H Sahra Wagenknecht δεν είναι η πιο mainstream φυσιογνωμίας της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Γεννημένη το 1969 στην Ιένα από Ανατολικογερμανίδα μητέρα και Ιρανό πατέρα (τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ), εντάχθηκε στο Κόμμα Σοσιαλιστικής Ενότητας (ήτοι το κομμουνιστικό κόμμα της πάλαι ποτέ Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας) μόλις λίγους μήνες πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, εκπόνησε διδακτορική διατριβή με αντικείμενο του έργο του νεαρού Marx, εξελέγη ευρωβουλευτής το 1999 με το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS) και έγινε περισσότερο γνωστή παγγερμανικά ως η κυριότερη εκπρόσωπος (μέχρι το 2010) της αριστερής τάσης του κόμματος υπό την χαρακτηριστική ονομασία «Κομμουνιστική Πλατφόρμα». Το 2009 εξελέγη βουλευτής της Bundestag (και μάλιστα από δυτικογερμανική περιφέρεια) με το «Κόμμα της Αριστεράς» και ανέλαβε υπαρχηγός της κοινοβουλευτικής του ομάδας, ενώ το φθινόπωρο του 2011 γνωστοποίησε τη σχέση της με τον συνιδρυτή του κόμματος (και άλλοτε πρόεδρο των Σοσιαλδημοκρατών) Oskar Lafontaine.
Δύσκολα συνεπώς θα φανταζόταν κανείς ότι οι προτάσεις της για τον χειρισμό της κρίσης του ευρώ θα συναντούσαν το ενδιαφέρον και εντέλει την επιδοκιμασία του περιοδικού Der Spiegel που θεωρεί ότι η ουσία της τοποθέτησης της Wagenknecht είναι φιλελεύθερης εμπνεύσεως.
Καταρχήν, η υπαρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας της γερμανικής Αριστεράς προτείνει ένα ριζικό κούρεμα του δημόσιου χρέους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να υπάρξει μερική αθέτηση πληρωμών για το τμήμα του που υπερβαίνει ένα ορισμένο όριο , πιθανότατα το 60% του ΑΕΠ (το οποίο σημαίνει ότι η λύση αυτή αφορά ακόμη και τη Γερμανία, εφόσον το χρέος της ανέρχεται σε περίπου 80% του ΑΕΠ). «Ο χρηματοπιστωτικός κλάδος υποτίμησε σοβαρά τα ρίσκα που συνδέονται με τους δημόσιους τίτλους, όμως το ρίσκο και η ανάληψη των βαρών συμβαδίζουν σε μία οικονομία της αγοράς» συμπληρώνει η Wagenknecht (σε μια φράση που θα έλεγε κανείς ότι προέρχεται από κείμενο του Κόμματος των Ελευθέρων Δημοκρατών) και προτείνει ως επόμενο βήμα την μαζική εκκαθάριση- ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ώστε αυτές να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία. Το βασικό στοιχείο κατά τη Wagenknecht είναι ο διαχωρισμός της λιανικής τραπεζιτικής από την επενδυτική και η εγγύηση όλων των προσωπικών καταθέσεων μέχρι του ύψους του ενός εκατομμυρίου ευρώ – ενώ οτιδήποτε πέραν αυτού θα αναδιαρθρωθεί. Όσο για τα κράτη που θα έχουν αποκλεισθεί από τις αγορές, η γερμανίδα πολιτικός προτείνει την απευθείας χρηματοδότησή τους από την ΕΚΤ, αλλά σε ποσοστό που δεν θα υπερβαίνει το 4% του ΑΕΠ τους ετησίως.
Το Spiegel εκφράζει επιφυλάξεις σε πλευρές του σχεδίου της Wagenknecht: εκτιμά ότι το όριο του 60% είναι πολύ χαμηλό, διότι θα σήμαινε λ.χ. ότι ενεργούν άφρονα όσοι αυτή τη στιγμή δανείζουν το γερμανικό Δημόσιο. Η προσωρινή κρατικοποίηση των τραπεζών επίσης δεν προσφέρει εγγυήσεις χρηστής διαχείρισης, ενώ ο διαχωρισμός των «καλών» τραπεζικών δραστηριοτήτων δεν είναι προφανής υπόθεση και η ανεξαρτησία της ΕΚΤ θα διακυβευθεί σε περίπτωση απευθείας χορήγησης ρευστότητας στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Ωστόσο, καταλήγει το περιοδικό, η λύση της Wagenknecht έχει το πλεονέκτημα ότι συρρικνώνει τη φούσκα χρέους που επικρέμαται πάνω από την ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, εφαρμόζει αρχές αγοράς στην κρίση του τραπεζικού συστήματος (περιορίζοντας την τάση του στην ανάληψη υπερβάλλοντος ρίσκου) και κυρίως παρουσιάζει μιαν εναλλακτική λύση προς τα «αναπόφευκτα», «μοναδικά» και «υποχρεωτικά» βήματα τα οποία ως τώρα έχουν ακολουθηθεί από τους Ευρωπαίους ιθύνοντες για την διαχείριση της κρίσης της ευρωζώνης.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το Κόμμα της Αριστεράς έχει καταψηφίσει όλα τα σχέδια διάσωσης που έχουν έως τώρα κατατεθεί στη Bundestag και στο τελευταίο του συνέδριο πήρε μια σαφώς λαϊκιστική στροφή (με την κυριαρχία των περισσότερο ριζοσπαστικών στελεχών του που προέρχονται από τη Δυτική Γερμανία, συνδέονται με τα συνδικάτα και κατάγονται πολιτικά από τον Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα έναντι των περισσότερο διαχειριστικών λογικών της «παλλαϊκής παράδοσης» των Ανατολικογερμανών). Αν η Αριστερά κατορθώσει να ξεπεράσει την πρόκληση που συνιστά το νεοσύστατο Κόμμα των Πειρατών (που με τη θεαματική του άνοδο της έχει στερήσει σε αρκετά ομόσπονδα κρατίδια την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση) θα ασκήσει αξιοσημείωτη πίεση στους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι επίσης βρίσκονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Δύσκολα συνεπώς θα φανταζόταν κανείς ότι οι προτάσεις της για τον χειρισμό της κρίσης του ευρώ θα συναντούσαν το ενδιαφέρον και εντέλει την επιδοκιμασία του περιοδικού Der Spiegel που θεωρεί ότι η ουσία της τοποθέτησης της Wagenknecht είναι φιλελεύθερης εμπνεύσεως.
