Έναν χρόνο πριν, τέτοια εποχή, αναφέραμε ότι η μείωση της κατανάλωσης
ήταν αναπόφευκτη λόγω των μέτρων λιτότητας που λαμβάνονταν.
Με δεδομένη την υψηλή συμμετοχή της κατανάλωσης στο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν), ήταν φυσιολογικό να συνεχιστεί η ύφεση από τη στιγμή που ο εξαγωγικός τομέας είναι σχετικά μικρός και οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου συνεχίζουν να κατρακυλούν.
Η μείωση της κατανάλωσης αποτελεί επιλογή της οικονομικής πολιτικής, παρότι δεν διατυμπανίζεται, για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, είναι συμβατή με ένα πιο βιώσιμο οικονομικό μοντέλο και, δεύτερον, συμβάλλει στον περιορισμό του εμπορικού ισοζυγίου από τη στιγμή που σημαντικό μέρος της κατευθύνεται σε εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ζητούμενο δεν είναι η αποφυγή της περαιτέρω μείωσης της καταναλωτικής δαπάνης, αλλά η αλλαγή στη σύνθεσή της ώστε να περιλαμβάνει περισσότερα προϊόντα με εγχώρια προστιθέμενη αξία.
Αξίζει να αναφερθούμε σε ορισμένα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κατανάλωση στη χώρα μας.
Η τελική ιδιωτική κατανάλωση σε τρέχουσες τιμές εκτιμάται ότι υποχώρησε στα 145 δισ. ευρώ το 2012 από 167 δισ. το 2009 και 169 δισ. περίπου το 2008, που είναι το υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών σε απόλυτα νούμερα.
Κοινώς, μειώθηκε κατά 24 δισ. ευρώ από το 2008 μέχρι και πέρυσι.
Με βάση τις ίδιες εκτιμήσεις, η ιδιωτική καταναλωτική δαπάνη θα διαμορφωθεί κοντά στα 134 δισ. το 2013, μειούμενη περαιτέρω κατά 11 δισ. ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, οι καταναλωτικές δαπάνες της γενικής κυβέρνησης μειώθηκαν κατά 10 δισ. ευρώ την περίοδο 2012-2009.
Η Ε.Ε. εκτιμά ότι θα υποχωρήσουν κι άλλο κατά 2 δισ. ευρώ το 2013.
Ως ποσοστό του ΑΕΠ, η συνολική κατανάλωση συνεχίζει να αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη δαπάνη αφού εκτιμάτο σε 91,4% πέρυσι έναντι 93% περίπου το 2009 και 90,5% το 2008.
Φέτος αναμένεται να υποχωρήσει στο 89% περίπου του ΑΕΠ, δηλαδή κοντά στον μέσο όρο της προηγούμενης δεκαετίας και της δεκαετίας του 1990.
Όμως, παραμένει πάνω από τον μέσο όρο των προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή του 1980 που ήταν στο 84% περίπου του ΑΕΠ και του 1970 που ήταν στο 77%.
Υπό αυτήν την έννοια, υπάρχουν περιθώρια υποχώρησης της κατανάλωσης ως ποσοστό του ΑΕΠ, με δεδομένη την περιοριστική δημοσιονομική, πιστωτική και εισοδηματική πολιτική που εφαρμόζεται.
Όμως, τα περιθώρια για περαιτέρω μετατόπιση της καταναλωτικής δαπάνης σε προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα υφίστανται και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν φρένο στην ύφεση.
Είναι ασφαλώς κρίμα που δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία.
Όμως, η μείωση των εισαγωγών από τη μια πλευρά και η προτίμηση ενός ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του καταναλωτικού κοινού σε προϊόντα που φέρουν την ετικέτα «ελληνικό προϊόν» είναι ξεκάθαρες.
Θα ήταν επωφελές για την εθνική οικονομία αν η ανωτέρω τάση ενταθεί ώστε να υπάρξουν μεγαλύτερα οφέλη για την εγχώρια παραγωγή και να διαφυλαχθούν θέσεις εργασίας.
Οι καταναλωτικές ενώσεις, οι εργοδοτικές οργανώσεις, τα συνδικάτα και γενικότερα οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου θα έπρεπε να συνδράμουν προς αυτήν την κατεύθυνση με συντονισμένο τρόπο, υπενθυμίζοντας τα οφέλη της επιλογής «ελληνικών προϊόντων».
Ασφαλώς, η εγχώρια παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει όλη την γκάμα των προϊόντων που έχει ανάγκη ο Έλληνας καταναλωτής.
Όμως, δεν θα ήταν σοφό να μη γίνει μια προσπάθεια από όλους, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών επιχειρήσεων και παραγωγών με μείωση των τιμών και βελτίωση της ποιότητας όπου είναι εφικτό.
Δεν έχουμε πολλές επιλογές όσον αφορά την άμβλυνση των επιπτώσεων της ύφεσης.
Η επιλογή προϊόντων που παράγονται στην Ελλάδα είναι μία από αυτές και δεν πρέπει να πάει χαμένη.
