Σκοπός είναι να αυξηθεί ο ανταγωνισμός στην πλευρά της προσφοράς. Γα να γίνει αυτό, χρειάζεται να καταργηθούν συλλήβδην και τάχιστα όλες οι διατάξεις που περιορίζουν τη νέα επιχειρηματική δραστηριότητα. Για παράδειγμα, το διοικητικώς οριζόμενο κέρδος στα φαρμακεία, τα εμπόδια ανταγωνισμού μεταξύ πρατηρίων βενζίνης (διοικητικό ωράριο, απαγόρευση στα σούπερ μάρκετ και αλλού), η προστασία στη «χρηματιστηριακή» αξία των δημόσιων αδειών μεταφοράς εμπορευμάτων κ. ά.
Στην άλλη πλευρά, το κράτος έχει τη δυνατότητα να αυξήσει τις τιμές σε πολλές δεκάδες αγαθά που προσφέρει σήμερα «δωρεάν». Εκατοντάδες ιατρικές και νοσοκομειακές υπηρεσίες πρέπει να τιμολογηθούν ρεαλιστικά ώστε να καλύπτεται το κόστος λειτουργίας των νοσοκομείων. Η διοικητική και οικονομική αυτονόμησή τους, με σταθερή και υψηλότερη συμμετοχή των ασφαλισμένων, θα περιορίσει την ασύδοτη χρήση ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας, που έχουν τινάξει τα Ταμεία.
Η συμμετοχή των φοιτητών στο κόστος της πανεπιστημιακής παιδείας είναι ήδη απαραίτητη, με παράλληλη αύξηση των υποτροφιών. Τα ΑΕΙ πρέπει να αναζητήσουν χρηματοδότηση από τη συμμετοχή τους σε παραγωγικά έργα και υπηρεσίες, και να αυτονομηθούν από τη διαχειριστική μέγγενη του υπουργείου. Αύξηση της συμμετοχής των οικογενειών στο κόστος λειτουργίας από τους νέους δήμους, για τα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, μαζί με την πληρωμή δασκάλων και καθηγητών θα έδινε τη δυνατότητα καλύτερου ελέγχου δημόσιου κόστους και κοινωνικής ωφέλειας.
Το συμπέρασμα είναι μάλλον απλό. Το κράτος δεν έχει άλλα περιθώρια να αυξήσει φόρους. Ηδη, το κόστος λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας είναι μη ανταγωνιστικό. Είναι λοιπόν υποχρεωμένο να περάσει ένα μεγάλο μέρος του δικού του κόστους στο πορτοφόλι του Ελληνα. Και αυτός, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτές τις νέες και βαρύτερες «υποχρεώσεις», πρέπει να αυξήσει το δικό του «τιμολόγιο». Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωζώνη επιτρέψουν λίγο περισσότερο πληθωρισμό, όλα θα γλιστρήσουν ευκολότερα!
No comments:
Post a Comment