Του William Pesek / Bloomberg
Η Κίνα και οι ΗΠΑ επιτέλους συμφωνούν σε κάτι: η Ευρώπη βρίσκεται σε πτώση και ενδέχεται να πάρει μαζί της τις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Στην Ασία ανησυχούν τόσο ώστε ρωτούν Αμερικανούς σαν εμένα αν ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα θα συνεισφέρει σε ένα κολοσσιαίο σχέδιο διάσωσης της Ευρώπης.
Γνωρίζουμε ένα πράγμα: το να διατηρήσουμε ενωμένη την Ευρώπη, αν μπορούμε, συνεπάγεται ένα μνημειώδες κόστος. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει υπερβεί τις δυνατότητές του. Τα κεφάλαια που μπορεί να δανείσει ανέρχονται σε 384 δισ. δολάρια και μπορούν μόλις και μετά βίας να σώσουν την Ελλάδα. Ούτε λόγος για Ισπανία ή Ιταλία. Η Ασία, με τα ιλιγγιώδη αποθέματα πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων, προβάλλει ως ενδεχόμενος σωτήρας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η εμμονή της Ασίας να αποταμιεύει για τις κακές εποχές θα τη μετατρέψει στον σύγχρονο J.P. Morgan, τον Νεοϋορκέζο που αποκατέστησε την τάξη στην κρίση του 1907. Ούτε που φανταζόταν η ευρύτερη περιοχή πως η καταιγίδα στην οποία θα επιστρατεύονταν τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα θα συνέβαινε σε άλλη ήπειρο. Πρέπει να ανησυχεί. Η δυνητική της ισχύ μπορεί να έχει κακό τέλος εξαιτίας της βλάβης που μπορεί να της προκαλέσει η διάσωση των σπάταλων Δυτικών, αλλά και επειδή η Ασία χρειάζεται τα κεφάλαιά της περισσότερο από όσο φαντάζεται.
Ο διοικητής της Λαϊκής Τράπεζας της Κίνας, Τζου Σιαοτσουάν, εκτιμά πως είναι «πολύ νωρίς» για να εκτιμηθεί πώς μπορούν οι αναδυόμενες οικονομίες να βοηθήσουν την Ευρωζώνη. Γνωρίζει, όμως, πως είναι απλά θέμα χρόνου να κληθεί να το κάνει. Τα συναλλαγματικά διαθέσιμα Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας και Κίνας, φθάνουν στα 4,3 τρισ. δολάρια και η Ευρώπη, ο σημαντικότερος εταίρος τους, χρειάζεται χρήματα. Μια παρέμβασή τους θα καθησυχάσει τις αγορές αλλά δεν θα περιορίσει την ανάγκη για σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Στο μεταξύ, η Ασία δεν θα έπρεπε να σπαταλήσει τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα. Αντιπαρήλθε επιτυχώς τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Θα είναι πιο δύσκολο να το επαναλάβει τώρα αν υπάρξει δεύτερη κρίση. Μια νέα δέσμη μέτρων τόνωσης της οικονομίας ενδέχεται να εξαγριώσει τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, ενώ η χαλαρή νομισματική πολιτική μπορεί να εκτινάξει τον πληθωρισμό σε απαράδεκτα επίπεδα. Επιπλέον, η Ασία χρειάζεται τις αποταμιεύσεις της για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την παιδεία και τα έργα υποδομής. Και ύστερα, υπάρχει το πρόβλημα της φτώχειας.
Πριν από λίγα χρόνια χρειάστηκαν δημόσιες δαπάνες πολλών δισ. δολαρίων για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. Τα χρέη αυτά μπορεί να αποβούν καταστρεπτικά αν η παγκόσμια ανάπτυξη αντιστραφεί και πάλι. Η Κίνα έχει αποδείξει πως μπορεί να επιβιώσει έως και τρία χρόνια με μειωμένη ζήτηση από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ωστόσο με μια σπαρτιάτικη λιτότητα για πέντε και πλέον χρόνια, τα πράγματα αλλάζουν.
Καθώς καταρρέει η Ευρώπη, η Κίνα και η Ασία ενδέχεται να κληθούν να στηρίξουν ένα σχέδιο διάσωσής της. Δεν θα ήταν, όμως, μακροπρόθεσμα προς το συμφέρον του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Υπάρχει κάτι ακραίο στο να διασώζουν οι φτωχές χώρες με τις οικονομίες τους τις πλούσιες και άσωτες. Σε αυτό συμφωνούμε όλοι.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_29/09/2011_457589
____________________________________
μα στην Ελλάδα συμβαίνει συνέχεια!!!!!
