Άποψη του paliou ΙΙΙ

Προσωπικά, για την Ελλάδα δεν ελπίζω τίποτα πια. Οπως λέει και ένας φίλος, "η Ελλάδα είναι το αβύθιστο ναυάγιο..."Μια-δυο παρατηρήσεις μόνο που συνδέουν αυτά που αναφέρεις στο άρθρο σου με την σύγχρονη οικονομική θεωρία.
Μελετώντας οι οικονομολόγοι τη εξέλιξη και διαφοροποίηση του κατα κεφαλήν ΑΕΠ για πολλές χώρες διαχρονικά, ανέπτυξαν διάφορες θεωρίες. Η πρώτη (που έρχεται στι μυαλό) και βασικότερη ήταν πως οι χώρες με πλούσιο υπέδαφος (πετρέλαιο, κλπ) ήταν "πλούσιες" εξ'ορισμού. Ομως η θεωρία αδυνατούσε να ερμηνεύσει τη διαφορά ανάπτυξης μεταξύ Μποτσουάνας, Ζιμπαμπουε, Νιγηρίας (με πλουσιότατο υπέδαφος) απ'τη μία και Ιαπωνίας, Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρης κ.α. απ'την άλλη που - ελείψει πρώτων υλών - εισήγαγαν σχεδόν όλες τις πρώτες ύλες για να τίς ξαναεξάγουν ώς έτοιμα προιόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Κατέληξαν λοιπόν οι οικονομολόγοι (η θεωρία που διδάσκεται σήμερα διεθνώς) ότι αυτό που μετράει τελικά είναι ο συνδυασμός οικονομίας της αγοράς ("καπιταλισμός") που όμως βασίζεται σε ΙΣΧΥΡΟΥΣ θεσμους που είναι ΥΠΕΡ ΑΝΩ ΟΛΩΝ. Δηλαδή φιλελεύθερη δημοκρατία (liberal democracy) που διασφαλίζει τις ελευθερίες των πολιτών, δικαιοσύνη για ΟΛΟΥΣ (ισονομία), ισχυρή και αδιάλακτη (αλλά δίκαιη) Επιτροπή Ανταγωνισμού, κλπ.
Αυτό εξηγεί την οικονομική ευμάρια χωρών που ποτέ δεν ήταν "πλουσιες" με βάση τους φυσικούς τους πόρους.
Η λογική αλληλουχία είναι λίγο πολυ η εξής: Ισχυροί θεσμοι (που αντιμετωπίζουν του πάντες ομοίως) => πίστη στο σύστημα => κοινωνική συνοχή και συνένεση => προσπάθεια να πραγματοιποιήσεις τα όνειρά σου = τα δίνεις όλα (βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό) => αυξημένες πιθανότητες επιτυχούς οικονομικής δραστηριότητας => οικονομική ανάπτυξη/ευμάρια.Πίστη στο σύστημα είναι αυτό που εν' πολλοίς ονομάζουμε "αμερικάνικο όνειρο" (δεν κρίνω υπέρ ή κατά, απλά διαπίστωση κάνω) το οποίο, σύμφωνα με ένα εκπληκτικό αρθρο που διάβασα πρίν χρόνια, συνοψίζεται στο εξής: Κάθε φτωχός μετανάστης ΠΙΣΤΕΥΕ πως το παιδί του ΜΠΟΡΕΙ να είναι ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. (Ομπάμα;).
Πίστευε δηλαδή πως το σύστημα είναι αξιοκρατικό και πως, παρά την τωρινή δεινή του θέση, θα του δώσει ευκαιρίες εάν είναι ικανός, κ.λ.π.Δ
εν νομίζω πως αξίζει να σπαταλήσουμε το χρόνο μας και να αναφερθούμε λεπτομερώς στην ελληνική εμπειρία. Τα περισσότερα τα είπες στο άρθρο σου και στο κάτω κάτω όλοι εδώ ζούμε. Το θεμελιώδες οικονομικό μας πρόβλημα δεν είναι η τρέχουσα κακή συγκυρία και το ακριβό πετρέλαιο (ή γάλα) ούτε οι χαμηλοί μισθοί. Αυτό δεν θα το ακούσετε από κανέναν πολιτικό. Το πραγματικό πρόβλημα είναι οτι δεν λειτουργεία η αλληλουχία που περιγράφηκε παραπάνω.
Και κατά συνέπεια, είμαστε καταδικασμένοι να ασχολούμαστε με τα συμπτώματα (ανεπιτυχώς) αφού δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με την πραγματική αιτία.