Τhe Economist
H Ελλάδα, γεννήτορας του δράματος του χρέους της Ευρωζώνης, επανέρχεται στο κέντρο της σκηνής. Ο λόγος είναι η διαμάχη μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης, των διασωστών της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΔΝΤ και όσων ιδιωτών έχουν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα, σχετικά με τους όρους μιας «εθελοντικής» μείωσης του χρέους αυτού. Η ελληνική οικονομία τελεί σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από ό,τι, όταν διαμορφώθηκε το πλαίσιο της σχετικής συμφωνίας τον Οκτώβριο, οπότε σήμερα πρέπει να καλυφθεί μια μεγαλύτερη τρύπα. Η Γερμανία και οι άλλοι διασώστες δεν επιθυμούν να προσφέρουν περισσότερα χρήματα, κυρίως λόγω του ότι οι Ελληνες πολιτικοί έχουν παραβεί πολλές υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις. Οι ομολογιούχοι δεν θέλουν να αναλάβουν μεγαλύτερες ζημίες.
Ποια είναι η καλύτερη διέξοδος από αυτό το χάος; Να αναγκαστούν οι ομολογιούχοι να επωμιστούν περισσότερες απώλειες. Μέχρι τώρα, τους έχουν συμπεριφερθεί με το γάντι, γιατί οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εμμένουν στον εθελοντικό χαρακτήρα της συμφωνίας, εν μέρει λόγω του εσφαλμένου φόβου τους για πυροδότηση των CDS. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Αν απαλλαγεί από την επίφαση του εθελοντισμού, η Ελλάδα μπορεί να είναι σκληρότερη με τους πιστωτές της. Πρέπει να καταρτίσει νομοθεσία για την αναδρομική εισαγωγή της ρήτρας συλλογικής δράσης (CAC) σε όλες τις συμβάσεις εσωτερικού χρέους. Πράττοντάς το αυτό τώρα, υπάρχει ακόμα επαρκής χρόνος για την οργάνωση μιας μεγάλης, εξαναγκαστικής αλλά συντεταγμένης αναδιάρθρωσης των ελληνικών ομολόγων έως την 20ή Μαρτίου.
Πριν από ένα χρόνο αυτό θα αρκούσε να επιλύσει τα προβλήματα της Ελλάδας. Δυστυχώς, όχι πλέον. Το χρέος που οφείλεται σε δημόσιους φορείς -από τα ομόλογα της ΕΚΤ έως τα δάνεια από τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης- θα πρέπει επίσης να περισταλεί σε έναν βαθμό. Οι διασώστες της Ελλάδας φέρουν κάποια ευθύνη. Επικεντρώθηκαν υπερβολικά στην αύξηση των φόρων και πολύ λίγο στη μεταρρύθμιση του κράτους και την απελευθέρωση της οικονομίας. Εντούτοις, η πραγματικά υπαίτια είναι η ελληνική κυβέρνηση, η οποία αποδείχθηκε εντυπωσιακά ανίκανη να εφαρμόσει αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας.
Παρά ταύτα, το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εξακολουθεί να είναι βαρύτερο από το όφελος. Η αναδημιουργία ενός νομίσματος είναι πολύ δυσκολότερη από την υποτίμηση ενός υπάρχοντος. Ορισμένοι κλάδοι όπως ο τουρισμός θα ωφεληθούν, αλλά βραχυπροθέσμως η εγκατάλειψη του ευρώ θα προξενήσει καταστροφική αποδιοργάνωση. Tο νομικό χάος των μη τηρηθεισών συμβάσεων θα χρειαστεί χρόνια για να ξεκαθαρισθεί. Η Ελλάδα θα έχει υπερπληθωρισμό, θα γίνει μια χρεοκοπημένη χώρα. Επικίνδυνη θα είναι και για την υπόλοιπη Ευρώπη μια έξοδος της Ελλάδας: θα υπάρξουν μαζικές αναλήψεις, διαφυγή κεφαλαίων και εκτίναξη των αποδόσεων στα ομόλογα Πορτογαλίας, Ιταλίας και πέραν αυτών.
