Η ωμή αλήθεια για το ευρώ από τον Γιούργκεν Σταρκ...

ZZ
Ευτυχώς... που οι Γερμανοί είναι ειλικρινείς. Οι χθεσινές επισημάνσεις του Γερμανού τραπεζίτη από το βήμα του συνεδρίου του Economist, δεν αποτελούν φυσικά κεραυνό εν αιθρία. Αλλά έχει πολύτιμη σημασία επειδή διαλύουν μύθους και κατασκευασμένες αλήθειες των πολιτικών και των τραπεζιτών εδώ στη χώρα μας. Ο Γιούργκεν Σταρκ είπε τη μεγάλη αλήθεια: «η συμμετοχή στο ευρώ συνιστά μερική απώλεια εθνικής κυριαρχίας»!
Τα μέτρα τα οποία επιβάλλουν τα Μνημόνια στις δημοσιονομικά αδύναμες χώρες οφείλουν να εφαρμοστούν «ένα προς ένα», διαμήνυσε ο Γιούργκεν Σταρκ και ζήτησε «πλήρη συμμόρφωση» με τις αντίστοιχες πολιτικές. Στο ίδιο πλαίσιο, ανέφερε ότι η υλοποίηση «φιλόδοξων και εμπροσθοβαρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» είναι καίριας σημασίας και συνιστούν «ευθύνη των κυβερνήσεων». Και χαρακτήρισε τη «μερική απώλεια εθνικής κυριαρχίας» ως «αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας» από τη συμμετοχή στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Ο ίδιος αξίωσε «πολιτική συναίνεση ανάμεσα στους Ευρωπαίους ηγέτες» για την ενίσχυση της Ευρωζώνης, θεωρώντας ότι «οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν έχει γίνει το απαραίτητο άλμα» από χώρες - μέλη. Παράλληλα, τόνισε την ανάγκη για «σταθερότητα τιμών, η οποία θα δώσει “άγκυρα” στις χώρες που διέρχονται δύσκολη πορεία προσαρμογής». Αναφερόμενος στη συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, ανέφερε πως αυτή «πυροδοτείται από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο», χαρακτήρισε «αυταπάτη» την άποψη ότι μια ανάλογη εξέλιξη θα έλυνε το πρόβλημα και εξέφρασε την πεποίθηση ότι «η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους μπορεί να διασφαλιστεί μόνο από την κατά γράμμα εφαρμογή του προγράμματος» και τη «δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 5%», συμπληρώνοντας πως «η Ελλάδα είναι μια φερέγγυα χώρα».
Εμείς θέλαμε να πιστεύουμε ότι ζούμε και παράγουμε σε μια περιθωριακή οικονομία, αδύναμη, χωρίς βάθος, χωρίς υποδομές, χωρίς προοπτικές, χωρίς οικονομικές συνεργασίες, χωρίς δικαιώματα, όπως βεβαίως και υποχρεώσεις προς τη Μέρκελ και τις Βρυξέλλες όπου ανήκουμε, για όσους κουτοπόνηρα το είχαν ξεχάσει. Η μόνη διέξοδος στο τραγικό αδιέξοδο ήταν να γίνουμε πελάτης του ΔΝΤ και να πάρουμε τη θέση της Τουρκίας. Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος τελεί υπό πτώχευση - τα ταμεία του είναι άδεια. Καθώς η «πεποίθηση περί πτώχευσης» της Ελλάδας επανήλθε ξανά στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, οι αγορές στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία προσδοκώντας -μέσω της ασφάλισης έναντι αυτής (CDS)- να κερδίσουν περισσότερα από όσα θα χάσουν στο σκέλος των ελληνικών ομολόγων αν η χώρα πτωχεύσει. Εχουν κλείσει λοιπόν τους κρουνούς του δανεισμού συμβάλλοντας έτσι στην ευκολότερη εκπλήρωση της επικερδούς προφητείας τους.
Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί συνεχώς εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους, λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, και η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις…
Προφανώς, η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ισομερίζει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ενόχους. Ως εκ τούτου, για να δεχθεί να υποβληθεί σε θυσίες η κοινωνία, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ο θυσιαζόμενος ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη, αποτελεσματικότερη, αξιοκρατική. Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση, μπορεί το παρόν πολιτικό σύστημα που παρήγαγε την παρούσα κρίση, να κρίνουν τον εαυτό τους, να αυτοακυρωθούν, να αυτοτιμωρηθούν, να μεταμορφωθούν; Να οδηγήσουν τη χώρα σε αναγέννηση; ΟΧΙ.
Αμέτρητες ήταν οι χώρες που χτυπούσαν την πόρτα του ευρώ για να επωφεληθούν και εκείνες από αυτή την όαση ειρήνης. Να όμως που σήμερα η ασπίδα μετατράπηκε σε ρομφαία. Η Ευρωζώνη είναι ο αδύναμος κρίκος του παγκόσμιου συστήματος. Και το σύστημα εδώ και τρία χρόνια βρίσκεται σε βαθιά -συστημική- κρίση. Συνεχώς μεταλλασσόμενη.