Είναι καιρός να εισάγουμε στο λεξιλόγιο της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους τον όρο «ήπια αναδιάρθρωση», αναφέρει σε σημερινό της δημοσίευμα η Wall Street Journal, καθώς αυξάνεται ο αριθμός των αξιωματούχων που τον χρησιμοποιούν για να περιγράψουν το πώς η Ελλάδα μπορεί να συγκεντρώσει τους πιστωτές της και να τους πείσει να συμφωνήσουν σε επιμήκυνση του χρέους.
Αυτή η «αρμονική διαδικασία», αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα, προβλέπει ότι τράπεζες, συνταξιοδοτικά ταμεία, ασφαλιστικές και άλλοι επενδυτές θα συμφωνήσουν να ανταλλάξουν ελληνικά ομόλογα για χρέος μεγαλύτερης διάρκειας.
Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν λιγότερα χρήματα για το 2012 και τα επόμενα χρόνια, ενώ αντιμετωπίζει ήδη το πακέτο των 110 δισ. ευρώ από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Γιατί όμως οι πιστωτές ενδέχεται να δεχτούν μία τέτοια πρόταση; Όχι πάντως από την καλή τους την καρδιά, σημειώνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα, τονίζοντας ότι συνήθως οι πιστωτές συμφωνούν γιατί συνειδητοποιούν ότι η εταιρεία ή η χώρα εν προκειμένω, βρίσκεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας, σε μία εξέλιξη που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν συμφωνήσουν να επιμηκύνουν το χρέος.
Όμως η Ε.Ε. μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με το εξής πρόβλημα: «Σε περιπτώσεις πριν τη χρεοκοπία, η απειλή της αθέτησης πληρωμών ίσως δεν είναι αρκετά αξιόπιστη, δίνοντας κίνητρο στους πιστωτές να ποντάρουν στη συνέχιση της αποπληρωμής των απαιτήσεων», σύμφωνα με το ΔΝΤ.
Με άλλα λόγια, υπογραμμίζει η WSJ, στην περίπτωση της Ελλάδας, οι ομολογιούχοι ίσως δεν πιστέψουν ότι η Ε.Ε. θα σταματήσει να εγγυάται την αποπληρωμή των κρατικών ομολόγων της Ευρωζώνης που εκδόθηκαν πριν τον Ιούνιο του 2013.
Για να πετύχει η ήπια αναδιάρθρωση, θα πρέπει να υπάρχει μία απειλή που «παραμονεύει». Ίσως αυτή η απειλή είναι τα απλά μαθηματικά της κρίσης χρέους. Το χρέος της Ελλάδας ξεπερνά τα 360 δισ. ευρώ και οι πιστωτές ίσως πιστέψουν ότι οι Ευρωπαίοι θα σταματήσουν κάποια στιγμή να στηρίζουν τη χώρα.
Ή η Ε.Ε. θα μπορούσε να βάλει στο τραπέζι την απειλή της «σκληρής» αναδιάρθρωσης, όμως οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τρομοκρατούνται στην ιδέα των επιπτώσεων από πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας.
Μία ενδιαφέρουσα ιδέα έρχεται από τον Francis Fitzherbert-Brockholes, δικηγόρο της White & Case στο Λονδίνο, ο οποίος έχει εργαστεί σε αρκετές αναδιαρθρώσεις κρατικού χρέους. Ένας τρόπος να πειστούν οι ομολογιούχοι να δεχτούν την «εθελοντική» ανταλλαγή είναι αν η ΕΚΤ αρνηθεί να δέχεται τα παλιά, πιο βραχυπρόθεσμης διάρκειας ομόλογα ως εγγυήσεις για τις χορηγήσεις της.
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, καταλήγει η Wall Street Journal, οι ευρωπαϊκές αρχές θα πρέπει να σκληρύνουν τη στάση τους απέναντι στους πιστωτές της Ελλάδας για να έχει αποτέλεσμα μία ήπια αναδιάρθρωση.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1198480
____________________________
(h/t: Zάχαρη) από KS :"Παρτε κι αλλα για τους επομενους μηνες ναχετε να γραφετε:
recontouring, redelineating, reconfigurating, refiguring, reforming, relining, relineating, reportraiting, reshadowing, reshaping, resketching"
Δεν μου αλλάζει κάτι από τα όσα σχετικά έγραψα: πρέπει να υπάρχει συμμετοχή
Αυτή η «αρμονική διαδικασία», αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα, προβλέπει ότι τράπεζες, συνταξιοδοτικά ταμεία, ασφαλιστικές και άλλοι επενδυτές θα συμφωνήσουν να ανταλλάξουν ελληνικά ομόλογα για χρέος μεγαλύτερης διάρκειας.
Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν λιγότερα χρήματα για το 2012 και τα επόμενα χρόνια, ενώ αντιμετωπίζει ήδη το πακέτο των 110 δισ. ευρώ από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Γιατί όμως οι πιστωτές ενδέχεται να δεχτούν μία τέτοια πρόταση; Όχι πάντως από την καλή τους την καρδιά, σημειώνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα, τονίζοντας ότι συνήθως οι πιστωτές συμφωνούν γιατί συνειδητοποιούν ότι η εταιρεία ή η χώρα εν προκειμένω, βρίσκεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας, σε μία εξέλιξη που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν συμφωνήσουν να επιμηκύνουν το χρέος.
Όμως η Ε.Ε. μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με το εξής πρόβλημα: «Σε περιπτώσεις πριν τη χρεοκοπία, η απειλή της αθέτησης πληρωμών ίσως δεν είναι αρκετά αξιόπιστη, δίνοντας κίνητρο στους πιστωτές να ποντάρουν στη συνέχιση της αποπληρωμής των απαιτήσεων», σύμφωνα με το ΔΝΤ.
Με άλλα λόγια, υπογραμμίζει η WSJ, στην περίπτωση της Ελλάδας, οι ομολογιούχοι ίσως δεν πιστέψουν ότι η Ε.Ε. θα σταματήσει να εγγυάται την αποπληρωμή των κρατικών ομολόγων της Ευρωζώνης που εκδόθηκαν πριν τον Ιούνιο του 2013.
Για να πετύχει η ήπια αναδιάρθρωση, θα πρέπει να υπάρχει μία απειλή που «παραμονεύει». Ίσως αυτή η απειλή είναι τα απλά μαθηματικά της κρίσης χρέους. Το χρέος της Ελλάδας ξεπερνά τα 360 δισ. ευρώ και οι πιστωτές ίσως πιστέψουν ότι οι Ευρωπαίοι θα σταματήσουν κάποια στιγμή να στηρίζουν τη χώρα.
Ή η Ε.Ε. θα μπορούσε να βάλει στο τραπέζι την απειλή της «σκληρής» αναδιάρθρωσης, όμως οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τρομοκρατούνται στην ιδέα των επιπτώσεων από πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας.
Μία ενδιαφέρουσα ιδέα έρχεται από τον Francis Fitzherbert-Brockholes, δικηγόρο της White & Case στο Λονδίνο, ο οποίος έχει εργαστεί σε αρκετές αναδιαρθρώσεις κρατικού χρέους. Ένας τρόπος να πειστούν οι ομολογιούχοι να δεχτούν την «εθελοντική» ανταλλαγή είναι αν η ΕΚΤ αρνηθεί να δέχεται τα παλιά, πιο βραχυπρόθεσμης διάρκειας ομόλογα ως εγγυήσεις για τις χορηγήσεις της.
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, καταλήγει η Wall Street Journal, οι ευρωπαϊκές αρχές θα πρέπει να σκληρύνουν τη στάση τους απέναντι στους πιστωτές της Ελλάδας για να έχει αποτέλεσμα μία ήπια αναδιάρθρωση.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1198480
____________________________
(h/t: Zάχαρη) από KS :"Παρτε κι αλλα για τους επομενους μηνες ναχετε να γραφετε:
recontouring, redelineating, reconfigurating, refiguring, reforming, relining, relineating, reportraiting, reshadowing, reshaping, resketching"
Δεν μου αλλάζει κάτι από τα όσα σχετικά έγραψα: πρέπει να υπάρχει συμμετοχή
2 comments:
αλλη μαγικη λεξη...'πιστωτικο γεγονος'
υπάρχει από τα "παλιά" το restructuring που το μεταφράζω перестройка ή στα "ελληνικά" perestroika
έχει πολύ πλάκα τελικά!
Post a Comment