18.7.12

UBS: Γιατί τα ευρωομόλογα είναι… ανούσια

Η ζώνη του ευρώ φαίνεται να έχει παρασυρθεί σε ένα είδος δημοσιονομικού τέλματος, με τη συζήτηση για τα ευρωομόλογα. Η Γερμανίδα Καγκελάριος έχει (μελοδραματικά) δηλώσει ότι τα ευρωομόλογα δεν πρόκειται να υπάρξουν, όσο ζει. Όπως σημειώνει ο Paul Donovan της UBS, οι ευρωπαίοι πολιτικοί χάνουν τον χρόνο τους με την όλη συζήτηση για τα ευρωομόλογα, καθώς δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του ευρώ, ωστόσο (κατά την άποψή του) η δημοσιονομική ένωση - σε κάποια μορφή - είναι απαραίτητη προϋπόθεση.
Όπως σημειώνει ο Paul Donovan, δεν υπάρχει ένας αποδεκτός ορισμός του τι αντιπροσωπεύει το ευρωομόλογο, αν και υπάρχουν κάποιες κοινές έννοιες. Ένα ευρωομόλογο, θα ήταν μια συλλογική ευθύνη των κυβερνήσεων της ζώνης του ευρώ. Ένα ευρωομόλογο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αντληθούν χρήματα για κυβερνήσεις της ζώνης του ευρώ με ένα "συγκεντρωτικό" επιτόκιο. Γύρω από αυτό, υπάρχουν συζητήσεις για το πώς ένα τέτοιο ομόλογο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.

- Το ομόλογο λοιπόν, θα «εφαρμοζόταν» για την κάλυψη των κυβερνητικών δανείων μέχρι το 60% του ΑΕΠ (τα κριτήρια του Μάαστριχτ); Αν ναι, αυτό θέτει ορισμένα ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με το πώς υπολογίζεται το ΑΕΠ, δεδομένης της συχνότητας των αναθεωρήσεων.

- Επίσης, το ευρωομόλογο θα ισχύει και για νέο δανεισμό της κυβέρνησης, που έχει προηγουμένως υποστεί κυρώσεις από τους επικεφαλής των κυβερνήσεων της ευρωζώνης;

- Το ομόλογο αυτό θα διοχετεύει με κεφάλαια τον ESM, τα οποία στη συνέχεια θα μοιράζονται στα κράτη μέλη σε περίπτωση ανάγκης – κάτι που ήταν πράγματι η αρχική ιδέα του ευρωομολόγου, όταν είχε προτεθεί στη Σύνοδος του Μαίου του 2010 για την διασωση του ευρώ;

Οπως ρωτά ο αναλυτής της UBS, είναι απαραίτητο λοιπόν το ευρωομόλογο;

Η σύντομη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι «όχι».

Αυτό που χρειάζεται η ευρωζώνη, για την αντιμετώπιση των δυσλειτουργιών της νομισματικής ένωσης, είναι μία είδους ένωση δημοσιονομικής μεταφοράς. Αν και δεν μπορεί να λύσει τη δυσλειτουργία της νομισματικής ένωσης, ωστόσο αμβλύνει την ζημία που προκαλείται από μια κοινή νομισματική πολιτική. Σε περίπτωση που η νομισματική πολιτική είναι ακατάλληλη, οι αυτόματοι σταθεροποιητές της δημοσιονομικής μεταφοράς, μπορούν να περιορίσουν την οικονομική απόκλιση από τα στοιχεία της νομισματικής ένωσης.

Αυτός είναι ο λόγος που κάθε λειτουργία νομισματικής ένωσης στον πλανήτη, για πάνω από δύο χιλιετίες, είχε μια είδους ένωση μεταφοράς μαζί με το κοινό νόμισμα. Ένα ευρωομόλογο είναι μια πολύ αδέξια δημοσιονομική ένωση μεταφοράς, όπως τονίζει ο Donovan. Οι οικονομίες που είναι πιο αξιόπιστες παραδίδουν κομμάτι από την πιστωτική τους θέση για να μειώσουν το κόστος δανεισμού των οικονομιών που είναι λιγότερο αξιόπιστες. Φαίνεται λογικό να υποθέσουμε ότι το κοινό ευρωομόλογο θα έχει ένα επιτόκιο το οποίο θα είναι υψηλότερο από εκείνο των καλύτερων πιστώσεων στη νομισματική ένωση και χαμηλότερο από το επιτόκιο που επιβάλλεται για τις χειρότερες πιστώσεις της νομισματικής ένωσης.


Το θέμα όμως δεν είναι τόσο απλό. Μια χώρα με ισχυρό credit μπορεί να μην έχει μία κυκλικά ισχυρή οικονομία, για παράδειγμα. Η μεταφορά του οφέλους από τη Γερμανία (μια πολύ αδύναμη οικονομία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια) προς στην Ιρλανδία (μια σχετικά ισχυρή οικονομία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια) θα επιδεινώσει την δυσλειτουργία της νομισματικής ένωσης και της κοινής νομισματικής πολιτικής.

Τί θα συνέβαινε χωρίς το ευρωομόλογο; Μια χώρα στη ζώνη του ευρώ θα αντιμετώπιζε υψηλότατο και αυξανόμενο κόστος χρέους, και με την απουσία ενός συλλογικού ομολόγου με χαμηλότερο επιτόκιο, θα μπορούσε να εξαναγκαστεί σε default.

