Σήμερα τα δημοσιονομικά ελλείμματα διογκώνονται με τους ταχύτερους ρυθμούς μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), μέχρι το 2014 το δημόσιο χρέος των πλούσιων χωρών θα φθάσει κατά μέσο όρο το 110% του ΑΕΠ, δηλαδή θα ξεπεράσει κατά 40 ποσοστιαίες μονάδες τα επίπεδα του 2007.
Η αντιστροφή στην πορεία αυτή θα είναι το δυσκολότερο έργο των κυβερνήσεων την επόμενη δεκαετία. Ξεκινώντας από τον στόχο μείωσης του χρέους, θα πρέπει να οριστεί το ύψος του, το οποίο με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τα δεδομένα του ΔΝΤ μπορεί να φθάνει το 60% του ΑΕΠ. Η μείωσή του σε αυτό το επίπεδο μπορεί να γίνει με αρκετούς τρόπους, σε έναν μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η αδυναμία εξόφλησης των δανείων είναι ο ένας τρόπος, ο οποίος είτε γίνεται άμεσα είτε μέσω πληθωρισμού. Ενας άλλος είναι να ενισχυθεί η ανάπτυξη - το ύψος, όμως, των ελλειμμάτων είναι τέτοιο, ώστε η ανάπτυξη μόνον δεν αρκεί. Απαιτείται λιτότητα των προϋπολογισμών και η αυστηρότητά της εξαρτάται από τις κυβερνήσεις. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι στις πλούσιες χώρες το διαρθρωτικό έλλειμμα (π. χ προ τόκων) θα πρέπει να μετατραπεί από το 4,3% του ΑΕΠ το 2010 σε πλεόνασμα 3,7% το 2020.
Το ένα πέμπτο των οικονομιών των πλούσιων χωρών, της βρετανικής και της αμερικανικής συμπεριλαμβανομένων, θα χρειαστεί αναπροσαρμογές της τάξης του 10% του ΑΕΠ. Τα εργαλεία επίτευξης της κατάλληλης αναλογίας χρέους προς ΑΕΠ είναι η αύξηση των φόρων γενικότερα, που ίσως πλήξει την ανάπτυξη περισσότερο από ένα υψηλότερο χρέος. Ενδείκνυνται περισσότερο οι περικοπές -π. χ των μισθών του Δημοσίου- από τη μείωση στις δημόσιες επενδύσεις, ενώ οι περικοπές στις αγροτικές επιδοτήσεις και η αύξηση ορίων συνταξιοδότησης είναι επίσης επωφελείς.
No comments:
Post a Comment