Tο γεγονός ότι προχθές η Kεντρική Tράπεζα της Eλβετίας πήρε τη σκυτάλη των παρεμβάσεων από την Ιαπωνία για πρώτη φορά μετά το 2004, προκαλώντας την υποτίμηση του νομίσματός της, είναι πολλαπλώς αξιοσημείωτο. Με το επιχείρημα πως το ισχυρό ελβετικό φράγκο έχει πλήξει την ιδιαίτερα ευάλωτη οικονομία της χώρας, πραγματοποίησε συντονισμένες παρεμβάσεις στις διεθνείς αγορές.
Mε μια κίνηση ομολογουμένως καλώς σχεδιασμένη και προγραμματισμένη που αιφνιδίασε τους πάντες, η κεντρική τράπεζα πούλησε ελβετικά φράγκα, αγοράζοντας ευρώ και δολάρια στις διεθνείς αγορές χρήματος. Μετά την παρέμβαση, το ελβετικό νόμισμα σημείωσε πτώση 3% έναντι του ευρώ και 4% έναντι του δολαρίου.
Η Ελβετία κατέφυγε στην πολιτική των παρεμβάσεων, με στόχο να πυροδοτήσει την πτώση του ελβετικού νομίσματος, το οποίο ως νόμισμα «ασφαλούς καταφυγίου» έχει προσελκύσει αθρόως τα διεθνή κεφάλαια, με συνέπεια να εκτιναχθεί έναντι του ευρώ στα ύψη-ρεκόρ των 1,43 ελβετικών φράγκων. Ηταν η πρώτη παρέμβαση μεγάλης κεντρικής τράπεζας που γίνεται στις διεθνείς αγορές χρήματος μετά τον Μάρτιο του 2004, όταν τερματίστηκε η πολιτική των παρεμβάσεων εκ μέρους της Ιαπωνίας για την υποτίμηση του γιεν. Επί 15 μήνες τότε, η Ιαπωνία πούλησε συνολικά 35 τρισ. γιεν (ή 359 δισ. δολάρια) σε μια προσπάθεια ανταγωνιστικής υποτίμησης του νομίσματός της έναντι του δολαρίου. H χρήση του όπλου της υποτίμησης του νομίσματος που εξαναγκάσθηκε να κάνει η Ελβετία, αναπόφευκτα ανοίγει τον δρόμο και για την Ιαπωνία. Ομως, θέλει να αποφύγει τις πρακτικές του παρελθόντος.
Αξίζει να επισημανθεί ότι στο επίκεντρο των μεταρρυθμίσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου βρίσκεται τόσο η «χειραγώγηση» όσο και οι «παρεμβάσεις» που γίνονται στις αγορές για τον επιθυμητό καθορισμό ανταγωνιστικής ισοτιμίας των νομισμάτων εκ μέρους αρκετών χωρών. Οι πρακτικές αυτές καταδικάζονται, καθώς τα νομίσματα πρέπει να διαπραγματεύονται σε ελεύθερες ανταγωνιστικές αγορές, όπου οι ισοτιμίες καθορίζονται από τα fundamentals των οικονομιών.
Βεβαίως, η Κίνα προσπαθεί να αποφύγει τη θεσμοθέτηση κανόνων, ώστε να επιλαμβάνεται το ΔΝΤ των περιπτώσεων που καταγγέλλονται χώρες ότι «χειραγωγούν» την ισοτιμία του νομίσματός των. Αυτή, φυσικά, είναι η κύρια επιδίωξη του αμερικανικού Κογκρέσου που θεωρεί ότι η Kίνα πρέπει να σταματήσει να «χειραγωγεί» την ισοτιμία του νομίσματός της για εμπορικά οφέλη και να παραβιάζει την αμερικανική νομοθεσία. Αραγε, όμως, το ΔΝΤ θα μπορούσε να πιέσει την Κίνα να απελευθερώσει τη συναλλαγματική ισοτιμία του γουάν από το δολάριο και να καταστήσει την εσωτερική κατανάλωση μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας της, αντί για τις εξαγωγές;
Bεβαίως, το Πεκίνο έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη περί της εμμονής στην πολιτική της «ελεγχόμενης διακύμανσης» δολαρίου/γουάν, καθώς τα πολιτικά και οικονομικά πλεονεκτήματα είναι σαφώς περισσότερα αν δεν επιτρέψει το καθεστώς της ελεύθερης διακύμανσης. H Kίνα έχει επωφεληθεί ανοίγοντας τις πόρτες της, ορθάνοικτα, στις ξένες επενδύσεις. Αν την περασμένη δεκαετία η Κίνα είχε επιτρέψει διακυμάνσεις του νομίσματός της, ίσως να μην είχαν αυξηθεί τόσο οι εξαγωγές της και να μην είχε συγκεντρώσει αυτόν τον τεράστιο όγκο των 2 τρισ. δολαρίων.
No comments:
Post a Comment