ΞΕΧΑΣΤΕ ΓΙΑ µια στιγµή το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης. Μην µπείτε καν στον κόπο να υποπτευθείτε πως όλα αυτά είναι δούρειος ίππος των Γερµανών που, ξεφτέρια όπως είναι στις κλασικές σπουδές, έφτιαξαν ένα σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας που είναι πραγµατικά ένας τρόπος να µας βγάλουν εκτός ευρώ.
ΑΝΤ’ ΑΥΤΟΥ δείτετο οικονοµίστικα. Πρώτον, χρέος και έλλειµµα είναι τόσο υψηλά που το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Είναι θέµα χρόνου τα µαθηµατικά εξυπηρέτησης του χρέους να µη βγαίνουν. Δεύτερον, η αριθµητική αυτή ενισχύεται από το «πάτωµα» της ελληνικής οικονοµίας. Το µάθηµα του Τζον Μέιναρντ Κέινς – στον οποίο προσέφυγαν όλες οι ξένες κυβερνήσεις µετά το 2007 – είναι ότι βγαίνεις από την κρίση τονώνοντας τη ζήτηση. Επειδή ο ιδιωτικός τοµέας αδυνατεί, το κάνει το Δηµόσιο µε επενδύσεις. Τσιµπάνε λίγο τα ελλείµµατα, τυπώνεις και λίγο χρήµα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. ΜΕ ΕΛΛΕΙΜΜΑ 12% και βάλε, η Ελλάδα δεν έχει τέτοια πολυτέλεια. Αντιθέτως, πρέπει να µαζέψει τα δηµοσιονοµικά, άρα να επιβάλει λιτότητα. Το αποτέλεσµα: η ύφεση διπλής βουτιάς ή, µε όρους θερινών διακοπών, µια πατητή στη µισο-πνιγµένη ελληνική οικονοµία. Η κλασική σχολή σκέψης λέει πως ένας τρόπος τόνωσης της Ελλάδας θα ήταν η υποτίµηση που είναι µαργαρίνη στην µποµπότα του ΔΝΤ. Ωστόσο, η συµµετοχή στην ευρωζώνη δεν προσφέρει αυτή τη δυνατότητα στην Αθήνα. Η Ελλάδα έχει να διαλέξει µεταξύ χρεοκοπίας – την επόµενη διετία – και επιστροφής στη δραχµή. Οι Κασσάνδρες λένε σαρκαστικά πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΕΙ όλα αυτά ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου;
Τα ξέρει. Όπως ξέρει και οικονοµικά. Ο υπουργός Οικονοµικών διατηρεί την εκτίµηση των ξένων συναδέλφων του και όχι µόνο. Όχι µόνο για το ποιος είναι, αλλά και για το πώς πολιτεύεται. Τι δεν µπορεί να πει ο Παπακωνσταντίνου; Ότι η Ελλάδα µε τα πενήντα δισ. και βάλε φοροδιαφυγή δεν είναι στεγνή, όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία.
Αντιθέτως, είναι µια µεσογειακή φάλαινα γεµάτη λίπος. Κοινώς, αντέχει στη δίαιτα της λιτότητας. Εδώ και έξι µήνες είναι σαφές πως το στοίχηµα του υπουργού είναι η φορολογική πολιτική. Εδώ παίζεται το µισό παιχνίδι. Το άλλο µισό παίζεται σε γρήγορες διαρθρωτικές αλλαγές που θα επαναφέρουν τη χώρα στον δρόµο της ανάπτυξης. Σε αµφότερες τις περιπτώσεις, κλειδί είναι να πάρεις την κοινωνία µε το µέρος σου. ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ Η παρτίδα; Όχι εύκολα. Προλαβαίνουµε να την κερδίσουµε; Δεν είναι σίγουρο. Πάντως, πριν βελτιωθεί – αν βελτιωθεί – η κατάστασή µας, θα χειροτερεύσει. Αυτή τη χειροτέρευση – από τις δηλώσεις του Στρος - Καν ώς το ασανσέρ του σπρεντ – ζούµε τώρα.
No comments:
Post a Comment