Οικονομική Διακυβέρνηση και νομιμοποίησή της από Πολιτική Ενωση, παραχώρηση δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης έναντι μιας νομιμοποιημένης από τη λαϊκή κυριαρχία ευρωπαϊκής κεντρικής κυβερνητικής εξουσίας με την εκλογή προέδρου της Ε.Ε. με απευθείας ψηφοφορία, και ενός υπερενισχυμένου σε σχέση με τις σημερινές του εξουσίες Ευρωκοινοβουλίου: Με τον τρόπο αυτό, το Βερολίνο σχεδιάζει να επανακτήσει την πολιτική πρωτοβουλία κινήσεων στην Ευρωζώνη, καθώς -μέχρι στιγμής- όλα έδειχναν ότι η ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση θα έχει ως σημείο αναφοράς την πολιτική Ολάντ για Σύμφωνο Ανάπτυξης που θα εξισορροπεί -αν δεν ακυρώνει- σε πολλά σημεία τη δρακόντεια δημοσιονομική περιοριστική πολιτική που επιβάλλει το υπό έγκριση δημοσιονομικό σύμφωνο.
Δίχως υπερβολή πρόκειται για μια ολομέτωπη γερμανική προληπτική επίθεση, που δίνει στο Βερολίνο διευρυμένα περιθώρια ελιγμών, σε μια στιγμή που η κυβέρνηση Μέρκελ φαινόταν όσο ποτέ απομονωμένη από την Ομάδα των G-8 χθες, μέχρι τους εντός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκή Ενωση συσχετισμούς, στη σκιά μάλιστα της πίεσης για κατεπείγουσα αλλαγή γραμμής πλεύσης, με την Ισπανία εκτός Αγορών και την Ιταλία στοχοποιημένη ως το επόμενο θύμα του ντόμινο αποσταθεροποιήσης.
Οριακό στοίχημα
Η πολιτική του Βερολίνου είναι ένα επικίνδυνο και οριακό στοίχημα με δεδομένη την κατάρρευση της Ισπανίας, τους κλυδωνισμούς της Ιταλίας και τις προβλεπόμενες συνεπακόλουθες αρνητικές παρενέργειες στη Γαλλία. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι στο Βερολίνο πιστεύουν ότι η χώρα έχει τα περιθώρια αντοχής, ώστε όταν οι σημαντικότεροι των εταίρων του στην Ευρωζώνη περιέλθουν σε αδιέξοδο, να μπορεί να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά. Το πακέτο Οικονομική Διακυβέρνηση-Πολιτική Ενοποίηση αν προχωρήσει και κυριαρχήσει στις διμερείς και πολυμερείς άτυπες αλλά και στις θεσμικές διαβουλεύσεις, θα έχει πετύχει την άρση της σημερινής διεθνούς και ευρωπαϊκής απομόνωσης της Μέρκελ, η οποία προβάλλει ως παράγων αποσταθεροποίησης των παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών, αλλά ταυτόχρονα θα επιτρέπει στον κυβερνητικό συνασπισμό, στο Βερολίνο, να επιχειρήσει μια δυναμική αντεπίθεση για να αντιστρέψει το κλίμα ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2013. Είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια γερμανική πρωτοβουλία πολλαπλών αναγνώσεων και σκοπιμοτήτων, η οποία διαφέρει από τα προηγούμενες προτάσεις για ομοσπονδιακή μετεξέλιξη. Ένα κύριο χαρακτηριστικό της είναι η λογική της καθυστέρησης: Το πλαίσιο ενός Συμφώνου Ανάπτυξης θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί μέχρι το Φθινόπωρο, ενώ η έκδοση ευρω-ομολόγου θα μπορούσε πολύ πιο σύντομα να έχει αποκλιμακώσει την πίεση των Αγορών και των Οίκων Αξιολόγησης. Αντίθετα, η διαπραγμάτευση για την Οικονομική Διακυβέρνηση-Πολιτική Ενωση έχει ορίζοντα το νωρίτερο την Άνοιξη του 2013, με μόνο εργαλείο αποτροπής μιας ασύντακτης κατάρρευσης χωρών, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, ad hoc πυροσβεστικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα υπόκεινται στην καλή θέληση και έγκριση του Βερολίνου και δεν θα δημιουργούν μη αντιστρέψιμο προηγούμενο στη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης.
