*M. Whitney: Ανάγκη πώλησης παγίων από τράπεζες

Ένα ξεκάθαρο μάθημα από την πιστωτική κρίση είναι ότι πρέπει να πουλήσεις και μάλιστα νωρίς. Όμως, όπως φαίνεται, οι αμερικανικές τράπεζες είναι έτοιμες να συνεχίσουν τα ίδια λάθη που πραγματοποίησαν κατά την διάρκεια των τελευταίων 18 μηνών για μία ακόμη φορά. Σε αρκετές περιπτώσεις, αυτά τα λάθη θα καθορίσουν ποιος θα επιβιώσει και ποιος θα χαθεί.
Κατά τη διάρκεια 2007 και 2008 όταν ρωτούσα τις διοικήσεις των τραπεζών γιατί δεν προχωρούν με περισσότερο επιθετικό τρόπο στην πώληση παγίων, υποστήριζαν ότι οι τιμές ήταν πολύ πιεσμένες και δεν αποτύπωναν την πραγματική αξία των στοιχείων ενεργητικού. Δυστυχώς όσο περισσότερο περίμεναν τόσο μειώνονταν η αξία των προς πώληση παγίων. Αυτή η στρατηγική κόστισε στην Merrill Lynch και στην Citigroup περισσότερο από το 50% της αξίας των κεφαλαίων τους ανά μετοχή.
Στις περιπτώσεις Lehman Brothers και Bear Stearns η αξία εξαφανίστηκε εντελώς. Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά παραδείγματα, που ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα.
Κατά τη διάρκεια του 2008, εκατοντάδες δισ. δολάρια αντλήθηκαν για κεφαλαιακή ενίσχυση των αμερικανικών τραπεζών, αλλά τα κεφάλαια κατευθύνθηκαν στο να «κλείσουν τρύπες» οι οποίες δημιουργούνταν από την διατήρηση προβληματικών παγίων.
Μέχρι το δ’ τρίμηνο τα κεφάλαια προσέφεραν οι πρόθυμοι επενδυτές. Στη διάρκεια του δ’ τριμήνου, όταν ανακοινώθηκε το πρόγραμμα στήριξης των τραπεζών (Troubled Asset Relief Programme – TARP), τότε οι Αμερικανοί φορολογούμενοι μετατράπηκαν σε απρόθυμους επενδυτές.
Σήμερα, όταν ο μέσος φορολογούμενος ανακαλύπτει ότι είναι υπέρ-χρεωμένος, το πρώτο που σκέφτεται να πράξει είναι πώληση επιβαρυντικών αποκτημάτων. Σε αυτές τις περιπτώσεις το να πωλήσεις ένα ζευγάρι πέδιλα του σκι για 15 ή ακόμη και 10 δολάρια δεν είναι κάτι το επιθυμητό αλλά κάτι το αναγκαίο. Γιατί, άραγε, ο μέσος Αμερικανός φορολογούμενος θα έπρεπε να λειτουργεί με πολυτέλειες που δεν είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει;
Η Citigroup αποτελεί μία πολύ καλή περίπτωση προς εξέταση. Την περασμένη εβδομάδα ο διευθύνων σύμβουλός της κ. Vikram Pandit, τόνισε ότι «δεν βιαζόμαστε να πωλήσουμε πάγια». Η δήλωση αυτή αφορά μία εταιρεία που έχει προχωρήσει σε απομειώσεις ενεργητικού με αξία υψηλότερη των 51 δισ. δολαρίων και έχει δεχθεί «ένεση» 45 δισ. δολαρίων από το TARP, δηλαδή από τον Αμερικανό φορολογούμενο. Ως εκ τούτου, η εν λόγω εταιρεία λειτουργεί με διαφορετικούς κανόνες από αυτούς που επιβάλλονται στον μέσο Αμερικανό.
Την ίδια στιγμή 38 αμερικανικές Πολιτείες αναζητούν απεγνωσμένα κεφάλαια: ήδη Καλιφόρνια και Αριζόνα παρακαλούν για να λάβουν περί των 10 δισ. δολαρίων από ομοσπονδιακά κεφάλαια, ενώ τουλάχιστον 36 ακόμη Πολιτείες θα έχουν ελλειμματικούς προϋπολογισμούς το 2009, με το έλλειμμα να ξεπερνά –συνολικά- τα 30 δισ. δολάρια. Πιστεύω ότι στις Πολιτείες θα επιβληθεί η πώληση παγίων, όπως για παράδειγμα σταθμούς συλλογής διοδίων αλλά και αεροδρόμια. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ υπολείπονται του υπόλοιπου κόσμου σε ότι αφορά την ιδιωτικοποίηση τέτοιου είδους παγίων.
Φυσικά είναι πραγματικότητα ότι υπάρχουν κεφάλαια που παραμένουν στο περιθώριο των αγορών και αναζητούν ευκαιρίες για να επενδύσουν. Η πιο συχνή ερώτηση που μου κάνουν επενδυτές που χρειάζονται να τοποθετήσουν κεφάλαια είναι: «Εάν πρέπει να έχω κάποια επένδυση, ποια θα πρέπει να είναι»; Δεν φαίνομαι και πολύ ευχάριστη, όταν δίνω την απάντηση «καμία». Τους τονίζω ότι αργότερα εντός του 2009 θα υπάρξουν εξαιρετικές ευκαιρίες για επενδύσεις σε επιχειρηματικά σχήματα τα οποία αυτή τη στιγμή δεν βρίσκονται «στην λίστα» των ιδιωτών επενδυτών. Αυτό που εννοώ είναι ότι το σύστημα θα πιέσει για πώληση παγίων. Τονίζω, όμως, ότι αυτό θα πρέπει να γίνει σύντομα.
http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/440813/ArticleFTgr.aspx