«Ε, και τί έγινε;» επισημαίνει ο αναλυτής. Όπως η Καλιφόρνια υπενθύμισε (με την τρίτη πτώχευση δήμου μόλις την περασμένη εβδομάδα), δεν υπάρχει ανάγκη για την συλλογή κυβερνήσεων μίας νομισματικής ένωσης, για να γίνει κοινή έκδοση ή να υπάρξει κοινή ευθύνη για τα χρέη των διαφόρων χωρών. Το θέμα είναι πως όταν συμβεί η πτώχευση, η ζημία από τις τοπικές οικονομικές επιπτώσεις αντισταθμίζεται εν μέρει από το δημοσιονομικό μηχανισμό μεταφοράς, αφήνοντας την τοπική αυτοδιοίκηση να επιβιώσει ή να καταρρεύσει, σε δημοσιονομικούς όρους,με την δική της ευθύνη. Οι πολίτες του San Bernardino της Καλιφόρνιας θα έχουν λιγότερες υπηρεσίες από την τοπική αυτοδιοίκησή τους, τώρα που είναι σε πτώχευση. Οι άνεργοι του San Bernardino θα εξακολουθούν να δέχονται τις παροχές τους, ωστόσο. Ο οικονομικός αντίκτυπος της πτώχευσης της κυβέρνησης έτσι μετριάζεται.

Ο Donovan επισημαίνει πως οι συζητήσεις για το ευρωομόλογο θα μπορούσαν να κάνουν σοβαρή ζημιά στη ζώνη του ευρώ. Η έννοια του ευρωομολόγου, όπως προβλέπεται επί του παρόντος, εύκολα χαρακτηρίζεται ως "οι πλούσιες χώρες θα βοηθήσουν τις φτωχές χώρες". Η ίδια η έννοια του ομολόγου αυτή τη στιγμή βασίζεται στην ιδέα της εθνικής κυριαρχίας ως κινητήρια δύναμη για τη ζώνη του ευρώ. Οι εθνικές κυβερνήσεις λαμβάνουν συλλογική βοήθεια βασιζόμενες στις θετικές πιστωτικές συνθήκες των άλλων εθνικών κυβερνήσεων. Και υπάρχει μια αίσθηση διακυβερνητικής υποχρέωσης. Αυτή η άποψη για τη ζώνη του ευρώ είναι δυνητικά πολύ δηλητηριώδης για την υγεία του ευρώ ως μια οντότητα.

Για να πετύχει το ευρώ, πρέπει να υπάρχει κάποια ιδέα κοινότητας. Δεν έχει να κάνει με τις πλούσιες χώρες που βοηθούν τις φτωχότερες. Έχει να κάνει με τους πλούσιους πολίτες της ζώνης του ευρώ να βοηθούν τους φτωχότερους κατοίκους της ζώνης του ευρώ. Αυτό είναι απλά αντιπαραγωγικό.

Οι δημοσιονομική ενώσεις που δημιουργούνται, έχουν συνήθως εγγυήσεις της κεντρικής κυβέρνησης ή συγκεντρωτικά προγράμματα έκδοσης για τις τοπικές κυβερνήσεις. Αυτό συμβαίνει επειδή η ύπαρξη των τοπικών κυβερνήσεων εξαρτάται από τη βούληση της κεντρικής κυβέρνησης. Οι δημοσιονομικές ενώσεις που δημιουργούνται από την συνένωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων από κάτω προς τα πάνω (όπως η Κοινοπολιτεία της Αυστραλίας ή οι ΗΠΑ, ή το ευρώ σήμερα), έχουν μια πολύ διαφορετική σχέση μεταξύ κεντρικής και τοπικής κυβέρνησης. Γενικά δεν υπάρχει ανάγκη να υπάρξουν εγγυήσεισ ή να βοηθηθούν οι τοπικές κυβερνήσεις με τα οικονομικά τους, και η κεντρική κυβέρνηση, με την δική της ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, μπορεί να επιδιώξει να αντισταθμίσει οποιαδήποτε οικονομική ύφεση.

Όπως καταλήγει ο αναλυτής, η ζώνη του ευρώ θα πρέπει να κινηθεί μακριά από τον εθνικισμό και προς την ενοποίηση. Η συζήτηση του ευρωομολόγου οδηγεί το ευρώ προς τη λάθος κατεύθυνση, και ενισχύει την αντίληψη ότι κάποιες χώρες πρέπει να βοηθούν άλλες χώρες. Μια πιο ενοποιημένη ομοσπονδία της ζώνης του ευρώ μπορεί (και ίσως πρέπει) να γίνει, χωρίς τη συλλογική ευθύνη για τα εθνικά χρέη. Αυτό που χρειάζεται είναι η συλλογική ευθύνη για ορισμένες πτυχές της δημοιονομικής πολιτικής για την αντιστάθμιση των ζημιών της συλλογικής νομισματικής πολιτικής. Αυτή είναι μια πολύ διαφορετική έννοια από το ευρωομόλογο, υπογραμμίζει ο Donovan.



http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1770333&nt=103



No comments: