... Εγώ τώρα τι να πω... Αφού οι Financial Times χαρακτηρίζουν μη αξιόπιστο τον μηχανισμό διάσωσης της Ε. Ε. και μας ωθούν στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, εμάς μας περισσεύει. Αλλωστε, η στήλη τα έχει πει... Βεβαίως λέει μια μεγάλη αλήθεια, ότι η χώρα μας δεν πρέπει να περιμένει την «απατηλή συναίνεση» της Γερμανίας. Δηλαδή, δεν έχουμε επιλογές σωτηρίας.
Με συνέπεια, λοιπόν, ο πρωθυπουργός εξαναγκαστικά «αποφάσισε» ενδεχομένως να προσφύγει στο ΔΝΤ. «Αν το συμφέρον της χώρας επιτάσσει να χρησιμοποιήσουμε τον μηχανισμό στήριξης, θα το κάνουμε χωρίς δισταγμό». Αυτό ανέφερε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, κατά τη διάρκεια των συνεργασιών που είχε, χθες Δευτέρα, με κυβερνητικά στελέχη. Πρόσθεσε επίσης, ότι αν για να γίνουν οι μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται, ώστε να έχει η χώρα μια πορεία σιγουριάς, χρειάζεται η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης, θα το κάνουμε.
Ο πρωθυπουργός τόνισε επίσης ότι η χώρα βρίσκεται ίσως στην πιο κρίσιμη περίοδο και έχει να αντιμετωπίσει μια «διπλή αναγκαστική πρόκληση». Αποτέλεσμα, όπως είπε, της πολιτικής των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας είναι η επιτήρηση, στην οποία βρίσκεται η χώρα, που σημαίνει ότι είναι υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. (Αυτό το ξέρουμε). Αναφερόμενος στον μηχανισμό στήριξης, ο κ. Παπανδρέου τόνισε ότι πρόκειται για διπλή επιτυχία (!), πρώτον γιατί υπάρχει και δεύτερον γιατί η χώρα απέκτησε ένα δίχτυ ασφαλείας. Εντάξει... Επιπροσθέτως, όπως τόνισε, ο μηχανισμός αυτός είναι αποτέλεσμα μιας απόφασης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεύτερον, είναι αποτέλεσμα ευρωπαϊκής βούλησης, δηλαδή κατά βάση ευρωπαϊκός και τρίτον, περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ΔΝΤ κατά ένα μικρό μέρος.
Ο κ. Παπανδρέου επέρριψε την ευθύνη για την παρουσία «στο κάδρο» του ΔΝΤ στις συντηρητικές ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες, όπως τόνισε, δεν έδειξαν την πίστη που θα έπρεπε στις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπερβολές...
Η στήλη να επισημάνει, πάντως, ότι το μέλλον των Ευρωπαίων σοσιαλιστών είναι μαύρο και αβέβαιο από την ίδια την Ε. Ε. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι πλέον αδύνατη εξαιτίας της αλληλεξάρτησης των ευρωπαϊκών οικονομιών. Ο τελευταίος Ευρωπαίος ηγέτης που αποπειράθηκε να το επιτύχει, ο Φρανσουά Μιτεράν το 1981, υποτάχθηκε στις επιταγές των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων το 1983. Τα θεσμικά αυτά όργανα, βασισμένα στο ελεύθερο εμπόριο, τον ανταγωνισμό, τα μικρά κρατικά ελλείμματα και τη χρηστή νομισματική πολιτική, αφορούν την ελεύθερη αγορά και δεν επιδέχονται σοσιαλιστικό δογματισμό.
Προφανώς, και οι χρεωμένες χώρες χάνουν το δικαίωμα επιλογής για το οικονομικό μέλλον τους. Το περίσσευμά τους δεσμεύεται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Και οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί εκχωρούν την άσκηση πολιτικής σε ξένους γραφειοκράτες, τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου των Βρυξελλών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Μάαστριχτ. Πολύ περισσότερο όταν μια χώρα και κατά συρροήν οι κυβερνήσεις έχουν τεράστιο έλλειμμα οικονομικής διπλωματίας.Το πότε θα χρεοκοπήσει μια χώρα που εκχωρεί συνεχώς περιουσιακά της στοιχεία από τους πολίτες της στους δανειστές της, από τον δημόσιο τομέα και τις εθνικές φορολογικές αρχές στο ξένο τραπεζικό κεφάλαιο, είναι φυσικά θέμα χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς πιέζονται οι χρεωμένες χώρες για περισσότερες «μεταρρυθμίσεις». Επειδή, αν και όταν περάσει η κρίση, η ανάγκη των χωρών να δανειστούν δεν θα είναι πια το ίδιο πιεστική.
Η Μάργκαρετ Ατγουντ, σχολιάζει η «Γκάρντιαν», ήταν η καταλληλότερη με το νέο βιβλίο της, που είναι η συνέχεια του προηγούμενου, με τον τίτλο «Αποπληρωμή», να δαιμονοποιήσει το χρέος στη δυτική φαντασία. Ο πολιτικός φιλόσοφος Τζον Γκρέι το έχει χαρακτηρίσει «το πιο διεισδυτικό και προκλητικό σχόλιο για τη χρηματοπιστωτική κρίση μέχρι σήμερα». Γράφοντας πριν από την οικονομική καταστροφή, η Καναδή συγγραφέας παρατηρούσε πως το χρέος είναι «το βασικό θέμα της δυτικής φαντασίας» από τον Φάουστ μέχρι σήμερα και πως, από τη στιγμή που θεωρείται «χωρίς κίνδυνο και της μόδας», σπρώχνει στην κατάρρευση αυτοκρατορίες και κοινωνίες.
No comments:
Post a Comment