...
Με άλλα λόγια, όσο περνά ο καιρός όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, έρχονται αντιµέτωποι µε την κρίση και τις βαρύτατες συνέπειές της. Η κατάρρευση του ιδιότυπου ελληνικού µεταπολιτευτικού οικονοµικού µοντέλου είναι εµφανής διά γυµνού οφθαλµού. Και τη βιώνουν όλοι. Στα σπίτια, στις επιχειρήσεις, στις δηµόσιες υπηρεσίες, στους κρατικούς οργανισµούς, στις γειτονιές, στους δρόµους, παντού καταγράφονται οι συνέπειες αυτής της κατάρρευσης.
Και όσο θα περνά ο καιρός και δεν θα οδηγούµαστε σε µια ολοκληρωµένη επέµβαση µεταβολής του οικονοµικού µοντέλου, οι επιπτώσεις της κρίσης θα γίνονται ολοένα και εντονότερες.
Υπό αυτή την έννοια δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια αναβολών ή αναστολών.
Η χώρα οφείλει να λάβει το ταχύτερο γενναίες αποφάσεις, αποφασίζοντας ταυτόχρονα ποιον δρόµο θα ακολουθήσει. Και οι δρόµοι δεν είναι πολλοί. Αν θέλει να παραµείνει στην ευρωζώνη, δεν έχει παρά να αποδεχθεί και να εφαρµόσει συντεταγµένα το πρόγραµµα εσωτερικής αναδιάρθρωσης που κατατείνει σε αυτό που οι οικονοµολόγοι ονοµάζουν εσωτερική υποτίµηση της τάξεως του 25%-30%.
Κάτι που σηµαίνει ότι αµοιβές, τιµές, ενοίκια και αξίες θα υποχωρήσουν ανάλογα, ώστε να διαµορφωθεί µια νέα ισορροπία, σε χαµηλότερη και πιο πραγµατική προς τις δυνατότητές µας βάση.
Σε άλλη περίπτωση, αν δεν αντέχουµε να ζούµε στην ευρωζώνη, αν δεν µπορούµε να σηκώσουµε το βάρος των υποχρεώσεων που απορρέουν απ’ αυτήν, δεν έχουµε παρά να αποφασίσουµε οργανωµένη και συντεταγµένη επιστροφή στο εθνικό µας νόµισµα, αναλαµβάνοντας πλήρως την ευθύνη της επιλογής και γνωρίζοντας βεβαίως ότι για πολλά χρόνια θα ζήσουµε πραγµατικά φτωχοί και εσωστρεφείς, µακριά από τις εξελίξεις στον κόσµο και χωρίς τη βεβαιότητα ότι θα πετύχουµε.
Εδώ που έχουµε φθάσει, ενδιάµεσοι δρόµοι δεν υπάρχουν. Και είναι ζήτηµα εθνικής επιβίωσης ποιον δρόµο θα διαλέξουµε. Η δε επιλογή µας δεν µπορεί να βραδύνει.
akarakousis@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=422898&h1=true
__________________________________
η ερώτηση είναι ποιος θα πάρει την απόφαση: αυτοί που ..κυβερνούν;
__________________________________
παρόμοια
Του Σταυρου Λυγερου
Με άλλα λόγια, όσο περνά ο καιρός όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, έρχονται αντιµέτωποι µε την κρίση και τις βαρύτατες συνέπειές της. Η κατάρρευση του ιδιότυπου ελληνικού µεταπολιτευτικού οικονοµικού µοντέλου είναι εµφανής διά γυµνού οφθαλµού. Και τη βιώνουν όλοι. Στα σπίτια, στις επιχειρήσεις, στις δηµόσιες υπηρεσίες, στους κρατικούς οργανισµούς, στις γειτονιές, στους δρόµους, παντού καταγράφονται οι συνέπειες αυτής της κατάρρευσης.
Και όσο θα περνά ο καιρός και δεν θα οδηγούµαστε σε µια ολοκληρωµένη επέµβαση µεταβολής του οικονοµικού µοντέλου, οι επιπτώσεις της κρίσης θα γίνονται ολοένα και εντονότερες.
Υπό αυτή την έννοια δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια αναβολών ή αναστολών.
Η χώρα οφείλει να λάβει το ταχύτερο γενναίες αποφάσεις, αποφασίζοντας ταυτόχρονα ποιον δρόµο θα ακολουθήσει. Και οι δρόµοι δεν είναι πολλοί. Αν θέλει να παραµείνει στην ευρωζώνη, δεν έχει παρά να αποδεχθεί και να εφαρµόσει συντεταγµένα το πρόγραµµα εσωτερικής αναδιάρθρωσης που κατατείνει σε αυτό που οι οικονοµολόγοι ονοµάζουν εσωτερική υποτίµηση της τάξεως του 25%-30%.
Κάτι που σηµαίνει ότι αµοιβές, τιµές, ενοίκια και αξίες θα υποχωρήσουν ανάλογα, ώστε να διαµορφωθεί µια νέα ισορροπία, σε χαµηλότερη και πιο πραγµατική προς τις δυνατότητές µας βάση.
Σε άλλη περίπτωση, αν δεν αντέχουµε να ζούµε στην ευρωζώνη, αν δεν µπορούµε να σηκώσουµε το βάρος των υποχρεώσεων που απορρέουν απ’ αυτήν, δεν έχουµε παρά να αποφασίσουµε οργανωµένη και συντεταγµένη επιστροφή στο εθνικό µας νόµισµα, αναλαµβάνοντας πλήρως την ευθύνη της επιλογής και γνωρίζοντας βεβαίως ότι για πολλά χρόνια θα ζήσουµε πραγµατικά φτωχοί και εσωστρεφείς, µακριά από τις εξελίξεις στον κόσµο και χωρίς τη βεβαιότητα ότι θα πετύχουµε.
Εδώ που έχουµε φθάσει, ενδιάµεσοι δρόµοι δεν υπάρχουν. Και είναι ζήτηµα εθνικής επιβίωσης ποιον δρόµο θα διαλέξουµε. Η δε επιλογή µας δεν µπορεί να βραδύνει.
akarakousis@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=422898&h1=true
__________________________________
η ερώτηση είναι ποιος θα πάρει την απόφαση: αυτοί που ..κυβερνούν;
__________________________________
παρόμοια
Του Σταυρου Λυγερου
2 comments:
Δεν θα συμμετάσχω στα εκβιαστικά τους διλήμματα. Ο λαός και στις δυο περιπτώσεις δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Αντίθετα και στις δυο περιπτώσεις κερδίζει το κεφάλαιο
Εξηγούμαι
α σενάριο. Μείωση της αγοραστικής δύναμης του λαού, μικρότερα κέρδη για το κεφάλαιο (άντε και κλείσιμο μικρών επιχείρησεων και τόνωση των μονοπολιών)
β) σενάριο τα ίδια για το λαό, αλλά χαράς ευαγγελια για το εξαγωγικό κεφάλαιο. Το βλέπω το β χλωμό διότι κανείς δεν ξέρει που θα φτάσει η κοινωνική δυσαρέσκεια.
θεωρούμε ως δεδομένο ότι σε κάθε καπιταλιστική κρίση υπάρχει καταστροφή κεφαλαίου (σε αυτή την κρίση έχουν κυρίως καταστροφή εργατικού δυναμικού και money assets
δε γίνεται όμως, κάποιο βολεύει περισσότερο
Post a Comment