Ωστόσο, συν τω χρόνω η ισορροπία των κινδύνων θα αλλάξει. Αφ’ ης στιγμής επιβληθεί σκληρή αναδιοργάνωση χρέους στους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, η μοίρα της θα επηρεάζει λιγότερο τις άλλες ομολογιακές αγορές. Οσο οι μεταρρυθμίσεις σε Ιταλία και Ισπανία επιταχύνονται, η διάκριση μεταξύ των άλλων και της Ελλάδας θα γίνεται ευκρινέστερη. Tους προσεχείς μήνες οι Ευρωπαίοι ηγέτες με λίγη καλή τύχη θα συμφωνήσουν σε μια μόνιμη αύξηση των κεφαλαίων σωτηρίας. Ολα αυτά θα κάνουν το φάσμα εξόδου της Ελλάδας πολύ λιγότερο τρομακτικό για τη λοιπή Ευρωζώνη. Οι Ευρωπαίοι διασώστες της Ελλάδας πρέπει να της προσφέρουν μια καθαρή επιλογή. Εάν ενστερνιστεί σκληρές μεταρρυθμίσεις, θα λάβει νέα κεφάλαια και θα εξασφαλίσει σταδιακή μείωση των επίσημων χρεών της. Εάν συνεχίσει τη σημερινή οδό της απραξίας, ίσως να μην αποφύγει την έξοδο. Καθώς το κόστος μιας εξόδου για τους άλλους υποχωρεί, η απειλή θα γίνεται όλο και πιο αξιόπιστη.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_27/01/2012_470267
___________________________________________
αυτό ήταν καλό:
"Καθώς το κόστος μιας εξόδου για τους άλλους υποχωρεί, η απειλή θα γίνεται όλο και πιο αξιόπιστη"
H Ελλάδα, γεννήτορας του δράματος του χρέους της Ευρωζώνης, επανέρχεται στο κέντρο της σκηνής. Ο λόγος είναι η διαμάχη μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης, των διασωστών της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΔΝΤ και όσων ιδιωτών έχουν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα, σχετικά με τους όρους μιας «εθελοντικής» μείωσης του χρέους αυτού. Η ελληνική οικονομία τελεί σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από ό,τι, όταν διαμορφώθηκε το πλαίσιο της σχετικής συμφωνίας τον Οκτώβριο, οπότε σήμερα πρέπει να καλυφθεί μια μεγαλύτερη τρύπα. Η Γερμανία και οι άλλοι διασώστες δεν επιθυμούν να προσφέρουν περισσότερα χρήματα, κυρίως λόγω του ότι οι Ελληνες πολιτικοί έχουν παραβεί πολλές υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις. Οι ομολογιούχοι δεν θέλουν να αναλάβουν μεγαλύτερες ζημίες.
Ποια είναι η καλύτερη διέξοδος από αυτό το χάος; Να αναγκαστούν οι ομολογιούχοι να επωμιστούν περισσότερες απώλειες. Μέχρι τώρα, τους έχουν συμπεριφερθεί με το γάντι, γιατί οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εμμένουν στον εθελοντικό χαρακτήρα της συμφωνίας, εν μέρει λόγω του εσφαλμένου φόβου τους για πυροδότηση των CDS. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Αν απαλλαγεί από την επίφαση του εθελοντισμού, η Ελλάδα μπορεί να είναι σκληρότερη με τους πιστωτές της. Πρέπει να καταρτίσει νομοθεσία για την αναδρομική εισαγωγή της ρήτρας συλλογικής δράσης (CAC) σε όλες τις συμβάσεις εσωτερικού χρέους. Πράττοντάς το αυτό τώρα, υπάρχει ακόμα επαρκής χρόνος για την οργάνωση μιας μεγάλης, εξαναγκαστικής αλλά συντεταγμένης αναδιάρθρωσης των ελληνικών ομολόγων έως την 20ή Μαρτίου.
Πριν από ένα χρόνο αυτό θα αρκούσε να επιλύσει τα προβλήματα της Ελλάδας. Δυστυχώς, όχι πλέον. Το χρέος που οφείλεται σε δημόσιους φορείς -από τα ομόλογα της ΕΚΤ έως τα δάνεια από τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης- θα πρέπει επίσης να περισταλεί σε έναν βαθμό. Οι διασώστες της Ελλάδας φέρουν κάποια ευθύνη. Επικεντρώθηκαν υπερβολικά στην αύξηση των φόρων και πολύ λίγο στη μεταρρύθμιση του κράτους και την απελευθέρωση της οικονομίας. Εντούτοις, η πραγματικά υπαίτια είναι η ελληνική κυβέρνηση, η οποία αποδείχθηκε εντυπωσιακά ανίκανη να εφαρμόσει αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας.
