Τη σχέση των επενδυτών με το κρατικό χρέος, θέμα που μονοπωλεί την επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, εξετάζει ο Ad van Tiggelen, επικεφαλής οικονομολόγος της ING Investment Management Europe, ο οποίος και σημειώνει ότι ποτέ η σχέση αυτή δεν ήταν τόσο πολύπλοκη όσο σήμερα.
Οπως σημειώνει στο άρθρο του ο Ad van TiggelenQ
«Τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης μας λένε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση χρέους, με το δείκτη του χρέους προς το ΑΕΠ να πλησιάζει το 100%. Την ίδια στιγμή οι αποδόσεις των ομολόγων της πλειοψηφίας του δημοσίου χρέους (των ΗΠΑ, του πυρήνα της Ευρώπης) είναι κοντά σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Οι πραγματικές αποδόσεις βρίσκονται ακόμη και κοντά στο μηδέν. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Και είναι οι χαμηλές αυτές αποδόσεις διατηρήσιμες;
Επί του παρόντος, περίπου το 25% των 300 μεγάλων μη χρηματοπιστωτικών εταιρειών στις ΗΠΑ και
στην Ευρώπη απαιτεί χαμηλότερη τιμή ασφάλισης έναντι χρεοκοπίας από ό,τι η χώρα στην οποία
υπάγονται. Αν και δεν πρέπει να βασιζόμαστε στην τιμολόγηση της αγοράς ασφάλισης έναντι
χρεοκοπιών (CDS), αυτή , ωστόσο, παρέχει μία ένδειξη για το μέγεθος του προβλήματος του δημοσίου χρέους από τη μία πλευρά και των ισχυρών χρηματοοικονομικών θεμελιωδών μεγεθών του
επιχειρηματικού τομέα από την άλλη.
Πολλές μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις ωφελούνται από τις εξαγωγές τους προς αναδυόμενες
αγορές, την ήπια αύξηση των μισθών και τους ιστορικά χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές. Έχουν
ωφεληθεί από το πακέτο διάσωσης που κλήθηκαν οι κυβερνήσεις να παράσχουν. Ωστόσο, παρά την
οικονομική τους υπεροχή, ακόμα και οι μεγαλύτερες πολυεθνικές καλούνται να πληρώσουν μεγαλύτερο επιτόκιο σε σχέση με τις κυβερνήσεις τους.
Οι δυτικές χώρες του πυρήνα θα πρέπει να διατηρήσουν αυτή την επωφελή πιστοληπτική ικανότητα.
Θα πρέπει να λάβουν μέτρα περικοπής των δαπανών και / ή (εταιρικές) φορολογικές αυξήσεις.
Ενδέχεται να χρειαστεί να συνηθίσουμε δομικά υψηλότερους δείκτες χρέους προς το ΑΕΠ, οι οποίοι
όμως δεν μπορούν να συνεχίσουν να αυξάνονται εκθετικά.
Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα πρέπει να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους. . . και οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα λειτουργήσουν ως «επιτηρητές».
Η ουσία του θέματος είναι ότι απλά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για το δημόσιο χρέος. Και ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ζήτηση για αυτό το χρέος αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω. Άλλωστε, η
αυξανόμενη αδυναμία παροχών των κυβερνήσεων προς τους πολίτες τους, θα αυξήσει την ανάγκη των πολιτών αυτών να επενδύσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους. . . και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό σε τίτλους δημόσιου χρέους.
Αυτό μπορεί να ισχύει ακόμη περισσότερο στην γρήγορα γηράσκουσες Ευρωπαϊκές χώρες από ό,τι
στις ΗΠΑ. Τα ελλιπώς χρηματοδοτούμενα κρατικά συνταξιοδοτικά συστήματα θα επιδεινωθούν, όσο η αναλογία των φορολογουμένων εργαζομένων ως προς τους συνταξιούχους αναπόφευκτα μειώνεται.
Οι ηλικίες συνταξιοδότησης θα κινηθούν ανοδικά και οι συντάξεις θα περισταλούν. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν δράση για να ενισχύσουν το εισόδημά τους περάν της κρατικής τους
σύνταξης.
Όμως, η γήρανση δεν είναι ο μόνος παράγοντας που αυξάνει τη ιδιωτική ζήτηση για επενδύσεις χαμηλού κινδύνου. Η έλλειψη εναλλακτικών επενδυτικών λύσεων υψηλής απόδοσης διαδραματίζει
επίσης σημαντικό ρόλο.
