Πρωταγωνιστές της αγοράς ακινήτων, τουλάχιστον στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, έχουν σταματήσει να είναι τα μεσαία εισοδήματα και η σκυτάλη έχει περάσει πλέον σε αγοραστές χαμηλότερων οικονομικών δυνατοτήτων. Η διαπίστωση αυτή, όπως περιγράφηκε από μελέτη που η παρουσίαση της έγινε πριν από μερικές μέρες, αποτελεί τη νέα τάξη πραγμάτων της μεγαλύτερης ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας. Αδιάψευστος μάρτυς για τα νέα δεδομένα είναι ο ρυθμός επέκτασης των αγορών στις οποίες οι τιμές υπολείπονται έως και 30% του μέσου όρου της Αττικής. Τα «πώς» και τα «γιατί» που δημιουργήσαν αυτή τη νέα πραγματικότητα είναι θέματα τα οποία μπορεί να συζητηθούν αργότερα. Αυτό που προέχει όμως είναι ότι η αγορά βρίσκεται πλέον στη δίνη της κρίσης και για να ξεπεραστεί, χρειάζονται άμεσες και, κυρίως, αποτελεσματικές παρεμβάσεις. Η λέξη «άμεσες» συνδέεται κυρίως με τον χρόνο εφαρμογής τους.
Αντίθετα, η λέξη «αποτελεσματικές» με το εύρος των θετικών επιπτώσεων που μπορεί να έχουν οι παρεμβάσεις αυτές στην οικονομία γενικότερα. Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, προϋπόθεση για να πάρει μπρος η ατμομηχανή της οικονομίας είναι τα όποια μέτρα ληφθούν –αν και όταν γίνει αυτό– να απευθύνονται στο κατάλληλο κοινό, δηλαδή σε αυτούς που κινούν την αγορά και οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να αντιδράσουν με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να ξεκινήσει να προχωρά το «τρένο». Στη σημερινή συγκυρία, τον ρόλο αυτό έχουν πλέον τα νοικοκυριά με σχετικά χαμηλότερα εισοδήματα. Δυστυχώς, κανείς δεν φαίνεται να προβληματίζεται για το πώς «θα πάρει μπροστά η μηχανή», ενώ αντίθετα όλοι αναζητούν τρόπους για να τη «στύψουν» ακόμα περισσότερο. Αυτή άλλωστε είναι η μοναδική ερμηνεία που μπορεί να δώσει κανείς στα αλλεπάλληλα σενάρια πρόσθετης και ισοπεδωτικής φορολόγησης της στέγης. Και, όμως, αν οι υπεύθυνοι ήθελαν, θα διαπίστωναν το πόσο απλά είναι τα πράγματα.
Στην Ελλάδα, σήμερα, περισσότερα από 500.000 νοικοκυριά στερούνται πρώτης κατοικίας. Είναι κοντολογίς αυτά που προκάλεσαν την έκρηξη της αγοράς στη Δυτική Αττική. Τα νοικοκυριά αυτά, λοιπόν, είναι εκείνα που θα τροφοδοτήσουν την ζήτηση και θα δώσουν δουλειά όχι μόνο στους εργολάβους και τα συνεργία, αλλά και στις βιομηχανίες και στις εμπορικές επιχειρήσεις, που η δραστηριότητά τους συνδέεται με την οικοδομή.
Απλή και ευδιάκριτη είναι η πραγματικότητα, αρκεί να θέλει κάποιος να τη δει. Απο εκεί και πέρα, όταν γυρίζουμε την πλάτη στην αγορά, αυτή με τη σειρά της εκδικείται με τον χειρότερο τρόπο.
Την περιφρόνηση, η οποία με τη σειρά της μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, συρρίκνωση της παραγωγής και ακόμα μεγαλύτερα δημοσιονομικά προβλήματα.
Τελικά στη δεύτερη ανάγνωση μπερδεύτηκα... Ο αρθρογράφος θέλει ή δε θέλει οι αγοραστές χαμηλότερων δυνατοτήτων να βοηθήσουν την αγορά;
No comments:
Post a Comment