ZZ
Αν κάτι εξευτελίζει την Ελλάδα, είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών της. Σέρνουν στα τυφλά, με τη θηλιά στον λαιμό, έναν ολόκληρο λαό και τον οδηγούν από την πίσω πόρτα στη χρεοκοπία. Η ελλαδική κοινωνία ζει, για πρώτη φορά μετά τη γερμανική Κατοχή, τον τρόμο και τον πανικό να βλέπει να καταρρέουν ή να αχρηστεύονται οι δομές που τη συγκροτούν. Το κράτος έχει πτωχεύσει, de facto, όχι ακόμα διακηρυγμένα: βασικές κρατικές λειτουργίες έχουν διαλυθεί, ενώ το όνομα των Ελλήνων διασύρεται εξαθλιωτικά ανυπόληπτο στη διεθνή σκηνή.
Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Τα πράγματα, όμως, είναι πλέον σοβαρά, αφού ο κίνδυνος εξόδου από την Ευρωζώνη δεν είναι μόνο θεωρητικός, καθώς η πορεία της χώρας προς μια εθνική καταστροφή συνεχίζεται... Υπάρχει μεν η πολιτική δέσμευση για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αλλά ουδείς τους πιστεύει. Η κρίση χρέους είναι δισεπίλυτη και η ανισορροπία της νέας δανειακής σύμβασης και του PSI είναι «πολιτικά μη διατηρήσιμη», παραμένoντας ένα «άλυτο πρόβλημα».
Ο ίδιος «μέσος πολίτης» του ελληνικού κράτους κάθεται άυλος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τον 19ο αιώνα, εκτός βεβαίως από τις τεχνικές και τη... διακριτικότητα. Τότε, οι σχετικές συζητήσεις με τους δανειστές του έθνους γίνονταν ανοιχτά. Ευθείες ήσαν και οι απειλές προς τα νεαρά κράτη που έσπευδαν στο Λονδίνο με ανοιχτές τις παλάμες και κυρτή την πλάτη.
Εξαθλιωμένη λοιπόν, η χώρα, βουτηγμένη στα χρέη, σε καθεστώς διεθνούς ανυποληψίας, χωρίς καμία πιστοληπτική ικανότητα. Ηταν τότε υποχρεωμένη να αποδέχεται μεθόδους έμμεσου δανεισμού, όπως οι περίφημες εμπορικές πιστώσεις, οι οποίες συνόδευαν επιλογές μεγάλων προμηθευτών χωρίς πολλές συζητήσεις, χωρίς διαγωνισμούς και, το χειρότερο, χωρίς δημόσιο έλεγχο στην οργάνωση του ακριβοπληρωμένου προϊόντος που αγόραζε το ελληνικό κράτος. Κάπως έτσι βρέθηκε ο Σπ. Μαρκεζίνης να έχει συμφωνήσει με τον Ερχαρτ «υποχρέωση» επιλογής της Siemens και της Telefunken για τα ηλεκτρικά και ραδιοφωνικά έργα του κράτους. Γεγονότα που τότε, το 1953, προκάλεσαν σκάνδαλα, παραιτήσεις και εξετάσεις ενώπιον της Βουλής.
Σήμερα, το «ελληνικό πρόβλημα», αφού έγινε ζήτημα ευρωπαϊκό, ως ευρωπαϊκό δημιούργησε με τη σειρά του συστημικό κίνδυνο! Αυτό καταδεικνύει το αυξημένο πολιτικό ενδιαφέρον του Ομπάμα: ότι, δηλαδή, ακόμη κι αν ένας μικρός κρίκος του οικονομικού συστήματος σπάσει, η «τρύπα» που θα δημιουργηθεί μπορεί να βυθίσει τις οικονομίες ολόκληρου του δυτικού κόσμου και να τις γυρίσει πολλά χρόνια πίσω!
Οι πρώην... και οι επόμενες κυβερνήσεις αποδείχθηκαν παντελώς ανίκανες ή δεν επιθυμούσαν να υποχρεώσουν όσους κατέχουν τον πλούτο, και ιδιαίτερα τους κρατικοδίαιτους εγχώριους «καπιταλιστές», να πληρώσουν το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού καταφεύγοντας στο πανάρχαιο κόλπο: τον χρεώνουν στους πλέον αδύναμους. Οι όροι των δανειστών μας εξοντώνουν τα πολύ χαμηλά και τα μικρομεσαία στρώματα, οδηγώντας εκατομμύρια Ελληνες στην ανέχεια, τη φτώχεια και την ανεργία. Την ίδια ώρα, συνταράσσεται συθέμελα η μεσαία τάξη των «νοικοκύρηδων», που παραδοσιακά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας της πατρίδας μας, απασχολώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.
