ZZ
Δυστυχώς, τραγική είναι η εικόνα της Ελλάδας... Εικόνα κοινωνικού χάους, κρατικής διάλυσης, συσσιτίων και λαθρομεταναστών... Οχι επειδή μας βλέπουν έτσι στο εξωτερικό, αλλά επειδή τη βιώνουμε ως πολίτες αυτής της χώρας. Ή όσοι από εμάς θέλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα χωρίς κομματικές παρωπίδες και μακριά από προσωπικά συμφέροντα.
Μολονότι αρκετοί πια έχουν γίνει φτωχοί, απαιτείται κάποιος χρόνος έως ότου οι άνθρωποι να εξαντλήσουν όλο το κομπόδεμά τους και βουλιάξουν στην εξαθλίωση. Ποιο είναι, όμως, το οικονομικό μέλλον της άρρωστης χώρας μας; Πρέπει να γίνουμε Βουλγαρία; Πώς η οικονομία μας –η οικονομία του ισχυρού ευρώ– μπορεί να ανταγωνιστεί τη φτήνια της Κίνας ή την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας; Τι απέγινε η γεωργία μας; Τι απέγινε η βιομηχανία μας; Πού κατέληξαν οι κερδοφόρες υπηρεσίες μας; Ποια είναι η απειλή σήμερα; Τι είδους –χειρότερη– κρίση μάς περιμένει; Η αλήθεια είναι σκληρή. Τα νέα μέτρα θα κάνουν την απόδρασή μας από τη φτώχεια σχεδόν αδύνατη. Αν το κράτος δεν δαπανά και αν οι φοβισμένοι πολίτες δεν καταναλώνουν, πώς θα ανακάμψουμε;
Σκηνικό επαπειλούμενου χάους περιγράφει η αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal σε εκτενές άρθρο της για τις τελευταίες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα. «Τα σημάδια της οικονομικής κατάρρευσης είναι έκδηλα στο κέντρο της Αθήνας, όπου ένας αυξανόμενος αριθμός αστέγων βρίσκει κατάλυμα έξω από κλειστά μαγαζιά. Τα κτίρια μαρτυρούν τις βίαιες συγκρούσεις που έχουν προηγηθεί, πωλητήρια καλύπτουν τις κατεστραμμένες όψεις κτιρίων σε άλλοτε ακμάζουσες περιοχές», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Τα κόμματα που κυριαρχούσαν μέχρι και τις τελευταίες εκλογές του 2009 φαίνεται να χάνουν τη μισή εκλογική τους δύναμη και ο κόσμος στρέφεται όλο και πιο μαζικά σε ριζοσπαστικούς σχηματισμούς που ξεκινούν από σοβιετικού τύπου κομμουνιστές και καταλήγουν σε νεοναζί, σημειώνουν οι αρθρογράφοι της Wall Street Journal. «Οι επικείμενες εκλογές θα είναι η πρώτη ευκαιρία για τους Ελληνες να επιλέξουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν από τότε που ξέσπασε η κρίση, καθώς έκτοτε η Ελλάδα κυβερνήθηκε και από τον μη εκλεγμένο τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμο», αναφέρει το άρθρο.
Σε άλλο σημείο γίνεται αναφορά στις επιστολές που έχουν υπογράψει ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεσμευόμενοι προς τους Ευρωπαίους ότι θα συνεχίσουν τα μέτρα λιτότητας. «Οι εκλογές προβάλλουν ως μια λαϊκή εξέγερση εναντίον του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο έχει υποστηρίξει τις πολιτικές λιτότητας ως το τίμημα της οικονομικής στήριξης από την Ευρώπη και το ΔΝΤ», σημειώνει η WSJ. Αναφορά γίνεται επίσης και στις παρελάσεις για την 25η Μαρτίου, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν «σε μια κλειδαμπαρωμένη πόλη, την Αθήνα, από χιλιάδες αστυνομικούς ώστε να αποτραπούν επεισόδια από διαδηλωτές», αλλά και στη διακοπή της παρέλασης στο Ηράκλειο. Παρά την αντίδραση του κόσμου στη λιτότητα, «πολλοί λίγοι βλέπουν διέξοδο εκτός του ευρώ», όμως την ίδια στιγμή «περισσότεροι από το 60% θεωρούν ότι η χώρα οδεύει προς χρεοκοπία παρά το δεύτερο πακέτο διάσωσης».
Η Ευρώπη δείχνει πολιτικά ανίκανη να διαχειριστεί μια κρίση, που τώρα έχει γίνει μεταδοτική. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει, ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Και επειδή τους κουτόφραγκους τους πιάσαμε κορόιδα όχι μία, αλλά τρεις φορές, μία για να μπούμε στο ευρώ, μία για να πάρουμε το πρώτο δάνειο και άλλη μία για τη συμφωνία του Οκτωβρίου, έθεσαν οι ίδιοι τους όρους του δεύτερου Μνημονίου και θα επιβλέψουν την εκτέλεσή τους.
Η φαρσοκωμωδία της εικονικής συναίνεσης των δύο κομμάτων λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων. Ομως, ουδείς δείχνει να αντιλαμβάνεται το δράμα. Δείχνει να αγνοεί το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι η χρεοκοπία αυτή καθαυτή. Οι «λεονταρισμοί» ορισμένων παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στον βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της!..
Η διαπίστωση ότι, ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του νέου Μνημονίου, εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε πολιτικά εκβιαστικές επιταγές, να ζητούν βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Να λοιπόν ο φαύλος κύκλος: η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί, τώρα αντιλαμβάνονται τις μαύρες τρύπες που οδηγούν σε νέο δανεισμό.
