Η Credit Suisse σε νέα έκθεσή της δηλώνει άκρως επιφυλακτική για τις προοπτικές τόσο της Ισπανίας, όσο και της Γαλλίας, καθώς εντοπίζει πολλούς και σοβαρούς κινδύνους.
Όπως σημειώνει, οι ανησυχίες για την Ισπανία έχουν να κάνουν, πρώτον, με το γεγονός του ότι η μόχλευση του ιδιωτικού τομέα είναι στο 230% του ΑΕΠ και μέχρι σήμερα έχει μειωθεί κατά μόλις 9% του ΑΕΠ. Οι ισπανικές τράπεζες έχουν μέχρι τώρα μόνο δεσμευτεί να βάλουν στην άκρη προβλέψεις για μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ύψους 10% του ΑΕΠ ( 66 δισ. ευρώ έχουν ήδη «δεσμευθεί» και υπάρχει δέσμευση για παροχή περαιτέρω 50 δισ. ευρώ. Ωστόσο, το μέσο κόστος της τραπεζικής κρίσης στις αναδυόμενες αγορές άγγιξε το 20% του ΑΕΠ, και στην περίπτωση της Ιρλανδίας, το κόστος της τραπεζικής κρίσης ήταν περίπου 40% του ΑΕΠ.
Επίσης, ένας άλλος τομέας όπου οι ζημιές έχουν επίσης υποτιμηθεί, είναι η ακίνητη περιουσία. Σε κάποιο βαθμό, η οικοδομική άνθηση στην Ισπανία ήταν τόσο κακή όσο στην Ιρλανδία (με τις άδειες κατά κεφαλήν στην Ιρλανδία και την Ισπανία να χτυπούν το ίδιο επίπεδο και με τη στέγαση / κατασκευή και στις δύο χώρες να κορυφώνεται στο 18% του ΑΕΠ). Ωστόσο, οι τιμές των ακινήτων στην Ισπανία έχουν πέσει μόνο κατά 20% (ή 25% σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία), ενώ στην Ιρλανδία έχουν μειωθεί κατά 55%.
Η ανάγκη για περισσότερη απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος προς το ΑΕΠ του 70% θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει στο 100% του ΑΕΠ (υποθέτοντας ότι το ένα τρίτο του πλεονάσματος της απομόχλευσης του ιδιωτικού τομέα καταλήγει στους ισολογισμούς της κυβέρνησης) - και αυτό δεν συμπεριλαμβάνει το σημαντικό ποσό των απλήρωτων χρεών από τις τοπικές και περιφερειακές κυβερνήσεις, το οποίο αγγίζει το 5% του ΑΕΠ.
Επίσης, ο διεθνής οίκος υπογραμμίζει ότι η δημοσιονομική λιτότητα θα φτάσει τουλάχιστον το 4-5% του ΑΕΠ (μόλις προσαρμοστεί για τα 10 δισ. ευρώ σύσφιγξης της δημοσιονομικής πολιτικής στις περιφέρειες, εκτός των 35 δισ. ευρώ της δημοσιονομικής πειθαρχίας από την κεντρική κυβέρνηση). Και το δημοσιονομικό έλλειμμα έκλεισε το 2011 στο 8,4% (σε σύγκριση με το στόχο του 6%) - και στόχος φέτος είναι 5,3%.
Ο οίκος προειδοποιεί ότι ο δημοσιονομική πόνος είναι απίθανο να συμβεί πριν το Μάιο το νωρίτερο, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα υπάρξει ένα καθυστερημένο χτύπημα. Τον Φεβρουάριο το δημοσιονομικό έλλειμμα ανήλθε στο 1,9% του ΑΕΠ, σημειώνοντας ετήσια αύξηση 49%, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα υπάρξει καθυστέρηση του χτυπήματος της δημοσιονομικής
σύσφιξης.
Ανησυχητικούς βρίσκει η Credit Suisse και τους ισπανικούς δείκτες PMI όπως επίσης και το ότι το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής πειθαρχίας συμβαίνει σε ένα περιβάλλον όπου η παγκόσμια ανάπτυξη δεν επιταχύνεται πλέον και δεν αναμένεται να υπάρξει άλλη πράξη LTRO από την EKT, ενώ όπως τονίζεται, υπάρχουν επίσης και αρκετοί πολιτικοί κίνδυνοι, δεδομένου ότι το ποσοστό ανεργίας είναι σήμερα 23%.