Dr. Money
http://www.euro2day.gr/specials/dr_money/131/articles/749609/Article.aspx
Με δεδομένη την υψηλή συμμετοχή της κατανάλωσης στο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν), ήταν φυσιολογικό να συνεχιστεί η ύφεση από τη στιγμή που ο εξαγωγικός τομέας είναι σχετικά μικρός και οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου συνεχίζουν να κατρακυλούν.
Η μείωση της κατανάλωσης αποτελεί επιλογή της οικονομικής πολιτικής, παρότι δεν διατυμπανίζεται, για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, είναι συμβατή με ένα πιο βιώσιμο οικονομικό μοντέλο και, δεύτερον, συμβάλλει στον περιορισμό του εμπορικού ισοζυγίου από τη στιγμή που σημαντικό μέρος της κατευθύνεται σε εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ζητούμενο δεν είναι η αποφυγή της περαιτέρω μείωσης της καταναλωτικής δαπάνης, αλλά η αλλαγή στη σύνθεσή της ώστε να περιλαμβάνει περισσότερα προϊόντα με εγχώρια προστιθέμενη αξία.
Αξίζει να αναφερθούμε σε ορισμένα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κατανάλωση στη χώρα μας.
Η τελική ιδιωτική κατανάλωση σε τρέχουσες τιμές εκτιμάται ότι υποχώρησε στα 145 δισ. ευρώ το 2012 από 167 δισ. το 2009 και 169 δισ. περίπου το 2008, που είναι το υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών σε απόλυτα νούμερα.
Με βάση τις ίδιες εκτιμήσεις, η ιδιωτική καταναλωτική δαπάνη θα διαμορφωθεί κοντά στα 134 δισ. το 2013, μειούμενη περαιτέρω κατά 11 δισ. ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, οι καταναλωτικές δαπάνες της γενικής κυβέρνησης μειώθηκαν κατά 10 δισ. ευρώ την περίοδο 2012-2009.
Η Ε.Ε. εκτιμά ότι θα υποχωρήσουν κι άλλο κατά 2 δισ. ευρώ το 2013.
Ως ποσοστό του ΑΕΠ, η συνολική κατανάλωση συνεχίζει να αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη δαπάνη αφού εκτιμάτο σε 91,4% πέρυσι έναντι 93% περίπου το 2009 και 90,5% το 2008.
Φέτος αναμένεται να υποχωρήσει στο 89% περίπου του ΑΕΠ, δηλαδή κοντά στον μέσο όρο της προηγούμενης δεκαετίας και της δεκαετίας του 1990.
Όμως, παραμένει πάνω από τον μέσο όρο των προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή του 1980 που ήταν στο 84% περίπου του ΑΕΠ και του 1970 που ήταν στο 77%.
Υπό αυτήν την έννοια, υπάρχουν περιθώρια υποχώρησης της κατανάλωσης ως ποσοστό του ΑΕΠ, με δεδομένη την περιοριστική δημοσιονομική, πιστωτική και εισοδηματική πολιτική που εφαρμόζεται.
Όμως, τα περιθώρια για περαιτέρω μετατόπιση της καταναλωτικής δαπάνης σε προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα υφίστανται και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν φρένο στην ύφεση.
Είναι ασφαλώς κρίμα που δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία.
Όμως, η μείωση των εισαγωγών από τη μια πλευρά και η προτίμηση ενός ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του καταναλωτικού κοινού σε προϊόντα που φέρουν την ετικέτα «ελληνικό προϊόν» είναι ξεκάθαρες.
Θα ήταν επωφελές για την εθνική οικονομία αν η ανωτέρω τάση ενταθεί ώστε να υπάρξουν μεγαλύτερα οφέλη για την εγχώρια παραγωγή και να διαφυλαχθούν θέσεις εργασίας.
Οι καταναλωτικές ενώσεις, οι εργοδοτικές οργανώσεις, τα συνδικάτα και γενικότερα οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου θα έπρεπε να συνδράμουν προς αυτήν την κατεύθυνση με συντονισμένο τρόπο, υπενθυμίζοντας τα οφέλη της επιλογής «ελληνικών προϊόντων».
Ασφαλώς, η εγχώρια παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει όλη την γκάμα των προϊόντων που έχει ανάγκη ο Έλληνας καταναλωτής.
Όμως, δεν θα ήταν σοφό να μη γίνει μια προσπάθεια από όλους, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών επιχειρήσεων και παραγωγών με μείωση των τιμών και βελτίωση της ποιότητας όπου είναι εφικτό.
Δεν έχουμε πολλές επιλογές όσον αφορά την άμβλυνση των επιπτώσεων της ύφεσης.
Η επιλογή προϊόντων που παράγονται στην Ελλάδα είναι μία από αυτές και δεν πρέπει να πάει χαμένη.
Dr. Money
http://www.euro2day.gr/specials/dr_money/131/articles/749609/Article.aspx
No comments:
Post a Comment