Δυστυχώς, τραγική είναι η εικόνα της Ελλάδας... Εικόνα κοινωνικού χάους, κρατικής διάλυσης, συσσιτίων και λαθρομεταναστών... Οχι επειδή μας βλέπουν έτσι στο εξωτερικό, αλλά επειδή τη βιώνουμε ως πολίτες αυτής της χώρας. Ή όσοι από εμάς θέλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα χωρίς κομματικές παρωπίδες και μακριά από προσωπικά συμφέροντα.
Μολονότι αρκετοί πια έχουν γίνει φτωχοί, απαιτείται κάποιος χρόνος έως ότου οι άνθρωποι να εξαντλήσουν όλο το κομπόδεμά τους και βουλιάξουν στην εξαθλίωση. Ποιο είναι, όμως, το οικονομικό μέλλον της άρρωστης χώρας μας; Πρέπει να γίνουμε Βουλγαρία; Πώς η οικονομία μας –η οικονομία του ισχυρού ευρώ– μπορεί να ανταγωνιστεί τη φτήνια της Κίνας ή την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας; Τι απέγινε η γεωργία μας; Τι απέγινε η βιομηχανία μας; Πού κατέληξαν οι κερδοφόρες υπηρεσίες μας; Ποια είναι η απειλή σήμερα; Τι είδους –χειρότερη– κρίση μάς περιμένει; Η αλήθεια είναι σκληρή. Τα νέα μέτρα θα κάνουν την απόδρασή μας από τη φτώχεια σχεδόν αδύνατη. Αν το κράτος δεν δαπανά και αν οι φοβισμένοι πολίτες δεν καταναλώνουν, πώς θα ανακάμψουμε;
Σκηνικό επαπειλούμενου χάους περιγράφει η αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal σε εκτενές άρθρο της για τις τελευταίες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα. «Τα σημάδια της οικονομικής κατάρρευσης είναι έκδηλα στο κέντρο της Αθήνας, όπου ένας αυξανόμενος αριθμός αστέγων βρίσκει κατάλυμα έξω από κλειστά μαγαζιά. Τα κτίρια μαρτυρούν τις βίαιες συγκρούσεις που έχουν προηγηθεί, πωλητήρια καλύπτουν τις κατεστραμμένες όψεις κτιρίων σε άλλοτε ακμάζουσες περιοχές», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Τα κόμματα που κυριαρχούσαν μέχρι και τις τελευταίες εκλογές του 2009 φαίνεται να χάνουν τη μισή εκλογική τους δύναμη και ο κόσμος στρέφεται όλο και πιο μαζικά σε ριζοσπαστικούς σχηματισμούς που ξεκινούν από σοβιετικού τύπου κομμουνιστές και καταλήγουν σε νεοναζί, σημειώνουν οι αρθρογράφοι της Wall Street Journal. «Οι επικείμενες εκλογές θα είναι η πρώτη ευκαιρία για τους Ελληνες να επιλέξουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν από τότε που ξέσπασε η κρίση, καθώς έκτοτε η Ελλάδα κυβερνήθηκε και από τον μη εκλεγμένο τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμο», αναφέρει το άρθρο.
Σε άλλο σημείο γίνεται αναφορά στις επιστολές που έχουν υπογράψει ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεσμευόμενοι προς τους Ευρωπαίους ότι θα συνεχίσουν τα μέτρα λιτότητας. «Οι εκλογές προβάλλουν ως μια λαϊκή εξέγερση εναντίον του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο έχει υποστηρίξει τις πολιτικές λιτότητας ως το τίμημα της οικονομικής στήριξης από την Ευρώπη και το ΔΝΤ», σημειώνει η WSJ. Αναφορά γίνεται επίσης και στις παρελάσεις για την 25η Μαρτίου, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν «σε μια κλειδαμπαρωμένη πόλη, την Αθήνα, από χιλιάδες αστυνομικούς ώστε να αποτραπούν επεισόδια από διαδηλωτές», αλλά και στη διακοπή της παρέλασης στο Ηράκλειο. Παρά την αντίδραση του κόσμου στη λιτότητα, «πολλοί λίγοι βλέπουν διέξοδο εκτός του ευρώ», όμως την ίδια στιγμή «περισσότεροι από το 60% θεωρούν ότι η χώρα οδεύει προς χρεοκοπία παρά το δεύτερο πακέτο διάσωσης».
Η Ευρώπη δείχνει πολιτικά ανίκανη να διαχειριστεί μια κρίση, που τώρα έχει γίνει μεταδοτική. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει, ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Και επειδή τους κουτόφραγκους τους πιάσαμε κορόιδα όχι μία, αλλά τρεις φορές, μία για να μπούμε στο ευρώ, μία για να πάρουμε το πρώτο δάνειο και άλλη μία για τη συμφωνία του Οκτωβρίου, έθεσαν οι ίδιοι τους όρους του δεύτερου Μνημονίου και θα επιβλέψουν την εκτέλεσή τους.
Η φαρσοκωμωδία της εικονικής συναίνεσης των δύο κομμάτων λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων. Ομως, ουδείς δείχνει να αντιλαμβάνεται το δράμα. Δείχνει να αγνοεί το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι η χρεοκοπία αυτή καθαυτή. Οι «λεονταρισμοί» ορισμένων παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στον βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της!..
Η διαπίστωση ότι, ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του νέου Μνημονίου, εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε πολιτικά εκβιαστικές επιταγές, να ζητούν βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Να λοιπόν ο φαύλος κύκλος: η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί, τώρα αντιλαμβάνονται τις μαύρες τρύπες που οδηγούν σε νέο δανεισμό.
No comments:
Post a Comment