ZZ
Πορτογάλος μεγαλοτραπεζίτης προειδοποιεί ότι είναι η Γερμανία και όχι η πορτογαλική κυβέρνηση που θα καθορίσει εάν η Λισσαβώνα θα ενταχθεί στον μηχανισμό διάσωσης. Πρόκειται για τον Φερνάντο Ούλριχ, της Banco BPI, που ταυτοχρόνως ευχήθηκε ούτε το ΔΝΤ ούτε η ΕΚΤ να σπεύσουν να βοηθήσουν την πορτογαλική οικονομία, πλην ανέφερε ότι εάν εντούτοις συμβεί, τελικά αυτό «δεν θα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα». Προχθές η Πορτογαλία βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης και τα σενάρια πήραν φωτιά.
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής του ισχυρού ομίλου τηλεπικοινωνιών «Zon», Ροντρίγκο Κόστα, παραδέχθηκε επίσης ότι δεν είναι η Λισσαβώνα, που θα καθορίσει εάν χρειάζεται την έξωθεν οικονομική βοήθεια. «Δεν είναι ένα πορτογαλικό ζήτημα, είναι του συστήματος της Ευρωζώνης όπου ανήκουμε. Είμαστε στα χέρια του συστήματος, όμως η βοήθειά του δεν θα λύσει για πάντα το πρόβλημα. Θα μας απασχολεί, έως και δύο έτη από σήμερα, η κρίση χρέους. Αν δεν μειωθεί το κόστος του δανεισμού, η Πορτογαλία θα αναγκαστεί τελικά να προσφύγει στον μηχανισμό διάσωσης της Ευρωζώνης όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία».
Προχθές η Πορτογαλία βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης. Ηδη τα σπρεντ των πορτογαλικών κρατικών χρεογράφων αυξήθηκαν σε ύψος ρεκόρ, με την πορτογαλική πιστοληπτική ικανότητα υποβαθμισμένη πλέον από τη «Standard & Poor’s». Και επανήλθε η πρόβλεψη ότι θα «θυσιαστεί» στη θέση της Ισπανίας... Οντως, είναι εφικτή η βοήθεια προς την Πορτογαλία, ενώ εκείνη προς την Ισπανία, πραγματικά θα «εξαντλούσε» την Ευρώπη. Ενώ οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Ράινερ Μπρούντερλε, ότι «κατά την προσωπική του εκτίμηση, ούτε η Μαδρίτη, ούτε η Λισσαβώνα θα χρειαστεί να προσφύγουν στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης», αγνοήθηκαν από τις αγορές.
Η Πορτογαλία επιμένει πως η οικονομία της δεν παρουσιάζει τα προβλήματα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, οι οποίες είχαν γρήγορη αύξηση του ΑΕΠ τους όταν υπήρχε φθηνή πίστωση. Η Πορτογαλία γνώρισε μια σύντομη περίοδο ανάπτυξης προτού ενταχθεί στο ευρώ το 1999, ενώ μειώθηκε το κόστος του δανεισμού της. Η αχίλλειος πτέρνα της ήταν η σταθερή απώλεια της ανταγωνιστικότητας των μισθών, που άρχισε τη δεκαετία του 1990. Η χώρα στάθηκε, άλλωστε, κάπως άτυχη. Τη δεκαετία του 1990 ο γύρος εμπορικών συνομιλιών της Ουρουγουάης οδήγησε σε μείωση των δασμών για τις φθηνές εξαγωγές προϊόντων κλωστοϋφαντουργίας από την Ασία, που έπληξαν την Πορτογαλία καθώς ώς τότε αυτή προμήθευε την Ευρώπη με δικά της προϊόντα.
Η ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001 ενέτεινε την πίεση στις πορτογαλικές επιχειρήσεις. Μια μεγάλη μονάδα της Volkswagen που άνοιξε το 1995 κοντά στη Λισσαβώνα ήταν από τις πλέον παραγωγικές. Αλλά η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης το 2004 είχε σαν αποτέλεσμα να μεταφερθεί αυτή η πηγή άμεσων ξένων επενδύσεων από την Πορτογαλία στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Στο μεταξύ, η σταθερή ροή φθηνών πιστώσεων εξωθούσε ανοδικά το εξωτερικό χρέος της χώρας σε επίπεδα άνω του 100% του ΑΕΠ. Ορισμένοι αναλυτές εκτιμούν πως χρειάζεται ριζική οικονομική θεραπεία για να ενισχυθούν οι εξαγωγές, ώστε να μπορέσει η Πορτογαλία να εξυπηρετήσει το χρέος της. Αυτό προϋποθέτει περαιτέρω χαλάρωση της νομοθεσίας για τις προσλήψεις και τις απολύσεις καθώς και κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων που διατηρούν υψηλά το κόστος της εργασίας. Προϋποθέτει, επίσης, απελευθέρωση του τομέα των υπηρεσιών, του οποίου οι χρεώσεις αυξάνουν το κόστος των εξαγωγών.
