Τα στοιχήματα και το ρίσκο του Αντώνη Σαμαρά...

ΖΕΖΑ ΖΗΚΟΥ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα ζει κάτω από τις απαιτήσεις των Γερμανών και των λοιπών δανειστών μας. Ο Αντώνης Σαμαράς εξαναγκάστηκε να αποδεχθεί το Μνημόνιο Νο 3. Αφού εγκατέλειψε τις «κόκκινες γραμμές» του μέσα σε μια νύχτα τον περασμένο Δεκέμβριο με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου και αφού διέγραψε την αντιμνημονιακή στρατηγική που ακολούθησε επί της κυβερνήσεως Παπανδρέου, και ύστερα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, έγινε πρωθυπουργός. Ομως, ο ρεαλιστικός συμβιβασμός του προκαλεί μοιραία σοκ.
Οντως η θέση ότι η στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη, αποτελεί δόγμα για τον Αντώνη Σαμαρά. Η απόφασή του να στηρίξει το νέο πακέτο «σωτηρίας» της ελληνικής οικονομίας εδράζεται στην πεποίθηση ότι το κόμμα όπου ηγείται προβάλλει ως «η μόνη συντεταγμένη δύναμη μέσα στο χάος». «Εμείς πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να δώσουμε τη μάχη» είναι μια χαρακτηριστική φράση του κ. Σαμαρά, τονίζοντας ότι η επιλογή του να στηρίξει τη συμφωνία ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας του άμεσου κινδύνου της χρεοκοπίας. «Δεν τολμώ να διανοηθώ τη χώρα μου με άδεια ράφια, χωρίς καύσιμα, με δελτίο στα τρόφιμα...», είπε. Ετσι ο Σαμαράς νομίζει πως αποφεύγει ως πρωθυπουργός να χρεωθεί τη χρεοκοπία της χώρας και οι εταίροι δανειστές μας το ντόμινο που θα προκαλούσε μια στάση πληρωμών σε χώρα της Ευρωζώνης.
Προφανώς, παραμένει σταθερά ακλόνητος στην ευρωπαϊκή προσήλωση της χώρας, προϊόν μεγάλων προσπαθειών του ελληνικού λαού τα τελευταία πενήντα χρόνια. Αραγε, ποια είναι η αλήθεια; Τώρα αρέσκονται κάποιοι να υποστηρίζουν πως, αντί για έναν «αδιάλλακτο» και «ξεροκέφαλο» πολιτικό «παίκτη», όπως τον χαρακτήριζαν, πρόκειται για έναν αξιόπιστο ηγέτη που μάχεται για τις θέσεις του. Η προσπάθεια ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας ξεκινά από την απεμπλοκή των ξένων από τις πολιτικές διεργασίες. Ο κ. Παπανδρέου από την πρώτη ημέρα «διεθνοποίησε» το οικονομικό μας πρόβλημα. Ηρθε η ώρα να το «εθνικοποιήσουμε» εκ νέου, επισημαίνουν.
Με την έννοια αυτή, ο Σαμαράς θα βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με την κρίση ταυτότητας που θα συγκλονίζει τη Ν.Δ,, και τη χώρα μέχρι να αντικατασταθεί αναπόφευκτα από έναν νέο πολιτικό σχηματισμό. Οποιος δεν το βλέπει αυτό είναι πολιτικά τυφλός. Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι η ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και όχι μόνο η οικονομική επανεκκίνηση. Και μόνο ένα εθνικό κράτος με εθνικά συμφέροντα που υπερασπίζονται με το αίμα τους οι πολίτες του, μπορεί να εκσυγχρονισθεί και να επιβιώσει.
Φίλος μου και εξαιρετικός γνώστης της ευρωπαϊκής ιστορίας με παραπέμπει σε ιστορικό προηγούμενο της γείτονος Iταλίας. Eκεί η «αμφίπλευρη διεύρυνση» επιχειρήθηκε το... 1876, από τον πολιτικό Depretis, ο οποίος πράγματι επέτυχε τη διαμόρφωση ενός ευρύτατου κοινοβουλευτικού μπλοκ, το οποίο υπερέβαινε την κλασική αντιπαράθεση Δεξιάς – Aριστεράς. Tο εγχείρημα χαρακτηρίστηκε «πολιτική αιμομιξία» και έμεινε στην ιταλική πολιτική ιστορία με τον όρο «μεταμορφισμός», στον οποίο αποδίδονται όλα τα δεινά τής μετέπειτα ιταλικής πολιτικής ζωής. Συγκεκριμένα, θεωρήθηκε ότι η άμβλυνση των ιδεολογικών διαφορών και η ανομοιογένεια των πολιτικών σχηματισμών ήταν το κατάλληλο έδαφος πάνω στο οποίο φύτρωσε και γιγαντώθηκε ο λαϊκίστικος «φασιστικός ριζοσπαστισμός» του Mουσολίνι.
Στην εποχή του 3ου Μνημονίου, η «πολιτική αιμομιξία» θεωρείται προϊόν υψίστης σύνεσης και σωτηρίας. Αλλά αυτά, δυστυχώς, συμβαίνουν αν χαθεί ο έλεγχος της χώρας.
Με έχει, ας πούμε, εντυπωσιάσει αυτή η προσπάθεια συγκυβέρνησης αχταρμά φιλομνημονιακών – αντιμνημονιακών και λοιπών παρηκμασμένων πολιτικών... Προφανώς, ουδείς πολιτικός –πλην Τσίπρα– δεν ρισκάρει να πιει μόνος του το κώνειο της σωτηρίας. Αραγε, όμως, ποιας σωτηρίας;
Στην εποχή που βιώνει η χώρα την πολιτική της χρεοκοπία, μάταια περιμένουμε διασαφήσεις στοιχειώδους πολιτικής ειλικρίνειας. H μνημονιακή ρητορεία εκκρεμεί σε πλήρη ασάφεια και ωκεανούς ψεύδους, παρά την έπαρση περί σωτηρίας της χώρας. Δεν εμφανίστηκε κανένας που να συνειδητοποιεί ότι τίποτε καινούργιο δεν ξεμύτισε για τη λύτρωσή μας από το Μνημόνιο!
Oι πολιτικά άσαρκες γενικολογίες και οι αφόρητες κοινοτοπίες συνιστούν την κοινή ιδεολογική ταυτότητα των δύο κομμάτων εξουσίας και την κοινή ταύτιση με το ψεύδος. Aντε να ξεχωρίσεις αν η ρητορική είναι της Nέας Δημοκρατίας, του ΠAΣOK ή της ΔΗΜΑΡ, να διακρίνεις πολιτικές ιδιαιτερότητες σε αυτήν την ευτελέστατη αοριστολογία υπέρ του Μνημονίου.