Παρά ταύτα, το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εξακολουθεί να είναι βαρύτερο από το όφελος. Η αναδημιουργία ενός νομίσματος είναι πολύ δυσκολότερη από την υποτίμηση ενός υπάρχοντος. Ορισμένοι κλάδοι όπως ο τουρισμός θα ωφεληθούν, αλλά βραχυπροθέσμως η εγκατάλειψη του ευρώ θα προξενήσει καταστροφική αποδιοργάνωση. Tο νομικό χάος των μη τηρηθεισών συμβάσεων θα χρειαστεί χρόνια για να ξεκαθαρισθεί. Η Ελλάδα θα έχει υπερπληθωρισμό, θα γίνει μια χρεοκοπημένη χώρα. Επικίνδυνη θα είναι και για την υπόλοιπη Ευρώπη μια έξοδος της Ελλάδας: θα υπάρξουν μαζικές αναλήψεις, διαφυγή κεφαλαίων και εκτίναξη των αποδόσεων στα ομόλογα Πορτογαλίας, Ιταλίας και πέραν αυτών.
Ωστόσο, συν τω χρόνω η ισορροπία των κινδύνων θα αλλάξει. Αφ’ ης στιγμής επιβληθεί σκληρή αναδιοργάνωση χρέους στους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, η μοίρα της θα επηρεάζει λιγότερο τις άλλες ομολογιακές αγορές. Οσο οι μεταρρυθμίσεις σε Ιταλία και Ισπανία επιταχύνονται, η διάκριση μεταξύ των άλλων και της Ελλάδας θα γίνεται ευκρινέστερη. Tους προσεχείς μήνες οι Ευρωπαίοι ηγέτες με λίγη καλή τύχη θα συμφωνήσουν σε μια μόνιμη αύξηση των κεφαλαίων σωτηρίας. Ολα αυτά θα κάνουν το φάσμα εξόδου της Ελλάδας πολύ λιγότερο τρομακτικό για τη λοιπή Ευρωζώνη. Οι Ευρωπαίοι διασώστες της Ελλάδας πρέπει να της προσφέρουν μια καθαρή επιλογή. Εάν ενστερνιστεί σκληρές μεταρρυθμίσεις, θα λάβει νέα κεφάλαια και θα εξασφαλίσει σταδιακή μείωση των επίσημων χρεών της. Εάν συνεχίσει τη σημερινή οδό της απραξίας, ίσως να μην αποφύγει την έξοδο. Καθώς το κόστος μιας εξόδου για τους άλλους υποχωρεί, η απειλή θα γίνεται όλο και πιο αξιόπιστη.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_27/01/2012_470267
___________________________________________
αυτό ήταν καλό:
"Καθώς το κόστος μιας εξόδου για τους άλλους υποχωρεί, η απειλή θα γίνεται όλο και πιο αξιόπιστη"
5 comments:
Νομίζω πως μια χαρά τα λέει. Συμφωνώ με την εκτίμηση πως τελικά και το χρέος προς τρόικα / ΕΚΤ θα αναδιαρθρωθεί, όμως αυτό θα γίνει αν και μόνο αν οι Ευρωπαίοι κρίνουν πως έχουν προχωρήσει αρκετά οι μεταρρυθμίσεις και το χρέος παραμένει σε μη βιώσιμη τροχιά (που θα παραμείνει γιατί η ύφεση θα επιμείνει), που σημαίνει σε 2 - 3 χρόνια.