Δημοσιολογούντες ελαφρών ηθών και καθηγητές εργαστηρίου αναπαράγουν τις απόψεις των εταίρων δανειστών μας, εκθειάζοντας το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους με τη θύελλα μέτρων κατά της ανεργίας: οι εργαζόμενοι κάθε είδους -ελεύθεροι επαγγελματίες, υπάλληλοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα- έριξαν το καράβι στην ξέρα. Αυτοί ευθύνονται για τη χρεοκοπία - αυτοί και το μεγάλο κόστος τους. Πατώντας σε υπαρκτές στρεβλώσεις, που, πάντως, δημιούργησε η πολιτική εξουσία, υποδαυλίζουν με μια συγκροτημένη προπαγάνδα τη σύγκρουση ανάμεσα στην εργασία και τις επιχειρήσεις, την κοινωνία και τις ελίτ που την κυβερνούν. Οι θιασώτες και προπαγανδιστές της χοντροκομμένης και μεροληπτικής αυτής ανάλυσης αποσιωπούν άλλες πικρές αλήθειες του κλεπτοκρατικού, κρατικοδίαιτου τρόπου ανάπτυξης που μας χρεοκόπησε. Προσφέρουν, εν τέλει, τις αντίθετες υπηρεσίες από αυτές που ελπίζουν. Φαινόμενα όπου κυριαρχούν η τυφλή οργή και το μίσος έκαναν ήδη την εμφάνισή τους... Οι αερολογίες των πολιτικών που αντιστέκονται δήθεν στα μέτρα, αντί να καταπραΰνουν, εξοργίζουν περισσότερο. Αν υπάρχουν σώφρονες ανάμεσα σε όσους εξουσιάζουν, αντί να ενοχοποιούν τους πολίτες, οφείλουν ταχύτατα να προσθέσουν στη συνταγή «σωτηρίας» της χώρας –εμπράκτως– ανάπτυξη, δικαιοσύνη και ελπίδα. Το επείγον είναι η κινητοποίηση των εθνικών δυνάμεων της παραγωγής, ώστε η οικονομία να επανεκκινήσει και να δημιουργήσει τα νέα εισοδήματα, που απαιτεί η διάσωση της κοινωνίας και εξυπηρέτηση των διεθνών υποχρεώσεων του κράτους μας.
Γιατί η αλλαγή της οικονομικής συνταγής δεν θα είναι μόνο ανατροπή του καθεστώτος του υπερδανεισμού –και της υποτέλειας μέσω υπερδανεισμού– στην Ελλάδα. Αλλά και ανατροπής ενός ευρωπαϊκού συστήματος που αντί να ενώνει την Ευρώπη, τη διχάζει. Κι αντί να την οδηγεί στην ευημερία, την οδηγεί στη συνολική πτώχευση και στις κοινωνικές εκρήξεις. Αλλιώς, ας φύγουν τώρα από τη χώρα...
Αν κάτι εξευτελίζει την Ελλάδα, είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών της. Σέρνουν στα τυφλά, με τη θηλιά στον λαιμό, έναν ολόκληρο λαό και τον οδηγούν από την πίσω πόρτα στη χρεοκοπία. Η ελλαδική κοινωνία ζει, για πρώτη φορά μετά τη γερμανική Κατοχή, τον τρόμο και τον πανικό να βλέπει να καταρρέουν ή να αχρηστεύονται οι δομές που τη συγκροτούν. Το κράτος έχει πτωχεύσει, de facto, όχι ακόμα διακηρυγμένα: βασικές κρατικές λειτουργίες έχουν διαλυθεί, ενώ το όνομα των Ελλήνων διασύρεται εξαθλιωτικά ανυπόληπτο στη διεθνή σκηνή.
Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Τα πράγματα, όμως, είναι πλέον σοβαρά, αφού ο κίνδυνος εξόδου από την Ευρωζώνη δεν είναι μόνο θεωρητικός, καθώς η πορεία της χώρας προς μια εθνική καταστροφή συνεχίζεται... Υπάρχει μεν η πολιτική δέσμευση για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αλλά ουδείς τους πιστεύει. Η κρίση χρέους είναι δισεπίλυτη και η ανισορροπία της νέας δανειακής σύμβασης και του PSI είναι «πολιτικά μη διατηρήσιμη», παραμένoντας ένα «άλυτο πρόβλημα».
Ο ίδιος «μέσος πολίτης» του ελληνικού κράτους κάθεται άυλος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τον 19ο αιώνα, εκτός βεβαίως από τις τεχνικές και τη... διακριτικότητα. Τότε, οι σχετικές συζητήσεις με τους δανειστές του έθνους γίνονταν ανοιχτά. Ευθείες ήσαν και οι απειλές προς τα νεαρά κράτη που έσπευδαν στο Λονδίνο με ανοιχτές τις παλάμες και κυρτή την πλάτη.
