Το συχνότερο επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα θέλει επίσημη στήριξη για να επιτύχει μείωση των επιτοκίων δανεισμού της. Αν κοιτάξουμε, πάντως, τους αριθμούς, αυτό το επιχείρημα δεν πείθει. Με τη βοήθεια της ευρωζώνης η Ελλάδα θα γλιτώσει περίπου 900 εκατ. ευρώ φέτος, δηλαδή ψίχουλα σε σύγκριση με το έλλειμμά της, το οποίο το 2009 έφτασε στα 40 δισ. ευρώ.
Ακόμη και εάν οι Γερμανοί ήταν πιο γενναιόδωροι και συμφωνούσαν η Ελλάδα να δανειστεί με επιτόκιο 4%, αυτό απλώ θα πρόσθετε επιπλέον 450 εκατ. ευρώ ετησίως στα κεφάλαια που γλιτώνει η χώρα, δηλαδή μόλις το 0,2% του ΑΕΠ της.
Την ίδια στιγμή, η δημοσιονομική προσαρμογή που καλείται να φέρει σε πέρας η Ελλάδα κυμαίνεται από 10% έως 12% του ΑΕΠ. Αυτό η χώρα καλείται να το επιτύχει μόνη της.
Η Ελλάδα αναχρηματοδοτεί το χρέος της μέσω εκδόσεων ομολόγων μακροχρόνιας διάρκειας. Χρειάζεται περίπου 30 δισ. ευρώ ετησίως για αναχρηματοδότηση. Εάν κατορθώσει να μειώσει το έλλειμμά της στο 8% του ΑΕΠ, θα χρειαστεί σχεδόν 50 δισ. ευρώ ετησίως. Ως εκ τούτου, το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν έχει να κάνει με τη ρευστότητα, αλλά με τον κίνδυνο στάσης πληρωμών.
Τη διαφορά θα μπορούσε να κάνει μία συμφωνία βάσει της οποίας η ευρωζώνη θα κάλυπτε τις δανειακές ανάγκες της Ελλάδας για περισσότερα από ένα έτος. Όμως, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, καθώς αντίκειται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Το πραγματικό ερώτημα για τα επόμενα έτη είναι κατά πόσον η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει τα μέτρα μείωσης του υπερβολικού της ελλείμματος. Όσο υπάρχουν αμφιβολίες γι’ αυτό το θέμα, τόσο τα spreads των ελληνικών ομολόγων θα παραμένουν υψηλά. Το πεπρωμένο της χώρας θα το καθορίσει η Αθήνα, όχι οι Βρυξέλλες ή η Ουάσιγκτον.
*Ο κ. Daniel Gros είναι επικεφαλής του Centre for European Policy Studies.
ΠΗΓΗ: FT.com
No comments:
Post a Comment