Πορτογάλος μεγαλοτραπεζίτης προειδοποιεί ότι είναι η Γερμανία και όχι η πορτογαλική κυβέρνηση που θα καθορίσει εάν η Λισσαβώνα θα ενταχθεί στον μηχανισμό διάσωσης. Πρόκειται για τον Φερνάντο Ούλριχ, της Banco BPI, που ταυτοχρόνως ευχήθηκε ούτε το ΔΝΤ ούτε η ΕΚΤ να σπεύσουν να βοηθήσουν την πορτογαλική οικονομία, πλην ανέφερε ότι εάν εντούτοις συμβεί, τελικά αυτό «δεν θα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα». Προχθές η Πορτογαλία βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης και τα σενάρια πήραν φωτιά.
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής του ισχυρού ομίλου τηλεπικοινωνιών «Zon», Ροντρίγκο Κόστα, παραδέχθηκε επίσης ότι δεν είναι η Λισσαβώνα, που θα καθορίσει εάν χρειάζεται την έξωθεν οικονομική βοήθεια. «Δεν είναι ένα πορτογαλικό ζήτημα, είναι του συστήματος της Ευρωζώνης όπου ανήκουμε. Είμαστε στα χέρια του συστήματος, όμως η βοήθειά του δεν θα λύσει για πάντα το πρόβλημα. Θα μας απασχολεί, έως και δύο έτη από σήμερα, η κρίση χρέους. Αν δεν μειωθεί το κόστος του δανεισμού, η Πορτογαλία θα αναγκαστεί τελικά να προσφύγει στον μηχανισμό διάσωσης της Ευρωζώνης όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία».
Προχθές η Πορτογαλία βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης. Ηδη τα σπρεντ των πορτογαλικών κρατικών χρεογράφων αυξήθηκαν σε ύψος ρεκόρ, με την πορτογαλική πιστοληπτική ικανότητα υποβαθμισμένη πλέον από τη «Standard & Poor’s». Και επανήλθε η πρόβλεψη ότι θα «θυσιαστεί» στη θέση της Ισπανίας... Οντως, είναι εφικτή η βοήθεια προς την Πορτογαλία, ενώ εκείνη προς την Ισπανία, πραγματικά θα «εξαντλούσε» την Ευρώπη. Ενώ οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Ράινερ Μπρούντερλε, ότι «κατά την προσωπική του εκτίμηση, ούτε η Μαδρίτη, ούτε η Λισσαβώνα θα χρειαστεί να προσφύγουν στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης», αγνοήθηκαν από τις αγορές.
Η Πορτογαλία επιμένει πως η οικονομία της δεν παρουσιάζει τα προβλήματα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, οι οποίες είχαν γρήγορη αύξηση του ΑΕΠ τους όταν υπήρχε φθηνή πίστωση. Η Πορτογαλία γνώρισε μια σύντομη περίοδο ανάπτυξης προτού ενταχθεί στο ευρώ το 1999, ενώ μειώθηκε το κόστος του δανεισμού της. Η αχίλλειος πτέρνα της ήταν η σταθερή απώλεια της ανταγωνιστικότητας των μισθών, που άρχισε τη δεκαετία του 1990. Η χώρα στάθηκε, άλλωστε, κάπως άτυχη. Τη δεκαετία του 1990 ο γύρος εμπορικών συνομιλιών της Ουρουγουάης οδήγησε σε μείωση των δασμών για τις φθηνές εξαγωγές προϊόντων κλωστοϋφαντουργίας από την Ασία, που έπληξαν την Πορτογαλία καθώς ώς τότε αυτή προμήθευε την Ευρώπη με δικά της προϊόντα.
Η ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001 ενέτεινε την πίεση στις πορτογαλικές επιχειρήσεις. Μια μεγάλη μονάδα της Volkswagen που άνοιξε το 1995 κοντά στη Λισσαβώνα ήταν από τις πλέον παραγωγικές. Αλλά η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης το 2004 είχε σαν αποτέλεσμα να μεταφερθεί αυτή η πηγή άμεσων ξένων επενδύσεων από την Πορτογαλία στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Στο μεταξύ, η σταθερή ροή φθηνών πιστώσεων εξωθούσε ανοδικά το εξωτερικό χρέος της χώρας σε επίπεδα άνω του 100% του ΑΕΠ. Ορισμένοι αναλυτές εκτιμούν πως χρειάζεται ριζική οικονομική θεραπεία για να ενισχυθούν οι εξαγωγές, ώστε να μπορέσει η Πορτογαλία να εξυπηρετήσει το χρέος της. Αυτό προϋποθέτει περαιτέρω χαλάρωση της νομοθεσίας για τις προσλήψεις και τις απολύσεις καθώς και κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων που διατηρούν υψηλά το κόστος της εργασίας. Προϋποθέτει, επίσης, απελευθέρωση του τομέα των υπηρεσιών, του οποίου οι χρεώσεις αυξάνουν το κόστος των εξαγωγών.
No comments:
Post a Comment