκαετίας), με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η αλήθεια που ομολόγησε προχθές ο κ. Γιαννίτσης ήταν «ανιδιοτελής», σε ώρα ιστορική για τη χώρα, συνοψίζοντας δύο αιώνες πολιτικής ιστορίας, με διαρκείς ματαιώσεις, δημαγωγικές διεγέρσεις του ακροατηρίου και ψηφοθηρικές πρακτικές. Αέναος ο κύκλος της παραφοράς, που μας έβαλε με ορμή και λάθρα στον 21ο αιώνα. Και τώρα «δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα». Αλλά και πριν από δύο χρόνια, όταν ξέσπασε η κρίση, το ίδιο πολιτικό σύστημα (οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα δύο κόμματα που κυβέρνησαν υπάρχουν μόνο για όσους ανακουφίζονται να εθελοτυφλούν) εξακολούθησε να υποδύεται πως δεσμεύεται, να υποκρίνεται πως εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας, να ξεγελάει ότι αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα μιας οριακής συνθήκης. «Παίζαμε άμυνα» είπε ο κ. Γιαννίτσης. «Πώς θα ξεφύγουμε, πώς να μην κάνουμε αυτό που δεσμευόμαστε, πώς να συρρικνώσουμε στο μηδέν τις υποχρεώσεις μας, πώς γενικά να πάρουμε κι άλλα λεφτά, κι άλλα χρέη».
Προχθές, ο υπουργός Εσωτερικών ιστόρησε το σημείο μηδέν. Εκεί όπου ανάμεσα στην έλλειψη εμπιστοσύνης των ξένων και στην ιδιοτέλεια του πολιτικού συστήματος συνθλίβονται άνθρωποι και ζωές.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_08/02/2012_471644
Η διαπίστωση του υπουργού Εσωτερικών Τάσου Γιαννίτση, προχθές, στην εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» του ΣΚΑΪ δεν εξέπεμπε θυμό, αλλά έκκληση και ταυτόχρονα ήταν η έκφραση μιας ελεγχόμενης απελπισίας.
Ηταν τόσο σαφής και διαυγής η πολιτική του εκτίμηση για την κρισιμότητα της κατάστασης και των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν, ώστε δεν άφηνε περιθώριο για δεύτερες σκέψεις.
Ηταν καθοριστική η στιγμή που έδειξε το όριο: «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένα πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να ψηφίσει στη Βουλή ποιες ώρες θα είναι ανοιχτά τα φαρμακεία, θα μπορεί να πάρει την απόφαση να ρίξει την Ελλάδα σε καθεστώς τρέλας. Αυτό ξεπερνάει τη δυνατότητά μου να το σκεφτώ. Δεν θέλω να το σκεφτώ». Η Ελλάδα εκτός ευρώ, εκτός Ευρώπης, υπερβαίνει κάθε έλλογο επιχείρημα. «Είναι η απόλυτη τρέλα».
Δεν είναι η πρώτη φορά που περιγράφεται το εκτός ευρώ χάος, οι τραγικές συνέπειες, το «πολύ μεγάλο λάθος» της εξόδου. Είναι όμως από τις μετρημένες στα δάχτυλα φορές που στέλεχος μιας κυβέρνησης περιγράφει τη νόσο του συστήματος με τις λέξεις που της αναλογούν. Και δύσκολα μπορεί να αρθρωθεί ο γνωστός αντίλογος «και συ πού ήσουν και μας τα λες τώρα», γιατί «ήταν» και τα «έλεγε» (για το ασφαλιστικό, προ δεκαετίας), με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η αλήθεια που ομολόγησε προχθές ο κ. Γιαννίτσης ήταν «ανιδιοτελής», σε ώρα ιστορική για τη χώρα, συνοψίζοντας δύο αιώνες πολιτικής ιστορίας, με διαρκείς ματαιώσεις, δημαγωγικές διεγέρσεις του ακροατηρίου και ψηφοθηρικές πρακτικές. Αέναος ο κύκλος της παραφοράς, που μας έβαλε με ορμή και λάθρα στον 21ο αιώνα. Και τώρα «δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα». Αλλά και πριν από δύο χρόνια, όταν ξέσπασε η κρίση, το ίδιο πολιτικό σύστημα (οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα δύο κόμματα που κυβέρνησαν υπάρχουν μόνο για όσους ανακουφίζονται να εθελοτυφλούν) εξακολούθησε να υποδύεται πως δεσμεύεται, να υποκρίνεται πως εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας, να ξεγελάει ότι αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα μιας οριακής συνθήκης. «Παίζαμε άμυνα» είπε ο κ. Γιαννίτσης. «Πώς θα ξεφύγουμε, πώς να μην κάνουμε αυτό που δεσμευόμαστε, πώς να συρρικνώσουμε στο μηδέν τις υποχρεώσεις μας, πώς γενικά να πάρουμε κι άλλα λεφτά, κι άλλα χρέη».
Προχθές, ο υπουργός Εσωτερικών ιστόρησε το σημείο μηδέν. Εκεί όπου ανάμεσα στην έλλειψη εμπιστοσύνης των ξένων και στην ιδιοτέλεια του πολιτικού συστήματος συνθλίβονται άνθρωποι και ζωές.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_08/02/2012_471644
No comments:
Post a Comment