Ένα άλλο θέμα για την Ισπανία είναι το ότι οι μισθοί εξακολουθούν να είναι αυξημένοι 2% ετησίως, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat)-αλλά ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν ότι αρχίζουν να πέφτουν. Σύμφωνα πάντως με τους υπολογισμούς του οίκου, οι μισθοί στη χώρα πρέπει να μειωθούν κατά περίπου 5% για να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας.
Όπως καταλήγει πάντως, δεν θεωρεί ότι η η Ισπανία θα καταστεί αφερέγγυα, με το δημόσιο χρέος περίπου στο 70% του ΑΕΠ. Πιστεύει επίσης ότι υπάρχει σαφής πολιτική δέσμευση για την αντιμετώπιση του ελλείμματος, τις μεταρρυθμίσεις και την απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα. Αυτό τελικά θα κάνει πολιτικά εφικτό για τον πυρήνα της Ευρώπης να υποστηρίξει την Ισπανία. Ωστόσο, ο αποπληθωρισμός, η επακόλουθη πίεση στην οικονομική ανάπτυξη, η δημοσιονομική αστοχία καθώς και ο κίνδυνος περαιτέρω υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας, έχουν υποτιμηθεί από την αγορά.
http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1702824&nt=103
Όπως σημειώνει, οι ανησυχίες για την Ισπανία έχουν να κάνουν, πρώτον, με το γεγονός του ότι η μόχλευση του ιδιωτικού τομέα είναι στο 230% του ΑΕΠ και μέχρι σήμερα έχει μειωθεί κατά μόλις 9% του ΑΕΠ. Οι ισπανικές τράπεζες έχουν μέχρι τώρα μόνο δεσμευτεί να βάλουν στην άκρη προβλέψεις για μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ύψους 10% του ΑΕΠ ( 66 δισ. ευρώ έχουν ήδη «δεσμευθεί» και υπάρχει δέσμευση για παροχή περαιτέρω 50 δισ. ευρώ. Ωστόσο, το μέσο κόστος της τραπεζικής κρίσης στις αναδυόμενες αγορές άγγιξε το 20% του ΑΕΠ, και στην περίπτωση της Ιρλανδίας, το κόστος της τραπεζικής κρίσης ήταν περίπου 40% του ΑΕΠ.
Επίσης, ένας άλλος τομέας όπου οι ζημιές έχουν επίσης υποτιμηθεί, είναι η ακίνητη περιουσία. Σε κάποιο βαθμό, η οικοδομική άνθηση στην Ισπανία ήταν τόσο κακή όσο στην Ιρλανδία (με τις άδειες κατά κεφαλήν στην Ιρλανδία και την Ισπανία να χτυπούν το ίδιο επίπεδο και με τη στέγαση / κατασκευή και στις δύο χώρες να κορυφώνεται στο 18% του ΑΕΠ). Ωστόσο, οι τιμές των ακινήτων στην Ισπανία έχουν πέσει μόνο κατά 20% (ή 25% σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία), ενώ στην Ιρλανδία έχουν μειωθεί κατά 55%.
Η ανάγκη για περισσότερη απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος προς το ΑΕΠ του 70% θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει στο 100% του ΑΕΠ (υποθέτοντας ότι το ένα τρίτο του πλεονάσματος της απομόχλευσης του ιδιωτικού τομέα καταλήγει στους ισολογισμούς της κυβέρνησης) - και αυτό δεν συμπεριλαμβάνει το σημαντικό ποσό των απλήρωτων χρεών από τις τοπικές και περιφερειακές κυβερνήσεις, το οποίο αγγίζει το 5% του ΑΕΠ.
Επίσης, ο διεθνής οίκος υπογραμμίζει ότι η δημοσιονομική λιτότητα θα φτάσει τουλάχιστον το 4-5% του ΑΕΠ (μόλις προσαρμοστεί για τα 10 δισ. ευρώ σύσφιγξης της δημοσιονομικής πολιτικής στις περιφέρειες, εκτός των 35 δισ. ευρώ της δημοσιονομικής πειθαρχίας από την κεντρική κυβέρνηση). Και το δημοσιονομικό έλλειμμα έκλεισε το 2011 στο 8,4% (σε σύγκριση με το στόχο του 6%) - και στόχος φέτος είναι 5,3%.