Εξαθλιωμένη λοιπόν, η χώρα, βουτηγμένη στα χρέη, σε καθεστώς διεθνούς ανυποληψίας, χωρίς καμία πιστοληπτική ικανότητα. Ηταν τότε υποχρεωμένη να αποδέχεται μεθόδους έμμεσου δανεισμού, όπως οι περίφημες εμπορικές πιστώσεις, οι οποίες συνόδευαν επιλογές μεγάλων προμηθευτών χωρίς πολλές συζητήσεις, χωρίς διαγωνισμούς και, το χειρότερο, χωρίς δημόσιο έλεγχο στην οργάνωση του ακριβοπληρωμένου προϊόντος που αγόραζε το ελληνικό κράτος. Κάπως έτσι βρέθηκε ο Σπ. Μαρκεζίνης να έχει συμφωνήσει με τον Ερχαρτ «υποχρέωση» επιλογής της Siemens και της Telefunken για τα ηλεκτρικά και ραδιοφωνικά έργα του κράτους. Γεγονότα που τότε, το 1953, προκάλεσαν σκάνδαλα, παραιτήσεις και εξετάσεις ενώπιον της Βουλής.
Σήμερα, το «ελληνικό πρόβλημα», αφού έγινε ζήτημα ευρωπαϊκό, ως ευρωπαϊκό δημιούργησε με τη σειρά του συστημικό κίνδυνο! Αυτό καταδεικνύει το αυξημένο πολιτικό ενδιαφέρον του Ομπάμα: ότι, δηλαδή, ακόμη κι αν ένας μικρός κρίκος του οικονομικού συστήματος σπάσει, η «τρύπα» που θα δημιουργηθεί μπορεί να βυθίσει τις οικονομίες ολόκληρου του δυτικού κόσμου και να τις γυρίσει πολλά χρόνια πίσω!
Οι πρώην... και οι επόμενες κυβερνήσεις αποδείχθηκαν παντελώς ανίκανες ή δεν επιθυμούσαν να υποχρεώσουν όσους κατέχουν τον πλούτο, και ιδιαίτερα τους κρατικοδίαιτους εγχώριους «καπιταλιστές», να πληρώσουν το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού καταφεύγοντας στο πανάρχαιο κόλπο: τον χρεώνουν στους πλέον αδύναμους. Οι όροι των δανειστών μας εξοντώνουν τα πολύ χαμηλά και τα μικρομεσαία στρώματα, οδηγώντας εκατομμύρια Ελληνες στην ανέχεια, τη φτώχεια και την ανεργία. Την ίδια ώρα, συνταράσσεται συθέμελα η μεσαία τάξη των «νοικοκύρηδων», που παραδοσιακά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας της πατρίδας μας, απασχολώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.
Δημοσιολογούντες ελαφρών ηθών και καθηγητές εργαστηρίου αναπαράγουν τις απόψεις των εταίρων δανειστών μας, εκθειάζοντας το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους με τη θύελλα μέτρων κατά της ανεργίας: οι εργαζόμενοι κάθε είδους -ελεύθεροι επαγγελματίες, υπάλληλοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα- έριξαν το καράβι στην ξέρα. Αυτοί ευθύνονται για τη χρεοκοπία - αυτοί και το μεγάλο κόστος τους. Πατώντας σε υπαρκτές στρεβλώσεις, που, πάντως, δημιούργησε η πολιτική εξουσία, υποδαυλίζουν με μια συγκροτημένη προπαγάνδα τη σύγκρουση ανάμεσα στην εργασία και τις επιχειρήσεις, την κοινωνία και τις ελίτ που την κυβερνούν. Οι θιασώτες και προπαγανδιστές της χοντροκομμένης και μεροληπτικής αυτής ανάλυσης αποσιωπούν άλλες πικρές αλήθειες του κλεπτοκρατικού, κρατικοδίαιτου τρόπου ανάπτυξης που μας χρεοκόπησε. Προσφέρουν, εν τέλει, τις αντίθετες υπηρεσίες από αυτές που ελπίζουν. Φαινόμενα όπου κυριαρχούν η τυφλή οργή και το μίσος έκαναν ήδη την εμφάνισή τους... Οι αερολογίες των πολιτικών που αντιστέκονται δήθεν στα μέτρα, αντί να καταπραΰνουν, εξοργίζουν περισσότερο. Αν υπάρχουν σώφρονες ανάμεσα σε όσους εξουσιάζουν, αντί να ενοχοποιούν τους πολίτες, οφείλουν ταχύτατα να προσθέσουν στη συνταγή «σωτηρίας» της χώρας –εμπράκτως– ανάπτυξη, δικαιοσύνη και ελπίδα. Το επείγον είναι η κινητοποίηση των εθνικών δυνάμεων της παραγωγής, ώστε η οικονομία να επανεκκινήσει και να δημιουργήσει τα νέα εισοδήματα, που απαιτεί η διάσωση της κοινωνίας και εξυπηρέτηση των διεθνών υποχρεώσεων του κράτους μας.
Γιατί η αλλαγή της οικονομικής συνταγής δεν θα είναι μόνο ανατροπή του καθεστώτος του υπερδανεισμού –και της υποτέλειας μέσω υπερδανεισμού– στην Ελλάδα. Αλλά και ανατροπής ενός ευρωπαϊκού συστήματος που αντί να ενώνει την Ευρώπη, τη διχάζει. Κι αντί να την οδηγεί στην ευημερία, την οδηγεί στη συνολική πτώχευση και στις κοινωνικές εκρήξεις. Αλλιώς, ας φύγουν τώρα από τη χώρα...
No comments:
Post a Comment