Κατά τα άλλα, ο σημαντικός παράγοντας είναι το εγχώριο πολιτικό προσωπικό. Ο Σαμ, με δεδομένο πως θα έχει εκλεγεί με την υπόσχεση της επαναδιαπραγμάτευσης δηλαδή πρακτικά με αντιμνημονιακή πλατφόρμα και με ένα μεγάλο κομμάτι του κόμματος να αμφισβητεί ήδη τη σύμπραξη στην πολιτική του μνημονίου δεν βλέπω πώς μπορεί να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, εξάλλου δεν έχει καλύτερο προσωπικό στη διάθεσή του από τον ΓΑΠ. Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν θα φανεί ρεαλιστής και θα χρησιμοποιήσει τους "νεοφιλελεύθερους" στην κυβέρνησή του ή θα προσπαθήσει κι αυτός να κρατήσει ισορροπίες και θα στηριχτεί στον εθνο-λαϊκιστικό πόλο οπότε θα σβήσει κάπου εκεί η (όποια) προσπάθεια. Δυστυχώς δίνω περισσότερες πιθανότητες στο δεύτερο, που σημαίνει πως θα έχουμε κι άλλους γύρους με το μαρτύριο της σταγόνας με τις δόσεις και πιθανότατα νέες εκλογές σύντομα, ή επιστροφή μιας λύσης τύπου Παπαδήμου.
ο Παπαδημ δείχνει να είναι κάτι δύσκολο που κατάφερε το πολιτικό σύστημα, ποντάρω στο να κάτσε μέχρι το καλοκαίρι, βασικά όμως Σεπτ 12
Δε φτάνει φίλε. Με το ρυθμό που προχωράνε τα πράγματα στην Ελλάδα μέχρι το Σεπτέμβρη ζήτημα είναι αν έχουν κλείσει δυο-τρία πράγματα από τις εκκρεμότητες. Που σημαίνει πως έχει σημασία τι θα κάνει ο επόμενος. Αν ο Σαμ είναι έξυπνος θα καθυστερήσει τις εκλογές για να του μείνουν όσο γίνεται λιγότερα και να ελπίζει πως στις μέρες του θα αρχίσει να ανακάμπτει η οικονομία ώστε να το πιστωθεί. Η αλήθεια είναι πως έχει κατεβάσει τους τόνους τελευταία αλλά η αντιμνημονιακή υστερία που ο ίδιος καλλιέργησε του γυρίζει μπούμερανγκ (βλ. καραγκιοζιλίκια Καμμένου). Πόσο τεχνίτης είναι στις κωλοτούμπες;
τίποτε δε φτάνει, η Ελλάς πεθαίνει μέρα με τη μέρα
όμως ο θεός την Ελλάδα έχει τώρα στείλει στο κατόπι τη Πορτογαλία
και φοβούνται, φοβούνται πολύ
και οι τελευταίες στροφές της Ανγκέλα δείχνουν και μεταμέλεια και συμπόνια και μια αλλαγή
τις θυμίζουν και λίγο το παλαιό λαό της (Αν) αλλά και το έχει να λέει στο τωρινό λαό της
αν είμαστε τυχεροί, όλοι όσοι αποφασίζουν με γνώμονα τη σχολή του Σικάγο, καθώς γερνούν, θα ρίχνουν νερό στο κρασί τους
οπότε ο κίνδυνος θα ελλοχεύει μόνο από τη νέα τάξη κεφαλαιούχων του αέρα των χρηματιστηρίων (τρέϊντερ με τις φορμίτσες)
δες το βλέμμα του Οδυσσέα που έχει αύριο βράδυ η ΝΕΤ
Εγώ δεν την είδα την αλλαγή της Μέρκελ. Οι τελευταίες της δηλώσεις ήταν πανομοιότυπες με όλες τις προηγούμενες, συγκεκριμένα:
- Η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση
- Πρώτα οι μεταρρυθμίσεις και μετά όλα τα άλλα, δηλαδή αν δεν κάνουν αυτά που υπόσχονται δεν τους δίνουμε τίποτα.
Επιπλέον, το τελευταίο μνημόνιο είναι σαν τα προηγούμενα, καμία απολύτως διαφορά. Ακόμα και αυξήσεις στους φόρους έχει (αύξηση αντικειμενικών αξιών, κατάργηση φοραπαλλαγών) παρόλο που όλες οι προηγούμενες "έκτακτες" εισφορές πάνε να γίνουν μόνιμες. Δε βλέπω λοιπόν καμία αλλαγή στάσης από κανέναν, εκτός ίσως από τους χαμηλότερους τόνους στο θέμα της αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ. Προς το παρόν τουλάχιστον αυτό δεν συζητιέται αλλά όταν έρθει η επόμενη αξιολόγηση της τρόικας τα ξαναλέμε.
Post a Comment