Οντως, η κρίση βρίσκεται υπό έλεγχο και η ανάκαμψη του ΑΕΠ σε ορισμένες χώρες αποτελεί γεγονός. Αλλά για την ανεργία στη Ζώνη του Ευρώ και γενικότερα την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει νοικοκυριά και επιχειρήσεις, δεν αρκούν οι διαπιστώσεις των ιθυνόντων. Η ομολογία από τον Τρισέ και τους λοιπούς τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) ότι πιέζουν τις εμπορικές τράπεζες να αυξήσουν χωρίς περιστροφές τη δανειακή τροφοδότηση της οικονομίας και των νοικοκυριών, δεν επαρκεί.
Αύριο, Πέμπτη, συσκέπτονται στη Φρανκφούρτη οι τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Με βεβαιότητα αναμένεται να αφήσουν το επιτόκιο στο ιστορικό ναδίρ του 1%, δηλαδή στα χαμηλότερα επίπεδα από την κυκλοφορία του ευρώ, το 1999. Κυρίως, όμως, κρίνεται το μέλλον των αντισυμβατικών μέτρων ενίσχυσης της ρευστότητας από τα οποία έχουν διευκολυνθεί σημαντικά και οι ελληνικές τράπεζες και ο δανεισμός της χώρας μας. Η περίοδος χορήγησης φθηνής ρευστότητας στις τράπεζες με ενέχυρο κρατικά ομόλογα τερματίζεται.
Κρίσιμες θα είναι οι συνέπειες για τη χώρα μας από τη σταδιακή απόσυρση της τεράστιας ρευστότητας που διέθεσε εκτάκτως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για να στηρίξει τις οικονομίες που δοκιμάζονταν από τη χρηματοπιστωτική κρίση και την ύφεση. Η πλημμυρίδα των επιπλέον ευρώ θα αρχίσει να αποσύρεται την άνοιξη, στο βαθμό που θα επιβεβαιώνεται κάποια σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος και ανάκαμψη των πραγματικών οικονομιών της Ευρωζώνης.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης δεν ελέγχουν πλέον τη ρευστότητα του παγκόσμιου συστήματος. Οντως, έχουν δώσει αφειδώς ρευστότητα στο σύστημα. Αλλά η έξοδος κινδύνου από τη στρατηγική αυτή κρύβει πολλές παγίδες. Οι «ειδικοί» αναγνωρίζουν τον κίνδυνο. Αλλά, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το πράγμα, κανείς δεν τολμά να κάνει πίσω, καθώς όλοι έχουν αυτοπαγιδευτεί... Ενώ η άποψη πως οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να ηγηθούν των μεταρρυθμίσεων στις αγορές, έχει απλώς μόνο θεωρητικό χαρακτήρα.
Ηδη ο φθηνός δανεισμός για 12μηνα δάνεια με σταθερό επιτόκιο 1% τερματίστηκε στις 16 Δεκεμβρίου. Αξίζει να θυμίσω ότι τον Ιούνιο η ΕΚΤ παρείχε σε 1.121 τράπεζες της Ευρωζώνης το πρωτοφανές τεράστιο ποσό-ρεκόρ των 442 δισ. ευρώ (δηλαδή, 667 δισ. δολάρια). Η ένστασή μου ήταν και είναι ότι το χρήμα αυτό θα πρέπει να το είχαν ρίξει κατ’ ευθείαν στην πραγματική οικονομία.
Οι κεντρικές τράπεζες τα τελευταία χρόνια ανέλαβαν την ευθύνη να ελέγχουν τον πληθωρισμό και σε ορισμένες περιπτώσεις να προωθούν και την ανάπτυξη. Οι αγορές φρόντιζαν για τη ρευστότητα. Η προσφυγή του τραπεζικού συστήματος στην κεντρική τράπεζα ήταν κυρίως για τεχνικούς λόγους εξομάλυνσης των ροών κεφαλαίων.
Αλλά χωρίς να εξουσιοδοτηθούν από τους λαούς, παρά μόνο από τους κυβερνώντες, ανέλαβαν δυστυχώς να σώσουν το σύστημα. Από τι όμως; Η απάντηση είναι απλή: από τις δικές του υπερβολές και αβλεψίες και από τη δική τους αμετροέπεια και λαιμαργία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με μονότονη συχνότητα.
Κάθε φορά οι τράπεζες γυρίζουν στην κεντρική τράπεζα και ζητούν σωτηρία. Παρεξηγώντας και παρερμηνεύοντας τον παραδοσιακό τους ρόλο –που η αγορά θυμάται όταν έχει ανάγκη και όταν φοβάται– οι κεντρικές τράπεζες έχουν αναλάβει να σώσουν και πάλι το σύστημα των υπερβολών και της κοινωνικής αναλγησίας.
Αμείλικτο προβάλλει το ερώτημα: μέχρι πότε θα σώζουν αυτούς ακριβώς που αναίσχυντα εκμεταλλεύονται το σύστημα εις βάρος των φορολογουμένων, γνωρίζοντας ότι πάντα υπάρχει... σωσίβιο; Δεν θα πρέπει κάποτε μερικοί να πληρώσουν για τα λάθη τους; Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης στηρίζουν την ανάκαμψη του τραπεζικού κλάδου, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά πως ο κ. Τρισέ δεν θα επιτρέψει τον εκτροχιασμό του πληθωρισμού για να σωθούν κάποιες τράπεζες. Ο Νουριέλ Ρουμπίνι, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και από τους λίγους που προέβλεψαν το μέγεθος της κρίσης, εκτίμησε ότι μπορεί να αποφευχθεί μια διπλή ύφεση εάν τα μέτρα στήριξης κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών αποσυρθούν την κατάλληλη στιγμή.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_03/03/2010_392626
No comments:
Post a Comment