Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν περίμενα ότι θα φτάσουμε –και μάλιστα τόσο γρήγορα– στο σημείο να απειλείται η σταθερότητα της κεφαλαιαγοράς του ευρώ από την κατάρρευση των ελληνικών ομολόγων. Οσοι βλέπουν «πατριωτικά» την παραμονή μας στην Ευρωζώνη ήλπιζαν ότι κάποιος καλός γιατρός θα βρεθεί, πριν φθάσουμε στη «θεραπεία» της γάγγραινας.
Κάποιοι άλλοι καλλιέργησαν την κρυφή εξήγηση πως οι Γερμανοί, που βλέπουν την εξαγωγική τους επίδοση να υποχωρεί όταν το ευρώ κερδίζει απέναντι στο δολάριο, είναι πολύ ευχαριστημένοι με τα προβλήματα που δημιουργεί η ελληνική αβελτηρία στο κοινό μας νόμισμα. Προσθέστε και την παραδοσιακή αρρωστημένη ζήλια των Αγγλοσαξόνων για την επιτυχία του ευρώ και έχετε μια ωραία εξήγηση όσων ανεξήγητων συμβαίνουν στις αγορές.
Παρόμοιες σκέψεις εξυπηρετούν, βεβαίως, τα συμφέροντα όσων νέμονται το δημόσιο χρήμα, στο όνομα της φτωχολογιάς, σήμερα, της κοινωνικής δικαιοσύνης, παλαιότερα, της εθνικής ανεξαρτησίας, ακόμη παλαιότερα. Τελικά, η κοινωνία των πολιτών έχει διαρρηχθεί μεταξύ όσων εισπράττουν τοις μετρητοίς, όσα οι άλλοι βγάζουν με τον ιδρώτα τους.
Το ζήτημα με τις θεωρίες συνωμοσιών είναι ότι σε εθίζουν στην αναμονή: να εξυπηρετηθούν τα μεγάλα συμφέροντα, να αναπνεύσουμε κι εμείς! Τώρα, όμως, που κινδυνεύουν τα δικά τους «χαρτιά», τι θα συμβεί; Η κρίση με το Ντουμπάι μάς θύμισε πόσο εύκολο είναι να καταρρεύσει όποιος εξαρτάται από ένα μόνον προμηθευτή. Στην πράξη, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, πλήρως εξαρτημένο από την χρηματοδότησή του στην αγορά κεφαλαίων του ευρώ, παγιδεύτηκε, στη διάρκεια του τελευταίου έτους, από την ανικανότητα των πολιτικών να λάβουν τα μέτρα που απαιτεί η ανόρθωση του δημόσιου ταμείου.
Οι ελληνικές τράπεζες καταρρέουν συνεχώς τις τελευταίες εβδομάδες. Επειδή στα βιβλία τους έχει αυξηθεί η περιεκτικότητα σε τοξικά ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου. Επειδή οι ρυθμίσεις του Ελληνικού Δημοσίου που παροτρύνουν την παύση πληρωμών ιδιωτών και μικρότερων επιχειρήσεων προσθέτουν τα μη εξυπηρετούμενα στα τοξικά δάνεια. Επειδή οι μεγάλοι διεθνείς μέτοχοι ετοιμάζουν τη διαφυγή τους. Επειδή ολοένα και περισσότερες ευρωπαϊκές τράπεζες κλείνουν τις γραμμές αναχρηματοδότησης γιατί φοβούνται την κατάπτωση των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων Ελλήνων, αφού οι τελευταίοι θα μπορούν, ξαφνικά, να επικαλούνται τις ρυθμίσεις Σπυράκου (πρόκειται για τον γενικό γραμματέα Καταναλωτή, που θέλει να αναθέσει στις καταναλωτικές ενώσεις τη διαχείριση του τραπεζικού ρίσκου).
Η μετατροπή των τραπεζών σε εργαλεία κατευθυνόμενης αναπτυξιακής, κοινωνικής ή άλλης πολιτικής ισοδυναμεί με καταστροφή κάθε κριτηρίου διασφάλισης έναντι των κινδύνων που οφείλουν να διαχειρίζονται τα πιστωτικά ιδρύματα. Αν η κυβέρνηση επιμείνει στην πολιτική αυτή, ο μόνος δρόμος για τους καταθέτες θα είναι να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους, πρώτα στις κρατικές τράπεζες και, αργότερα, ακόμη και στις ιδιωτικές. Κάπως έτσι και οι Ευρωπαίοι θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την Ελλάδα, προκειμένου να γλιτώσουν το μείζον, δηλαδή το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
No comments:
Post a Comment