Ο οίκος προειδοποιεί ότι ο δημοσιονομική πόνος είναι απίθανο να συμβεί πριν το Μάιο το νωρίτερο, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα υπάρξει ένα καθυστερημένο χτύπημα. Τον Φεβρουάριο το δημοσιονομικό έλλειμμα ανήλθε στο 1,9% του ΑΕΠ, σημειώνοντας ετήσια αύξηση 49%, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα υπάρξει καθυστέρηση του χτυπήματος της δημοσιονομικής
σύσφιξης.
Ανησυχητικούς βρίσκει η Credit Suisse και τους ισπανικούς δείκτες PMI όπως επίσης και το ότι το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής πειθαρχίας συμβαίνει σε ένα περιβάλλον όπου η παγκόσμια ανάπτυξη δεν επιταχύνεται πλέον και δεν αναμένεται να υπάρξει άλλη πράξη LTRO από την EKT, ενώ όπως τονίζεται, υπάρχουν επίσης και αρκετοί πολιτικοί κίνδυνοι, δεδομένου ότι το ποσοστό ανεργίας είναι σήμερα 23%.
Ένα άλλο θέμα για την Ισπανία είναι το ότι οι μισθοί εξακολουθούν να είναι αυξημένοι 2% ετησίως, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat)-αλλά ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν ότι αρχίζουν να πέφτουν. Σύμφωνα πάντως με τους υπολογισμούς του οίκου, οι μισθοί στη χώρα πρέπει να μειωθούν κατά περίπου 5% για να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας.
Όπως καταλήγει πάντως, δεν θεωρεί ότι η η Ισπανία θα καταστεί αφερέγγυα, με το δημόσιο χρέος περίπου στο 70% του ΑΕΠ. Πιστεύει επίσης ότι υπάρχει σαφής πολιτική δέσμευση για την αντιμετώπιση του ελλείμματος, τις μεταρρυθμίσεις και την απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα. Αυτό τελικά θα κάνει πολιτικά εφικτό για τον πυρήνα της Ευρώπης να υποστηρίξει την Ισπανία. Ωστόσο, ο αποπληθωρισμός, η επακόλουθη πίεση στην οικονομική ανάπτυξη, η δημοσιονομική αστοχία καθώς και ο κίνδυνος περαιτέρω υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας, έχουν υποτιμηθεί από την αγορά.
Σε ότι αφορά τη Γαλλία, ο διεθνής οίκος εξακολουθούν να είναι επιφυλακτικός, δεδομένου ότι:
Ένας Σοσιαλιστής πρόεδρος πιθανότατα να δεσμευτεί για περισσότερες δαπάνες και υψηλότερους εταιρικούς φορολογικούς συντελεστές. Επιπλέον, θα είναι λιγότερο προσηλωμένος στην άρση κάποιων ρυθμίσεων, από ότι οι κυβερνήσεις σε άλλες περιφερειακές χώρες. Σε γενικές γραμμές, η μεταρρύθμιση θα είναι δυσχερής, δεδομένου του ότι με την κυβέρνηση να δαπανά ήδη στο πολύ υψηλό 57% του ΑΕΠ, υπάρχει πάρα πολύ έννομο συμφέρον για την προστασία των θέσεων εργασίας που σχετίζονται με την κυβέρνηση και τις δαπάνες.
Επίσης, η Γαλλία αναμένεται σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να έχει έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 3,3% του ΑΕΠ το 2012 - και η χώρα έχει καθαρό εξωτερικό χρέος στο 11% του ΑΕΠ. Την τελευταία φορά που είχε η Γαλλία είχε πλεόνασμα του προϋπολογισμού ήταν το 1974.
Τέλος, είναι η δεύτερη πιο κλειστή οικονομία, μετά την Ελλάδα (και κατά συνέπεια τα οφέλη από την παγκόσμια ανάκαμψη είναι περιορισμένα) ενώ έχει υψηλότερη μόχλευση συνολικά από ότι η Ιταλία.
http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1702824&nt=103
No comments:
Post a Comment