μου άρεσε η ανάλυση
Η Κίνα και οι ΗΠΑ επιτέλους συμφωνούν σε κάτι: η Ευρώπη βρίσκεται σε πτώση και ενδέχεται να πάρει μαζί της τις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Στην Ασία ανησυχούν τόσο ώστε ρωτούν Αμερικανούς σαν εμένα αν ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα θα συνεισφέρει σε ένα κολοσσιαίο σχέδιο διάσωσης της Ευρώπης.
Γνωρίζουμε ένα πράγμα: το να διατηρήσουμε ενωμένη την Ευρώπη, αν μπορούμε, συνεπάγεται ένα μνημειώδες κόστος. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει υπερβεί τις δυνατότητές του. Τα κεφάλαια που μπορεί να δανείσει ανέρχονται σε 384 δισ. δολάρια και μπορούν μόλις και μετά βίας να σώσουν την Ελλάδα. Ούτε λόγος για Ισπανία ή Ιταλία. Η Ασία, με τα ιλιγγιώδη αποθέματα πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων, προβάλλει ως ενδεχόμενος σωτήρας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η εμμονή της Ασίας να αποταμιεύει για τις κακές εποχές θα τη μετατρέψει στον σύγχρονο J.P. Morgan, τον Νεοϋορκέζο που αποκατέστησε την τάξη στην κρίση του 1907. Ούτε που φανταζόταν η ευρύτερη περιοχή πως η καταιγίδα στην οποία θα επιστρατεύονταν τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα θα συνέβαινε σε άλλη ήπειρο. Πρέπει να ανησυχεί. Η δυνητική της ισχύ μπορεί να έχει κακό τέλος εξαιτίας της βλάβης που μπορεί να της προκαλέσει η διάσωση των σπάταλων Δυτικών, αλλά και επειδή η Ασία χρειάζεται τα κεφάλαιά της περισσότερο από όσο φαντάζεται.
Ο διοικητής της Λαϊκής Τράπεζας της Κίνας, Τζου Σιαοτσουάν, εκτιμά πως είναι «πολύ νωρίς» για να εκτιμηθεί πώς μπορούν οι αναδυόμενες οικονομίες να βοηθήσουν την Ευρωζώνη. Γνωρίζει, όμως, πως είναι απλά θέμα χρόνου να κληθεί να το κάνει. Τα συναλλαγματικά διαθέσιμα Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας και Κίνας, φθάνουν στα 4,3 τρισ. δολάρια και η Ευρώπη, ο σημαντικότερος εταίρος τους, χρειάζεται χρήματα. Μια παρέμβασή τους θα καθησυχάσει τις αγορές αλλά δεν θα περιορίσει την ανάγκη για σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Στο μεταξύ, η Ασία δεν θα έπρεπε να σπαταλήσει τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα. Αντιπαρήλθε επιτυχώς τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Θα είναι πιο δύσκολο να το επαναλάβει τώρα αν υπάρξει δεύτερη κρίση. Μια νέα δέσμη μέτρων τόνωσης της οικονομίας ενδέχεται να εξαγριώσει τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, ενώ η χαλαρή νομισματική πολιτική μπορεί να εκτινάξει τον πληθωρισμό σε απαράδεκτα επίπεδα. Επιπλέον, η Ασία χρειάζεται τις αποταμιεύσεις της για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την παιδεία και τα έργα υποδομής. Και ύστερα, υπάρχει το πρόβλημα της φτώχειας.
Πριν από λίγα χρόνια χρειάστηκαν δημόσιες δαπάνες πολλών δισ. δολαρίων για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. Τα χρέη αυτά μπορεί να αποβούν καταστρεπτικά αν η παγκόσμια ανάπτυξη αντιστραφεί και πάλι. Η Κίνα έχει αποδείξει πως μπορεί να επιβιώσει έως και τρία χρόνια με μειωμένη ζήτηση από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ωστόσο με μια σπαρτιάτικη λιτότητα για πέντε και πλέον χρόνια, τα πράγματα αλλάζουν.
Καθώς καταρρέει η Ευρώπη, η Κίνα και η Ασία ενδέχεται να κληθούν να στηρίξουν ένα σχέδιο διάσωσής της. Δεν θα ήταν, όμως, μακροπρόθεσμα προς το συμφέρον του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Υπάρχει κάτι ακραίο στο να διασώζουν οι φτωχές χώρες με τις οικονομίες τους τις πλούσιες και άσωτες. Σε αυτό συμφωνούμε όλοι.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_29/09/2011_457589
____________________________________
μα στην Ελλάδα συμβαίνει συνέχεια!!!!!
μου άρεσε η ανάλυση
No comments:
Post a Comment