Το δίλημμα των συντάξεων

Το μνημόνιο συμφωνίας για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αυτοαποκαλύπτεται σιγά σιγά, αναδεικνύοντας βάρη ασήκωτα και προσαρμογές ασύλληπτες.

Η περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης είναι χαρακτηριστική και δηλωτική του βάρους των υποχρεώσεων που ανέλαβε η κυβέρνηση όταν υπέγραφε και στη συνέχεια ψήφιζε από το Κοινοβούλιο τη δεσμευτική συμφωνία.

Αυτή τη στιγμή εξελίσσεται, μεταξύ της τρόικας και της κυβέρνησης, μια διαπραγμάτευση απολύτως πιεστική για τον υπουργό Εργασίας κ. Ανδρέα Λοβέρδο, η οποία βασίζεται ακριβώς στο μνημόνιο και στις αρχές της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που εκείνο περιέγραφε.

Oι αρχικές κυβερνητικές προβλέψεις για ήπια αλλαγή στο καθεστώς κοινωνικής ασφάλισης ανατρέπονται και το προσχέδιο νόμου που προσφάτως παρουσίασε ο υπουργός Εργασίας προφανώς τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Η σχετικά ήπια εκδοχή της μεταρρύθμισης που περιγράφεται στο προσχέδιο νόμου απέχει πολύ των αρχών του μνημονίου και επιτρέπει στην τρόικα να ζητεί προσαρμογή στα συμπεφωνημένα, με έμφαση τόσο στον χρόνο προσαρμογής όσο και στο βάρος αυτής.

Η τρόικα θέλει τις συντάξεις μετά το 2015 να μοιάζουν με τα σημερινά επιδόματα και βεβαίως απαιτεί ταχεία εφαρμογή των αλλαγών από την αρχή της νέας χρονιάς.

Το δυστύχημα είναι ότι η κυβέρνηση καλλιέργησε ελπίδες ήπιας ασφαλιστικής προσαρμογής και τα γεγονότα τη διαψεύδουν. Τώρα καλείται να αποδεχθεί μέτρα πέραν κάθε πρόγνωσης, κινδυνεύοντας να βρεθεί σε νέο κύκλο ακόμη μεγαλύτερης αμφισβήτησης. Αν δηλώσει αδυναμία, θα επιτείνει το κλίμα καχυποψίας που διατηρούν από την αρχή οι ξένοι και οι αγορές· αν τα αποδεχθεί, θα έχει απέναντί της τους πάντες. Και ευθέως τίθεται το ερώτημα: Θα αντέξει την πίεση ή θα κλατάρει στον δρόμο; Δυστυχώς τα προγνωστικά δεν είναι τα καλύτερα. Οι ξένοι συνεχίζουν να μας κοιτάζουν με μισό μάτι, δεν πιστεύουν ότι μπορούμε να υπερβούμε τις συνήθειές μας και το εσωτερικό μέτωπο διαρκώς χειροτερεύει. Οι εστίες έντασης πολλαπλασιάζονται, τα συνεχώς αποκαλυπτόμενα σκάνδαλα κλονίζουν ακόμη περισσότερο την πίστη των ανθρώπων και η κυβέρνηση καθημερινά είναι αντιμέτωπη με διλήμματα, συνεχίζει να ταλαντεύεται, ωσάν να μην έχει μέσα της αποφασίσει ότι η επιλογή της είναι ορθή.

Oσο τα πράγματα δεν ξεκαθαρίζουν τόσο οι προοπτικές εξόδου από την κρίση θα περιορίζονται και θα αντικαθίστανται από τα «μαύρα σενάρια» που κάθε τόσο επαναλαμβάνει ο διεθνής Τύπος. Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου και της όποιας αδράνειας. Οφείλει να παρέμβει τώρα, να ξεκαθαρίσει ποιο είναι το μείζον και να απαιτήσει τη στοίχιση όλων. Αλλιώς κινδυνεύει να χάσει το παιχνίδι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ίδιο, αλλά κυρίως για τη χώρα. Δυστυχώς τα ψέματα τελείωσαν, όπως τελείωσαν και της επικοινωνίας τα κόλπα.

akarakousis