Παράκαμψη των προτάσεων Ολάντ
Το Βερολίνο μπορεί να παραπέμψει τα της έκδοσης ευρω-ομολόγου και διεύρυνσης των παρεμβατικών αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη διαπραγμάτευση για την Οικονομική Διακυβέρνηση, της οποίας το περίγραμμα και το περιεχόμενο παραμένει θολό. Πρώτον, τίθεται το εύλογο ερώτημα αν πρόκειται για προτάσεις που αφορούν το σύνολο της Ε.Ε. ή τουλάχιστον της Ευρωζώνης ή αν προορίζονται για ένα σκληρό πυρήνα κρατών, που θα προσυπογράφουν τη σημερινή γερμανική συνταγή δημοσιονομικής διαχείρισης και νομισματικής σταθερότητας. Δεύτερον, υπάρχει το ερώτημα για το ποια θα είναι η αντίδραση της γαλλικής πλευράς, η οποία διαχρονικά και διακομματικά είναι αλλεργική σε κάθε μορφή υπερεθνικής ομοσπονδιακής εξουσίας, καθώς την προσλαμβάνει ως εργαλείο εγκαθίδρυσης πλήρους γερμανικής κυριαρχίας στη Γηραιά Ήπειρο. Η δεδομένη γαλλική αρνητική στάση δίνει στη Γερμανία την ευχέρεια ή να χρεώσει στη Γαλλία την αδυναμία θωράκισης της Ευρωζώνης ή έναντι παραχωρήσεων προς τη γαλλική θέση για στρατηγική ανάπτυξης, να δέσει την Ευρωζώνη στη σημερινή γραμμή διαχείρισης της κρίσης.
Προς το σκληρό πυρήνα;
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν των γερμανικών προτάσεων για ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Ε.Ε., θα διαπιστώσουμε ότι η θεσμοθέτηση υπερεθνικών εξουσιών ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με τη σύσταση Σκληρού Πυρήνα, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το ντοκουμέντο Λάμερς το 1994, η πρωτοπορία, όπως αναφερόταν στο λόγο του τότε υπουργού Εξωτερικών Φίσερ στο πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου την Άνοιξη του 2000. Ετσι μέχρι να διευκρινισθούν οι πραγματικές προθέσεις του Βερολίνου, αλλά και να εξελιχθεί όταν αρχίσει η διαπραγμάτευση γύρω από τη γερμανική πρόταση, θα παραμένει θολό αν το πακέτο Οικονομική Διακυβέρνηση-Πολιτική Ενοποίηση αφορά τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης ή μια συρρικνωμένη, απαλλαγμένη από τους δημοσιονομικά προβληματικούς, Ευρωζώνη.
Καθυστέρηση υψηλού κινδύνου
Η «γραμμή Μέρκελ» είναι επί του παρόντος ασκήσεις επί χάρτου, καθώς παραμένει ζητούμενο αν τα κέντρα οικονομικής ισχύος εκτός Ευρωζώνης αλλά και οι Αγορές θα αποδεχθούν την καθυστέρηση στη λήψη συνολικών αποφάσεων που προωθεί η Γερμανία. Αν στο Βερολίνο πιστεύουν ότι η οριακή κατάσταση της Μαδρίτης σήμερα και της Ρώμης αύριο είναι διαχειρίσιμη, δεν σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο στο Λευκό Οίκο, όπου το παραμικρό εντός Ευρωζώνης ατύχημα -από την Ελλάδα μέχρι την Ισπανία- μπορεί να υποθηκεύσει σοβαρά την εύθραυστη ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας και να βραχυκυκλώσει τη δυναμική επανεκλογής του Ομπάμα τον προσεχή Νοέμβριο. Επί της ουσίας, μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής στα τέλη του μήνα θα βρισκόμαστε μάρτυρες μιας σκληρής πολυμέτωπης ενδοευρωπαϊκής σύγκρουσης για το πλαίσιο και την ατζέντα της συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης, που είναι υποχρεωτικός μονόδρομος τόσο λόγω της αποτυχίας της γερμανικής κοπής συνταγής διάσωσης όσο και του γενικευμένου αιτήματος των Ευρωπαίων ψηφοφόρων για αλλαγή, που ξεκίνησε μετά την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία.
Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία - Γερμανική Ευρώπη
Από τις αρχές της ευρωπαϊκής ενοποίησης στις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα και στη συνέχεια η θνησιγενής Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, η Γαλλία και η τότε Δυτ. Γερμανία είχαν διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση:
- Η Γαλλία ήθελε και θέλει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο ως ενισχυμένη διακρατική συνεργασία που δεν καταλύει το άβατο της εθνικής κυριαρχίας και κυρίως δεν απαλλοτριώνει τα συγκριτικά πολιτικά πλεονεκτήματα της Γαλλίας, δηλαδή την ιδιότητα του μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και την εθνική πυρηνική δύναμη κρούσης.
- Σε απόλυτη αντίστιξη η Δυτική Γερμανία και στη συνέχεια η Ενιαία Γερμανία έβλεπαν στη δυναμική της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας στην αρχή τη χειραφέτηση από τις συνέπειες και τους περιορισμούς της ήττας του 1945, και στη συνέχεια τον περιορισμό των συγκριτικών διεθνών πολιτικών πλεονεκτημάτων της Γαλλίας, που αντιστάθμιζαν σε κάποιο βαθμό τη γερμανική οικονομική υπεροχή στη διμερή σχέση των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Επιπροσθέτως με δεδομένο ότι το ευρώ σχεδιάσθηκε και μέχρι στιγμής διαχειρίζεται στις προδιαγραφές του μάρκου, είναι εξίσου βέβαιο ότι μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία γερμανικής εμπνεύσεως δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η αναγωγή σε ευρωπαϊκή κλίμακα του γερμανικού μεταπολεμικού ομοσπονδιακού μοντέλου.
Κάθε φορά που υπήρξε γερμανική πρωτοβουλία για ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Ε.Ε. επακολούθησε μετωπική σκληρή γαλλογερμανική αντιπαράθεση:
- Το 1994 οι προτάσεις Λάμερς -που ήταν ο εγκέφαλος επί ευρωπαϊκών θεμάτων του καγκελαρίου Κολ- προκάλεσαν διπλωματικό επεισόδιο, με τον τότε Γάλλο πρέσβη στη Βόννη Σερ να καλείται για παροχή εξηγήσεων στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ύστερα από τη διαρροή συνομιλίας του με δημοσιογράφους, όπου διατύπωνε τις ανησυχίες του για τις ηγεμονικές πολιτικές φιλοδοξίες της Ενιαίας Γερμανίας.
- Την Άνοιξη του 2000 η ομιλία Φίσερ στο Βερολίνο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στη Γαλλία των Σιράκ-Ζοσπέν, όπου κατεγράφη ως ακύρωση της Γαλλικής Προεδρίας στο δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς, με αποκορύφωμα την έντονη προσωπική αντιπαράθεση των Σιράκ-Σρέντερ στην ψυχοδραματική Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας το Δεκέμβριο. Χρειάθηκε να παρέλθουν δύο και πλέον χρόνια μέχρι τον Ιανουάριο του 2003, όταν διατυπώθηκε ο νέος γαλλογερμανικός συμβιβασμός στη Συνταγματική Συνθήκη, που ήταν ένα υβρίδιο ομοσπονδίας και ενισχυμένης διακρατικής συνεργασίας.
____________________________________________________
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ:
1. ΘΕΛΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ Ή ΝΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΕΙ ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ;
2. ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ;
3. ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΟ ΑΣΕΠ ΝΑ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ;
4. ΟΜΟΙΩΣ, ΤΑ ΕΝΤΟΚΑ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ;
5. ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ;
No comments:
Post a Comment