Καταρχήν, η υπαρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας της γερμανικής Αριστεράς προτείνει ένα ριζικό κούρεμα του δημόσιου χρέους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να υπάρξει μερική αθέτηση πληρωμών για το τμήμα του που υπερβαίνει ένα ορισμένο όριο , πιθανότατα το 60% του ΑΕΠ (το οποίο σημαίνει ότι η λύση αυτή αφορά ακόμη και τη Γερμανία, εφόσον το χρέος της ανέρχεται σε περίπου 80% του ΑΕΠ). «Ο χρηματοπιστωτικός κλάδος υποτίμησε σοβαρά τα ρίσκα που συνδέονται με τους δημόσιους τίτλους, όμως το ρίσκο και η ανάληψη των βαρών συμβαδίζουν σε μία οικονομία της αγοράς» συμπληρώνει η Wagenknecht (σε μια φράση που θα έλεγε κανείς ότι προέρχεται από κείμενο του Κόμματος των Ελευθέρων Δημοκρατών) και προτείνει ως επόμενο βήμα την μαζική εκκαθάριση- ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ώστε αυτές να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία. Το βασικό στοιχείο κατά τη Wagenknecht είναι ο διαχωρισμός της λιανικής τραπεζιτικής από την επενδυτική και η εγγύηση όλων των προσωπικών καταθέσεων μέχρι του ύψους του ενός εκατομμυρίου ευρώ – ενώ οτιδήποτε πέραν αυτού θα αναδιαρθρωθεί. Όσο για τα κράτη που θα έχουν αποκλεισθεί από τις αγορές, η γερμανίδα πολιτικός προτείνει την απευθείας χρηματοδότησή τους από την ΕΚΤ, αλλά σε ποσοστό που δεν θα υπερβαίνει το 4% του ΑΕΠ τους ετησίως.
Το Spiegel εκφράζει επιφυλάξεις σε πλευρές του σχεδίου της Wagenknecht: εκτιμά ότι το όριο του 60% είναι πολύ χαμηλό, διότι θα σήμαινε λ.χ. ότι ενεργούν άφρονα όσοι αυτή τη στιγμή δανείζουν το γερμανικό Δημόσιο. Η προσωρινή κρατικοποίηση των τραπεζών επίσης δεν προσφέρει εγγυήσεις χρηστής διαχείρισης, ενώ ο διαχωρισμός των «καλών» τραπεζικών δραστηριοτήτων δεν είναι προφανής υπόθεση και η ανεξαρτησία της ΕΚΤ θα διακυβευθεί σε περίπτωση απευθείας χορήγησης ρευστότητας στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Ωστόσο, καταλήγει το περιοδικό, η λύση της Wagenknecht έχει το πλεονέκτημα ότι συρρικνώνει τη φούσκα χρέους που επικρέμαται πάνω από την ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, εφαρμόζει αρχές αγοράς στην κρίση του τραπεζικού συστήματος (περιορίζοντας την τάση του στην ανάληψη υπερβάλλοντος ρίσκου) και κυρίως παρουσιάζει μιαν εναλλακτική λύση προς τα «αναπόφευκτα», «μοναδικά» και «υποχρεωτικά» βήματα τα οποία ως τώρα έχουν ακολουθηθεί από τους Ευρωπαίους ιθύνοντες για την διαχείριση της κρίσης της ευρωζώνης.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το Κόμμα της Αριστεράς έχει καταψηφίσει όλα τα σχέδια διάσωσης που έχουν έως τώρα κατατεθεί στη Bundestag και στο τελευταίο του συνέδριο πήρε μια σαφώς λαϊκιστική στροφή (με την κυριαρχία των περισσότερο ριζοσπαστικών στελεχών του που προέρχονται από τη Δυτική Γερμανία, συνδέονται με τα συνδικάτα και κατάγονται πολιτικά από τον Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα έναντι των περισσότερο διαχειριστικών λογικών της «παλλαϊκής παράδοσης» των Ανατολικογερμανών). Αν η Αριστερά κατορθώσει να ξεπεράσει την πρόκληση που συνιστά το νεοσύστατο Κόμμα των Πειρατών (που με τη θεαματική του άνοδο της έχει στερήσει σε αρκετά ομόσπονδα κρατίδια την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση) θα ασκήσει αξιοσημείωτη πίεση στους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι επίσης βρίσκονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
http://www.capital.gr/news.asp?id=1573060
________________________________________________________
πρόκειται για πράγματα που έχουν συζητηθεί (και απορριφθεί) έως και πριν το πρώτο ελληνικό μνημόσυνο
η πρόταση πάντως παρέχει μια λύση, από τις λίγες που κυκλοφορούν
No comments:
Post a Comment