Μη σας χαλάσω τους πανηγυρισμούς, αλλά η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δεν μας εξασφαλίζει τίποτε περισσότερο παρά μόνον μερικούς ακόμη μήνες ξεγνοιασιάς. Για φέτος κερδίσαμε ίσως το τελευταίο μας παραδοσιακό ελληνικό καλοκαίρι ανεμελιάς. (Ετσι, οι προνομιούχοι συμπολίτες μας, που έσπευσαν να αγοράσουν πολυτελή αυτοκίνητα προτού ανεβούν οι τιμές τους, έχουν λίγους μήνες μπροστά τους να τα χαρούν...) Κατά τούτο, λοιπόν, ναι, η απόφαση ήταν «μια μεγάλη εθνική επιτυχία», όπως είπε ο Γιώργος.
Για εκείνους όμως που παρακολουθούν τα νούμερα και υπολογίζουν την εξέλιξη των μεγεθών, το μέλλον δεν προδιαγράφεται ευοίωνο, εφόσον: Πρώτον, η κυβέρνηση εμμείνει στην πολιτική κάλυψης των δανειακών αναγκών με υψηλό κόστος. Δεύτερον, δεν ανοίξουν οι αγορές και τα κλειστά επαγγέλματα· και, τρίτον, δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα. Δεδομένου ότι χωρίς αναπτυξιακή πολιτική, η συρρίκνωση του ΑΕΠ θεωρείται βεβαία, το πρόσθετο κόστος του δανεισμού δημιουργεί μια τέτοια δυναμική του δημοσίου χρέους, ώστε το 2014 να έχει φθάσει το 150% του ΑΕΠ, εν σχέσει με το 120% όπου βρίσκεται σήμερα. (Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι η Ελλάδα, όπως την ξέρουμε, θα υπάρχει ώς το 2014...)
Πώς θα πετύχει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση εκεί όπου δεν τόλμησε η κεντροδεξιά κυβέρνηση που προηγήθηκε; Ποιοι ηγέτες θα κάνουν την κοινωνία να καταλάβει ότι δεν γίνεται πλέον να υπάρχει free lunch; Δεν έχω απαντήσεις. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι η 25η Μαρτίου που μόλις γιορτάσαμε ήταν ξεχωριστή από τις άλλες που θυμάμαι. Διότι δεν ήταν επέτειος, αλλά «επαίτειος»...
No comments:
Post a Comment