Στον δυτικό κόσμο, η συντριπτική πλειοψηφία του καθαρού πλούτου είναι στην κατοχή της ηλικιακής ομάδας 55 +. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν σε μεγάλο βαθμό αποπληρώσει τα ενυπόθηκα δάνειά τους και έχουν πλήρως επωφεληθεί από την ισχυρή άνοδο στις τιμές των κατοικιών, των μετοχών και των ομολόγων στις δεκαετίες του ογδόντα και του ενενήντα, όταν η πρωτόγνωρη μείωση των επιτοκίων από 12% σε 4%, προκάλεσε έκρηξη των τιμών των περιουσιακών στοιχείων.
Ωστόσο, αυτό ήταν ένα σπάνιο ιστορικό φαινόμενο και είναι απίθανο να επαναληφθεί κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Στο τρέχον περιβάλλον, οι αποδόσεις των επενδύσεων και οι εξελίξεις στις τιμές των κατοικιών κατά
πάσα πιθανότητα θα παραμείνουν σε μέτρια επίπεδα, καθιστώντας πιο δύσκολη τη δημιουργία
πλούτου για το μέλλον.
Παραδόξως, η κύρια πηγή παραγωγής πλούτου για τους νέους μπορεί να είναι
η κληρονομιά τους. Εκείνοι που δεν μπορούν να προσβλέπουν σε κάτι σημαντικά απροσδόκητο -
δηλαδή μεγάλη πλειοψηφία - θα αντιμετωπίσουν μια αυξανόμενη ανάγκη να επενδύσουν για το μέλλον, σε μεγάλο βαθμό μέσω οχημάτων που τοποθετούνται σε κρατικά ομόλογα.
Πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη και ο πληθωρισμός στο δυτικό κόσμο είναι πιθανό να παραμείνουν σε πολύ μέτρια επίπεδα και ότι η ζήτηση για κρατικά ομόλογα ενδέχεται να συνεχίσει να αυξάνεται.
Αναμένουμε από τις κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών να κινηθούν προς την τήρηση πιο ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Στην περίπτωση αυτή εξακολουθούν να υπάρχουν περισσότεροι λόγοι να «αγαπάμε» το δημόσιο χρέος από ό,τι να το «μισούμε».
http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1549072&nt=103
Οπως σημειώνει στο άρθρο του ο Ad van TiggelenQ
«Τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης μας λένε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση χρέους, με το δείκτη του χρέους προς το ΑΕΠ να πλησιάζει το 100%. Την ίδια στιγμή οι αποδόσεις των ομολόγων της πλειοψηφίας του δημοσίου χρέους (των ΗΠΑ, του πυρήνα της Ευρώπης) είναι κοντά σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Οι πραγματικές αποδόσεις βρίσκονται ακόμη και κοντά στο μηδέν. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Και είναι οι χαμηλές αυτές αποδόσεις διατηρήσιμες;
Επί του παρόντος, περίπου το 25% των 300 μεγάλων μη χρηματοπιστωτικών εταιρειών στις ΗΠΑ και
στην Ευρώπη απαιτεί χαμηλότερη τιμή ασφάλισης έναντι χρεοκοπίας από ό,τι η χώρα στην οποία
υπάγονται. Αν και δεν πρέπει να βασιζόμαστε στην τιμολόγηση της αγοράς ασφάλισης έναντι
χρεοκοπιών (CDS), αυτή , ωστόσο, παρέχει μία ένδειξη για το μέγεθος του προβλήματος του δημοσίου χρέους από τη μία πλευρά και των ισχυρών χρηματοοικονομικών θεμελιωδών μεγεθών του
επιχειρηματικού τομέα από την άλλη.
Πολλές μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις ωφελούνται από τις εξαγωγές τους προς αναδυόμενες
αγορές, την ήπια αύξηση των μισθών και τους ιστορικά χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές. Έχουν
ωφεληθεί από το πακέτο διάσωσης που κλήθηκαν οι κυβερνήσεις να παράσχουν. Ωστόσο, παρά την
οικονομική τους υπεροχή, ακόμα και οι μεγαλύτερες πολυεθνικές καλούνται να πληρώσουν μεγαλύτερο επιτόκιο σε σχέση με τις κυβερνήσεις τους.
Οι δυτικές χώρες του πυρήνα θα πρέπει να διατηρήσουν αυτή την επωφελή πιστοληπτική ικανότητα.
Θα πρέπει να λάβουν μέτρα περικοπής των δαπανών και / ή (εταιρικές) φορολογικές αυξήσεις.
Ενδέχεται να χρειαστεί να συνηθίσουμε δομικά υψηλότερους δείκτες χρέους προς το ΑΕΠ, οι οποίοι
όμως δεν μπορούν να συνεχίσουν να αυξάνονται εκθετικά.
Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα πρέπει να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους. . . και οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα λειτουργήσουν ως «επιτηρητές».
Η ουσία του θέματος είναι ότι απλά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για το δημόσιο χρέος. Και ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ζήτηση για αυτό το χρέος αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω. Άλλωστε, η
αυξανόμενη αδυναμία παροχών των κυβερνήσεων προς τους πολίτες τους, θα αυξήσει την ανάγκη των πολιτών αυτών να επενδύσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους. . . και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό σε τίτλους δημόσιου χρέους.
Αυτό μπορεί να ισχύει ακόμη περισσότερο στην γρήγορα γηράσκουσες Ευρωπαϊκές χώρες από ό,τι
στις ΗΠΑ. Τα ελλιπώς χρηματοδοτούμενα κρατικά συνταξιοδοτικά συστήματα θα επιδεινωθούν, όσο η αναλογία των φορολογουμένων εργαζομένων ως προς τους συνταξιούχους αναπόφευκτα μειώνεται.
Οι ηλικίες συνταξιοδότησης θα κινηθούν ανοδικά και οι συντάξεις θα περισταλούν. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν δράση για να ενισχύσουν το εισόδημά τους περάν της κρατικής τους
σύνταξης.
Όμως, η γήρανση δεν είναι ο μόνος παράγοντας που αυξάνει τη ιδιωτική ζήτηση για επενδύσεις χαμηλού κινδύνου. Η έλλειψη εναλλακτικών επενδυτικών λύσεων υψηλής απόδοσης διαδραματίζει
επίσης σημαντικό ρόλο.
Στον δυτικό κόσμο, η συντριπτική πλειοψηφία του καθαρού πλούτου είναι στην κατοχή της ηλικιακής ομάδας 55 +. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν σε μεγάλο βαθμό αποπληρώσει τα ενυπόθηκα δάνειά τους και έχουν πλήρως επωφεληθεί από την ισχυρή άνοδο στις τιμές των κατοικιών, των μετοχών και των ομολόγων στις δεκαετίες του ογδόντα και του ενενήντα, όταν η πρωτόγνωρη μείωση των επιτοκίων από 12% σε 4%, προκάλεσε έκρηξη των τιμών των περιουσιακών στοιχείων.
Ωστόσο, αυτό ήταν ένα σπάνιο ιστορικό φαινόμενο και είναι απίθανο να επαναληφθεί κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Στο τρέχον περιβάλλον, οι αποδόσεις των επενδύσεων και οι εξελίξεις στις τιμές των κατοικιών κατά
πάσα πιθανότητα θα παραμείνουν σε μέτρια επίπεδα, καθιστώντας πιο δύσκολη τη δημιουργία
πλούτου για το μέλλον.
Παραδόξως, η κύρια πηγή παραγωγής πλούτου για τους νέους μπορεί να είναι
η κληρονομιά τους. Εκείνοι που δεν μπορούν να προσβλέπουν σε κάτι σημαντικά απροσδόκητο -
δηλαδή μεγάλη πλειοψηφία - θα αντιμετωπίσουν μια αυξανόμενη ανάγκη να επενδύσουν για το μέλλον, σε μεγάλο βαθμό μέσω οχημάτων που τοποθετούνται σε κρατικά ομόλογα.
Πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη και ο πληθωρισμός στο δυτικό κόσμο είναι πιθανό να παραμείνουν σε πολύ μέτρια επίπεδα και ότι η ζήτηση για κρατικά ομόλογα ενδέχεται να συνεχίσει να αυξάνεται.
Αναμένουμε από τις κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών να κινηθούν προς την τήρηση πιο ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Στην περίπτωση αυτή εξακολουθούν να υπάρχουν περισσότεροι λόγοι να «αγαπάμε» το δημόσιο χρέος από ό,τι να το «μισούμε».
http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1549072&nt=103
No comments:
Post a Comment